REVIEWS
Trending

GUILTY GEAR -STRIVE-

Με την εξαίρεση των δυτικοφερμένων Mortal Kombat και Injustice της Warner Bros, που έχουν το δικό τους ξεχωριστό στυλ, εδώ και δεκαετίες οι Ιάπωνες κρατούν τα σκήπτρα των πιο περίπλοκων, μα και εφετζίδικων/ποζεράδικων fighting games. Πέρα από τους κολοσσούς του είδους Capcom και Bandai Namco (+SNK παλαιότερα), η Arc System Works είναι μια εταιρία που κατά καιρούς έχει προσφέρει ουκ ολίγα ποιοτικά fighting games. Αναμφίβολα, η σειρά Guilty Gear αποτελεί την κορωνίδα της και το προηγούμενο επεισόδιο Xrd Revelator ήταν ένα αρτιότατο και ταυτόχρονα απαιτητικό παιχνίδι του είδους.

Η Arc System Works, έχοντας στο νου την απήχηση της εν λόγω σειράς και σε συνδυασμό με τη μεγάλη εμπορική επιτυχία του πιο απλού αλλά ιδιαίτερα απολαυστικού Dragonball FighterZ, επέλεξε να ακολουθήσει πιο βατά μονοπάτια στο καινούριο και πολυαναμενόμενο Guilty Gear Strive. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το Strive δε φτάνει στο άλλο άκρο όπως ο προαναφερθείς τίτλος: παραμένει ένα βαθύ, πολύπλοκο και δύσκολο fighting παιχνίδι, απλώς αυτή τη φορά υπάρχουν λιγότερα κορεσμένα «λιπαρά» στους μηχανισμούς του. Κάτι που ήδη έχει προκαλέσει την οργή των φανατικότερων οπαδών του Revelator, την οποία όμως ο περισσότερος κόσμος, ευτυχώς ή δυστυχώς, δε θα συμμεριστεί. Αυτό διότι το Strive είναι ένα εξαιρετικά προσεγμένο παιχνίδι.

Εντυπωσιακές γραμμές και χρωματισμοί. Πού να το δείτε και εν κινήσει.

Ιδιαίτερα ο τεχνικός τομέας είναι αυτός που με το καλημέρα κλέβει την παράσταση. Χωρίς δισταγμό, το Strive είναι το πιο εντυπωσιακό και το ομορφότερο 2,5D fighting game που έχουμε δει ποτέ. Η Unreal Engine 4 δίνει ρέστα, με τη cel-shading προσέγγιση να παρουσιάζεται καλύτερη από ποτέ, με μια τεχνοτροπία αρκετά πιο «ενήλικη» σε σχέση με άλλα anime. Η χρήση μιας ελαφρώς πιο σκοτεινής παλέτας χρωμάτων δημιουργεί με τη σειρά της μια πιο σοβαρή ατμόσφαιρα, ενώ οι πελώριοι σε μέγεθος χαρακτήρες διαθέτουν εκπληκτικής σχεδίασης animation, συνδυαζόμενο με φανταχτερά εφφέ που πλημμυρίζουν το μάτι με εντυπωσιακά πολλή πληροφορία. Σχετικά με το τελευταίο, ίσως στην αρχή σας ξενίσει και σας μπερδέψει όσον αφορά τα δρώμενα στην οθόνη (ειδικά αυτό το COUNTER με τη 200άρα γραμματοσειρά), όμως σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είστε σε θέση να τα αντιλαμβάνεστε πλήρως.

Φυσικά, άμεσα συνυφασμένο με τη σειρά Guilty Gear είναι το hard rock/metal soundtrack. Εξυπακούεται ότι το ίδιο ισχύει και στο Strive, με τα μουσικά θέματα να μην αποτελούν απλώς εναλλαγές κοινότυπων metal riffs (ακούς Doom Eternal;), αλλά κανονικά τραγούδια, με φωνητικά και στίχους. Δε βρίσκονται όλα στο ίδιο υψηλά ποιοτικό επίπεδο (αυτό είναι βέβαια είναι και θέμα γούστου), όμως συμβάλλουν σημαντικά στην έκκριση περισσότερης αδρεναλίνης.

Το training mode επιβάλλεται για να μάθετε τους βασικούς κανόνες του παιχνιδιού. Όπως το σωτήριο Burst εδώ.

Αδρεναλίνη που ανεβαίνει χωρίς να… κουραστεί ιδιαίτερα, χάρη στο υπέροχα υλοποιημένο σύστημα μάχης. Αν και κινείται σε χαμηλότερες ταχύτητες σε σύγκριση με το ιλιγγιώδες Revelator, οι μάχες παραμένουν σε γρήγορους ρυθμούς και αποδεικνύονται έντονες και συναρπαστικές. Η εφαρμογή μακροσκελών combos παύουν να αποτελούν αυτοσκοπό για την επίτευξη της νίκης, συνεπώς είναι εφικτό να εκτελεσθούν απλούστεροι συνδυασμοί που προκαλούν αυξημένη ζημιά χωρίς να δέσετε κόμπο τα δάκτυλά σας. Μάλιστα, υπάρχουν μερικά combos που είναι κοινά για όλους τους χαρακτήρες (δεκαπέντε στον αριθμό, με δύο μόνο – προς το παρόν – νέες προσθήκες στο roster). Κάπου εδώ εισέρχεται και ένας από τους βασικότερους παράγοντες του gameplay, δηλαδή τα τέσσερα διαφορετικά Roman Cancels.

Αν και στις πρώτες ώρες δύσκολα θα αποφασίσετε να τα χρησιμοποιήσετε σε κάποια μάχη, η αλήθεια είναι ότι εφόσον εντρυφήσετε σε κάποιον χαρακτήρα (προσωπικά επέλεξα για αρχή τον all-arounder Sol Badguy, αν και καλή επιλογή είναι η Ramlethal Valentine), είναι ιδανικά για να ξεφύγει η τεχνική σας από τα κοινά combos και να τα επεκτείνετε ή να μπερδέψετε εντελώς τον αντίπαλο και να ξεκινήσετε ένα άλλο. Προφανώς, κάτι τέτοιο δε μπορεί να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη, οπότε οι ώρες προπόνησης πάνω στο training mode θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένες.

Αυτό είναι που λέμε “τον ψάρεψε”.

Γενικότερα, το Strive επιβραβεύει το επιθετικό παιχνίδι, γεμίζοντας γρηγορότερα έτσι την Tension μπάρα, η οποία αφορά τόσο τα Roman Cancels όσο και τις συντριπτικές Overdrive κινήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και αμυντικοί μηχανισμοί. Πέρα από το τυπικό block, το Burst (που διαθέτει ξεχωριστή μπάρα) είναι άψογο στο να διακόψετε τη συνεχή ροή από χτυπήματα ή το dash block που είναι απολαυστικό ενάντια σε εκείνους τους εκνευριστικούς τύπους που σπαμάρουν ασταμάτητα projectiles. Επίσης αρκετά ενδιαφέρουσα προσθήκη είναι το Wall Break, που θυμίζει λιγάκι τον αντίστοιχο μηχανισμό στο Dead or Alive, όπου μετά από μια σειρά χτυπημάτων στην άκρη της οθόνης, η μάχη μεταφέρεται σε άλλο stage, με τον ηττημένο της συγκεκριμένης σύγκρουσης να βρίσκεται σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τον πλέον ισχυροποιημένο νικητή.

Όπως γίνεται αντιληπτό, το Strive διαθέτει εξίσου βαθύ περιεχόμενο που είναι ικανό να σας κρατήσει απασχολημένους για πολύ καιρό, χωρίς ταυτόχρονα να γίνεται αποτρεπτικό προς τους νέους παίκτες. Εκτός και αν είστε από τους αμετανόητους θιασώτες της σειράς, οπότε θα πρέπει να αναθεωρήσετε κάποια πράγματα γύρω από τις τεχνικές που γνωρίζατε μέχρι τώρα.

Πολλή πληροφορία ταυτόχρονα στην οθόνη, στην αρχή χάνεσαι. Λίγο αργότερα όμως, το συνηθίζεις.

Σχετικά με τα διαθέσιμα modes, το παιχνίδι δεν είναι τόσο πλούσιο όσο θα περίμενε κανείς, όσον αφορά το offline/solo περιεχόμενο τουλάχιστον. Το story mode είναι απλώς μια 5ωρη anime ταινία με τη μηχανή γραφικών του παιχνιδιού, χωρίς gameplay, εντυπωσιακή και αυτή τεχνικά, αλλά ανάθεμα και αν καταφέρετε να βγάλετε νόημα. Πάντως, αν έχετε όρεξη και χρόνο να το ψάξετε, έχει ενσωματωθεί ένα glossary με αναλυτικές πληροφορίες για τους πρωταγωνιστές και το ιστορικό background τους.

Στη συνέχεια υπάρχει το πιο-κλασικό-και-από-τον-Μπετόβεν Arcade mode, με τη δυσκολία να προσαρμόζεται κάθε φορά ανάλογα με τις επιδόσεις σας στον τελευταίο αγώνα, το VS ενάντια σε ανθρώπινο παίκτη ή CPU και τέλος το Survival mode. Προφανώς, αυτά τα modes δεν πρόκειται να σας απασχολήσουν για μακρύ χρονικό διάστημα, σε αντίθεση με το Dojo, το οποίο συνδυάζει free training και εκμάθηση όλων των μηχανισμών του παιχνιδιού μέσω των Missions. Αν θέλετε να έχετε ελπίδες στο να σταυρώσετε κάποια νίκη στο online mode, οφείλετε να παρακολουθήσετε τουλάχιστον τα βασικά.

Η υπερβολή δε θα μπορούσε να λείπει από ένα Ιαπωνικό παιχνίδι.

Ένα online mode, που και αυτό με τη σειρά του, δεν προσφέρει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Εφαρμόζεται η γνωστή τακτική των lobbies σε μια «χαριτωμένη» 2D retro-pixel έκδοση, με μπόλικα cosmetic αντικείμενα για να ντύσετε το avatar σας, είτε αναφερόμαστε σε αγώνες κατάταξης είτε σε μη (ήτοι παίζετε στο lobby ενός φίλου σας/random παίκτη ή δημιουργείτε το δικό σας). Αξιοσημείωτο και πολύ σωστό ταυτόχρονα είναι το γεγονός ότι οι ranked αγώνες χωρίζονται σε δέκα ορόφους, όπου σε κάθε όροφο συμμετέχουν μόνο παίκτες που βρίσκονται στο ίδιο ή χαμηλότερο επίπεδο αξιολόγησης με εσάς. Είναι ανέφικτο για έναν έμπειρο παίκτη να συμμετάσχει σε ασθενέστερο όροφο, ενώ ένας πιο άπειρος, μπορεί να τεστάρει τις ικανότητες του στα πιο δύσκολα, αν το λέει η καρδούλα του. Πάντως, εκείνο που ξεχωρίζει περισσότερο, όσον αφορά το διαδικτυακό παιχνίδι, είναι ο καταπληκτικός online κώδικας που διαθέτει.

Όντας ένας από τους λόγους που το Strive καθυστέρησε δύο μήνες (αρχικά επρόκειτο να κυκλοφορήσει τον Απρίλιο), η εφαρμογή του rollback netcode αποτελεί σημείο αναφοράς για το είδος και δίνει την αίσθηση ότι παίζει κανείς σε offline. Το lag είναι σχεδόν ανύπαρκτο (ζήτημα είναι να παρατήρησα λόξιγκα μια-δυο φορές), η σύνδεση με τους υπόλοιπους παίκτες επιτυγχάνεται με συνοπτικές διαδικασίες, τουλάχιστον στο region που κατοικείτε (προφανώς, θα επιλέξετε Ευρώπη), με συνέπεια η ενασχόληση με το online mode του παιχνιδιού να είναι ευχάριστη και απρόσκοπτη. Το θετικό είναι ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν πραγματικά χιλιάδες παίκτες διαθέσιμοι και πρόθυμοι, οπότε το Strive είναι μια εξαίρετη επιλογή για μερικές γρήγορες… σφαλιάρες, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.

O Axl δεν τα βρήκε με τους bandmates του…

Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει δυνατότητα crossplay με τους παίκτες των Sony PS4 και PS5, οπότε ίσως σε μερικούς μήνες η κατάσταση αυτή να αλλάξει άρδην προς το χειρότερο. Επίσης, αξίζει να αναφερθεί ότι, στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον, το παιχνίδι αργεί χαρακτηριστικά να συνδεθεί στους servers της εταιρίας κατά την πρώτη εκκίνηση, μια διαδικασία που μπορεί να πάρει έως και πέντε λεπτά! Άπαξ όμως και ολοκληρωθεί, δεν παρατηρείται καμία αποσύνδεση, πράγμα αρκούντως χαροποιητικό.

Συνεπώς, το Guilty Gear Strive είναι μια ακόμα μεγάλη επιτυχία από την Arc System Works και ένα από τα καλύτερα fighting games που μπορεί να επιλέξει κανείς για τον υπολογιστή του. Βέβαια, αυτό ισχύει κυρίως για την περίπτωση που σκοπεύετε να ασχοληθείτε εκτενώς με το ανταγωνιστικό διαδικτυακό παιχνίδι, γιατί διαφορετικά το offline υλικό του δε θα σας απασχολήσει παρά ελάχιστες ώρες. Και είναι κρίμα να γίνει κάτι τέτοιο.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 87%

87%

Slash

Εντυπωσιακότατο, περισσότερο προσιτό από τους προκατόχους του, αλλά ταυτόχρονα αρκετά βαθύ. Η Arc Systems Works τα κατάφερε πάλι.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

5 Comments

  1. Ωραίο review Γιώργο. Προσωπικά το ζαχάρωνα αρκετά αλλά διάβασα 2-3 πράγματα που με βάζουν σε σκέψεις.

    Συγκεκριμένα:

    – To lobby system είναι μάλλον απάλευτο με αρκετές ελλείψεις. Προσωπικά με είχε κουράσει του DFZ πάρα πολύ και του Strive θεωρείται κατώτερο οπότε φαντάζομαι….

    – Balance issues που οδηγούν στα ίδια και στα ίδια matchups. Δεν είναι τυχαίο που πρότεινες Sol και Ram για αρχή.

    – Μπορούν μεν τα matches κυλάνε απρόσκοποτα από θέματα lag/σύνδεσεις αλλά αργείς να βρεις αντίπαλο πάρα πολύ. Αναφέρεται συγκεκριμένα ως “να καταφέρεις να συνδεθείς” – όχι πρόβλημα μικρού αριθμού παιχτών δηλαδή.

    Η έλλειψη cross-platform σίγουρα δε βοηθάει. Τουλάχιστον αξίζουν ένα μπράβο που κυκλοφόρησε με μερικές μέρες μόνο καθυστέρηση για PC σε σύγκριση με το Xrd που πήρε πολλούς μήνες.

  2. [QUOTE=”tommas, post: 573120, member: 102723″]
    Ωραίο review Γιώργο. Προσωπικά το ζαχάρωνα αρκετά αλλά διάβασα 2-3 πράγματα που με βάζουν σε σκέψεις.

    Συγκεκριμένα:

    – To lobby system είναι μάλλον απάλευτο με αρκετές ελλείψεις. Προσωπικά με είχε κουράσει του DFZ πάρα πολύ και του Strive θεωρείται κατώτερο οπότε φαντάζομαι….

    – Balance issues που οδηγούν στα ίδια και στα ίδια matchups. Δεν είναι τυχαίο που πρότεινες Sol και Ram για αρχή.

    – Μπορούν μεν τα matches κυλάνε απρόσκοποτα από θέματα lag/σύνδεσεις αλλά αργείς να βρεις αντίπαλο πάρα πολύ. Αναφέρεται συγκεκριμένα ως “να καταφέρεις να συνδεθείς” – όχι πρόβλημα μικρού αριθμού παιχτών δηλαδή.

    Η έλλειψη cross-platform σίγουρα δε βοηθάει. Τουλάχιστον αξίζουν ένα μπράβο που κυκλοφόρησε με μερικές μέρες μόνο καθυστέρηση για PC σε σύγκριση με το Xrd που πήρε πολλούς μήνες.
    [/QUOTE]

    Thanks! Σχετικά με τις παρατηρήσεις σου.

    – Είναι απλοϊκό το lobby, δεν θα το έλεγα απάλευτο. Έχει διάφορα cosmetics, αλλά στην ουσία μπαίνεις, πιάνεις μία θέση και περιμένεις αντίπαλο ή πας κατευθείαν σε κάποιον που περιμένει.

    – Matchups ναι, λίγο-πολύ δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία στις επιλογές του κόσμου. Κατά κύριο λόγο βρίσκεις Ram, Sol, Giovanna (καινούρια προσθήκη) και Ky. Δεν έτυχα ποτέ π.χ. σε Potemkin ή Faust.

    – Σε αυτό κρατώ μια μικρή επιφύλαξη μήπως είναι περιστασιακό θέμα. Γενικά αντίπαλο βρίσκεις πολύ γρήγορα, σε αυτό που καθυστερεί είναι στην προσπάθειά του να συνδεθεί στους servers της εταιρίας, κάθε φορά που φορτώνεις το παιχνίδι.

    Πάντως, καθυστέρηση στην κυκλοφορία του δεν υπήρξε, ευτυχώς. 11 Ιουνίου κυκλοφόρησε ταυτόχρονα σε PC και PS4-PS5.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL