Το Luther το βάζω στο ίδιο καλάθι με το River. Δυνατές ερμηνείες, ο νατουραλισμός που ανέφερες, βλέπονται σίγουρα φοβερά ευχάριστα και σέβονται την νοημοσύνη του θεατή στο μεγαλύτερο μέρος τους, αλλά απαραίτητα δεν τα λες με την καμία.
Η 'κρυφή' σκηνή στα credits του Sharp Objects δεν αφαιρούσε ούτε πρόσθετε κάτι στην εμπειρία, περισσότερο τρικ εντυπωσιασμού για να χύνεται ψηφιακό μελάνι ήταν. Ό,τι ήταν να αποκαλυφθεί αποκαλυπτόταν στην τελευταία 'κανονική σκηνή.
Το Disenchantment τσούκου-τσούκου το έφτασα στο 5ο επεισόδιο, παραμένει χλιαρό, ευχάριστο και σε καμία περίπτωση αξιοσημείωτο. Να τρως Κοκοπόπς και να παίζει στο μπαγκράουντ ένα πράγμα.
Ενδιαφέρον έχει το τέρμα ανώμαλο, καταθλιπτικό και τρύπιο Kidding του Gondry, με τον Jim Carrey να περνάει την κρίση ταυτότητας και προσωπικότητάς του μπροστά στην κάμερα. Το πρώτο επεισόδιο ήταν άψογο πορτραίτο σουρεαλιστικά κολασμένου τέλματος, δείχνει υποσχόμενο.
Η δεύτερη σαιζόν του Όζαρκ παραμένει σταθερή αξία. Βραδυφλεγές και στιβαρό, εγγυημένες συγκινήσεις.
Επίσης, όσοι δεν έχετε δει ακόμη το Insatiable, να επανορθώσετε άμεσα. Μαύρο, κάφρικο, ανατρεπτικό. Χώνει την πηρούνα στο πλευρό των Πολιτικά Ορθών Σταυροφόρων Του Απόλυτου Τίποτα με τον καλύτερο τρόπο.
Φασαίος Larianός
Τσοβόλα δώστα όλα
Sign me up!
Approval of the Admiral
κύκλο για πιο σφαιρική εικόνα.
