Η ουρά του αλόγου<br><br>Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου<br>Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου<br><br>Ο καβαλάρης τ' άλογο το 'χε μες στην καρδιά του.<br>Που να 'βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.<br>Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,<br>στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.<br>Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,<br>κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο.<br>Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,<br>αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.<br>Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες<br>ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.<br>«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;<br>Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ' εύρεις».<br>Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,<br>καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.<br><b>Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν<br>το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.<br>Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα<br>να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.<br>Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,<br>την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα.</b><br>Δυο μήνες έκανε ο νιος ν' ανοίξει παραθύρι<br>την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.<br>Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν' παρακάλια<br>ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.<br>«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.<br>Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».<br>Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,<br>ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι,<br>και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,<br>τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.<br>Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει<br>ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.<br><br>https://www.youtube.com/watch?v=SYTX__Dd_nE<br><br>