Θαρρώ πως τούτο δω το thread είναι σαν τις ψυχές των ανθρώπων.<br><br>Πάντα θα κραυγάζουν στον περίγυρο φωνάζοντας "είμαι εδώ", σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ακουστούν και στην καλύτερη των περιπτώσεων - ω, τι ευτυχία θα έδινε μια τέτοια απόκριση - να εισπράξουν ένα νεύμα αναγνώρισης, μια ηλιαχτίδα στο έρεβος της μοναχικής διάβασης του τούνελ που κάποιοι, σε κάποια στιγμή αλλοφροσύνης, ονόμασαν "ύπαρξη".<br><br>Αλλά όσο ατελέσφορη κι αν είναι η αναζήτηση αυτής της ηλιαχτίδας, όσo αδιάφορα και θλιβερά "κανονικά" γλιστράν πάνω και δίπλα απ' τις ψυχές μας τα posts αυτά, αυτοί οι μασκαράδες που τυλίγουν τη μοναξιά των ψυχών μας σε ένα αμπαλάζ άλλοτε ελαφρότητας και άλλοτε μουσικής εμβρίθειας, είναι χρέος μας να συνεχίσουμε να το κάνουμε, διότι τότε (και μόνο τότε) θα διατρανώσουμε την προαιώνια ανάγκη κι επιθυμία μας να σβήσουμε τα εισαγωγικά από αυτήν την τρισκατάρατη..."ύπαρξη".<br><br>Και, πού ξέρετε, ίσως αυτός να είναι κι ο μόνος τρόπος να τα καταφέρουμε.