Το ακόμη χειρότερο με τις περισσότερες σειρές, είναι πως περνάνε, πολύ χονδρικά, από την ακόλουθη διαδικασία :
-Τα στούντιο έχουν διάφορα 'ορφανά' τζενέρικ σενάρια. Π.χ. έχουμε την τάδε young adults σειρά μισογραμμένη, ή το τάδε θρίλεράκι. Δεν θα τσιμπήσει κανένας αν το βγάλουμε ως "Τζενέρικ Θριλεράκι 48". Τί μπράντς/franchises έχουμε στο πορτφόλιό μας;
-Έχουμεεε...Witcher, Salvatore, Marvel, Μπαρμπαστάθη.
-Αυτό το Witcher τί είναι;
-Φάνταζι με σπαθιά και ψιλοβία φάση.
-Γαμώ, Game of Thrones δηλαδή.
-Nαι ναι.
-Ωραία, είπες έχεις generic young adults/fantasy; Πέστο Witcher!
-Γίναμε!
Τα νερντάκια που φτιάχνουν τα μπράντς ουδείς τα ρωτάει, η σειρά βγαίνει και πατώνει και αναρωτιούνται εκεί στο Νέτφλιξ και το κάθε Νέτφλιξ τί κάνανε στραβά. Σκάει μια φορά στα δεκαπέντε χρόνια και ένας πρώην σπασίκλας νυν κυριλλές τύπου J.J Abrams και πιάνει το zeitgeist για δυο λεπτά, τον χρίζουν Σωτήρα.
Η καλύτερη πραγματικά λύση, είναι η αποχή και το σνομπάρισμα της σαβούρας. Τρανό παράδειγμα του παραπάνω, ήταν η εκτρωματική μεταφορά του 'Dark Tower'. Απαξιώθηκε τόσο από τους γνώστες, όσο και από το ευρύ κοινό. Ίδια μοίρα λογικά θα έχει και το Witcher.