(Update) Remake του GOTHIC στα σκαριά από την THQ

[nitro912gr]

@Borracho έχεις παίξει τώρα τελευταία κανένα παιχνίδι της νιότης σου;
Εγώ όσα προσπάθησα ήταν ΦΡΙΚΗ, ΦΡΙΚΗ σκέτη. Κάτι τα QoL που μας έχουν μάθει τα νεότερα, κάτι η γλυκιά νοσταλγία που θυμάται μόνο τα καλά πράγματα και ξεχνάει ας πούμε πόσο γκάου ήταν η ΑΙ των αντιπάλων κτλ.

Η μόνη λύση να ξύσεις αυτή την γλυκιά νοσταλγία είναι ένα remake, ούτε καν remaster, είναι απλά όμορφο γκάου τις περισσότερες φορές.

Το carmageddon προσπάθησα να παίξω πάλι, χάλια, βαρετό ως τα μπούνια, το νεότερο που βγήκε, αν και δεν διαφημίστηκε έτσι, ήταν πρακτικά remake των πρώτων. Το λάτρεψα νοσταλγικά.

Doom, προσπαθώ χρόνια τώρα να ξαναπαίξω τα αρχικά, να νιώσω την ανατριχίλα με όλα αυτά τα διάολια και τους σατανάδες που μου την έπεφταν από παντού. Τζίφος, δεν πάει κάτω με τίποτα! Doom 2016 και αυτό δεν το διαφήμισαν για remake αλλά ήταν, γιατί δεν ήταν το doom όπως ήταν, αλλά το doom "όπως το θυμόμασταν".

ΟΚ και τα remaster αν γίνουν σωστά ίσως έχουν ψωμάκι βέβαια, δηλαδή ας πούμε Quake 2 remaster, το παλιό game είναι ανεκτό, αλλά τα νέα επεισόδια είναι ουάου, γιατί έχουν μοντέρνο σχεδιασμό στα levels και στην ροή τους. Δηλαδή έπαιζα το νέο επεισόδιο και ήταν σαν να παίζεις μοντέρνο boomer shooter (μισώ αυτό τον όρο, αλλά έμεινε).

Το DIablo 2 remake, δεν το έχω παίξει, αλλά από ότι βλέπω και ότι λένε όλοι και αυτό δεν είναι το παλιό παιχνίδι όπως είναι στα αλήθεια, αλλά όπως το θυμόμασταν.

Τέτοια remakes/remasters είναι ο μόνος τρόπος να παίξεις κάτι παλιό χωρίς να φρικάρεις εντελώς.

Ας πούμε, μακάρι να γίνει ένα remake του Freelancer γιατί το original είναι σαν γμτχμ

 

[Borracho]

Τώρα μάλιστα, αυτές ήταν ωραίες απαντήσεις, με καλύψατε. Κι οι έτεροι καραβοτσακισμένοι σύντροφοι για τον ίδιο λόγο ψήνετε τα ρημάστερς;

Προσωπικά, ως ρέκτης των αφηγήσεων, άπαξ και βιώσω ένα παιχνίδι, κρατάω την εμπειρία και δε θέλω να ξαναγυρίσω.

Remaster θα παίξω με χαρά για κάτι που μου ξέφυγε στον καιρό της κυκλοφορίας του, ώστε να το βιώσω με τα μοντέρνα κομφόρ κι ακόμα καλύτερα αν πρόκειται για remake, όπως το φοβερό πρώτο Μάφια.

@Χειρομαλάχτης Μεγάλη κουβέντα κι ενδιαφέρουσα, το τί μπορεί να συγκριθεί με το Γκόθικ. Για ν'απαντήσω σωστά, πρέπει να δούμε τα επιμέρους χαρακτηριστικά που συνθέτουν τη 'Γκόθικ Εμπειρία'. Σε προσεχές πόστ γιατί τώρα η κυρά καίγεται στο ΙνΖόι και με τραμπουκίζουν τα παιδιά.

 

[Stamatimenos]

Εμένα με ενδιαφέρει το remake για τους παρακάτω λόγους:
-να το γνωρίσουν οι πιο νέοι, ανάμεσα σε αυτούς και η αδερφή μου που ξεκίνησε στραβά (Oblivion και Skyrim)
-να δούμε το potential του πώς θα ήταν στο τεχνικό κομμάτι αν έβγαινε σήμερα.
-και, το βασικότερο, να το δούμε με plot holes διορθωμένα, με expanded content τόσο σε θέμα quests όσο και σε θέμα exploration, και φυσικά να δούμε το restored content που κόπηκε λόγω χρόνου.

 

[Borracho]

Πάμε με την τζούρα του πρωϊνού καφέ για να ρολάρει η μπαλίτσα.

Aπ' όσο θυμάμαι, το Gothic ξεχώρισε και αγαπήθηκε για τους παρακάτω λόγους, @Χειρομαλάχτης φηλ φρή να προσθέσεις ό,τι τυχόν ξεχνάω :

- Ανοικτός αλλά πεπερασμένος κόσμος που μπορούσε να εξερευνηθεί και να κατακτηθεί ΠΛΗΡΩΣ σε ένα playthrough

-Μεθοδικό χτίσιμο του χαρακτήρα και εξαιρετική ισορροπία στη μετάβαση από τρισάμπαλο φουκαρά σε κιμαδομηχανή ολκής

-Επιλογή φράξιας με καθοριστικές επιπτώσεις σε ολόκληρο το gameplay

-Εκπλήρωνε στο έπακρο την φαντασίωση πως έκανες ένα μεγάλο ταξίδι, ξεκινώντας από το απόλυτο μηδέν και φτάνοντας στην κορυφή του Ολύμπου

-Ικανοποιούσε τον ψυχάκια completionist πως βρήκε τα ΠΑΝΤΑ και έγινε ο ΣΡΕΔΕΡΟΤΑΤΟΣ-ΤΕΡΑΤΟΤΙΣΤΟΣ νταής του ντουνιά

Οφ δη τόπ οφ μάι χέντ, δύο πρόσφατα παιχνίδια που προσφέρουν ακριβώς το ίδιο σε τουμπανιασμένη εκδοχή, είναι προφανώς τα δύο Kingdom Come: Deliverance και το Wasteland 3. Υπάρχουν κι άλλα, που προσφέρουν κομμάτια της συγκεκριμένης εμπειρίας, αλλά νομίζω οι τίτλοι που ανάφερα έρχονται πιο κοντά στο να περιλαμβάνουν ολόκληρο το πακέτο.

Σημειώνω με ενδιαφέρον πως τα Γκόθικ είχαν πάρα πολύ απλές και τζενέρικ επικ φάνταζι ιστορίες, που μέσα από τη διαρκή επανάληψη και την απλότητά τους, γίνονταν φοβερά κάλτ. Ο Ντιέγκο έμεινε γιατί παίζει να 'ταν ο μόνος NPC με χαρακτήρα εκεί μέσα και είναι πλέον το ιερό τοτέμ της σειράς.

 

[Stamatimenos]

Η επιλογή του faction δεν επηρέαζε τίποτα παραπάνω από την εμφάνιση σου, όλο το υπόλοιπο game είναι γραμμικό πλήρως. Να κάτι ας πούμε που ελπίζω να κάνουν με το remake, faction-specific quests και μετά το πρώτο chapter.

Η ισορροπία δεν ήταν εξαιρετική, από τη πρώτη armor και μετά ήδη έχεις γίνει τούμπανο και δεν υπάρχει μεγάλο challenge. Το game είναι δύσκολο μέχρι να πάρεις armor και ένα 32άρι όπλο, μετά ξεκινάει να είναι πιο εύκολη η ανηφόρα, but maybe that's just me.

Και δεν ανέφερες το ΚΥΡΙΟ συστατικό του Gothic, setting και ατμόσφαιρα, το να είσαι σε εκείνο to penal colony, η μουσική σε κάθε μέρος, οι παλέτες του, οι διάφορες πανοπλίες που αντανακλούν τον τρόπο ζωής κάθε κοινότητας. Αυτά εγώ προσωπικά δε τα έχω βρει αλλού. Ούτε καν στο Gothic 2, που ενώ είναι καλύτερο σε κάθε τομέα σαν RPG και σαν game γενικα, είναι όντως ένα "τζενέρικ έπικ φάνταζι".

 

[Borracho]

Γαμώτο μόνο εγώ ήμουν άμπαλος και μου έπαιρνε ΚΑΙΡΟ μέχρι να μπορώ να στέκομαι ανθρωπινά στις μάχες; Έπαιζα όταν είχαν πρωτοβγεί, χωρίς Wikis, στρατηγικές κι ιστορίες, ό,τι έβγαινε από την ολοκλήρωση κουέστς. Θυμάμαι μου πήρε μέχρι πέρα από τα μισά της κάθε campaign να 'χω νορμάλ πανοπλία και όπλα.

Όσο για τις φράξιες, δεν ήταν ρε συ πολύ διαφορετικό αν έκανες μάγο ή κλέφτη; Προφανώς γκάου πολεμιστή έπαιζα πάντοτε, αλλά μου φαίνεται υπήρχαν περιοχές κλειστές για μη-μάγους ή μη κλέφτες. Μπορεί να θυμάμαι κι άλλα αντί άλλων βέβαια.

Το σέτινγκ το ίδιο δεν ήταν κάτι φοβερά πρωτότυπο, το νησί-φυλακή είναι χιλιοπαιγμένο κλισέ της επικής (και όχι μόνο) φαντασίας. Έφτιαχνε πειστικά αυτή την ατμόσφαιρα 'μικρού και κλειστού κόσμου' φυσικά, αλλά δεν ήταν από μόνο του κάτι αξιομνημόνευτο.

 

[Χειρομαλάχτης]

ενταξει, ειπαμε να μοιαζει καπως και στα "εξωτερικα" γνωρισματα, περα απ τους κορ πυρηνες της εμπειριας, οπως (με μεγαλη ακριβεια) τους απαριθμεις, βοράτσο. οπότε π.χ. το γουειστλαντ 3 δεν μπορω καν να το βαλω στην κουβεντα, οντας ισομετρικο παρτυ tb rpg.

οντως το kcd1 καπως μου θυμιζε γκοθικ περιρρεουσα ατμοσφαιρα, αφου κι εκει ξεκινουσες ως ο τζανετακος της βοημιας, αλλά ειχε αλλες "αναπηριες" (για μενα παντα) που το μετεφεραν απο την κατηγορια "σπασαρχιδικο εντονο τσαλεντζ" του γκοθικ, στην ρεητζ ανινστωλ κατηγορια του "εφιαλτικου απαλευτου κατορθωματος". πολυ πιθανον να μην φταιει το κειμ, αλλα εγω. δεν υπαρχει πια χρονος, υπομονη και περιθωριο να παλεψεις κατι που σου παει τοσο κοντρα και να επικρατησεις πανω του. οκ, και στα γκοθικς η μαχη ηταν εκνευριστικη και μπρόκεν, αλλά στο kcd 1 προσωπικα την ενιωθα εντελως ραντομ και μου γαμαγε την πσυχη αυτο. μπορει σε μια φαση να σκοτωνα 2 μπαντιτς στο δασος, και να εκανα λοουντ, να επαναλαμβανα ιδιες κινησεις και τακτικη και να με κομματιαζαν με 2 χιτς. δεν το αντεχα αυτο και περα απ τις αλλες πτυχες εχμ, εντονου ρεαλιζμου που γνωριζεις και συ, με οδηγησε με λυπη μου (αληθεια λεω, ΗΘΕΛΑ να το αντεξω και να το τελειωσω) στο ανινστώ. πραγμα που αποτελει λεκέ στην γκειμινγκ ΚΑΡΙΕΡΑ ΜΟΥ (ουαου) και καποτε, ισως αν/οταν παρω συνταξη, να "επανορθωσω".
αλλα κατεληξα να μιλαω για το kcd 1. γυρνω στα γκοθικς:

σιγουρα παιζει ρολο η νοσταλγια και το ατσαλο jank που κατεληγε αξιαγαπητο (θυμιζω τις εξαιρετικα δυσμορφες φατσες του ηρωος και των ενπισήζ και τις καταπληκτικα αστειες κινησεις χεριων κατα τους διαλογους), αλλα απο κατω οπως αναφερεις κι εσυ, υπηρχε μια τελεια σχεδον ισορροπια που συγκρατουσε ολο το οικοδομημα απ το να καταρρευσει (θυμαμαι σε καποιο απ τα γκοθικς πραγματικα να βασανιζω για ωρα την αποφαση αν θα βαλω τον τελευταιο ποντο που μου ειχε μεινει στο στρενγκθ ή στο one handed +1). καθε νεα σπάθα που εβρισκες ειχε σημασια κι επαιζε ρολο, καθε νεα βερσιον της στολης που επαιρνες (αν θυμαμαι καλα, δεν αγοραζες/εβρισκες διαφορετικα κομματια, αλλα σε κομβικα σημεια του γκειμ σου εδινε ο ληντερ της φαξιον σου ολοκληρη νεα στολη) ηταν αφορμη για τρελλο πανηγυρι και κοψιμο κωλων σε σημεια του δασους που πριν επαιρνες τον δικο σου στο χερι απο καθε ειδους γαλοπουλες η λυκους. οκ, στα περισοτερα rpgs υπαρχουν αυτες οι στιγμες που νιωθεις στο πετσι σου την "προοδο", αλλα στα γκοθικς ιμχο ειναι πιο εντονο απο οπουδηποτε αλλου.

για τα φαξονς δεν εχω κατι να πω. κι εγω παντα το ιδιο διαλεγα. νιου καμπ στο γκοθ1 και μερσενερι στο γκοθ2. δεν μου πηγαινε ουτε η ρομπ ντε σαμπρ του μαγου ουτε το λαπαδιασμενο απ τα χορταρικα μυαλο του γκουρου του sect camp.

κατι αλλο που μ αρεζε ηταν τα μικρα σε μεγεθος "χαμπς" των γκοθικς. προφανως ηταν γνωρισμα - απαιτηση των καιρων, αφου δεν υπηρχαν τα τεχνολογικα μεσα να στηριχτουν τεραστιες πολεις και μεγαλος αριθμος npcs. εμενα ομως που χαωνουν/κουραζουν τον κομπλησιονιστ μεσα μου οι απειρες πορτες, σπιτια και κουεστς που ΠΡΕΠΕΙ να ανακαλυψω στις πολεις, με βολευε αυτο. προτιμουσα χιλιες φορες την εξερευνηση και τον κινδυνο που βρισκοταν σε καθε στροφη στην εξοχη των γκοθικς. δγιαολε, ΠΟΤΈ δεν ξεχνιεται η πρωτη φορα που συναντας το περιφημο (λειπεις, απατσου) σαντοουμπηστ, και προφανως η στιγμη που καταφερνεις να σκοτωσεις το πρωτο σου.
τιμης ενεκεν, στολιζω το σεντονι με την εικονα του που λατρεψαν/μισησαν χιλιαδες κέιμερς.

 

[Adhan]

Απορώ πως κανείς μέχρι τώρα δεν έχει αναφέρει τα Stalker. Τα θεωρώ αδελφά παιχνίδια.

 

[Borracho]

Εύστοχη παρατήρηση Αδάνιο (sic), στην ίδια οικογένεια κι αυτά τα γαμημένα φεστιβαλάκια απαλεψιάς

Είναι για τους μεταπυρηνικούς πρεζάκηδες τα Στόλκερ όμως, ενώ οι επίτιμοι Φρόντο το ζουν σκληρά με Γκόθικ/Κίκτομ Καμ.

YΓ Πωπώ θύμισες Σαντοπίστ Μπραμπρού και συγκινήθηκα. Μου έχουν μείνει μαζί με τα Ντέθκλωζ των Ορθόδοξων Φολάουτ ως εμβληματικοί υπεργουάου κακοί. Πραγματικά στην αρχή θεωρούσες πως δεν υπήρχε περίπτωση να τους ρίξεις κι όταν το κατάφερνες, ήταν όντως γιορτή.

 

[vtheofilis]

Νομίζω πως ο συνδυασμός δυσκολίας και jank, είναι που δίνει την καλτίλα στo Gothic.

Το τερμάτισα με Swamp Camp Templar, με guides/wikis κτλ. Ακόμα και έτσι, για μεγάλο σημείο του game πάντα υπήρχε κάτι που θα σε σάπιζε στο ξύλο. Μηχανή του κιμά, θα έλεγα ότι αισθάνθηκα στο τέλος μόνο, αλλά με βάση την ιστορία του παιχνιδιού, δένει. Είσαι θεωρητικά ένας απλός κρατούμενος, δεν είσαι ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ, ούτε ανήκεις πχ σε κάποια ιδιαίτερη φυλή/κάστα κτλ α λα Witcher.

Εκνευριστικό στις συνέχειες, χάνεις τις δυνάμεις σου, καθαρά γιατί έφτυσες αίμα για να τις αποκτήσεις.