GUNMAN CLIVE
Είναι η τελευταία φορά που αφήνω την αγάπη μου για το μερακλίδικο artwork να με παρασύρει σε old-skool μαραθώνιους platform νεύρωσης. Μπορεί οι resident βάρβαροι Γεράνιος και Καλαγκιάς να εκτιμούν όσο τίποτε τα θέλγητρα τίτλων όπως το Volgarr The Viking και ο Δεμπεγιώτης να εκστασιάζεται με τη φρίκη του Rogue Legacy, αλλά ο μπαρμπα- Κουτσούκος εκμεταλλεύεται αυτό το ρηβιού για να δηλώσει ευθαρσώς και απερίφραστα πως είναι πολύ γέρος πλέον για νευρόσπαστη, παλιομοδίτικη arcade platform δράση.
Δώστε μου εικοσάλεπτα cutscenes και ποιοτικό gameplay τύπου «Tap Q to proceed» και πάρτε ό,τι απομένει από την ψυχή μου. Αλλά όχι. Είδα τα πανέμορφα γραφικά του Bertil Horberg και ψάρωσα. Είχε και καουμπόη πρωταγωνιστή και παλιοκαιρίτικο soundtrack, τελείωσε, έγινε το κακό, ζήτησα το Gunman Clive.
Η πλάκα είναι πως ο τίτλος είναι εξαιρετικά προσεγμένος και διαβολεμένα διασκεδαστικός, αν ανήκετε στην συνωμοταξία gamers που θεωρεί τους 62 θανάτους στο ίδιο σημείο ως απόλαυση και πεμπτουσία του gaming «γιατί σε προκαλούν να γίνεις καλύτερος παίκτης.» Και έχετε και δίκιο. Απλώς, παίζοντας την –συντομότατη- campaign του Gunman Clive, έφτασα στην οδυνηρότατη συνειδητοποίηση του πόσο κάργα γιωτάς είμαι σε τέτοια παιχνίδια.
Έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά με ένα δισδιάστατο arcade platform παιχνίδι, το οποίο συνδυάζει επιτυχημένα στοιχεία από τα Metroid, Contra, Sunset Riders (μη χαίρεστε, λίγα, πολύ λίγα απ’αυτό το αριστούργημα της νιότης, αλλά αρκετά ώστε να γίνει η ζημιά) και την αφρόκρεμα της 8μπιτης εποχής, σε είκοσι πολύ όμορφα στημένα επίπεδα. Σε ένα από αυτά μάλιστα, καβαλάμε μια ρουκέτα και ολόκληρη η δράση αρχίζει να θυμίζει ύποπτα R-Type.
Και μπορεί το παιχνίδι να τελειώνει μέσα σε περίπου μια ώρα (με άπειρους θανάτους φυσικά, είδα και speed runs του δεκαλέπτου τα οποία πραγματικά με τρομοκράτησαν), αλλά οι δυο εναλλακτικοί χαρακτήρες και τα ζόρικα achievements αποτελούν ιδανικές αφορμές για να ορμήσετε και πάλι από την αρχή στον γοητευτικότατο κόσμο του Πιστολά Κλάιβ.
Ο χειρισμός είναι απλούστατος και όσοι έχετε παίξει έστω και δέκα λεπτά κάποια από τα «χρυσά» platformers της πολύπαθης νιότης μας, θα νιώσετε αυτομάτως σαν στο σπίτι σας. Ο χειρισμός είναι εξαιρετικός, τόσο με πληκτρολόγιο όσο και με χειριστήριο και στην ουσία περιλαμβάνει ένα πλήκτρο για άλματα και ένα για πυρ. Σκοπός μας σε κάθε επίπεδο είναι να φτάσουμε ως το τέλος του, ξεπερνώντας κάθε φρικτό εμπόδιο που φέρνει το παιχνίδι στο διάβα μας, είτε πρόκειται για παγίδες, ηλεκτρομαγνητικά πεδία, κακομούτσουνους ντεσπεράντος ή μοχθηρές πάπιες.
Αυτό το τελευταίο κρατήστε το, καθώς έχει άμεση σχέση με τον κρυφό –και ιδιαίτερα εμπνευσμένο- χαρακτήρα που ξεκλειδώνετε μόλις ολοκληρώσετε το παιχνίδι την πρώτη φορά.
Με τιμή χώμα, έξοχο art direction, σαδιστικά μερακλίδικο old skool gameplay και κάθε καλή διάθεση να σας σπάσει τον τσαμπουκά, το Gunman Clive αποτελεί ιδανικό φιξάκι για εκείνες τις απογευματινές ώρες που νοσταλγείτε τα τρυφερά νιάτα σας, τότε που ήσασταν βέβαιοι πως το 807ο restart στην αρχή του επιπέδου μετά από μισή ώρα παιχνιδιού, θα ήταν και το τυχερό σας.
Εγώ πάντως, γέρνω το καπέλο μου σεβάσμια και πάω να ψάξω τα Λεξοτανίλ μου.
Pros
- Εξαιρετική καλλιτεχνική διεύθυνση
- Τρεις playable χαρακτήρες, ένας εκ των οποίων αλλάζει εντελώς τον τρόπο με τον οποίο παίζετε το παιχνίδι
- Υψηλός βαθμός δυσκολίας από τη μέση και μετά
- Φόρος τιμής στην χρυσή εποχή των 8bit platformers.
- Τιμή χώμα
Cons
- Σαδιστική δυσκολία από τα μισά και μετά που θα δοκιμάσει τα ταλαιπωρημένα νεύρα σας
- Μικρή σχετική διάρκεια για όσους δεν σκοπεύουν να ασχοληθούν με τα achievements του παιχνιδιού
πρεπει να εισαι συγκεντρωμενος και ηρεμος για να ξεπερασεις το εμποδιο που βλεπεις[++ ολα ειναι μες στο μυαλο σου]
MASSIVE GOTY
Το τερματίζω με κλειστά μάτια btw. Και χωρίς χέρια.
ματαρες μου ομορφες 😀
Σόαντ, let’s play με πάπια στο κεφάλι ορ ιτ ντίντ χάπεν 🙂
Μόνο στα σημεία που χοροπηδάς στα μανιτάρια, ένιωσα πως έχανα άδικα…
Τι έγινε, σου στείλαν επιτέλους κωδικό;
Μόλις τσέκαρα: Επειδή το παιχνίδι έχει την καλοσύνη να σε ενημερώνει, χρειάστηκα ακριβώς 110 restart για να τερματίσω με τον Clive στο Normal difficulty. Δε το λες κι άσχημα…
Το έλιωσα κι εγώ μέσα στο Σ/Κ. Πράγματι εξαιρετικό, τόσο που θα το πάρω και για το tablet μου. Αλλά εμένα γιατί μου φάνηκε ευκολάκι; 🙁
Γιατί εσύ αγόρι μου έχεις θητεύσει στα χειρότερα.
Εμένα τα μανιτάρια με το εντελώς random-τζούφ-μπάμπ τους μου έσπασαν δια παντός τον τσαμπουκά και με έστειλαν τσιρίζοντας στο Χαρούμενο Μέρος μου για να ηρεμήσω!
Στα μανιτάρια πρέπει να πατήσεις ταυτόχρονα το πάνω και το jump την ώρα που τα πατάς 🙂
Και το ΠΑΝΩ; Και που διάολο έπρεπε να μυρίσω τα μπαρμπακουτσουκόνυχά μου να το καταλάβω αυτό; Α στα διάλε Κλάιβ, ψόφα 🙂
Η χαρά της εξερεύνησης και της ανακάλυψης :p
Όχι. Αν βάλει και κάρτες, τότε θα σταματήσω να δείχνω ανωτερότητα.
Σοβαρά (νο2) πάντως, δεν θυμάμαι να με ζόρισε το game ιδιαίτερα. Άσε που αμφιβάλλω αν κράτησε πάνω από 20λεπτο με μισή ώρα. Αλλά ήταν και καλοκαίρι 2012 που το έπαιξα, οπότε ήμουν ακόμα στην εφηβεία, όπως και τα αντανακλαστικά μου.