REVIEWS

SOMERVILLE

Η Δανέζικη Playdead είναι μια indie ομάδα ανάπτυξης που άφησε στίγμα της στο χώρο, με τις δύο δημιουργίες της, Limbo και Inside. Πρόκειται για αμφότερες, συγκλονιστικές εμπειρίες, η κάθε μία με το δικό της τρόπο, που επηρέασαν αρκετούς ακόμα δημιουργούς να υλοποιήσουν το όραμά τους με συναφή τρόπο, όπως η Tarsier με τα Little Nightmares I και II. Παρ’ όλα αυτά, ένας εκ των ιδρυτών της Playdead αποφάσισε να ανοίξει τα δικά του φτερά και να συστήσει στο κοινό τη δική του εκδοχή του αφηγηματικού αυτού στυλ, με το Somerville. Ενός παιχνιδιού που, αναμφίβολα, από τα πρώτα screenshots και trailers είχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες για κάτι εξίσου εμβληματικό. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δε συμβαίνει πουθενά.

Η ηρεμία πριν την καταιγίδα.

Για να είμαστε ειλικρινείς, το μεγαλειώδες εισαγωγικό κομμάτι του Somerville μας βάζει για τα καλά στο κλίμα. Μια εισαγωγή που θαρρείς ότι είναι παρμένη από το War of the Worlds, καθώς η γη δέχεται μια σφοδρότατη εισβολή από εξωγήινους και εμείς παρακολουθούμε τα γεγονότα μέσα από το μικρόκοσμο μιας τυπικής τετραμελούς οικογένειας (πατέρας, μητέρα, παιδί και σκύλος) της Βρετανικής υπαίθρου. Η δε έναρξη, που η οικογένεια, απλώς παρακολουθεί το αγαπημένο της sitcom και αποκοιμιέται, ενώ αμέσως μετά ελέγχουμε το παιδί που κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι, με άγνωστο προορισμό και σκοπό, είναι πραγματικά ιδιοφυής και αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη. Φυσικά, οι εξελίξεις δεν αργούν να πυροδοτήσουν το αναπόφευκτο και η συνέχεια μεταφέρεται εξ’ ολοκλήρου στον πατέρα της οικογένειας, του οποίου τις προσπάθειες θα συνοδεύσουμε μέχρι το τέλος αυτής της, περίπου, τρίωρης περιπέτειας.

Εκ πρώτης όψεως, αυτό που πιθανότατα προσπαθούμε να κάνουμε, είναι να εντοπίσουμε τη χαμένη οικογένειά μας, έτσι όπως προέκυψε μετά την καταστροφική επίθεση. Εντούτοις, όσο προχωράει η υπόθεση, τα πράγματα αρχίζουν να αποκτούν άλλη διάσταση και ιδιαίτερα, η τελευταία ώρα παιχνιδιού είναι σκέτο «χάσιμο». Το τελευταίο χαρακτηριστικό δεν αναφέρεται ως προσόν, αλλά ως φυσιολογική αντίδραση όλων όσων παρακολουθούμε. Δε γνωρίζω αν πρόκειται για κάποια ύψιστο νόημα, το οποίο εγώ σαν κοινός θνητός δεν αντιλήφθηκα, αλλά σε κάθε σεκάνς και σε κάθε βήμα, αναρωτιόμουν «τι θέλει εδώ να μας πει ο ποιητής;». Η δε εμφάνιση κάποιων συγκεκριμένων πλασμάτων μένει εντελώς ξεκρέμαστη, χωρίς καμία εξήγηση, έστω και οπτικοακουστική, ενώ τυχόν υπόνοιες ότι όλο αυτό μπορεί να μην είναι καν αλήθεια, αλλά προϊόν φαντασίας/ονείρου, περιπλέκουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Με τη βοήθεια του φωτός, μπορούμε να επηρεάσουμε την κατάσταση της εξωγήινης ύλης.

Είναι προτιμότερο να μη συνεχίσουμε, καθώς η μισή μαγεία σε τέτοιου είδους παιχνίδια είναι να βιώσει ο ίδιος ο παίκτης τα τεκταινόμενα και όχι να ενημερωθεί «στεγνά» από κάποιον άλλο. Η άλλη μισή είναι φυσικά ο τρόπος αφήγησης, που δεν περιλαμβάνει ίχνος κειμένου και διαλόγων (εννοείται), αλλά στηρίζεται στην κινησιολογία για να «μιλήσει», και οι μηχανισμοί gameplay.

Στο πρώτο κομμάτι, το Somerville τα καταφέρνει περίφημα. Οι ψιλόλιγνες φιγούρες που συνθέτουν τους πρωταγωνιστές της ιστορίες κινούνται απόλυτα εκφραστικά και πειστικά, ενώ η εικαστική προσέγγιση τους μου θύμισε αρκετά το κλασικό Another World της Delphin Software, κάτι που θα αντιληφθείτε και σε άλλες στιγμές του παιχνιδιού, τις οποίες θα ήθελα να αποφύγω να αναφέρω. Δε μας κάνει εντύπωση λοιπόν ότι το Somerville, στο «θεατρικό» τουλάχιστον πεδίο, τα καταφέρνει τόσο καλά.

Υπάρχουν μερικά chase σκηνικά, αλλά τίποτε δύσκολο για να μας προβληματίσει.

Στα του gameplay όμως, τα πράγματα αλλάζουν αρκετά, προς το χειρότερο. Κατ’ αρχήν, το παιχνίδι κινείται σε 3D περιβάλλον, όπου έχουμε αρκετή ελευθερία κινήσεων να μετακινηθούμε στο χώρο, μια σαφώς διαφορετική προσέγγιση από τους τίτλους της Playdead. Ο χειρισμός περιορίζεται σε μόλις τρία κουμπιά, ένα με το οποίο αλληλεπιδρούμε με το περιβάλλον, όπου αυτό είναι εφικτό, και άλλα δύο που συνθέτουν το βασικότερο μηχανισμό επίλυσης γρίφων. Σύντομα λοιπόν, ο βουβός πρωταγωνιστής μας θα έχει την ικανότητα να επηρεάσει μια μυστήρια, εξωγήινης προέλευσης, ύλη που έχει κατακλύσει το έδαφος και, σε πολλές περιπτώσεις, τον εμποδίζει να προχωρήσει παρακάτω.

Εφόσον έχουμε πλησίον μας μια εστία φωτός, έχουμε τη δυνατότητα τήξης (αρχικά) και πήξης (αργότερα) της συγκεκριμένης ύλης, προκειμένου να είναι εφικτό να ανοίξουμε κάποιο πέρασμα ή να φτάσουμε σε κάποια απομακρυσμένη πλατφόρμα. Η πλειοψηφία των γρίφων κινείται σε αυτό το μοτίβο, οι οποίοι δεν είναι κάτι το αξιοσημείωτο από πλευράς ευρηματικότητας (είναι θέμα δευτερολέπτων να βρούμε τη λύση), αλλά προκαλούν αρκετά προβλήματα στην υλοποίηση της επίλυσής τους. Δυστυχώς, το Somerville έχει σοβαρά θέματα με τα hotspots, κυρίως στο που πρέπει να τοποθετήσουμε στον ήρωα για να αλληλεπιδράσει με το εκάστοτε αντικείμενο, και σε τέτοιο βαθμό που αμφιβάλλω αν έγινε ποτέ στοιχειώδες playtesting.

Γρίφους θα βρούμε αρκετούς, ιδιαίτερα στο “underground” κομμάτι, όμως η δυσκολία τους περιορίζεται κυρίως στο πως θα υλοποίησουμε τη λύση τους.

Ειδικά, περίπου στην αρχή του παιχνιδιού, ξόδεψα περισσότερη από μισή ώρα, στα όρια του να το παρατήσω δηλαδή, στο γρίφο με το πηγάδι. Ενώ γνώριζα τι έπρεπε να κάνω, το παιχνίδι αρνούνταν πεισματικά να συνεργαστεί, όπου μόνο κατά τύχη, ύστερα από δέκα προσπάθειες, αποφάσισε να μου κάνει τη χάρη. Ας πούμε ότι ο γρίφος αυτός είναι «ελαττωματικός» και κάτι που διορθώνεται, πιθανότατα, με κάποιο patch, εντούτοις το παιχνίδι είναι γεμάτο από τέτοια σημεία, όπου το παιχνίδι απλώς δε γουστάρει να υπακούσει στις εντολές μας ή μας βγάζει την ψύχη μέχρι να το κάνει. Το γεγονός δε ότι δεν υπάρχουν αρκετά οπτικά ερεθίσματα προκειμένου να αντιληφθούμε πως πρέπει να κινηθούμε σε κάθε οθόνη, δυσχεραίνει την κατάσταση, καθώς συχνά-πυκνά δεν ξέρεις αν αυτό που κάνεις είναι όντως αυτό που σκέφτηκαν οι δημιουργοί του ή απλώς τα controls δε δουλεύουν σωστά. Η ιδέα να υπάρχουν κάποια chase sequences είναι συμπαθητική (αν και όχι πρωτότυπη), αλλά δε δημιουργούν κανένα άγχος στον παίκτη, μιας και είναι πολύ εύκολα και μικρής διάρκειας, έστω και αν απαιτείται ουκ ολίγες φορές trial and error.

Γίνεται σαφές λοιπόν ότι το παιχνίδι δεν ήταν έτοιμο και χρειαζόταν αρκετή δουλειά ακόμα στο νευραλγικό τομέα του χειρισμού, ο οποίος όμως σε εκείνη την περιβόητη τελευταία ώρα, δεν μας δημιουργεί σχεδόν κανένα πρόβλημα. Ο λόγος δεν είναι ότι με κάποιο μαγικό τρόπο διορθώνει τα κακώς κείμενά του, αλλά γιατί γίνεται σχεδόν “walking simulator”, όπου οι γρίφοι (έστω, τα όποια «εμπόδια» που υπήρχαν) και η gaming αλληλεπίδραση εκμηδενίζονται και εμείς βρισκόμαστε στη (δυσάρεστη;) θέση να πατάμε απλώς τα κουμπιά, ώστε να δούμε ποια ακόμα αμπελοφιλοσοφία θα μας παρουσιάσει.

Κόκκινο φως, εχθρικό πλάσμα, καλύτερα να μείνουμε κρυμμένοι…

Ίσως ακούγομαι λίγο κακός απέναντί του, εντούτοις είχα καιρό να νοιώσω απογοήτευση, παρακολουθώντας τους τίτλους τέλους ενός παιχνιδιού. Έμοιαζε ότι πρόκειται για πλήρες χάσιμο χρόνου, γιατί, έστω ότι με κάποιον τρόπο ξεπεράσουμε τον σκόπελο των προβληματικών controls (δε μιλάμε για παιχνίδι ακριβείας, εξάλλου), στον τομέα της αφήγησης συγχύζει, αφήνει αναπάντητα ερωτήματα, είναι κενό συναισθημάτων (κανένα απολύτως δέσιμο με τους πρωταγωνιστές) και κυρίως δεν αφήνει κανένα σημάδι στην ψυχή του παίκτη. Όσο και αν προσπαθεί με νύχια και με δόντια να το πετύχει, είτε παραθέτοντας εντυπωσιακές εικόνες (έχει αρκετές, η αλήθεια είναι) είτε με το μελωδικό soundtrack που συνοδεύει τη δράση.

Πόσο πιθανό είναι να συμβεί κάτι κακό εδώ μέσα;

Εν ολίγοις, το Somerville είναι ένα μετριότατο παιχνίδι και ο μοναδικός λόγος που παίρνει αυτή τη βαθμολογία είναι το πολύ ενδιαφέρον πρώτο μισό του παιχνιδιού. Η ύστερη κατρακύλα όμως είναι τόσο μεγάλη που τελικά τσακίζεται και πέφτει στα βάθη της λησμονιάς…

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 60%

60%

Mediocreville

Ενδιαφέρουσα απόπειρα δημιουργίας ενός "νέου", sci-fi, Inside, αποτυγχάνει όμως στην υλοποίηση και στην αφηρημένη ιδέα της ιστορίας του.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

5 comments

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL