What's new

Welcome!

By registering with us, you'll be able to discuss, share and private message with other members of our community.

SignUp Now!

Win with your boots on!

zombiecow

Blackguard
Joined
Nov 26, 2013
Messages
1,358
[hide login=1]Μιας και ειμαστε ολοι σε εορταστικο mood και σε αντιθεση με τον υπολοιπο πλανητη, για εμενα το 2016 αποδειχθει μια πολυ ομορφη χρονια  <img src="/tongue.gif" width="" height="" alt=":p" title=":p" class="bbcode_smiley" /> , ειπα να κανω ενα μικρο giveaway για τα φορουμικα μελη της Χαρντκορ Κοινοτητας μας. <br><br>Για να συμμετασχετε, ακονιστε την φαντασια σας και γραψτε μου τι θα γινοταν εαν ο Μπορατσο, βγαινοντας απο το Saloon και εχοντας πιει μερικα παραπανω ουισκομπουκαλα, συναντουσε μπροστα του τον Clint Eastwood...<br><br>Μια παραγραφος το πολυ αρκει.  :thumbsup:<br> <br>Μικρα hints καθοδηγησης για οσους δεν γνωριζουν τον Μπορατσο (Πως ειναι δυνατον<img src="/wink.gif" width="" height="" alt=";)" title=";)" class="bbcode_smiley" />: <br><br>- Οταν διψαει, πινει ουισκι. Οταν πειναει, πινει παλι ουισκι.<br>- Εαν μπορουσε, θα εφαρμοζε τους νομους της Αγριας Δυσης σε ΟΛΕΣ τις πτυχες τις ζωης του και της ζωης μας.<br>- Ο Clint Eastwood αποτελει το ενα και μοναδικο man-crush του.<br>- Η καουμποικη μποτα ειναι το μοναδικο ενδυμα που δεχεται να φορεσει, γιατι του αρεσει ο ηχος του τακουνιου.<br><br>Το giveaway θα ειναι ανοιχτο απο σημερα, μεχρι και τις 30/12, οπου με γλυκο νεκταρ στο χερι θα διαβασω με μερακι τα γραφομενα σας, διαλεγοντας την καλυτερη ιστορια. Ισως ζητησω και βοηθεια from the man himself, τον Clint Eastwood, οχι τον Μπορατσο.  :pP  Η ανακοινωση του νικητη θα γινει στις 31/12 και το δωρο θα ειναι ενα παιχνιδι (η και παραπανω απο ενα, αρκει ολα μαζι να μην ξεπερνανε το ποσο), ειτε απο Origin, ειτε Steam, ειτε GoG με αξια εως €50.  <br><br>Μοναδικη προυποθεση ειναι να υπαρχουν τουλαχιστον 50 posts στο ενεργητικο σας. <br><br>Have fun and may the best story win  :drinks: [/hide]
 

Brother Bruce

Lich
Approval of the Admiral PCMaster Veteran RQ Elite Beta Tester
Joined
Nov 26, 2012
Messages
5,443
μον ντιέ, ποσο θελω να συμμετεχω!!! ωστοσο αν δεν μπει η λεξουλα γκογκ διπλα στις αλλες αγνωστες που εχω (οριγκιν, στύμ), ωιμέ, δε θα μπορεσω...<br>
 

zombiecow

Blackguard
Joined
Nov 26, 2013
Messages
1,358
<blockquote><br>μον ντιέ, ποσο θελω να συμμετεχω!!! ωστοσο αν δεν μπει η λεξουλα γκογκ διπλα στις αλλες αγνωστες που εχω (οριγκιν, στύμ), ωιμέ, δε θα μπορεσω...<br></blockquote><br><br>Μπηκε και το outsider των Digital Distribution Platforms  <img src="/tongue.gif" width="" height="" alt=":p" title=":p" class="bbcode_smiley" />  Υποστηριζει gifting ομως; <br><br>*edit* It does. Εισαι τυχερος Αδερφε Μπρους  :thumbsup:
 

Tsok

Moderator
Staff member
Giveaway pioneer PCMaster Veteran
Joined
Nov 30, 2012
Messages
5,933
ΟΚ, θα λατρεψω αυτο το θρεντ.
 

Miden Agan

Mind-flayer
Joined
Dec 3, 2012
Messages
1,625
Ξεπερνόντας τις σκέψεις οπου ο Μπορατσο περιπλέκετε σε όλες τις γνωστες και άγνωστες στάσεις του σεξ με τον Κλίντ -πάντα σε παθητικό ρόλο- ας μεταφερθούμε στην αγρια Δύση.<br>Αυτή μέσα απο τα μάτια του Σερτζιο Λεόνε και όχι του Τζόν Γουέην.  :lol:<br><br><b>Τα φύλλα της πόρτας έτριξαν καθώς βγήκε από το Σαλούν.<br>Ένας ψωριάρης σκύλος έτρεξε να κρυφτεί σε μια γωνία ενώ ο άνεμος έφτυνε καυτές ριπές σκόνης.<br>Τίναξε το καπέλο του και το φόρεσε όσο τα εξάσφαιρα του κρέμονταν, ακόμα ζεστά, στη ζώνη του.<br>Ο Μπό Ράτσο δεν ήταν ο τύπος που μπορούσες να ξεγελάσεις. Ειδικά όταν του γέμιζες το ποτήρι με αυτό το απόπλυμα που σερβίρουν τα περισσότερα μπάρ της άγριας δύσης.<br>Την ίδια στιγμή ένας καβαλάρης ξεπέζεψε από τ’άλογο του και το έδεσε με μια απλή κίνηση στον πάσαλο. <br>Τα μάτια του Μπό Ράτσο άνοιξαν διάπλατα.<br>Ηταν άραγε δυνατόν; <br>Αυτή η φιγούρα κάτι του θύμιζε έντονα, κάτι βαθύ και αγνό σαν παιδική ανάμνηση…<br><i>Δε μπορεί</i>, σκέφτηκε…<br><i>Είναι μόνο ένα παραμύθι, ένας θρύλος…</i><br>Ο άντρας είχε στο στόμα του ένα μισοτελειωμένο πούρο, είχε στους ώμους του ριγμένο ένα πόντσο παρά την κάψα του μεσημεριού ενώ ένα εξάσφαιρο ξεκουραζόταν νωχελικά στο γοφό του…<br>Για μια στιγμή τα μάτια του συνάντησαν το διαπεραστικό γαλάζιο βλέμμα του…<br>Δεν υπήρχε αμφιβολία πιά.<br>Ηταν…<br>Ηταν ο Ανδρας δίχως όνομα…<br>Στην σκέψη αυτή ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του καθώς ο άνδρας τον κοίταξε γέρνοντας ελαφρά το κεφάλι. <br><i>Διάολε</i>, σκέφτηκε ο Μπό καθώς μάζεψε τις σκέψεις του,  <i>θα μπορούσε να με έχει πυροβολήσει 7 φορές με το εξάσφαιρο του όσο εγώ χαμογελώ!</i><br>Συγκρότησε το νού του, άνοιξε το στόμα του και είπε:<br>«Μοιάζεις με κάποιον που εκτιμά το καλό ποτό. Εδώ θα βρείς μόνο ζεστή μπύρα και κάτουρο… Ξέρω ένα σαλούν μετά το Οχυρό Μπράβο, 20 μίλια από εδώ… Πάω στοίχημα ότι θα έχεις κάποια καλή ιστορία να μου διηγηθείς ώσπου να φτάσουμε…»<br>Ο Ανδρας δίχως όνομα ζύγιασε τα λόγια του Μπό και με ένα νεύμα της κεφαλής κρατώντας το γείσο του καπέλου του, έλυσε το ίδιο απλά τον κόμπο που μόλις είχε κάνει και καβάλησε το άλογο του.<br>Οι δυό φιγούρες χάθηκαν καλπάζοντας στον ορίζοντα καθώς το άδειο βλέμμα του μπάρμαν κοιτούσε ατάραχα το ταβάνι.<br>Η τρύπα στο μέτωπο του κάπνιζε ακόμη…<br></b><br><br><br><br><br><br><br>
 

soad667

Kraken
Infiltration Specialist PCMaster Veteran Rocket League RQ Crew 1st Tournament
Joined
Dec 1, 2012
Messages
8,705
Μπορατσός, έξτρα ουισκομπούκαλα, σαλούν, Κλιντ.. Χμμμ...<br><br><br>Πιθανότατα θα ρωτούσε τον Κλιντ αν έχει δει το Φίστφουλ οφ Ντόλαρς και αυτές θα ήταν οι τελευταίες λέξεις του κύριου Στέφανου..<br><br>Προαιρετικά συμπληρώνουμε με ένα από τα παρακάτω,<br>α) ..πριν ξυπνήσει απότομα από άλλο ένα υγρό όνειρο στην Άγρια Δύση και αναρωτιέται τι μλκ είπε.<br>β) ..πριν χτυπήσει το κουδούνι και πάει να ανοίξει την πόρτα, αφήνοντας το ρόλπλεινγκ που έκανε παίζοντας RDR στο πλέιστεσιο.<br><br><br>Τρόμος στην ιδέα να ποστάρει ο Τόνυ καμιά από τις Μπορατσιάδες του στο καπάκι και να με κάνουν σάντουιτς παρέα με την οσκαρική πένα του Άγαν από πάνω.
 

Borracho

Ancient Red Dragon
Joined
Nov 26, 2012
Messages
12,519
Estoy amigo de su abuello.<br><br>Τσόμπο με συγκινείς ρε, έλα στην αγκαλιά μου.Ακολουθεί ιστορία εκτός συναγωνισμού.<br><br><span class="bbcode_spoiler">Ο ήλιος είναι ψηλά όπως κάθε φορά. Το στοίχημα χαμένο. Πεινασμένα σκυλιά τεντώνουν τις σκελετωμένες πλάτες τους χωρίς να φοβίζουν κανέναν πια. Οι δρόμοι έχουν αδειάσει από χρόνια. Ο Παραμυθάς & ο Ποιητής μεθούν με το σπασμένο νέφτι του ξυλουργού. Τα όπλα παραμένουν το κέντρο μου, οι μοναδικές πυξίδες σε ένα κόσμο δίχως καρδιά. Εκείνος περιμένει καρτερικά έξω από τις χαρβαλωμένες δίφυλλες πόρτες του σαλούν. Με έχει ήδη σκοτώσει, μα κάνουμε πως άλλα αυτά βρίσκονται ακόμη στο μέλλον μας. Πως έχουμε ακόμη μέλλον. Αδειάζω το ποτήρι μου και αφήνω μια τελευταία χούφτα χάλκινα παλιοκέρματα στο μπαρ. Γλιστράω (πέφτω) από το σκαμνί μου και ξαφνιάζομαι από τον πόνο στην μέση μου. Μόνο οι μεγάλοι πονάνε στη μέση. Φαντάζομαι έγινα μεγάλος και δεν το κατάλαβα. Τα τακούνια μου χτυπάνε στα φτηνά σανίδια, μετά στη σκόνη. Όταν η σφαίρα τρυπάει την καρδιά μου, θυμάμαι μόνο το όνομά της, τελευταία προσευχή στα σκασμένα χείλια μου.</span><br><br>Μπου-για μαδαφάκαζ, αυτά. Πρέπει να γράψω και Καντίνα εορταστική τώρα και είμαι ΑΚΟΜΑ στο Clockwork Mansion του Dishonored. Είμαι μια ντροπή και ένα αίσχος του κέημινκ!
 

grmadness

Death Knight
Approval of the Admiral
Joined
Apr 3, 2013
Messages
4,952
You have no power here, Τσόμπο. Τα δώρα σου κράτα τα για την πλέμπα. :trollface:<br><br>Η ιστορία μας ξεκινάει κάπως ανάποδα. Με τον ήρωα να απομακρύνεται καβάλα <strike>στον Clint</strike> στο άλογο του με φόντο το ηλιοβασίλεμα, ενώ ένας κοντόχοντρος καράφλας (σαν γιουβαρλάκι με πόδια) τρέχει και πυροβολεί φωνάζοντας "μου μαγάρισες την κόρη, κανάγια". Rewind στην αρχή της ιστορίας μας, με τον γέροJack να παίζει φυσαρμόνικα στην έρημο κάτω από την πανσέληνο ενώ τα κογιότ ουρλιάζουν γύρω του. Το παρελθόν ήρθε για να τον κάνει να χαμογελάσει, όπως κάθε βράδυ τόσα χρόνια, μοναδικός σύντροφος εκτός από την άμμο και τα αστέρια το βράδυ. Το μυαλό του άρχισε να ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, τότε που όλα ήταν αγνά. Τότε που γνώρισε τον "άντρα δίχως όνομα".<br><br>The rest coming soon...
 

Northlander

Tarrasque
Staff member
Approval of the Admiral PCMaster Veteran RQ Elite Beta Tester
Joined
Nov 26, 2012
Messages
18,628
Θα έγραφα κάτι για το θεαθηναι, αλλά ο αδερφός 0agan το πήρε σπίτι!  :drinks: :drinks:
 

MaverickStrange

Mind-flayer
Joined
Nov 27, 2012
Messages
1,682
  Ώστε χρειάζεσαι Ιστορίες για τον διαγωνισμό σου, Περιπλανώμενε. Ναι, έχω μία για σένα. Δεν έχει σημασία αν κερδίσει. Δεν έχει καν σημασία αν είναι αληθινή. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είναι <i>δική του</i>.<br><br>  Επιμένεις ακόμη?<br><br>  Πολύ καλά λοιπόν. Άκου πολύ καλά.<br><br>  Εδώ είναι η Μαύρη Cantina την ώρα της Δύσης.<br><br><span class="bbcode_spoiler">16<br><br>ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ<br><br>  Ο Μποράτσο στάθηκε για μια στιγμή, ταλαντεύτηκε. Του φάνηκε ότι παραλίγο να λιποθυμήσει. Έφταιγε η αναθεματισμένη ζέστη. Ο καψαλισμένος άνεμος δεν πρόσφερε καμιά ανακούφιση. Ζύγιασε το ουίσκι που είχε στο παγούρι του. <i>Όχι αρκετό.</i> Παρότι ήξερε πως δεν ήταν η στιγμή, το άνοιξε και ήπιε μια γουλιά.<br><br>  Για μια στιγμή είχε νιώσει πως βρισκόταν αλλού. Στην ίδια την Cantina ίσως. Αλλά φυσικά η έρημος ήταν απατηλή και γεμάτη αντικατοπτρισμούς. Η Μαυριδερή Cantina βρισκόταν ακόμη χιλιάδες τροχούς μακριά. Αυτή η αίσθηση, ότι έμπαινε σε πολλά δωμάτια και κοίταζε πολλά μπουκάλια, που τον κοίταζαν επίσης, έσβηνε κι αυτή.<br><br>  <i>Θα φτάσω σ&#039; αυτήν,</i> σκέφτηκε μισοκλείνοντας τα μάτια στον ανελέητο ήλιο. <i>Το ορκίζομαι στο backlog του Steam account μου.</i><br><br>  <i>Και ίσως αυτή η φορά, αν φτάσεις εκεί, να είναι διαφορετική,</i> ψιθύρισε μια φωνή. Σίγουρα η φωνή του παραληρήματος της ερήμου. Ποια άλλη θα μπορούσε να είναι? Ο Μποράτσο δεν είχε αίσθηση του χιούμορ, ούτε φαντασία, αλλά ήταν σταθερός. Ήταν ο Μποράτσο.<br><br>  <i>Θα είχες ήδη φτάσει εκεί αν έπαιζες Rocket League,</i> του είπε κάποτε η Κάρα, και στην φωνή της διέκρινε φόβο... <i>Θα φθείρεις εκατό χειριστήρια στο δρόμο σου για το γκολ</i><br><br>  Και ο Βόρειος: <i>Καλά δεν είναι και ανωμαλία. Μίζα λέγεται. Ειδικά σε sites όπως το αυτιστικό ign.</i><br><br>  Και ο Φραπές: <i>Ο σωστός άντρας δεν τις ρίχνει, απλά τις παρακάμπτει. Καταλαβαίνετε το γιατί. Γατάκια...</i><br><br>  Και ο Λέλος: <i>Η ηθικη ειναι σαν την τρυπα στην καλτσα. Οσο δεν την βλεπει κανενας ειναι ολα καλα.</i><br><br>  Όμως η φωνή του ψιθύρισε ξανά<br>  (<i>(Ζητειται κοπελα ηλικιας 18-37 απο Αθηνα  κατα προτιημηση ξανθια με γυαλια για σοβαρη σχεση.</i>)<br><br>  και ο Κλιντ σαν μύρισε κάτι διαφορετικό. Του φάνηκε ότι ήταν κάτι καλύτερο.<br> <br>  Του φάνηκε ότι ήταν Ντουθάκ.<br><br>  Κρέμασε τα όπλα του και άγγιξε τρυφερά την μινιατούρα banhammer που είχε στη ζώνη του. Κάποτε με αυτήν ο 426f είχε μπανάρει μια ρωμαϊκή λεγεώνα. Έτσι έλεγε ο θρύλος.<br><br>  <i>Αυτή είναι η υπόσχεση ότι τα πράγματα ίσως αλλάξουν, Μποράτσο.</i><br><br>  <i>Αν αντέξεις. Αν είσαι άξιος.</i><br><br>  Κούνησε το κεφάλι του για να το καθαρίσει, σκέφτηκε να πιει κι άλλη γουλιά ουίσκι, μα το μετάνιωσε. Απόψε. Όταν θα άναβε τη φωτιά του πάνω στα απομεινάρια της φωτιάς του Κλιντ. Τότε θα έπινε. Τώρα, όμως...<br><br>  Τώρα όμως θα συνέχιζε το ταξίδι του. Κάπου μπροστά ήταν η Μαύρη Cantina. Πιο κοντά, όμως, πολύ πιο κοντά, ήταν ο άνθρωπος (<i>ήταν άνθρωπος?</i>) που θα μπορούσε ίσως να του πει πώς να φτάσει εκεί. Ο Μποράτσο θα τον πρόφταινε και τότε ο άνδρας θα μιλούσε.<br><br>  <i>Είναι ώρα να προχωρήσω.</i><br><br>  Ο Κλιντ έφυγε στην έρημο και ο Μποράτσο τον ακολούθησε.<br><br></span>
 

Chosen Undead

Death Knight
Joined
Jul 14, 2015
Messages
3,506
Aς γράψω και γω κάτι να δούμε τι θα βγει :professor:<br><br>Ο Μποράτσο αγκαλιά με όμορφη κοπελιά η οποία τον βοηθούσε να σταθεί (έχοντας πιει τον Βόσπορο και κάτι ψιλά) ετοιμάζεται να βγει από το σαλούν μαζί και να πάνε σπίτι του. Καθώς ανοίγει τη πόρτα του σαλούν η κοπέλα ένα φως στραβώνει τον Μποράτσο. Ο ήλιος, καθώς ήταν ντάλα μεσημέρι αντανάκλασε τις ακτίνες του πάνω στο αστέρι του μουσάτου καουμπόι που ερχόνταν προς το σαλούν. Προχωρώντας λίγο ο Μποράτσο καταφέρνει να δει τελικά ποιος ήταν. Και λέει "Δεν είναι δυνατόν. Μα πόσο ήπια τέλος πάντων? Κλιντ είσαι εσύ ή βλέπω παραισθήσεις?"<br>O Κλιντ απαντάει "Χμμμ...Εκανες φορτωτική, νομίζεις πως βλέπεις παραισθήσεις...Πρέπει να το δοκιμάσω αυτό το ουίσκι. Είσαι για άλλη μια γύρα?"<br>Ο Μποράτσο ξαφνικά ξεσουρώνει "Εννοείται!!!" Και μπαίνουν ξανά στο σαλούν. Οι φήμες λένε πως ακόμα πίνουν... :drinks:
 

Borracho

Ancient Red Dragon
Joined
Nov 26, 2012
Messages
12,519
+2000 για την διασκευή του επικού προλόγου του Gunslinger από τον Αδελφό Μάβερικ!
 

Chronomancy

Todd's Minion
Staff member
Joined
Oct 8, 2013
Messages
10,224
Βγήκε λίγο μεγάλο, αλλά ξύπνησα με τρελά κέφια και διαβάζοντας τις άλλες ιστορίες ξέχασα ότι είχα φτιάξει καφέ και είχα ανάψει τσιγάρο<br>Επικεντρώθηκα κυρίως σε αυτόν που νιώθω γι αυτόν, ότι νιώθει αυτός για Εκείνον :blush2:<br><br><span class="bbcode_spoiler"><br>Μια πόρνη του έδειξε το μπούτι της και του είπε πώς στον επάνω όροφο θα τον κάνει άντρα. Αυτός αγέρωχος, ήπιε μονορούφι το ξέπλυμα που πουλούσαν για ουίσκι σε αυτά τα μέρη, άναψε το τσιγάρο του και φώναξε στην κοπέλα που σερβίριζε «Θες να σε κάνω γυναίκα;» Αυτή κοκκίνισε, αλλά με ένα ανέμισμα της λειψής χαίτης του και μπροστά στο μεγάλο του…μενταγιόν, έναν λύκο με κόκκινα μάτια και μυτερό ρύγχος, υπέκυψε. <br><br>Το κορίτσι δεν έλεγε και τίποτε το σπουδαίο, αλλά τα βογγητά της υπό τους ήχους του μουσικού στο ισόγειο τον άναβαν ακόμη περισσότερο, έτσι που ξέχασε μέχρι και το ποιος ήταν κι ενώ ο τροβαδούρος από κάτω ακουγόταν να λέει,<br><br>«Kick your shoes off, do not fear,<br>Bring that bottle over here.<br>I&#039;ll be your baby tonight.»<br><br>Αυτός πάλι, άδειαζε το φλασκί του και ετοιμαζόταν για τον επόμενο γύρο της μονομαχίας στο Ελ Ανασουκάτσω.<br>Κάποια στιγμή η μουσική σταμάτησε, οι ομιλίες ελαττώθηκαν και το πρώτο αμυδρό φως του ανατέλλοντος Ηλίου διαπέρασε μια τρύπα, μάλλον από σφαίρα, στις βαριές μεταξωτές κουρτίνες.<br><br>Ο ‘Ηρωας, του ο οποίου το όνομα ακόμη δεν μάθαμε, θυμήθηκε ότι έχει και πρωινή δουλειά, οπότε ντύθηκε στα γρήγορα, έβρεξε και το λιγοστό μαλλί του για να το ρίξει στα πλάγια του καπέλου του και με τα σπιρούνια να αντηχούν στο άδειο σαλούν, βγήκε τρέχοντας έξω, μπροστά σε έναν κατακόκκινο ουρανό. «A red sun rises. Blood has been spilled this night», σκέφτηκε και καβάλησε το άλογό του.<br>Αργοπορημένος καθώς ήταν, δεν κοίταζε ούτε φανάρια, ούτε περαστικούς. Σε έναν μονόδρομο, χλιμίντρισε το άλογό του για να πει στον καβαλάρη που ερχόταν να κάνει στην άκρη, ειδάλλως θα του έριχνε μερικές σφαίρες για πρωινό. Αυτός κοντοστάθηκε και δεν μίλησε. Έφερε το μισοκαπνισμένο πούρο στην άλλη πλευρά του στόματός του και ένιωσε τα μισόκλειστα από τον Ήλιο μάτια του να του τρυπάνε την ψύχη. Τότε ήταν που σκέφτηκε πώς μάλλον δεν έπρεπε να είχε μπλέξει μαζί του.<br>Ο καβαλάρης του έκανε νεύμα να ξεπεζέψει και το ίδιο έκανε κι αυτός. Του έκανε άλλο ένα νεύμα προς τη ζώνη του όπλου του σα να του λέει να τραβήξει. Ο Ήρωάς μας, το σκέφτηκε και λέει τι έχω να χάσω; «Για να ζήσεις με το ριβόλβερ, πρέπει να πεθάνεις από ριβόλβερ.» Βάζει το χέρι του στη ζώνη του και συνειδητοποιεί ότι ξέχασε το όπλο του στο κρεβάτι της ηδονής και εκτός από τα 7$ που του κόστισε η νύχτα, τώρα θα του κόστιζε και την ζωή του.<br><br>Ο καβαλάρης μόλις είδε ότι ο «σκληρός» νέος δεν είχε παρά ένα άδειο θηκάρι, ξεκαρδιστικέ στα γέλια.<br><br>Ήταν μια από τις λίγες φορές στη ζωή του που μίλησε. «Άσε με να μαντέψω. Σε ξεμυάλισε μια γυναίκα. Και από τα μάτια σου βλέπω ότι είχες πιεί. Ξέρεις, αν συνδυάσεις το δηλητήριο της γυναίκας με το αλκοόλ, αντί να σωθείς, γίνεσαι χειρότερα. Και το χειρότερο μέσα στη θολούρα του μεθυσιού σου, δεν θα αντιληφθείς ότι αυτό το ωραίο φύλο είναι που σε σκοτώνει μέρα με τη μέρα.»<br><br>Από μία θήκη της ζώνης του έβγαλε ένα πούρο κι ένα τσιγάρο. «Αν πάρεις το πούρο, θα έρθεις μαζί μου, θα σε διδάξω πώς να φέρεσαι και πώς να μην ξεχνάς το όπλο σου στα βυζιά μίας αφράτης σερβιτόρας. Αν πάρεις το τσιγάρο, θα πάμε να το καπνίσεις σε ένα μέρος με  καλό γουίσκυ και στο τέλος θα σε σκοτώσω. Λοιπόν, τι λες;»<br><br>Ο Ήρωάς μας, ένιωθε περίεργα. Σα να είχε ερωτευθεί τον μυστηριώδη καβαλάρη. Ήταν αληθινός; Μήπως ονειρευόταν ακόμη πάνω σε εκείνα τα μεγάλα και μαλακά στήθια; Φαντάστηκε τον εαυτό του καβάλα σε αυτό εκείνου, φαντάστηκε τον εαυτό του πραγματικά σκληροτράχηλο και απτόητο για το μέλλον. Πήρε το πούρο και άφησε Εκείνον να του το ανάψει…<br></span><br><br>Αν και δεν παίχτηκε στην ιστορία μας, νομίζω ότι ταιριάζει γάντι στον ήρωα και το μέλλον του<br>https://www.youtube.com/watch?v=G58XWF6B3AA
 

Grotenfrod

Prophet of Nihilism
Staff member
Approval of the Admiral Rocket League RQ Crew 1st Tournament
Joined
Feb 12, 2014
Messages
3,507
Λέγεται πως ακόμη και οι γύπες, δεν πετάνε πάνω από το Τόρε ντελ Σολ, τόση η φρικωδία του καταραμένου τούτου μέρους.<br>  <br>Οι εξορισμένες ψυχές συνωστίζονται στο σαλούν "Ο μονοχέρης Σιού.", παραιτημένοι στις ξύλινες καρέκλες, χαζεύοντας την<br>αλκοολική άχλη που μαζεύεται πάνω απ τα κεφάλια τους. <br><br>Ένας από αυτούς είναι ξένος ακόμη και για τους ξένους. Τα σπιρούνια του αυλακώνουν δύο παράλληλους στο πάτωμα καθώς <br>σηκώνει ένα ποτήρι, κάποτε γεμάτο με ουίσκι, πλέον κενό και παγωμένο. Ο ξένος σηκώνεται και με βήματα που διαρρηγνύουν<br>την ίδια την ύπαρξη, σίγουρα μα και μετέωρα ταυτόχρονα, βγαίνει από το σαλούν.<br><br>Απέναντί του θωρεί τον έναν, τον ενσαρκωμένο καπόικο μύθο. Δεν ανταλάσσουν κουβέντα. Όλος ο σεβασμός μεταβιβάζεται<br>εκατέρωθεν με ένα νεύμα του καπέλου.<br><br>Ο άνεμος φέρνει θαρρείς λίγο γρηγορότερα απ την ταχύτητα που πετά το μολύβι, τις κραυγές και τις ασχήμιες των παρανόμων του<br>Ρίο Γκράντε, δίνοντας χρόνο στον ξένο να ορμήσει προς την κάλυψη, πλάι στον Κλιντ, καθώς η σφαίρες σφυρίζουν γύρω τους.<br><br>"Γκρίνγκο, νόμισες πως θα ξεφύγεις από τη συμμορία της Λα Μεσσήνα;" κόμπασε ο μιγάς μπροστάρης τους.<br>"Γυρίστε τώρα και θα προσποιηθούμε πως αυτό δεν έγινε ποτέ. Θα ξεχάσω ακόμη και τα κομμένα καλώδια." είπε ο ξένος ήρεμα, στροβιλίζοντας τον κύλινδρο του εξάσφαιρού του.<br><br>Η μόνη απάντηση ήταν το καυτό μολύβι που σήκωσε μια αμμοθύελλα γύρω τους.<br>Ο ξένος και ο Κλιντ κοιτάχτηκαν. Δε χρειάστηκαν λέξεις, το πλάνο της τακτικής ήταν μιλημένο από την εμπειρία τους στη ζωή αυτή.<br>Δώδεκα παράνομοι βρισκόντουσαν ξαπλωμένοι στο χώμα, στιγμές μετά. Ούτε γύπας δεν θα τους διεκδικούσε. <br>Ο ξένος ένευσε μια τελευταία φορά προς τον Κλιντ, εκφράζοντας τον ανδροπρεπή του χαιρετισμό. Άνοιξε τη δερμάτινη τσάντα του και έβγαλε <br>ένα γυάλινο μπουκάλι, γεμάτο με νέκταρ του Τενεσί. Το έτεινε προς τον Κλιντ και ήπιαν και οι δύο μια γουλιά, ποτίζοντας και το χώμα με μια <br>γουλιά για τους νεκρούς.<br><br>Όπως έκανε να φύγει ο ξένος, ο Κλιντ του φώναξε:<br>"Μποράτσο."<br>Γύρισε και είδε τον Κλιντ να του πετά ένα ξύλινο κιβώτιο.<br>"Άνοιξέ το, αφού βγεις από την πόλη."<br><br>*****<br><br>Ο Μποράτσο, έτρεξε τα δάκτυλά του πάνω από τα σκαλιστά ινδιάνικα σύμβολα. Άνοιξε το κουτί καθώς ίππευε μακριά από το Τόρε Ντελ Σολ και χαμογέλασε.<br><br><span class="bbcode_spoiler"><img src="http://cdn23.us1.fansshare.com/photos/reddeadredemption/pc-red-cover-1769650503.jpg" alt="pc-red-cover-1769650503.jpg" class="bbcode_img" /></span>
 

Stamatimenos

Death Knight
Joined
Nov 30, 2012
Messages
3,612
Θα γελούσε λέγοντας του ότι πόντσο φοράνε μόνο οι φοιτήτριες Νομικής όταν βγαίνουν για "χαλαρό καφεδάκι".
 

Elric

Blackguard
Joined
Dec 16, 2012
Messages
1,138
Είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτα απο τη στιγμή που μπήκε ο νέος χρόνος όταν απο την πόρτα του φθηνού μπαρ ξεπροβαλε ο Μποράτσο με μια γκριματσα αναγουλας στο πρόσωπο του, προφανώς προϊον του καραμελοχρωμου οινοπνευματος που πλασαραν για ουισκι. <br><br>Στο απέναντι πεζοδρόμιο τον περίμενε μια εντελως παράταιρη με το περιβάλλον φιγούρα. Ήταν ενας λιπόσαρκος γενειοφόρος άνδρας, με μαυρο γιλέκο, καουμπόικο καπέλο, δερμάτινες μπότες και ενα καλογυαλισμένο εξάσφαιρο θηκαρωμένο στη ζώνη του. Μια οδοντογλυφίδα κρεμόταν απο τα χείλη του. <br><br>Κανείς απο τους διερχόμενους δε φάνηκε να του δίνει τη παραμικρή σημασια.<br><br>Ο Μποράτσο ατάραχος προχώρησε προς το μέρος της παράξενης φιγούρας και ψιθύρησε σχεδόν μονολογώντας: "Λοιπόν τούκο, καθώς φαίνεται γι&#039; ακόμα μια χρονια θα πορευτούμε μαζί"<br><br>Η ανεκφραστη φιγουρα δεν απαντησε τίποτα παρα αρκέστηκε σε ενα καταφατικό νευμα μασουλώντας ταυτόχρονα την οδοντογλυφίδα.<br><br>Ένα περιπολικό πέρασε απο το δρόμο δίπλα τους ουρλιάζοντας με τη σειρήνα του.<br><br>Στέφανος και Κλιντ κατευθύνθηκαν πλαϊ ο ένας στον άλλο προς τη πολύβουη παρακείμενη λεωφόρο σε μια πόλη άγρια, πολύ περισσότερο απο οσο ήταν ποτέ η Αγρια Δυση.<br><br>Ήταν περίεργο σκηνικό, συνήθως δυο πιστολέρο απομακρύνονται στον ορίζοντα προς ένα ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα και οχι προς μια τρεμάμενη λάμπα νεον.<br><br>Ναι, ήταν όντως περίεργο. Γιατί οι δυο σιλουέτες δεν έριχναν πίσω τους παρα μονάχα μια σκιά.
 

Dim Gian Bot

Death Knight
Sign me up! Approval of the Admiral Born Leader PCMaster Veteran
Joined
Apr 2, 2016
Messages
3,925
<blockquote><br>...Γιατί οι δυο σιλουέτες δεν έριχναν πίσω τους παρα μονάχα μια σκιά.<br></blockquote><br><br>Σχεδόν δάκρυσα...  :&#039;(
 

Borracho

Ancient Red Dragon
Joined
Nov 26, 2012
Messages
12,519
Οι συμμετοχές είναι η μια καλύτερη από την άλλη. Τσόμπο να δω πώς θα διαλέξεις τώρα.
 

Tony Corvus

Ancient Red Dragon
Φασαίος Larianός Τσοβόλα δώστα όλα Sign me up! Approval of the Admiral
Joined
Dec 1, 2012
Messages
11,167
ενα σφηνακι ετσι για το ροκ<br><br><br><span class="bbcode_spoiler"><i>Σταθηκαμε γυμνοι στο παραθυρο, ειμασταν ελευθεροι…</i><br><br><br>Ενας καβαλαρης εκανε σταση στο σαλουν. Ενα σαλουν περιτριγυρισμενο απο καουτσοκοδεντρα και κρινους. <br>Μπηκα μεσα. Ο θανατος παρουσιαστηκε μπροστα μου.<br>Ηταν αυτος. Ο Γουεηλς Καλαγουντ.....<br>Με σημαδεψε με το βλεμμα του και με πυροβολησε με τα λογια του<br> “Ο ανθρωπος κλαιει, κλαιει, κλαιει και μετα πεθαινει. Αυτη ειναι η ζωη του”<br>Δεν εδωσα σημασια. Εφτυσα καταγης και τραβηξα το περιστροφο μου<br><br>*Μπαμ Μπαμ*<br><br>Το αψυχο μου κορμι κειτοταν μπρουμυτα στο πατωμα. Με ειχε πυροβολησει.<br>Ο ετοιμοθανατος πιστολερο σιγοτραγουδουσε πανω απο το πτωμα μου…. <br>Οι ανταυγιες των αστραπων φωτησαν το μαυρο φοντο του σαλουν. https://www.youtube.com/watch?v=TiquNvyFe4U" class="bbcode_url">Αυτο ηταν το τελος μου. <br></span><br><br>Μην με βαλεις στην κληρωση  :salute:<br>
 

Brother Bruce

Lich
Approval of the Admiral PCMaster Veteran RQ Elite Beta Tester
Joined
Nov 26, 2012
Messages
5,443
λειπει ολος ο κοσμος σημερα στη δουλεια, δε χτυπαει κι ο τηλεφωνος, οπότε ειπα να γραψω κατι. απλα επειδη η σεντοναρα που ακολουθει δεν ειναι ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ μια παραγραφος, νιωσε ελευθερος τζόμπη, εφοσον υπαρχει "διαγωνιστικο μερος" και βραβειο, να με αποκλεισεις, αφου δεν τηρησα βασικη προυποθεση του γκιβαγουέι. <br>αλλά ξερεις τωρα, τις σπανιες φορες που σε επισκεπτεται, η ετσι νομιζεις, η Έμπνευση δεν γινεται να την διωξεις. <br>ειναι σαν να χτυπαει το κουδουνι, ν ανοιγεις και να βλεπεις την Μονικα να σου λεει:<br>- θελω να περασουμε τη νυχτα μαζι.<br>και συ ν απαντας:<br>- εχμ, κοιτα, εχω να δω βόις, να βαλω πλυντηριο και να κανω νυχι. για τη νυχτα δεν το νομί, αλλα μπορω να σου διαθεσω μιση ωρα...<br><br>γινεται? δε γινεται...<br><br>παμε λοιπον. ανοιξτε με δικη σας ευθυνη....<br><br><span class="bbcode_spoiler"> Το φως του ηλιου τον τυφλωσε. μια συναυλια κανονικη αινστουρζεντε νοιμπαουτεν ειχε ξεκινησει μεσα στο ταλαιπωρο, αραιοκατοικημενο μέσα – έξω κρανιο του. Πριονια, κομπρεσερ, σφυρια κι αλλα εργαλεια χτυπαγανε κι αντιλαλουσαν στα μηνιγγια του ανελεητα, ασταματητα, στα Ορια του Πονου. Nόουτ του σελφ, σκεφτηκε, μιλωντας, όπως παντα, ενγκρήκ με τον εαυτο του: “δεν ξαναβγαινουμε ΠΟΤΕ καταμεσημερο μετα απο παλιόξυδα σε σαλουν. Η νυχτα ειναι φιλος μας”.<br>Ειδε μπροστα του μια ποτίστρα. Η λεξη αξιοπρεπεια ειχε προ πολλου αφησει τον ματαιο κοσμο της καθημερινοτητας του κι ετσι χωρις καν να σκεφτει, γονατισε και βουλιαξε το κεφαλι του με μια κινηση στο νερο.<br>- φακ, σκεφτηκε, κοιταζοντας με το χαμογελο του μεθυσμενου τις μπουρμπουληθρες.. Το ξερα οτι κατι εχω ξεχασει. Δεν εβγαλα το γαμωκαπελο...<br>η επαφη του κρυου νερου ξυπνησε τα ελαχιστα ακαυτα κυταρρα του εγκεφαλου του.. πεταξε το κεφαλι του αποτομα εξω και με μια χορευτικη σχεδον κινηση εβγαλε το καπελο που ειχε γεμισει νερα και ποτισε απο κει το αλογο του..<br>- ακομα κι αν εισαι λουζερ, τουλαχιστο  καν το με στυλ, σκεφτηκε ικανοποιημενος απ την κινηση του. Ηταν κατι που θα μπορουσε να εχει κανει κι ο τομ γουειτς η ο μπουκοφσκι. Οκ, δεν ηταν τοσο διασημος, αλλα ηταν εξισου λιωμα..<br><br>- Borracho, ταισε το αλογο μου, ποτισε το και μετα ελα στο σαλουν για την πληρωμη σου...<br>ο στεφανος γυρισε αργα αργα, οχι πως θα μπορουσε να γυρισει γρηγορα με το κεφαλι του να κουδουνιζει σαν τα 17 καμπαναριά του ντουόμο.. σ ενα κλασμα του δευτερολεπτου περασε απ το μυαλο του η σκεψη οτι ηταν αοπλος. Το μαυρο, μακρυκαννο κολτ του με τις χαραγμενες φεντερ τελεκαστερ στην κανη του, το καμαρι του κουτσουκέικου, βρισκοταν στα λιγδιασμενα χερια του μπαρμαν, ενεχυρο για το τελευταιο μπουκαλι τεκιλας.. αλλά οχι, κανεις δεν μιλαγε ετσι στον στεφανο, το καμαρι της Σιέρα Ρίβια, τον θρυλο του Κάντγουεν σιτυ...<br>- πρωτα πρωτα πως ξερεις το φορουμικο μου ονομα και δευτερον τι σε κανει να πιστευεις οτ<br><br>η κουβεντα του κοπηκε αποτομα. Ο Ξενος τον κοιταζε μ ενα παγωμενο σαν ατσαλι υφος, αλλα στις ακρες των χειλιων του θα λεγε κανεις οτι τρεμοπαιζε ενα χαμογελο. Το μισο του προσωπο ηταν κρυμμενο κατω απ το πλατυγυρο καπελο του αλλά τα ματια του πεταγαν φωτιες..  ο Ξενος ξαναμιλησε.<br>- μη φοβασαι, το βλεπω οτι εισαι αοπλος, οχι οτι θα κανε καμμια διαφορα αν δεν ησουν, αλλά λεμε τωρα... επισης, μην κολακευεσαι. Μπορατσο ειναι ο μεθυστακας στα μεχικάνικα. δεν ξερω τι ν αυτο το φορου που λες, αλλά αν συχναζεις εσυ εκει, δεν μπορει να ναι καλο μερος...<br>Χριστε μου, ειναι Αυτος, σκεφτηκε ο στεφανος.. ολα ταιριαζουν.. τα μαυρα ρουχα, το πόντσο, το θεληματικο πηγουνι, τα ματια – πυρκαγια, η υπνωτικη, ειρωνικη φωνη... ενταξει, ηταν λιωμα και ξενυχτισμενος, αλλά διαολε, θα γνωριζε τον Κλιντ ακομα κι αν ειχε πιει ολο τον ποταμο Γιαρούγκα. Ξεμεθυσε σε μια στιγμη. Ο Ανδρας που τον ειχε επηρεασει οσο κανενας, το Προτυπο, η Αληθεια ηταν εδω μπροστα του. Θα εκανε οτι χρειαζοταν για να τον γνωρισει, να του πάρει 2 κουβεντες, να ρουφηξει Σοφία και Γνωση...<br>- ναι, αμεσως, οτι πεις, απαντησε τρεμοντας απο χαρα, ενω ο Αντρας του ειχε γυρισει την πλατη και ειχε ηδη ξεκινησει για το σαλουν.<br>Ο στεφανος δεν αναγνωριζε τον εαυτο του. Ταισε με το καλυτερο κριθαρι το μαυρο, ομορφο ατι του Ξενου, το ποτισε και το βουρτσισε κιολας μεσα σε 5 λεπτα κι ετρεξε ιδρωμενος απ την προσπαθεια και την αγωνια στο δροσερο μισοφωτο του μπαρ.<br><br> Ο Ξενος επινε μονος. Ο στεφανος γλυστρησε αθορυβα στο διπλανο σκαμπο.  Περασε ενα πενταλεπτο να σκεφτεται 1000 υποψηφιους τροπους να σπασει τον παγο, και βεβαια τελικα διαλεξε τον χειροτερο:<br>- εεε, μονος πινεις? <br>- δεν ειναι οτι  μισω τους αλλους.. απλα νιωθω καλυτερα οταν λειπουν, μισοχαμογέλασε ο Ξενος..<br> <br> ο μπορατσος δε θα ξεχναγε ποτε οσο ζουσε τις επομενες ωρες.. ανοιξε απλοχερα αυτια, ματια, μυαλο, καρδια και δεχτηκε σαν βροχη στην διψασμενη ερημο την Αληθεια της ζωης.. ο Ξενος ηταν σα να τον ηξερε χρονια. Του μιλαγε και του μιλαγε.. για γυναικες, δουλειες, μουσικη, βιβλία, Ζωη... ειχε τις απαντησεις σε ερωτησεις που δεν ειπωθηκαν ποτέ, ειχε το Κλειδι για καθε Πορτα, ειχε το σπιρτο για την φλογα που δεν Έσβηνε Ποτέ...<br><br>- πρεπει να φυγω, ειπε ο Ξενος, λιγο πριν σουρουπωσει..<br>- κιολας?<br>- μην στενχωριεσαι μπορατσο, ισως ξαναβρεθουμε, ποτέ δεν ξερεις.. πως το ειπες το χωριο σου?<br>- Κουίτ Ρέιτζ, πισω απ το φαραγγι της Κούνενα..<br>- ισως με δεις εκει συντομα, εκει που δεν το περιμενεις... α, εχω κατι για σενα...<br>ο μπορατσος νομιζε οτι τα χει δει ολα στη ρημαδα τη ζωη. Κι οτι ηξερε τον εαυτο του καλα, τουλαχιστον. Γι αυτο ακριβως του εκανε εντυπωση οταν ενιωσε τα δακρυα να κυλανε στα μαγουλα του αβίαστα, χωρις ελεγχο, χωρις σταματημό, χωρις ντροπη...<br>- ειναι το εξασφαιρο μου... η Ροζαλιτα μου... μα.. πως?? πότε? Τι?<br>- ενας Αντρας δεν είναι τιποτα χωρις το οπλο του, γκρινγκο, θα πρεπε να το ξερεις αυτό, ειπε ο Ξενος κλεινοντας του το ματι.. ηταν κριμα να το εχει ο μπαρμαν. μονο μην το ξαναπιείς.. καμια τεκιλα δεν αξιζει αυτη την θυσια...<br>ο στεφανος δεν μιλησε. Δεν ειχε τι να πει, πραγμα σπανιο. Απλα ακολουθησε τον αντρα εξω και τον κοιταζε να ανεβαινει στο αλογο..<br>Λιγο πριν ξεκινησει ο Ξενος, γυρισε και τον κάρφωσε στα ματια, χαμογελωντας..<br>- ουτε οταν σε ειχε χωρισει η βασουλα του Γ2 δεν εκλαψες ετσι...<br>- διαολε, ξερεις τα παντα για μενα. Λες και γνωριζομαστε χρονια.. ακομα και για τη βασουλα...<br>τα ματια του στεφανου ηταν γεματα δακρυα ευγνωμοσυνης, οταν σηκωσε το χερι ψηλα και χαιρετησε τον αντρα που ειχε αρχισει να ξεμακραινει...<br>- Σ Ευχαριστω για Όλα, Κλιντ...<br>το αλογο του Ξενου σταματησε.. γυρισε στη σελα του και του μιλησε.<br>- Να σαι καλα, μπορατσο. Μπαι δε γουει, δε με λενε Κλιντ. το ονομα ειναι Μπραδερ. Μπραδερ Μπρους.<br><br>το βροντερο γελιο του αντηχουσε για ωρα οσο απομακρυνόταν μεσα στο πορτοκαλοκοκινο σουρουπο.. τ αστερια ειχαν αρχισει ν αναβουν τον ουρανο και τα τριζονια ειχαν πιασει δουλεια...<br>- αυτο σηκωνει ποτακι, ειπε ο μπορατσος και ξανατραβηξε προς το σαλουν χαμογελωντας.</span>
 
Top Bottom