Έτσι όπως πήγαινε το Sherlock, ήταν μάλλον αναπόφευκτο ότι η σεζόν (κι ενδεχομένως η σειρά<img src="/wink.gif" width="" height="" alt="
" title="
" class="bbcode_smiley" /> θα έληγε με μια σχεδόν αυτοπαρωδική, εκβιασμένα δραματική κορύφωση. Ωστόσο, δεν περίμενα να το φτάσουν σε τόσο implausible επίπεδα. Κάποιες αποκαλύψεις και <span class="bbcode_spoiler">η ρητή πλέον ανάδειξη του Watson στη σταθερή ψυχολογική άγκυρα που χρειάζεται στη ζωή του ο Sherlock</span>, ήταν εύστοχα. Από εκεί και πέρα, το χάος: <br><br><span class="bbcode_spoiler">-Μια εντελώς over-the-top, στα όρια του καρτουνίστικου, villain, της οποίας η παρουσία και ο τρόπος δράσης ήταν ντιπ αλλοπρόσαλλα, όπως επίσης κι ο τρόπος με τον οποίο "νικήθηκε" στο τέλος.<br>- Το στήσιμο του επεισοδίου να θυμίζει Sherlock: Euros Asylum. Δώσανε σ'έναν εντελώς ουρανοκατέβατο χαρακτήρα υπερφυσικά manipulation skills κάνοντάς την να μοιάζει με κράμα Hannibal Lecter, Joker, και Samara από το The Ring. Ο στόχος; Υποθέτω θεώρησαν ότι το φινάλε χρειαζόταν να έχει σώνει και ντε έντονο προσωπικό χαρακτήρα για τον Sherlock κι έναν αντίπαλο που να ξεπερνάει την OP εγκληματική παράνοια του Moriarty. Προκειμένου να το πετύχουν, οποιαδήποτε μέριμνα για ψύχραιμο και συνεκτικό storytelling θυσιάστηκε με συνοπτικές.<br><br>Θεωρώ πως εκεί χάθηκε ουσιαστικά η μπάλα για τους δημιουργούς της σειράς: μετά το συγκλονιστικό showdown με τον Moriarty, πίστεψαν ότι ο μοναδικός τρόπος για να ξεπεραστεί αυτό το peak ήταν με υποθέσεις που θα είχαν έντονο προσωπικό κόστος για τον Sherlock και τους οικείους του αφού οποιοσδήποτε κοινός εγκληματίας δεν θα φτουρούσε μπροστά στον Napoleon of Crime. Kαι κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, με ένα γαϊτανάκι από ανούσια "ενδοοικογενειακά" δράματα και αυτοαναφορές στα όρια της παρωδίας. Κρίμα.</span>