ALIENS: DARK DESCENT
Το Aliens: Dark Descent των Tindalos Inderactive/Focus Entertainment είναι ένα top-down, squad-based action και management παιχνίδι, που διαδραματίζεται στο γνωστό σύμπαν που πρωτογνωρίσαμε από την αριστουργηματική ταινία του Ridley Scott, και που πλέον είναι ολόκληρο franchise.
Το παιχνίδι ξεκινάει με ένα εκτενές prologue chapter (πάνω από μια ώρα) που λειτουργεί ως interactive tutorial. Σε αυτό χειριζόμαστε την Deputy Administrator Hayes, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρίσκεται να παλεύει για τη ζωή της, μιας και ο διαστημικός σταθμός – ιδιοκτησίας Weyland-Yutani φυσικά – στον οποίο εργάζεται, κατακλύζεται από κάτι παράξενα πλάσματα με δολοφονικές διαθέσεις (δεν είμαι σίγουρος πού στο timeline τοποθετείται ακριβώς το A: DD, αλλά σίγουρα είμαστε τουλάχιστον μετά το Aliens. Tο γεγονός ότι τα xenos δεν είναι common knowledge μου φαίνεται ελαφρώς απίθανο, but it is what it is). Στο τέλος του προλόγου καταφέρνουμε μαζί με ένα marine company να προσεδαφιστούμε στον πλανήτη Lethe με το σκάφος-βάση The Otago, το οποίο δέχεται μεγάλη ζημιά, με την επισκευή του και την απόδραση από την xenos-infested Lethe να αποτελεί τον μακροπρόθεσμο στόχο μας.
Η ιστορία συνολικά δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, μιας και τα υπάρχοντα twists δεν μπορούν να προκαλέσουν έκπληξη ή ενδιαφέρον στο θιασώτη του franchise, που αναρωτιέται όχι για το αν, αλλά μόνο για το πότε θα συμβεί η προδοσία από κάποιο τσιράκι της αδίστακτης Weyland-Yutani corporation, και πότε θα κάνει την στραβή ο επιστήμονας που βλέπει xenomorph και σκέφτεται, “magnificent, isn’t it?”.
Από το crash landing και μετά, αρχίζει το κυρίως παιχνίδι, που χωρίζεται σε δύο διακριτά μέρη, το management της βάσης και των marines (σε αυτό το κομμάτι ο χαρακτήρας μας εξακολουθεί να είναι η Hayes) και στην ολοκλήρωση διάφορων αποστολών από, αρχικά τετραμελείς, ομάδες Πεζοναυτών.
Συνολικά υπάρχουν δώδεκα αποστολές που θα αναλάβουμε καθώς ψάχνουμε resources και απαντήσεις για το τι συμβαίνει. Κάποιες από αυτές έχουν σύντομη διάρκεια, οι περισσότερες όμως απαιτούν δύο ώρες και βάλε για την ολοκλήρωσή τους, για ένα campaign συνολικής διάρκειας περίπου είκοσι ωρών.
Ας δούμε όμως τι ακριβώς κάνουμε στις αποστολές. Πρώτα διαλέγουμε τα τέσσερα μέλη της ομάδας μας, τα οποία στην αρχή είναι στραβούλιακες rookies. Αργότερα καθώς αποκτούν εμπειρία, μπορούν να διαλέξουν class specializations με medics, gunners, sergeants και techies να διαθέτουν abilities που είναι απαραίτητα για την επιβίωση της ομάδας. Έπειτα γίνεται και επιλογή εξοπλισμού, που και πάλι, στην αρχή οι επιλογές είναι περιορισμένες αλλά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού θα γίνει διαθέσιμο, μέσω research, όλο το γνωστό οπλοστάσιο του franchise.
Άπαξ και ξεκινήσει το main mission, το κύριο μέλημα μας είναι η εξερεύνηση του κάθε χάρτη (συνήθως με πολλαπλά levels) με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Δυστυχώς, οι «λιγότερες δυνατές», παραμένουν ιδιαίτερα υψηλές, ειδικά αν προσμετρήσουμε όχι μόνο το θάνατο, αλλά και τα σωματικά και ψυχικά τραύματα των πεζοναυτών μας. Το παιχνίδι είναι δύσκολο, ακόμα και στο medium επίπεδο δυσκολίας, και παρόλο που προσφέρει μεγάλες δυνατότητες παραμετροποίησης του difficulty level, καλό είναι να ξεκινήσετε προετοιμασμένοι για το γεγονός ότι κάθε αποστολή που θα καταφέρετε να ολοκληρώσετε με μόνο ένα θάνατο, και τους επιζήσαντες να την παλεύουν έστω και οριακά, είναι μια καλή αποστολή.
Όπως ίσως είναι εμφανές από τα παραπάνω, η ομάδα μας πρέπει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αποφεύγει τη μάχη με τα xenos. Ακόμα και το πιο απλό confrontation, όλο και κάποιο κουσούρι αφήνει στους πεζοναύτες μας, είτε από το καταραμένο acid splash damage, είτε από το αυξημένο stress level που προξενεί μια μάχη, στην οποία κατά τα άλλα καταφέρνουμε να αποφύγουμε κάθε άλλη ζημιά. Υπάρχουν τρόποι και για healing και για stress relief, όλα όμως απαιτούν resources που είναι περιορισμένα.
Οπότε το κρυφτούλι με τα xenos, με τη βοήθεια του iconic motion tracker, είναι απλά απαραίτητο. Και είναι ίσως ειρωνικό το ότι το καλύτερο κομμάτι του Aliens: Dark Descent, σίγουρα για τα δικά μου γούστα, είναι αυτό που δεν έχει aliens, τουλάχιστον όχι εντός του οπτικού μας πεδίου. Το παιχνίδι επιτελεί σωστά κάτι που αναμένω πάντα από οτιδήποτε φέρει τον τίτλο Aliens, το tension building. Η αναμονή της στιγμής που κάτι θα πάει στραβά, είναι πιο συναρπαστική από τον χαμό που συμβαίνει όταν μας την πέφτουν τα xenos.
Όσο καλοί κι αν είμαστε στο stealth όμως, είναι απίθανο να αποφύγουμε κάθε random encounter. Και ακόμα και αυτό να συμβεί, υπάρχουν scripted events που κάνουν τη μάχη αναπόφευκτη. Να σημειώσω εδώ ότι τα cinematics σε αυτά τα events ορισμένες φορές βγάζουν την ομάδα εκτός position, πρόβλημα που εγώ τουλάχιστον είχα χρόνια να δω και πίστευα είχε ξεπεραστεί στα σύγχρονα games. Για να μην αναφέρω ότι αυτή η απώλεια agency από τον παίκτη, έστω για λίγα δευτερόλεπτα, οδηγεί σε καταστάσεις που δεν θα διάλεγε ποτέ, πχ σιγά μην έκανα full frontal assault σε Alien Queen αν το cinematic δεν με έβγαζε μπροστά στη μούρη της, θα έκανα προσπάθεια πλαγιοκόπησης.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να μιλήσουμε για το σύστημα μάχης. Έχω ακούσει και διαβάσει αρκετό κόσμο να χαρακτηρίζει το A: DD tactics RPG ή squad-based tactics παιχνίδι. Ευτυχώς, η ίδια η Tindalos το προωθεί ως action game, κάτι με το οποίο συμφωνώ σαφώς περισσότερο. Δεν έχουμε χωριστό έλεγχο του κάθε marine, αλλά η ομάδα κινείται και ενεργεί ενιαία, ανάλογα με το τι έχουμε ζητήσει να κάνουν. Δεν λειτουργεί άσχημα, αλλά σίγουρα δεν δίνει τον fine-tuned έλεγχο που θα χρειαζόταν για την εφαρμογή τακτικών πέρα του πυροβόλα ό,τι κινείται. Υπάρχουν αποφάσεις που μπορούν και πρέπει να ληφθούν όταν προετοιμαζόμαστε για μάχη, όπως στήσιμο turrets, meds για stress control, door welding για μείωση των attack vectors, αλλά όταν αρχίζει το ντου, γίνεται της μουρλής το πανηγύρι σε βαθμό που είναι δύσκολο να παρακολουθήσετε τι ακριβώς γίνεται, πόσο μάλλον να δώσετε και διαταγές – ή μάλλον, να τις δώσετε είναι εύκολο μιας και υπάρχει time delay που μπορεί να γίνει και pause από τα options όταν τις δίνετε, το θέμα είναι αν θα είναι σε θέση η ομάδα να τις εκτελέσει – δεν βοηθάει καθόλου το πόσο εύκολα και με διαφορετικούς τρόπους μπορούν τα aliens να κάνουν instant incapacitate έναν, κατά τα άλλα υγιέστατο και αξιόμαχο, πεζοναύτη. Τα πράγματα βελτιώνονται όταν καταφέρουμε να αναβαθμίσουμε ικανότητες και εξοπλισμό, αλλά μέχρι να φτάσουμε σε τέτοιο σημείο, it’s a slog.
Με τα odds να είναι σαφώς against us, το πιθανότερο είναι πως δεν θα ολοκληρώσουμε την εκάστοτε αποστολή με ένα deployment. Το παιχνίδι δίνει την δυνατότητα οπισθοχώρησης στο Otago σχεδόν ανά πάσα στιγμή, για ανασύνταξη δυνάμεων, ή ακόμα και αλλαγή roster. Βέβαια, δεν μπορούμε και να το παρακάνουμε, μιας και το infestation level του πλανήτη αυξάνει κάθε περίπου πέντε μέρες, κάτι που κάνει τις αποστολές δυσκολότερες. Και αυτό πριν ένα scenario event προσθέσει άλλον ένα planetary timer που αν εξαντληθεί, οδηγεί σε στεγνό game over (αυτό σε default settings, πρόσφατο patch πρόσθεσε τη δυνατότητα απενεργοποίησης του death clock).
Όσο είμαστε στο Otago, και πιθανότατα περιμένουμε την ταλαίπωρη ομάδα μας να συνέλθει στο medbay, μπορούμε ξοδεύοντας διάφορα resources που μαζεύουμε στις αποστολές, να αναβαθμίσουμε τόσο τις ικανότητες και τον εξοπλισμό των πεζοναυτών, όσο και να κάνουμε research new technologies, όπως ένα σωτήριο extractor που μπορεί να σώσει ένα πεζοναύτη που δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα μισητά facehuggers.
Στα του τεχνικού τομέα, θα αναφερθώ πρώτα στο μόνο ίσως αρνητικό, που είναι η ποιότητα των character models. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία στις αποστολές, αλλά όσο περιφερόμαστε στο Otago και έχουμε close up conversations με τους χαρακτήρες, είναι εμφανές.
Μουσική και voice overs είναι σε καλό επίπεδο. Στα γραφικά, έχει γίνει πολύ καλή δουλειά με έμφαση στη δημιουργία μουντής, απειλητικής ατμόσφαιρας. Ακόμα και όταν βρισκόμαστε σε περιβάλλοντα χτισμένα από ανθρώπους, δίνεται σαφώς η αίσθηση πως και xenos να μην υπήρχαν, είμαστε σε έναν αφιλόξενο πλανήτη. Οι περισσότεροι εσωτερικοί χώροι είναι ιδιαίτερα σκοτεινοί, και η χρήση του flashlight απαραίτητη για όσους θέλουν να εξερευνήσουν.
Από κάποιες απόψεις ήμουν ο λάθος άνθρωπος για να παρουσιάσω το Aliens: Dark Descent, μιας και έχω μια ελαφρά αντιπάθεια στα παιχνίδια που τα μέλη της ομάδας μου είναι πρακτικά, και αναπόφευκτα, αναλώσιμα, και που μαζεύουν wounds και debuffs με τα οποία πρέπει να ασχοληθώ και πέραν του τέλους του mission – ναι, είμαι ο ένας που δεν του άρεσε το Banner Saga για αυτούς τους λόγους. Τελικά όμως αυτό δεν με εμπόδισε να βυθιστώ στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, και να θέλω να ολοκληρώσω με επιτυχία τις αποστολές, παρά τον εκνευρισμό που μου προκαλούσαν ορισμένα design elements. Αυτό μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί.
Ευχαριστούμε θερμά την AVE Group για τη διάθεση του review code.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%
80%
They mostly come out at night…
Το Aliens: Dark Descent καταφέρνει να απορροφήσει τον παίκτη, με κύρια όπλα τη δυνατή ατμόσφαιρα και την υψηλή πρόκληση. Θεωρώ όμως ότι θα χρειαζόταν καλύτερη αίσθηση του ελέγχου κατά τη διάρκεια των μαχών, για να γίνει ένα πραγματικά αξιομνημόνευτο παιχνίδι.
3 comments