REVIEWS

CRISIS CORE – FINAL FANTASY VII REUNION

Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση της προηγούμενης γενιάς κονσολών, έχουμε δει κάμποσα remasters παιχνιδιών. Εντούτοις, πολλά από αυτά δεν απέκτησαν ιδιαίτερο νόημα για τον παίκτη, καθώς δεν είχαν περάσει παρά ελάχιστα χρόνια από την αρχική τους κυκλοφορία. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που το remaster έχει πραγματική ουσία, καθώς για διαφόρους λόγους, το πρωτότυπο παιχνίδι είναι σχεδόν αδύνατον να παιχτεί στη σημερινή εποχή. Μια τέτοια περίπτωση είναι το Crisis Core: Final Fantasy VII, ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε αποκλειστικά στην πρώτη φορητή κονσόλα της Sony, το PSP, γεγονός που περιόριζε το κοινό που θα μπορούσε να ασχοληθεί μαζί του στους κατόχους της εν λόγω, κατηργημένης πια, κονσόλας ή/και μέσω emulation.

Βέβαια, θα εθελοτυφλούσαμε αν δεν τονίζαμε το γεγονός ότι η ύπαρξη της remastered έκδοσης του Crisis Core οφείλεται κυρίως στην μεγάλη απήχηση που είχε το Final Fantasy VII Remake, του οποίου το αινιγματικό φινάλε συνδέει τα δύο αυτά παιχνίδια, ενώ λειτουργεί και ως συνδετικός κρίκος για το επερχόμενο Final Fantasy VII Rebirth. Εκτός αυτού, το ότι το Crisis Core αποτελεί remaster και όχι κάποιου είδους σύγχρονο remake, σημαίνει ότι η εμπειρία που θα αποκομίσει κανείς είναι ίδια με εκείνη του 2007, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται.

Πρακτικά, τα πάντα ξεκινούν από τον Zack και τις αποφάσεις που παίρνει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Επί της ουσίας, το Crisis Core: Reunion είναι prequel του Final Fantasy VII και διηγείται τα γεγονότα που προηγήθηκαν του Cloud και της παρέας του. Αυτό σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια της περιπέτειας, θα συναντήσουμε γνώριμα πρόσωπα, όπως ο ίδιος ο Cloud σαν «στραβάδι» νεοσύλλεκτος, η Tifa, η Aerith και φυσικά ο Sephiroth (ως βασικό στέλεχος της Shinra), αλλά η ιστορία επικεντρώνεται σε έναν άλλο ήρωα. Αυτός είναι ο Zack Fair, ένα ενθουσιώδες μέλος της SOLDIER που προσπαθεί να ανέβει όσο το δυνατόν περισσότερο στην κατάταξη, αναλαμβάνοντας τις πιο επικίνδυνες αποστολές. Φυσικά, η άγνοια κινδύνου που έχει ο Zack τον καθιστά εκνευριστικά «χαρούμενο», διάθεση που θα κοπεί μάλλον απότομα, όταν αρχίσουν να σχηματίζονται τα πρώτα σύννεφα στη σχέση του με τη εταιρία Shinra, αλλά και με κάποιους ανθρώπους που θεωρούσε, μέχρι πρότινος, ως αδερφούς.

Παίζοντας λοιπόν το Crisis Core, θα μάθουμε τους λόγους που ο Sephiroth έγινε το μονόφτερο «τέρας» που γνωρίζουμε, αλλά και με ποιο τρόπο ο Zack αποτελεί «πρόδρομο» του Cloud για αυτά που επακολούθησαν στο Final Fantasy VII Remake. Ένα σενάριο που έχει τις στιγμές του, αλλά δεν εντυπωσιάζει με τον τρόπο αφήγησης του. Αντιθέτως φλυαρεί αρκετά συχνά (όπως συνηθίζεται στα ιαπωνικά παιχνίδια), ενώ διακατέχεται και από κάμποσους cheesy διαλόγους, που ομολογουμένως αναρωτιέμαι αν αποτελούν πιστή μετάφραση από τα γιαπωνέζικα ή είναι όντως τόσο cheesy. Παρ’ όλη την προβλεψιμότητά του, παρακολουθείται ευχάριστα, ενώ το γεγονός ότι διαρκεί περίπου 12 ώρες, δεν προλαβαίνει να γίνει κουραστικό. Είναι από τις σπάνιες φορές που ένα JRPG διαρκεί τόσο λίγο, αλλά εκτιμώ ότι αυτό οφείλεται στους περιορισμούς που είχε το PSP και όχι στο αρχικό πλάνο που είχαν εξαρχής δημιουργοί του.

Το σύστημα μάχης είναι απολαυστικό και άκρως βελτιωμένο σε σχέση με το πρωτότυπο παιχνίδι.

Περιορισμοί που είναι εμφανείς και σε ολόκληρο το παιχνίδι: από τον τεχνικό τομέα μέχρι τον πυρήνα της δράσης του, ο οποίος χωρίζεται σε 10 μικρά κεφάλαια. Τόσο οι συμπυκνωμένοι χώροι που μετακινούμαστε όσο και η διακοπτόμενη δομή του gameplay, με το δίπτυχο cut-scene/μάχες να εναλλάσσεται συχνότερα απ’ ότι θα υποθέτατε, κάνουν «μπαμ» ότι πρόκειται για μια μεταφορά από πολύ μικρότερης ισχύος μηχάνημα.

Τα πράγματα είναι αρκετά απλοϊκά δηλαδή, με το εκάστοτε objective να προκύπτει πλησίον του σημείου που βρισκόμαστε, ενώ τα όποια side missions αναλάβουμε (πλην λίγων εξαιρέσεων) πραγματοποιούνται μέσω του σχετικού menu, όταν βρισκόμαστε πάνω σε ένα save point. Σε αυτή την περίπτωση, επιλέγουμε την αποστολή και μεταφερόμαστε αυτόματα σε έναν αυτόνομο (πολύ μικρό) χάρτη και σκοπός μας είναι, κατά συντριπτικό ποσοστό, να εξοντώσουμε κάποιον ισχυρό εχθρό. Ως αντίτιμο, κερδίζουμε πόντους εμπειρίας και κάποιο χρήσιμο αντικείμενο, με το οποίο θα ισχυροποιήσουμε τον Zack, τόσο σε θέμα συμβατικού εξοπλισμού όσο και σε θέμα materia, που γενικότερα αποτελούν σημαντικό κομμάτι του gameplay. Ο αριθμός των side missions είναι τεράστιος και η δομή τους επαναλαμβάνεται υπερβολικά πολύ, εντούτοις συνήθως απαιτούνται ελάχιστα λεπτά για να ολοκληρωθούν, οπότε δεν αποτελούν ιδιαίτερο πρόβλημα ώστε να ασχοληθεί κανείς για λίγο με αυτές, μετά να προχωρήσει με την κεντρική campaign, στη συνέχεια να επιστρέψει και ούτω καθ’ εξής.

Ευχαριστώ, bro.

Αρωγός στην ευχάριστη εμπειρία που δημιουργεί η ενασχόληση με το παιχνίδι είναι το σύστημα μάχης του. Κινούμενο σε real-time μονοπάτια, που θυμίζει αρκετά εκείνο του πρόσφατου remake, αποτελεί μια σαφή αναβάθμιση του συστήματος που είχε το πρωτότυπο παιχνίδι και το μοναδικό ίσως στοιχείο που το Crisis Core: Reunion διαφοροποιείται τόσο πολύ. Πλέον, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, με τις κινήσεις attack, guard και dodge να αποτυπώνονται σε αντίστοιχα κουμπιά του χειριστηρίου (ή του πληκτρολογίου), ενώ το menu με τα quick actions είναι εξαιρετικό, επιτρέποντας στον Zack να εκτελεί άμεσα τόσο τα materia-based spells ή τις special κινήσεις του (με τα σχετικά MP ή AP points φυσικά) όσο και να χρησιμοποιεί αντικείμενα του inventory του για άμεσο healing, status effect prevention κλπ.

Εκτός αυτού, είναι εφικτό να δημιουργήσετε combos, ενώ η μπάρα Digital Mind Wave (DMW), μια, κατά τη γνώμη μου, αρκετά εκνευριστική λειτουργία στο πρωτότυπο παιχνίδι, παρεμβαίνει πολύ λιγότερο πλέον. Στην ουσία πρόκειται για μια ρουλέτα, η οποία γυρνάει ασταμάτητα στο πάνω αριστερό μέρος της οθόνης και όταν κατορθώσει να πετύχει κάποιον «νικητήριο» συνδυασμό, δίνει ένα επιπλέον όπλο στη φαρέτρα του Zack. Το όπλο αυτό μπορεί να είναι κάποιο summon (το οποίο ενεργοποιούμε όποτε θέλουμε εμείς), ένα προσωρινό buff (π.χ. κανένα κόστος σε MP σε spells ή μηδενική ζημιά στα εχθρικά χτυπήματα), ακόμα και ισχυροποίηση ενός materia σε μεγαλύτερο level. Αυτό σημαίνει ότι, αν είμαστε τυχεροί, κάποιες μάχες μπορούν να φανούν περίπατος ή ακριβώς το ανάποδο αν είμαστε κατσικοπόδαροι.

Για να πάρουμε κάποιο summon με το μέρος μας, θα πρέπει πρώτα να το νικήσουμε στη μάχη.

Για να είμαστε ειλικρινείς, το Crisis Core: Reunion δεν είναι τόσο δύσκολο ώστε να εξαρτιόμαστε αποκλειστικά από τις ορέξεις του DMW. Αν φροντίσουμε να εξοπλίσουμε σωστά τον Zack με τα κατάλληλα materia, τα αναβαθμίσουμε μέχρι το Master επίπεδο ή δημιουργήσουμε καινούρια μέσω της λειτουργίας Materia Fusion, ελάχιστες θα είναι οι μάχες που θα μας δυσκολέψουν. Εξάλλου, έχουμε πραγματικά πάρα πολλές επιλογές στο πως θα πλάσουμε το μαχητικό στυλ του Zack και αυτό από μόνο του είναι αρκετά εντυπωσιακό και εθιστικό παράλληλα. Στο δικό μου playthrough, έφτιαξα έναν mage-based Zack και από τη μέση περίπου του παιχνιδιού και έπειτα, δεν αντιμετώπισε το παραμικρό «ζόρι» με κανένα boss της κεντρικής campaign – για τα προαιρετικά, το συζητάμε.

Άλλωστε, όπως συνηθίζεται στα Final Fantasy, τα bosses είναι το αλατοπίπερο του παιχνιδιού και εδώ θα βρείτε ουκ ολίγα, διαφόρων ειδών και μεγεθών. Αντίθετα, οι κοινές μάχες, οι οποίες παρεμπιπτόντως είναι random (ω ναι, αλλά υπάρχει ένας εύκολος τρόπος να τις αποφύγετε, αν βαριέστε – να κινείστε κοντά στους τοίχους του εκάστοτε επιπέδου) δεν αποτελούν μεγάλη πρόκληση, ιδίως όταν απεικονίζεται ξεκάθαρα στη μπάρα υγείας τους, μια ένδειξη που δείχνει σε ποιο στοιχείο έχουν αδυναμία (φωτιά, πάγος, ηλεκτρισμός). Συνεπώς, χρησιμοποιείτε επάνω τους μαγεία ή επιθέσεις βασισμένες σε αυτό το στοιχείο και σε λίγα δευτερόλεπτα, η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος. Στις ελάχιστες φορές που θα χάσετε, το παιχνίδι δίνει τη δυνατότητα να επαναλάβετε τη μάχη με τα ίδια materia ή να δοκιμάσετε άλλους συνδυασμούς. Απλά, εύκολα, νοικοκυρεμένα.

Μακρά η ιστορία με την Aerith…

Περνώντας στο τεχνικό κομμάτι της παρουσίασης, το Crisis Core: Reunion είναι δημιουργημένο στην Unreal Engine 4 και ομολογουμένως έχει υποστεί αρκετές βελτιώσεις σε σχέση με το πρωτότυπο παιχνίδι. Αφενός στα textures των χαρακτήρων (κυρίως) αφετέρου στις λεπτομέρειες του περιβάλλοντος, τα οποία έχουν υποστεί ένα καλό ρετουσάρισμα, με τη συνολική εικόνα του όμως να θυμίζει παιχνίδι της προηγούμενης γενιάς. Κοινώς, αν περιμένετε γραφικά όπως εκείνα του Final Fantasy VII Remake, αλλάξτε πλευρό. Από την άλλη, πολύ θετικές εντυπώσεις μας άφησε το soundtrack, το οποίο είναι εξαιρετικό, είτε συνοδεία των περιπλανήσεων του Zack είτε κατά τη διάρκεια των μαχών. Για το δε voice-over, επιλέξτε το γιαπωνέζικο για να μην έχετε κανένα παράπονο.

Νέους, ακολουθείς κατά πόδας.

Συνοψίζοντας, το Crisis Core Reunion είναι ένα πολύ καλό remaster ενός φορητού παιχνιδιού, που, εκτός από το να επεμβαίνει αρκετά ικανοποιητικά τον οπτικοακουστικό τομέα, κατορθώνει να εκσυγχρονίζει πετυχημένα το σύστημα μάχης του, κάνοντας το προσιτό στη σημερινή εποχή. Δεν είναι τέλειο, σε αρκετά σημεία φαίνεται η ηλικία του και οι φορητές καταβολές του (κυρίως με τους περιορισμένους χάρτες), εντούτοις, είναι αρκετά απολαυστικό και σίγουρα θα ικανοποιήσει τους λάτρεις των Final Fantasy, αλλά και των JRPG γενικότερα, οι οποίοι δεν έχουν στη διάθεσή τους 100 ελεύθερες ώρες για να φτάσουν στο φινάλε.

 

Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για την παροχή του review code.

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%

80%

Conflict resolved

Πολύ καλό remaster ενός PSP παιχνιδιού που στέκεται καλά, ακόμα και αν φαίνονται πολύ οι handheld καταβολές του.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

2 comments

Related Articles

Back to top button
elEL