THE DREAM MACHINE – CHAPTER FIVE

Το The Dream Machine υποπτεύομαι είναι ίσως το καλύτερο adventure των τελευταίων ετών που δεν πρόκειται να παίξει σχεδόν κανείς, ποτέ. Κάτι το τεράστιο “κενό” μεταξύ της κυκλοφορίας του τρίτου και του τέταρτου επεισοδίου, κάτι η γενικότερη “παραξενιά” που αποπνέει ο βουβός του κόσμος, σίγουρα δεν είναι το παιχνίδι εκείνο που θα ενθουσιάσει τους αμύητους και μη σκληρά κατεστραμμένους θιασώτες του είδους. Μια ματιά και μόνο στα χειροποίητα (κυριολεκτικά), παράξενα και τρύπια γραφικά του, δίνει συνήθως μια ενστικτώδη αίσθηση συμπάθειας ή αντιπάθειας προς τον τίτλο.

Tale Of The Body Thief

Σε περίπτωση που δεν μελετήσατε ενδελεχώς την παρουσίαση του τέταρτου κεφαλαίου (γιατί, αδέλφια Ρεητζκουίτες, ΓΙΑΤΙ;), θα γράψω συνοπτικά πως το The Dream Machine αποτελεί ένα παραδοσιακό point n’ click adventure παλαιάς κοπής, με πολύ ιδιαίτερα γραφικά και παρουσίαση. Αυτό που εκπλήσσει ευχάριστα (και ίσως μερικούς, δυσάρεστα) είναι η κατακόρυφη αύξηση του βαθμού δυσκολίας της περιπέτειας όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε. Είχα πραγματικά πολλά χρόνια να βρεθώ σε τόσα αδιέξοδα παίζοντας adventure game. Αυτό δεν οφείλεται απαραίτητα στην ύπαρξη ιδιαίτερα έξυπνων γρίφων (αν και υπάρχουν αρκετοί από δαύτους), αλλά ας πάρουμε καλύτερα τα πράγματα από την αρχή.

Το πέμπτο κεφάλαιο της Ονειρομηχανής λοιπόν, κατ’ ουσίαν αποτελεί δυο επεισόδια σε ένα, με την διάρκειά του να αγγίζει σχεδόν τις οκτώ ώρες (με αρκετό βέβαια ψάξιμο και κολλήματα σε διάφορα σημεία), ενώ μέχρι τώρα τα επεισόδια της σειράς διαρκούσαν τρεις ώρες με το ζόρι. Για πρώτη φορά επίσης, έχουμε πρόσβαση σε τόσο πολλές τοποθεσίες, καθώς καλούμαστε να δουλέψουμε σε δυο παράλληλους ονειροκόσμους, με την σωστή αποκρυπτογράφηση των μεταξύ τους αλληλεπιδράσεων να αποδεικνύεται εντελώς απαραίτητη, προκειμένου να επιλύσουμε τους πολλούς και δύσκολους γρίφους της περιπέτειας.

Σκαρφαλώνοντας στο στόμα του Βρικόλακα Jerome

Εδώ είναι που κερδίζει την παρτίδα το πέμπτο επεισόδιο, ακόμη και αν κατορθώνει σε σημεία να εκνευρίζει απίστευτα ακόμη και τον αφοσιωμένο αντβεντσουρά. Οι γρίφοι του είναι τόσο περίπλοκοι και αλληλεξαρτώμενοι, που σε αναγκάζουν να παρατηρείς πάρα πολύ προσεκτικά κάθε δράση και αντίδραση μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού. Δυστυχώς οι περισσότεροι εξ’ αυτών απαιτούν αρκετό backtracking μέσα στους κόσμους του παιχνιδιού, κάτι που σε συνδυασμό με την έντονη διαδικασία δοκιμής-και-λάθους που απαιτείται προκειμένου να διαπιστώσουμε τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε τελικά να κάνουμε με τα εργαλεία που μας παρέχονται (πιο ασαφής, μη-σποϊλεριάρης, πεθαίνεις), από ένα σημείο και μετά, κουράζει. Σημειώστε και την παντελή απουσία κάποιου hotspot indicator, μιας επιλογής η οποία θα έπρεπε πιστεύω να υφίσταται σε *κάθε* σύγχρονο adventure game, με δυνατότητα προαιρετικής ενεργοποίησης. Ειδικά προς το τέλος του παιχνιδιού, είναι πάρα πολύ εύκολο να μην αντιληφθούμε καν την ύπαρξη ορισμένων πολύ σημαντικών αντικειμένων και να χάσουμε αρκετή ώρα ενώ ουσιαστικά γνωρίζουμε επακριβώς τι πρέπει να κάνουμε για να προχωρήσουμε στην περιπέτεια.

To ονειροτοπίο της Selma και μόνο, περιλαμβάνει περισσότερες τοποθεσίες απ’ολόκληρο το τέταρτο κεφάλαιο της περιπέτειας.

Όσο πάντως και να με εκνεύρισε ο υψηλός δείκτης δυσκολίας του επεισοδίου, δεν μπορώ παρά να τον καταμετρήσω στα θετικά του. Οι γρίφοι είναι όλοι τους απόλυτα λογικοί και ενταγμένοι στην φιλοσοφία του κόσμου του παιχνιδιού. Η ανάγκη για backtracking, πολλαπλή χρήση συγκεκριμένων αντικειμένων και ορισμένων “κρυφών” σημείων διάδρασης (μόλις φτάσετε στο όνειρο του Willard με τα πρίσματα, θα με θυμηθείτε. Όπως και τα εφιαλτικά φωτομετρικά πάζλ του The Dig επίσης.) σίγουρα μας κάνουν τη ζωή αχρείαστα δύσκολη, αλλά πιστεύω κάθε αληθινός οπαδός της κατηγορίας προτιμά χίλιες φορές έναν τίτλο που θα τον παιδέψει και θα τον ανταμείψει πλούσια στο τέλος, παρά μια casual εμπειρία, με inventory 2-3 αντικειμένων και άλλων τόσων οθονών στις οποίες μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε, γκούχ Broken Age, γκάχ.

Αρκετά bugs μαστίζουν ακόμη τον τίτλο, με συχνά παγώματα και glitches να σώζονται κάπως από τα συχνότατα autosaves που κάνει το παιχνίδι. Η Sleeping Machine κυκλοφορεί patches σχεδόν καθημερινά, δείχνοντας την αφοσίωσή της στην ποιότητα και είναι πολύ πιθανό την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχουν διορθωθεί σχεδόν όλα. Πρόκειται για ένα ακανθώδες σημείο που έχει τις ρίζες του στο γεγονός πως το The Dream Machine είναι κατ’ ουσίαν ένα παιχνίδι αναπτυγμένο σε Flash. Παρά τις μικροενοχλήσεις που προκαλούν πάντως, δεν κατορθώνουν να αμαυρώσουν ένα ως επί το πλείστον εξαιρετικό σύνολο.

Ομορφιά, έτσι;

Με πολύ μεγάλη διάρκεια, υψηλό βαθμό δυσκολίας και φυσικά εκπληκτική ατμόσφαιρα, το The Dream Machine οδεύει ολοταχώς προς ένα αναμφίβολα εξαιρετικό φινάλε. Εκτιμώ πως αν περιλάμβανε ηχογραφημένες ομιλίες για τους χαρακτήρες και ήταν στημένο επάνω σε κάποια πιο στιβαρή μηχανή, θα είχε όλα τα φόντα να θεωρηθεί ένα από τα καλύτερα adventure games της γενιάς του. Παραμένει φυσικά μια ποιοτικότατη πρόταση, με πανέμορφη παρουσίαση, που μιλάει απευθείας στην καρδιά κάθε πραγματικού adventurer. Warts and all.

Pros

Cons