Ανάσταση νεκρών (και ζωήν του μέλλοντος αιώνος)
Έπος το thread, δεν μπορούσα να μην ποστάρω και κάποιες από τις δικές μου στιγμές βίαιου ξεσπάσματος.
Κρύα νύχτα του χειμώνα, Ιωάννινα. Μία φίλη και ένας φίλος έχουν έρθει να με επισκεφθούν πριν τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων και τους φιλοξενώ. Περνάμε άψογα, κάθε μέρα πιωμένοι ως καλοί πρωτοετείς φοιτητές, κάνουμε την πλάκα μας και καφριλιάζουμε είτε εντός, είτε εκτός σπιτιού. Την περίοδο αυτή αναπτύσσω εξτρα συνάψεις μεταξύ των εγκεφαλικών κυττάρων μου παίζοντας Diablo II. Είναι η χρυσή εποχή της 256 DSL... η χρησή εποχή του αιώνιου high ping, του ατελείωτου desync, του αξεπέραστου teleportation των εχθρών. Ο βάρβαρός μου πεθαίνει... είμαι ήδη νευριασμένος λόγω της φύσης μου και ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΖΩ ΒΑΡΒΑΡΟ ΜΑ ΤΟΝ ΘΟΡ ΚΑΙ ΜΑ ΤΟΝ ΟΝΤΙΝ. Δεν πτοούμε, βρίσκω το πτώμα μου, ανακτώ τα αντικείμενά μου και συνεχίζω. Οι φίλοι μου χαζομαρίζουν στον ίδιο χώρο, κάνοντας πως γρατζουνάνε την κιθάρα μου. Δεν δίνω σημασία. Συνεχίζω...
Lag.. lag... LAG. Ψώφος. ΠΑΛΙ. Μία μικρή φλέβα έχει πεταχτεί στο μέτωπο, μοιάζω με ιαπωνική απεικόνιση Viking σε zerkers rage. Αλλά η μαμά πάντα λέει πως η υπομονή είναι μεγάλη αρετή. Συγκρατούμαι - με μεγάλη δυσκολία - να μην κατεβάσω το τσεκούρι από τον τοίχο κα κάνω εκατόμβη στο όνομα του Άρη. Ξανά τρέξιμο μέχρι το πτώμα, ξανά pickup τα items, ο βάρβαρος συνεχίζει να χαράσει την αιματοβαμένη του πορεία.
Η μαλάκινση των φίλων έχει αρχίσει να ξεφεύγει. Έχουν βάλει μουσική, γελάνε σαν υστερικοί γιατί η τύπισσα είπε κάποια καλή ατάκα, πειράζουν τα CD, πειράζουν τον ενισχυτή της κιθάρας... Τον ΕΝΙΣΧΥΤΗ ΤΗΣ ΚΙΘΑΡΑΣ. Γυρνάνε το ποτενσιόμετρο - ενισχυτής κλειστός ακόμα - στο 10. Τους κοιτάζω. Γελάνε.
Αναφωνώ "μην κάνετε μαλακίες, είναι 3 η ώρα το βράδυ".
Η απάντηση είναι χαρούμενα γελάκια.
"Ρε, δεν φταίνε τίποτα οι γείτονες, ξεκολλάτε"
Και άλλα χαρούμενα γελάκια. Και ανοίγουν τον ενισχυτή. 3 η ώρα τα ξημερώματα, στο τέρμα, με τις χορδές τις κιθάρας να πάλλονται ακόμα...
Ο πόνος ξυπνά από τον λήθαργο. Αλλά δεν είναι ακόμα αργά. Ζητάνε συγνώμη καθώς έχω πεταχτεί από το θρόνο του gaming και έχω ήδη φτάσει σε melee range. Η αυτοσυγκράτησή μου ακόμα κρατάει γερά. Πρώτο έτος... ούτε χαμένες εξεταστικές ακόμα, ούτε μαλάκες καθηγητές, ούτε ιδιαίτερες ερωτικές απογοητεύσεις... δεν έχει δοκιμασθεί. ΑΚΟΜΑ.
Επιστρέφω ωσάν λέοντας (ήμουν ακόμα cub βέβαια, δεν με είχε εξελίξει ακόμα η μαμά πατρίδα) στην φυσική μου θέση. Και αντικρίζω το αδιανόητο... μέσα στην σύγχηση και την ταραχή, άφησα τον βάρβαρο απροστάτευτο. Τον πρόδωσα. ΠΕΘΑΝΕ ΣΑΝ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΣΤ'ΑΜΠΕΛΙ. ΘΕΟΙ! ΤΟ ΝΙΩΘΩ! Το θηρίο ξύπνησε για τα καλά! Σαν δράκος που κάποιος τόλισε να αγγίξει τον θησαυρό του ξυπνά από τον αιώνιο λήθαργο, ξεσκίζει τα πάντα στο πέρασμά του!
Το πληκτρολόγιο δέχεται το πρώτο χτύπημα. Στη συνέχεια χτυπά με τη σειρά του την οθόνη η οποία πέφτει από το γραφείο. Το ποντίκι ξηλώνεται και εκτοξεύεται με δολοφονική ακρίβεια, πετυχαίνοντας τον φίλο μου στο λαιμό. Το γραφείο δέχεται πολλαπλά χτυπήματα. Προχωράω προς το μέρος τους. Πατάω ένα από τα δεκάδες κουμπιά που έχουν φύγει από το πληκτρολόγιο (που να φορέσεις παντόφλες). Ο πόνος χτυπάει και με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο. Κλωτσιά στον ενισχυτή, πέφτει, χτυπάει στον τοίχο. Καταλαβαίνω τι έκανα... είναι αργά.
Απολογισμός: Στάβωσε το βύσμα του ενισχυτή. Μόνο. Το ποντίκι απλά είχε βγει από τη "θύρα" του και πέφτοντας στα μαλακά δεν έπαθε τίποτα, το πληκτρολόγιο, αφού συνέλεξα όλα τα κομβία του από το χώρο και τα ξαναέβαλα στη θέση τους λειτούργησε μια χαρά (in fact, μέχρι πριν 2 μήνες το χρησιμοποιούσα) και η οθόνη απέκτησε μόνο 2 εξωτερικές γρατσουνιές στη γωνία της. Οι φίλοι μου είναι ακόμα ζωντανοί.
Wall of text βγήκε, δεν γράφω άλλο περιστατικό. Κάπου στο youtube υπάρχει βιντεάκι το οποίο δείχνει την προσπάθεια επιβίωσης άλλου φίλου που θεώρησε έξυπνο να με τραβάει βίντεο ενώ παίζω Lineage. Ναι, αυτόν τον κυνήγησα με το τσεκούρι.