REVIEWS

INSIDE

Οι Δανοί της Playdead δεν χρειάζονται συστάσεις. Το Limbo αποτέλεσε έναν από τους εμβληματικότερους τίτλους της «Επανάστασης των Ανεξάρτητων» που βιώσαμε την εκπληκτική διετία 2010-2011. Ακόμη και σήμερα, η οπτική του ταυτότητα παραμένει πανίσχυρη. Δεν υπάρχει gamer εκεί έξω που να μην αναγνωρίζει από την πρώτη εικόνα κιόλας, το στοιχειωμένο αριστούργημα που ήρθε για να μας πείσει ότι τα indies όχι μόνο ήθελαν, αλλά μπορούσαν και μάλιστα καλύτερα από πολλές ΑΑΑ παραγωγές.

Inside2
Mother, do you think they’ll drop the bomb?

Έξι χρόνια σιγής του studio λοιπόν. Το Inside ανακοινώθηκε στην φετινή E3, ένα μήνα πριν την κυκλοφορία του περίπου και παρά τις θετικότατες εντυπώσεις που δημιούργησε, στην ουσία μας ήρθε, όπως ο προκάτοχός του, σχεδόν από το πουθενά, με ανύπαρκτο hype. Η παρουσίασή του είναι λιτή, σπαρτιατική. Εισαγωγή ή διάλογος, δεν υπάρχει. Όπως και το Limbo, το Inside ξεκινά με το λογότυπό του. Οποιοδήποτε κουμπί πατήσουμε, στέλνει το Αγόρι κουτρουβαλώντας στο πλάνο. Και το μακρινό ταξίδι μας ξεκινά.

Inside1
Tell me, is something eluding you, sunshine?

Κρίνω σκόπιμο να μην αποκαλύψω ιδιαίτερες λεπτομέρειες για τον μυστηριώδη κόσμο του παιχνιδιού. Μέρος της πολύ ιδιαίτερης ατμόσφαιράς του έγκειται στην σταδιακή ανακάλυψη ολοένα και πιο τρομερών, «δύσκολων» και σουρεαλιστικών καταστάσεων, πάντα ενώ τρέχουμε με την ψυχή στο στόμα προκειμένου να μείνουμε έστω ένα βήμα μπροστά από τους αμείλικτους διώκτες μας. Όσοι έχετε απολαύσει το αριστούργημα των Pink Floyd, “The Wall” (εντάξει, αυτό ήταν σχήμα λόγου. Προφανώς, αν το στολίδι αυτό της παγκόσμιας δισκογραφίας δεν βρίσκεται ήδη στην δισκοθήκη σας, κάνετε κάτι σοβαρά λάθος) θα βιώσετε μια πραγματικά εκπληκτική μεταφορά πολλών εκ των θεμάτων και της ιδιαίτερης εικονογραφίας του στην οθόνη του υπολογιστή σας.

Παίζοντας το Inside, με το Αγόρι όλο να τρέχει και όλο και πιο βαθιά να χώνεται στα σπλάχνα της Μητέρας Μηχανής, οι συγκρίσεις με τις εικόνες του Gerald Scarfe ήταν πέρα από αναπόφευκτες, καλοδεχούμενες. Αυτές και το εξαιρετικό “The Abyss” του James Cameron είναι σχεδόν υφασμένες στο DNA του Inside. Μπορεί ουσιαστικά να αφήνει στην κρίση του παίκτη την πλειοψηφία των συμπερασμάτων και να μην προσφέρει ουσιαστικά κάποια συμπαγή ιστορία ή ενιαία αφήγηση, αλλά το Inside, όπως και ο προκάτοχός του, λειτουργεί πρωτίστως ως εμπειρία. Και τα καταφέρνει περίφημα. Κάτι το μινιμάλ και σχεδόν ambient soundtrack που πολύ έξυπνα «αντιδρά» σε συγκεκριμένες μας ενέργειες ή καταστάσεις, κάτι οι πανέξυπνοι γρίφοι του, σχεδόν μας κάνουν να συγχωρούμε την συντομότατη διάρκειά του.

Inside4
To feel the warm thrill of confusion, that space cadet glow.

Το Inside, χωρίς κάποιο walkthrough, μου πήρε σχεδόν τέσσερις ώρες μέχρι να το ολοκληρώσω, κολλώντας αρκετά σε έναν ιδιαίτερα σατανικό γρίφο κοντά στο φινάλε του. Θεωρώ πως είναι εφικτό να ολοκληρωθεί σε λιγότερο από δίωρο εάν κάποιος γνωρίζει επακριβώς τι πρέπει να κάνει. Στον αντίποδα, σχεδόν κάθε γρίφος του είναι μοναδικός και εξαιρετικά καλοσχεδιασμένος. Και το γράφω εγώ, που οι ανοχές μου για «εξυπνακίστικους» γρίφους είναι σχεδόν μηδενικές. Κάθε γρίφος του Inside στηρίζεται σε προσεκτική παρατήρηση του περιβάλλοντός μας και ορισμένοι μετέρχονται της ιδιαίτερα σουρεαλιστικής λογικής του παιχνιδιού, με τρόπο αριστοτεχνικό.

Το παιχνίδι δεν εξαντλεί ποτέ τα ευρήματά του, επιλέγοντας πολύ έξυπνα να τραβά το ενδιαφέρον μας διαρκώς με κάτι καινούριο. Ακόμη και όταν κάποιοι γρίφοι εμφανίζονται δεύτερη ή και τρίτη φορά, είναι έξυπνα «επαυξημένοι», ώστε να αποκαλύπτουν το πλήρες όραμα των προγραμματιστών για την συγκεκριμένη μηχανική.

Inside7
There is no pain, you are receding…

To Inside είναι μαύρο, δυστοπικό, παραπέμπει σε video game εκδοχή του The Wall των Pink Floyd και αν και δεν κατορθώνει να αγγίξει τα δυσθεώρητα ύψη καλλιτεχνικής ποιότητας που θέτει για τον εαυτό του, φτάνει διαβολεμένα κοντά. Εάν είστε θιασώτες της κατηγορίας των ατμοσφαιρικών puzzle platformers, απλώς δεν νοείται να λείπει από την συλλογή σας.

Pros

  • Έξυπνοι, λογικοί γρίφοι που στηρίζονται σε και επιβραβεύουν την ορθή παρατήρηση των περιβάλλοντων χώρων μας
  • Ελάχιστοι γρίφοι επαναλαμβάνονται και ως αποτέλεσμα, δεν κουράζουν ποτέ
  • Υπέροχη ατμόσφαιρα, θαρρείς βγαλμένη από το The Wall των Pink Floyd
  • Άμεση απόκριση του χειρισμού

Cons

  • Πολύ σύντομη διάρκεια σε σχετικά υψηλή τιμή
  • Δεν προσφέρει εκείνο το “κάτι παραπάνω”, τον αστάθμητο παράγοντα Χ που θα το καθιστούσε all-time classic ενώ φτάνει επικίνδυνα κοντά.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 89%

89%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

4 Comments

  1. Στέφανε όπως το είπες. Είχα την ευτυχή ευκαιρία να το τερματίσω πριν λίγες ημέρες λόγω απόκτησης μέσω του Humble Monthly. Καταπληκτική αφήγηση και πολύ-πολύ-πολύ βαθύτερα νοήματα ειδικά αν κάποιος παρατηρήσει στοιχεία του παιχνιδιού και ειδικότερα αν καταφέρει να ξεκλειδώσει το μυστικό τερματισμό.

    Θα με είχε συγκλονίσει περισσότερο, εάν αυτήν την περίοδο δεν ασχολιόμουν με το τρισμέγιστο αριστούργημα μινιμαλιστικής αφήγησης, συγκλονιστικής φιλοσοφικής αυτοαναζήτησης και εύρεσης που ακούει στο όνομα The Witness.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL