So, πιθανότατα θα το μετανιώσω αυτό το post (προσοχή, ακολουθεί σεντόνι επικών διαστάσεων που αρμόζει στο μέγεθος του παιχνιδιού).<br><br>Τελείωσα το παιχνίδι μετά από σχεδόν ένα εξάμηνο ενασχόλησης (έχουμε και δουλειές). Έχοντας γράψει και πριν κανένα χρόνο για τις επιφυλάξεις μου λόγω της κακής εντύπωσης που μου έκανε το 2 (το οποίο καταφέρνει με ένα μαγικό τρόπο να συγκεντρώσει όλα τα αρνητικά του 1 και του 3, προσθέτοντας και μερικά δικά του, έτσι για ποικιλία), χρωστούσα το συγκεκριμένο post.<br><br>Ας τα πάρουμε από την αρχή και bear with me, διότι χρειάζεται ένας σχετικός πρόλογος. Η σειρά βασίζεται ως γνωστόν στον κόσμο που παρουσιάζεται μέσα από τα 7 βιβλία του Sapkowski και αποτελεί συνέχεια της ιστορίας του Geralt of Rivia. Τώρα, το πρώτο παιχνίδι λαμβάνει ως δεδομένο ότι ο παίκτης δεν έχει διαβάσει τα βιβλία και δεν έχει καμία πρότερη επαφή με τον κόσμο (πράγμα που όντως ίσχυε για το μεγαλύτερο κομμάτι των gamers). Για να δικαιολογήσει την άγνοια του Geralt για τον κόσμο μέσα στον οποίο ο ίδιος κινείται, επιστρατεύει το τετριμμένο τέχνασμα της αμνησίας λόγω του Wild Hunt. Ο παίκτης μαθαίνει μαζί με τον Geralt, ο παίκτης ΕΙΝΑΙ ο Geralt.<br><br>Υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος λόγος που το σεναριακό τερτίπι της αμνησίας χρησιμοποιείται τόσο πολύ στα games και ειδικά στα RPGs: Συνήθως, λειτουργεί. Πράγματι, το αποτέλεσμα είναι ένα υπέροχα ισορροπημένο παιχνίδι, μία σχεδόν τέλεια ιστορία ειπωμένη στον κόσμο του Geralt. Ψάχνοντας για αρνητικά το μόνο που μπορεί κανείς να πει είναι ο σχετικά περιορισμένος κόσμος στον οποίο κινείται ο Geralt σε κάθε Act. Υπέροχο RPG που μπήκε αμέσως στο προσωπικό μου top 5. <br><br>Στο δεύτερο παιχνίδι κάποιος φαίνεται πως αποφάσισε ότι είναι καιρός να σκουντήξουμε των παίκτη να διαβάσει τα βιβλία (κατά προτίμηση αφού πρώτα τα αγοράσει). Ο Geralt άρχισε να ξαναβρίσκει τη μνήμη του, να θυμάται πράγματα και χαρακτήρες προφανώς πολύ σημαντικούς για το story των παιχνιδιών 2+3 τα οποία αποτελούν άμεση συνέχεια των βιβλίων. Για όσους τεμπέληδες δεν είχαν καμία όρεξη να κάτσουν να διαβάσουν 7 βιβλία (εγώ βαρέθηκα κάπου στη μέση του δεύτερου), η "περίληψη των προηγουμένων" δόθηκε από μερικά πανάθλια (τόσο από πλευράς αισθητικής όσο και περιεχομένου) flashbacks και από μερικά εξίσου άθλια glossary entries. Granted, είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρεις το περιεχόμενο 7 βιβλίων σε μερικές αράδες κειμένου και μερικά λεπτά (ο θεός να τις κάνει) cutscenes. Και πάλι, όμως, με δεδομένο το πόσο σημαντικό ρόλο θα παίξουν αυτές οι πληροφορίες στην κατανόηση των επόμενων, έπρεπε να έχει γίνει πολύ πολύ καλύτερη δουλειά σε αυτό το κομμάτι. <br><br>Εν πάση περιπτώσει ξεπερνάμε το 2 με τα προβλήματά του (τα οποία δεν έχει νόημα να αναλύσουμε εδώ) και φτάνουμε στο θέμα μας, στο Witcher 3. Ο Geralt έχει πλέον τη μνήμη του, γνωρίζει όλα όσα του έχουν συμβεί στο παρελθόν, όπως και ο παίκτης που έχει διαβάσει τα βιβλία. Ο παίκτης που δεν τα έχει διαβάσει, έχει στο κεφάλι του στην καλύτερη περίπτωση ένα νόστιμο αχταρμά από cutscenes και glossary. <br><br>Το Witcher 3 έχει το καλύτερο/αρτιότερο gameplay που έχω συνατήσει σε RPG. Έχει, επίσης το καλύτερο σύνολο side quests, η σεναριακή ποιότητα και πληρότητα των οποίων κάνει το main quest να φαντάζει ακόμα χειρότερο απ ότι είναι. Για τον τεχνικό τομέα και την ατμόσφαιρα που αυτός δημιουργεί δε χρειάζεται να κάνω αναφορά, οι διθύραμβοι που έχουν ακουστεί είναι ακριβείς. Δε θυμάμαι πόσες φορές άφησα ανοιχτό το pc με τον Geralt να στέκεται αμέριμνος κάπου στα Skellige Isles μόνο και μόνο για να ακούω τη μουσική.<br><br>Και τώρα πάμε στη μεγάλη πληγή, το σενάριο. Η ουσία του προβλήματος έγινε φανερή από πολύ νωρίς, από το White Orchard. Όταν βλέπεις τον χαρακτήρα που ελέγχεις να συγκινείται εμφανώς στην πρώτη του συνάντηση με τη Yen τη στιγμή που στο δικό σου μυαλό σου υπάρχει μόνο μια μισοξεχασμένη σκηνή με μια μπανιέρα και έναν, εμ, μεταλλαγμένο αστακό, τότε προφανώς κάτι δεν έχει πάει καλά.<br><br>Δυστυχώς, τα πράγματα δε βελτιώθηκαν καθόλου στη συνέχεια, το παιχνίδι προχώρησε έτσι μέχρι το τέλος. Σε κάθε διάλογο με NPC σε σχεδόν κάθε σημείο του κόσμου του βρίσκεις πράγματα, φράσεις που ξέρεις ότι είναι inside jokes, έμμεσες αναφορές σε κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν και που εσύ που δεν έχεις διαβάσει τα βιβλία δε γνωρίζεις. Το immersion που με τόσο κόπο το παιχνίδι έχει καταφέρει να σου μεταδώσει μέσα από την ατμόσφαιρα του κάνει φτερά σε αυτές τις στιγμές τόσο απότομα και ολοκληρωτικά που η παρομοίωση με "σκωτσέζικο ντους" δεν είναι υπερβολική. Και guess what, σε γενικές γραμμές όσο πιο κομβικός στην πλοκή είναι ο NPC με τον οποίον συζητάς, τόσο περισσότερες είναι οι εκνευριστικά ακατανόητες νύξεις στο παρελθόν, τόσο πιο έντονο το συναίσθημα ότι "κάτι χάνεις εδώ". Από ένα σημείο και μετά το συγκεκριμένο στοιχείο με κούρασε τόσο που ασχολιόμουν αποκλειστικά και μόνο με τα υπέροχα side quests (όπου είχες αρχή, μέση και τέλος σεναριακά), πηγαίνοντας στην κεντρική ιστορία μόνο όταν ήταν απολύτως απαραίτητο ή όταν δεν είχα τι άλλο να κάνω. <br><br>Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίφημη αποστολή με τη Yen και το τζίνι. Μην έχοντας ακόμα τελειώσει το πρώτο βιβλίο, όταν την ξεκίνησα, το μόνο που κατάλαβα παίζοντας είναι ότι βοήθησα τη Yen να σκοτώσει ένα τζίνι που είχαμε συναντήσει στο κοινό μας παρελθόν. Τίποτα άλλο. Μιλάμε, δηλαδή, για το 20% της ιστορίας. Αρκετά αργότερα πήρα χαμπάρι τι είχε συμβεί, την ιδιαίτερη σημασία αυτής της αποστολής για το παρελθόν και το μέλλον. Υπάρχουν πολλές ακόμη παρόμοιες ανορθογραφίες των δημιουργών προς τον παίκτη που δεν έχει διαβάσει τα βιβλία, όπως η σταδιακή σεναριακή εξαφάνιση της Triss, η εντελώς άκυρη προσπάθεια παρουσίασής της ως "μεγάλης αδελφούλας της Ciri" κλπ, πράγματα που παίζοντας τα παιχνίδια απλά δεν κολλάνε πουθενά. <br><br>Ξεπερνώντας τα, πάντως, όλα αυτά, και έχοντας φάει την ανάλογη ποσότητα ξενερώματος, φτάνουμε στο φινάλε, το σημείο που σίγουρα κάποια πράγματα θα μπορούσαν να σωθούν. Αλλά όχι, τζίφος και εκεί. Φαίνεται, βέβαια, ότι για άγνωστους λόγους δε μου έπεσε το happy end, αλλά με αυτό δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Πρόβλημα έχω με το γεγονός δεν πήρα απολύτως καμία απάντηση, δεν έμαθα απολύτως τίποτα για τη μοίρα της Ciri, του Geralt, της Triss, της Yen, της Philippa, τι έγινε τελικά με το White Frost, τίποτα. Το μόνο που μάθαμε ήταν η πολιτική μοίρα του βορρά και των νησιών (Cerys ftw). Ουάου.<br><br>Τελικά; Τελικά το W3 ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Αλλά μια εμπειρία λειψή, που κάνει τέλεια τα πάντα εκτός από το σημαντικότερο όλων (γιατί, ναι, για μένα το σενάριο είναι λίγο σημαντικότερο από το gameplay σε ένα game). Αυτές που μένουν είναι περισσότερο οι μικρές στιγμές, τα side quests (προφανώς και χρειάζεσαι το Gottfried’s Omni-opening Grimoire για να ξεκλειδώσεις το Defensive Regulatory Magicon του πύργου ^.^ ), ο κόσμος, το gwent, κάποιοι δευτερεύοντες χαρακτήρες. Δε μένει αυτό που θα έπρεπε βασικά να μείνει, αυτό που και οι ίδιοι οι δημιουργοί θέλουν να μείνει. Κρίμα.