Video-Games και Αισθήματα/Συναισθήματα

[Epitaph]

Αφορμή για το παρόν νήμα, ήταν μια συζήτηση που είχα με έναν ΦΑΝΤΑΡΟ στο στρατόπεδο.

Συμφωνήσαμε πως τα παιχνίδια τρόμου είναι τα αγαπημένα και των δυο μας.
Και αυτό γιατί στα περισσότερα, σου δημιουργείται η αίσθηση του τρόμου και του φόβου. Στην ουσία γίνεσαι "εξαρτημένος" από ένα σημείο και μετά στο αίσθημα αυτό.
Σκεφτείτε το... Κάποιος που έχει παίξει Resident Evil, Silent Hill, Nocturne, αλλά και μεταγενέστερα παιχνίδια, όπως Amnesia, Outlast, Penumbra έχει καλό λόγο να τα παίζει μιας και ο gamer πιθανόν να τρέφεται από τον φόβο ή και την αδρεναλίνη (?) και να μπορεί να "βυθιστεί" σε αυτά πιο εύκολα.

Ο βασικός λόγος που παίζουμε παιχνίδια άλλωστε είναι να διασκεδάσουμε, να ψυχαγωγηθούμε και άλλοτε (πιο πρόσφατα στην ιστορία του gaming) να κορέσουμε την πείνα για τέτοια συναισθήματα.

Φόβος, οργή, θλίψη/μελαγχολία (ελπίζω σε μια πιο μετριασμένη θλίψη όπως αυτή που είναι διάχυτη στο Dear Esther) και...
Τι άλλο έχετε συναντήσει στα παιχνίδια εσείς;

Για παιχνίδια τρόμου είπαμε.

Γιατί πριν, που ξανάδα το βίντεο trailer του Everybody's Gone To The Rapture, πήγα να δακρύσω; Γίνεται να είναι τόσο μάστορες στην ενδυνάμωση των συναισθημάτων οι τύποι της ChineseRoom?

Εσείς πιστεύετε ότι κάποιος πρέπει να τρέφεται από τέτοια συναισθήματα; Υπάρχουν παιχνίδια που ξεπερνάνε τα όρια;

 

[nerdy_alhths]

Σίγουρα υπάρχουν παιχνίδια που φουντώνουν εντός μας τα συναισθήματα, αλλά για μένα προσωπικά αυτό συμβαίνει όχι με τα horror games αλλά με τα adventures. Υπήρχε ένα παιχνίδι, συγκεκριμένα που σηματοδότησε την αναγέννηση της ενασχόλησής μου με τα adventures αλλά και μια συναισθηματική αναζωπύρωση της ζωής μου που έμοιαζε τότε να είχε βαλτώσει.

Μιλάμε για μεγάλη κρίση. Έπιασα τον εαυτό μου στην αρχή του παιχνιδιού να αισθάνεται λίγο άβολα. Σαν να μην ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Λες και οι σχετικές πληροφορίες είχαν γίνει erased από τον εγκέφαλό μου. Έτσι, πέρασε κανένα δίωρο μέχρι να ζεσταθώ και να αρχίσω να ξαναβρίσκω τη χαμένη αυτοπεποίθησή μου. Όταν τελικά πήρα μπροστά, δεν σταματούσα με τίποτα. Για πρώτη φορά, ύστερα από πάρα πολύ καιρό, έπαιξα για 15 συνεχείς ώρες ένα adventure game. Και όταν αναγκάστηκα να σταματήσω, διότι η κοιλιά μου είχε φτάσει στο σβέρκο μου από την πείνα και τα μάτια μου έβγαζαν αστράκια, ένιωθα μέσα μου μια γλυκιά ευτυχία. Όπως κάποιος που έχει χωρίσει από το μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του και τον ξαναβρίσκει έπειτα από πολλά χρόνια. Σαν το χάδι που νιώθω από τον άνεμο όταν ανεβαίνω στην Αγία Αικατερίνη, στα Σφακιά, και αντικρίζω το Λιβυκό πέλαγος. Σαν να είχα δοκιμάσει το πιο γλυκό κρασί που βγάζει η γης μας. Σαν το προστατευτικό χέρι της μάνας που σκύβει πάνω από το άρρωστο παιδί της για να το χαΐδέψει, προσφέροντάς του τη στοργή που μόνο αυτή ξέρει να δίνει. Σαν τον άνεμο που μου σφυρίζει τρελά, όταν τρέχω μόνος μου με τη μοτοσυκλέτα μου. Σαν το δάκρυ που τρέχει από τα μάτια μας, είτε από χαρά είτε από λύπη. Σαν τους ξέφρενους ρυθμούς των τυμπάνων της αφρικανικής μουσικής που ηχούν σχεδόν συνέχεια στ' αυτιά μου.

Ναι, ένιωσα όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμη. Ειλικρινά ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου τον Ragnar Lothbrok και τους ανθρώπους της FunCom που μου έδωσαν πίσω τη χαμένη μου ελπίδα και που μου έδωσαν την ευκαιρία να ταξιδέψω μαζί τους Το Μακρύτερο Ταξίδι. Που μου επέτρεψαν, για ακόμη μια φορά, να ονειρευτώ. Ναι, τώρα νιώθω πιο δυνατός και μπορώ να περιμένω πολύ ακόμη...

 

[Borracho]

Και 'κει που ΔΑΓΚΩΝΑ το χαρτομάντιλο, είχα ταυτιστεί απόλυτα και ήμουν έτοιμος να σου προσφέρω τριακονταετές συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με το Ρέητζκουιτ Σύντεκνε Αλήτη, πας και μου γράφεις τον κουμπάρο Ράγκναρ λάθος και τσακίζεις το όνειρο, ραγίζεις το γυαλί, καις τα χάρτινα σπουργίτια του ονείρου.

Γιατί, Σύντεκνε; Γιατί;

www.youtube.com/psarotikomoodpiecedhthenpozaspecial

 

[infamousjohn]

μπορω να πω ενα παραξενο αισθημα....
φανταζομαι θα ηταν να κανω dominate στο αψυχο κουφαρι απο το avatar του Τονυ στην Dota....
priceless....
Τονυ φιλε! :spiteful:

 

[Great0ldOne]

nerdy_alhths wrote:
Σίγουρα υπάρχουν παιχνίδια που φουντώνουν εντός μας τα συναισθήματα, αλλά για μένα προσωπικά αυτό συμβαίνει όχι με τα horror games αλλά με τα adventures. Υπήρχε ένα παιχνίδι, συγκεκριμένα που σηματοδότησε την αναγέννηση της ενασχόλησής μου με τα adventures αλλά και μια συναισθηματική αναζωπύρωση της ζωής μου που έμοιαζε τότε να είχε βαλτώσει.

Μιλάμε για μεγάλη κρίση. Έπιασα τον εαυτό μου στην αρχή του παιχνιδιού να αισθάνεται λίγο άβολα. Σαν να μην ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Λες και οι σχετικές πληροφορίες είχαν γίνει erased από τον εγκέφαλό μου. Έτσι, πέρασε κανένα δίωρο μέχρι να ζεσταθώ και να αρχίσω να ξαναβρίσκω τη χαμένη αυτοπεποίθησή μου. Όταν τελικά πήρα μπροστά, δεν σταματούσα με τίποτα. Για πρώτη φορά, ύστερα από πάρα πολύ καιρό, έπαιξα για 15 συνεχείς ώρες ένα adventure game. Και όταν αναγκάστηκα να σταματήσω, διότι η κοιλιά μου είχε φτάσει στο σβέρκο μου από την πείνα και τα μάτια μου έβγαζαν αστράκια, ένιωθα μέσα μου μια γλυκιά ευτυχία. Όπως κάποιος που έχει χωρίσει από το μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του και τον ξαναβρίσκει έπειτα από πολλά χρόνια. Σαν το χάδι που νιώθω από τον άνεμο όταν ανεβαίνω στην Αγία Αικατερίνη, στα Σφακιά, και αντικρίζω το Λιβυκό πέλαγος. Σαν να είχα δοκιμάσει το πιο γλυκό κρασί που βγάζει η γης μας. Σαν το προστατευτικό χέρι της μάνας που σκύβει πάνω από το άρρωστο παιδί της για να το χαΐδέψει, προσφέροντάς του τη στοργή που μόνο αυτή ξέρει να δίνει. Σαν τον άνεμο που μου σφυρίζει τρελά, όταν τρέχω μόνος μου με τη μοτοσυκλέτα μου. Σαν το δάκρυ που τρέχει από τα μάτια μας, είτε από χαρά είτε από λύπη. Σαν τους ξέφρενους ρυθμούς των τυμπάνων της αφρικανικής μουσικής που ηχούν σχεδόν συνέχεια στ' αυτιά μου.

Ναι, ένιωσα όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμη. Ειλικρινά ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου τον Ragnar Lothbrok και τους ανθρώπους της FunCom που μου έδωσαν πίσω τη χαμένη μου ελπίδα και που μου έδωσαν την ευκαιρία να ταξιδέψω μαζί τους Το Μακρύτερο Ταξίδι. Που μου επέτρεψαν, για ακόμη μια φορά, να ονειρευτώ. Ναι, τώρα νιώθω πιο δυνατός και μπορώ να περιμένω πολύ ακόμη...</blockquote>

Best ΑΠαΤσου impersonator 2014 :salute: :salute: :salute:

 

[Stamatimenos]

Δακρύζω ακόμα όταν [strike]τερματίζω[/strike] πάω να τερματίσω το Link's Awakening, αλλά όταν νικάω το τελικό boss το κλείνω.
Ή όταν η Aeris/Aerith <span class="bbcode_spoiler">πεθαίνει</span> στο FF7

 

[vtheofilis]

Σταματημένε. περιττό να σου πω ότι έτσι και λόγω των συναισθηματισμών σου πάθει τίποτα η κασέτα μου, θα δεις όλη την Αγία Τριάδα ντυμένη χακί, και θα πεις τον Δεσπότη Ινφαμούς Τζον.
Τι να πω και εγώ, που το έπαιζα τρυφερούδι γυμνασιόπαιδο ακόμα.
Αλλά έχει πολλές καλές σκηνές. Είπαμε, η Ninty είναι η μονή κονσολοεταιρεία που θα με στεναχωρήσει με το κλείσιμο της.
Το κατά πόσο προκαλεί ένα παιχνίδι έντονα συναισθήματα, πιστεύω έχει να κάνει με το κατά πόσο προσφέρει διασκέδαση ή ψυχαγωγία. Τι θα σου αφήσει αφού κλείσεις το PC, και πως θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι, και δρας, στον πραγματικό κόσμο. Πχ λόγω των Total War, κρίνω ποιο ψυχρά τις διεθνείς σχέσεις μεταξύ των χωρών, καθ' ότι στόχος μου στα παιχνίδια δεν είναι το να είμαι ο καλοκάγαθος πολιτικά ορθός ηγέτης που πάει με τον σταυρό στο χέρι.

 

[alucard]

Εγώ μη γράψω για μια ακόμη φορά για το Final Fantasy X, κρίμα είναι...

 

[steel_havoc]

Αμα ένα παιχνίδι συνδυάζει καλά την ατμόσφαιρα με την ιστορία σίγουρα σου μεταφέρει αισθήματα, τα (παλιά) resident evil ας πούμε σου δίναν έντονα την αίσθηση της απομόνωσης, της επιβίωσης μέσα σε εναν εχθρικό κόσμο και την αγωνία του τι θα συναντήσεις πίσω απο την επόμενη πόρτα, το mass effect 3 έδειχνε πολύ καλά οτι βρίσκεσαι σε μια εμπόλεμη κατάσταση και σε κάποιες αποστολές σου μετέφερε την αγωνία και τον πόνο όσων έβρισκες εκεί.

 

[MaverickStrange]

Alucard wrote:
Εγώ μη γράψω για μια ακόμη φορά για το Final Fantasy X, κρίμα είναι...</blockquote>
Corridor simulator ftw!

Σοβαρά τώρα, καλό ήταν, αλλά πολύ "από το Α στο Β" είχε.

 

[nihilus]

1. MGS3: Snake Eater, στο τελος...

2. FFIX... παλι στο τελος ,αυτο ηταν χαρουμενα συγκινητικο ομως :lol: .

3. Planescape: Torment. Κοντεψε να με βαλει σε υπαρξιακα :lol:

Τιμητικό έντρυ: Dark Souls. Σε ενα playthrough πηγαιντε πρωτα στην Oolacile και καντε την ολη φαση με τον Artorias και τον Sif και μετα παντε να πολεμήσετε με τον Sif, αλλαζει καπως η συμπεριφορα του περηφανου λυκου

 

[alucard]

MaverickStrange wrote:


Alucard wrote:
Εγώ μη γράψω για μια ακόμη φορά για το Final Fantasy X, κρίμα είναι...</blockquote>
Corridor simulator ftw!

Σοβαρά τώρα, καλό ήταν, αλλά πολύ "από το Α στο Β" είχε.</blockquote>

Δε θα διαφωνήσω καθόλου. Απλά, όταν το έπαιξα, τα στάνταρ μου ήταν άλλα, οπότε δε με πείραξε καθόλου αυτό. Χάθηκα απλά στη μαγεία της ιστορίας... Δικαιολογώ κάθε έναν που θα μου πει χίλιους δυο λόγους που δεν του άρεσε καν το X, απλά για μένα έπαιξε πολύ ρόλο η ιστορία... Θες η ηλικία, θες οι τότε καταστάσεις... κάτι από όλα <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" /> :cheers:

Αναλόγως και το MGS 1 που με έκανε να κλαίω σαν παιδάκι με το θάνατο του Ninja...

 

[MaverickStrange]

Alucard wrote:


MaverickStrange wrote:


Alucard wrote:
Εγώ μη γράψω για μια ακόμη φορά για το Final Fantasy X, κρίμα είναι...</blockquote>
Corridor simulator ftw!

Σοβαρά τώρα, καλό ήταν, αλλά πολύ "από το Α στο Β" είχε.</blockquote>

Δε θα διαφωνήσω καθόλου. Απλά, όταν το έπαιξα, τα στάνταρ μου ήταν άλλα, οπότε δε με πείραξε καθόλου αυτό. Χάθηκα απλά στη μαγεία της ιστορίας... Δικαιολογώ κάθε έναν που θα μου πει χίλιους δυο λόγους που δεν του άρεσε καν το X, απλά για μένα έπαιξε πολύ ρόλο η ιστορία... Θες η ηλικία, θες οι τότε καταστάσεις... κάτι από όλα <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" /> :cheers:
</blockquote>
Εκεί πάω πάσο. Μπορεί να με ξίνισε λίγο το ότι είχα κολλημένο το κουμπί για κανά 10λέπτο, αλλά σίγουρα ιστορία και world building (δηλαδή πόσα παιχνίδια σε κάνουν να μάθεις καινούρια γλώσσα <img src="/tongue.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" /> ) είχε και με το παραπάνω.

 

[kara]

FFX κι εγώ :worship: :worship: :worship:
και βάζουμε τα κλάματα σε ...5 ...4


https://www.youtube.com/watch?v=qALyIHgwCiA

Ευτυχώς που το Χ-2 ήταν ανάλαφρο και χαρούμενο.

 

[alucard]

kara wrote:
FFX κι εγώ :worship: :worship: :worship:
και βάζουμε τα κλάματα σε ...5 ...4


https://www.youtube.com/watch?v=qALyIHgwCiA

Ευτυχώς που το Χ-2 ήταν ανάλαφρο και χαρούμενο.</blockquote>

Ακόμα και σήμερα το ακούω αυτό το κομμάτι... Αξέχαστο...

 

[Stamatimenos]

You need to react to this post in order to see this content.

 

[Bathory]

Stamatimenos wrote:

You need to react to this post in order to see this content.

</blockquote>

Σαν τα Tomb Raider τίποτα. (άντε και τα Syberia)

 

[Brian O'Conner]

το FFX είναι από της μεγαλύτερες πατάτες που έχω παίξει.
μαζί με Mortal Kombat Special Forces και Red Alert 3

Και το FF13 είναι ακόμα χειρότερο.

 

[MaverickStrange]

Ωραία λοιπόν, θα το παίξω παλιός, παρόλο που δεν είμαι. 16-βιτ νοστάλτζιντα.
FF VI (spoilers obviously)

-14 ήρωες με ξεχωριστό μπάκστορυ ο καθένας που το βλέπεις λαιβ!
-Ο Λοκ (valiant knife ftw)
-Αυτό το τραγούδι
[video width=425 height=344 type=youtube]3L_8V3ex2Jo[/video]

-Οτιδήποτε Σαμπίν (SUPPLEX)
-Για να πάρεις τον Γκογκο έπρεπε να σε φάει ένα σκουλήκι. Που το στομάχι του οδηγεί σε άλλη διάσταση...
-Το ότι δεν καταφέρνεις να σώσεις τον κόσμο
-Το άγχος να σώσεις τον Σιντ
-Η απόπειρα αυτοκτονίας της Σέλες
(χέστο, όλο το world of ruin μες στο συναίσθημα είναι)
-Το τελικό μπος. Έχει να δείξει κάτι ένας μεταλλάγμένος πατέρας-καριέρα μπροστά σε ένα παράφρωνα ημίθεο κλόουν?!?
-Το ότι στο τέλος σώζεις τον κόσμο
-Locke+Celes
-Ναι ρε, η όπερα!
[video width=425 height=344 type=youtube]hgZXiHfNt0M[/video]

 

[xenofonos]

Ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα. Και εγώ απ'όσο θυμάμαι πρωτη φορά με αγγιξε παιχνιδι εξ'ανατολάς, το θρυλικό Shadow of the Colossus

<span class="bbcode_spoiler">1. προς το τέλος που νομίζεις ότι πέθανε για να σε σώσει το πιστό άτι σου... αλλα τελικα απλώς εσπασε μερικα κοκκαλάκια

2. η αυτοθυσία και ο τελικός θάνατος του αγοριού για να επαναφέρει στη ζωη την αδερφή του
</span>
Παρ'όλο που δεν υπήρχαν λόγια (που να εβγαζαν νοημα) το παιχνιδι όχι απλώς καταφερνε να σε αγγιξει, αλλα και να σε μεταφέρει σε αυτόν τον μαγευτικό και γεμάτο κινδύνους κόσμο.Βοηθούσε φυσικά και το επικό σαουντρακ

https://www.youtube.com/watch?v=bFqXM-t2yss

Πιο προσφατα παραδείγματα είναι η εξαιρετικά ηθογραφική πρώτη σαιζόν του Walking Dead (όσοι το έχετε παίξει ξέρετε περι τίνος μιλάω)

Αλλά ακόμα περισσότερο με συνεπήρε το Stanley Parable (το μοντ, δεν εχω δοκιμάσει ακόμα το παιχνιδι δυστυχώς) που έσκαψε στα έγκατα της ψυχικής μου ύπαρξης με τόση μαεστρία που δεν νομίζω ότι απλές λέξεις επαρκούν για να το περιγράψουν. Αν έχετε το half life 2 και δεν το έχετε δοκιμάσει ΑΠΛΩΣ ΚΑΝΤΕ ΤΟ!<span class="bbcode_spoiler"> το κερασάκι στην τούρτα η μουσική του Thomas Newman που σε ισοπεδώνει μετά από τόση φόρτιση

https://www.youtube.com/watch?v=rDOXxa1U7Oc</span>