REVIEWS

OMERTA : CITY OF GANGSTERS

“Γεννήθηκα σε ένα μικρό χωριό της Σικελίας. Τα πρώτα μου παιχνίδια ήταν μέσα στους ατελείωτους ελαιώνες του παππού μου. Ταϊζα τους λύκους κι έπινα γλυκό κρασί. Η ζωή ήταν το παραμύθι που άλλοι κόβαν εισιτήριο στο σινεμά για να δουν. Μετά ήρθε εκείνη. Δέκα χρόνια μεγαλύτερη και παντρεμένη με τον Don Cicero. Εγώ μόλις είχα έρθει στη δούλεψή του τότε, είκοσι χρονών παλλικάρι. Το πάθος μας ήταν όπως όλες οι τέλειες θύελλες : ασταμάτητο και καταστροφικό. Από τη Σικελία έφυγα βράδυ με καράβι πληρωμένο σε αίμα. Μαζί με τον αδερφό μου ξεκινήσαμε για το Νέο Κόσμο, μακριά από τα σκυλιά του Don Cicero. Η τελευταία μνήμη που κράτησα, ήταν το κόκκινο γαρύφαλλο που στόλιζε πάντα τα μαλλιά της, πεσμένο στο χώμα και τσαλαπατημένο. Στην Αμερική λένε, μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις. Γνώρισα ένα τύπο στο λιμάνι και μου είπε για μια δουλειά. Απόψε ξεκινάω.”

Από τη βιογραφία του Don Stefano Borrachi, Αφεντικού του Atlantic City από το 1920 ως το 1935.

SO HONEY, LAST NIGHT I MET THIS GUY AND I’M GONNA DO A LITTLE FAVOR FOR HIM…

Omerta1Μερικά πολύ όμορφα 2D panels συνδέουν την campaign.

Επιτέλους, έχουμε στα χέρια μας το Omerta, ένα χαμηλού προφίλ αλλά πολύ φιλόδοξο project από την Haemimont Games, το λαμπρό στούντιο που μας έδωσε τη σειρά Tropico, η οποία χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες, κατόρθωσε όχι μόνο να δημιουργήσει μια εξαιρετικά μεγάλη cult fanbase, αλλά και να αποτελέσει μια εξαιρετική επιλογή για όλους τους οπαδούς των παιχνιδιών στρατηγικής.

Το Omerta υπόσχεται λοιπόν να μας βάλει στο ρόλο ενός Σικελού μετανάστη ο οποίος μόλις κατέβηκε από το καράβι και να μας οδηγήσει στην κορυφή της ιεραρχίας της Οικογένειας στο Atlantic City, εκεί γύρω στα 1920. Το πρώτο πράγμα που πετυχαίνει εξαιρετικά ο τίτλος, είναι η δημιουργία ατμόσφαιρας. Τα γραφικά μπορεί να είναι λιτά και φτωχικά με τα σημερινά στάνταρ, αλλά οι όμορφες σέπια αποχρώσεις και τα πορτραίτα “εποχής” που χρησιμοποιούνται για όλους τους χαρακτήρες, σε συνδυασμό με το απίστευτα εκλεκτικό jazz και ragtime soundtrack, μεταφέρουν πραγματικά τον παίκτη στο περίφημο Boardwalk της Atlantic City.

Η campaign xωρίζεται σε τρεις πράξεις (υπάρχει δυνατότητα και για multiplayer όπως και sandbox mode, αλλά περισσότερα γι’αυτά, αργότερα) και η δυσκολία της κλιμακώνεται εξαιρετικά. Ξεκινάμε με μόλις έναν άγαρμπο paesano στη συμμορία μας, το πορτοφόλι άδειο και μια αμυδρή ιδέα πως πρέπει να χωθούμε στην παράνομη διακίνηση αλκοόλ αν θέλουμε να δούμε άσπρη μέρα. Κάθε αποστολή λαμβάνει χώρα σε μια ξεχωριστή γειτονιά της Atlantic City και ξεκινά στο κρησφύγετό μας, δίνοντάς μας έναν άρχικο σκοπό. Ανιχνεύουμε σιγά σιγά το χάρτη, και βρίσκουμε διάφορες ευκαιρίες ώστε να θεμελιώσουμε τη μικρή αυτοκρατορία του εγκλήματός μας.

Omerta2Δείγμα των επιχειρήσεων που μπορούμε να στήσουμε.

Μπορούμε να ανοίξουμε είτε μαγαζιά (“Joints”) είτε κτήρια πρωτογενούς παραγωγής, όπως φερ’ειπείν μια ζυθοποιία που θα μας προμηθεύει με παράνομη μπύρα ή έναν πλαστογράφο ο οποίος αναλαμβάνει να τυπώνει πλαστό χρήμα σε καιρούς σχετικής “ειρήνης”. Τα μαγαζιά φυσικά υποστηρίζουν και διακινούν την παραγωγή μας. Μπορούμε φερ’ειπείν να στήσουμε μερικά Speakeasies γι’αρχή (τα μπαρ της εποχής) και κατόπιν να ξεκινήσουμε και κάποια “ελικοπτεράκια” (Γνωστά και ως “Πυραμίδες”, “Aεροπλανάκια” ή Ponzi Schemes) τα οποία θα εκμεταλλεύονται την καλή πίστη που έχουμε δημιουργήσει στο κοινό για να τους αποσπούν χρηματικά ποσά. Υπάρχουν μπόλικες δυνατότητες για τον εσωτερικό μας επιχειρηματία-γκάνγκστερ. Όχι άπειρες ή με το τεράστιο βάθος που θα καθιστούσαν τον τίτλο ένα all-time classic, αλλά σίγουρα χορταστικές και αρκετές για να κρατήσουν το ενδιαφέρον μας αμείωτο σε ολόκληρη τη διάρκεια της πολύ καλογραμμένης campaign.

WELL, THEY BLEW UP THE CHICKEN MAN IN PHILLY LAST NIGHT…

Σε κάθε αποστολή, εκτός από τα “βρώμικα” και “καθαρά ” χρήματά μας, το παιχνίδι υπολογίζει πόσο μας φοβούνται και πόσο μας αγαπούν στη γειτονιά. Συγκεκριμένες ενέργειες έχουν και τον αντίστοιχο αντίκτυπο σε αυτά τα ratings. Αν φερ’ειπείν ανοίξουμε ένα δωρεάν συσσίτιο και μια κλινική περίθαλψης, οι κάτοικοι και οι Αρχές θα μας συμπαθούν περισσότερο και θα έχουμε κάποιες ιδιαίτερες απολαβές. Αν από την άλλη διαλέξουμε να κυβερνήσουμε τη γειτονιά μας με μια ατσαλένια γροθιά, θα γίνουμε ο φόβος και ο τρόμος, οι Αρχές θα μας κυνηγούν ανελέητα, αλλά οι τιμές φερ’ειπείν των ακινήτων θα είναι χαμηλότατες και οι πληροφοριοδότες θα σκοτώνονται για την εύνοιά μας.

Εδώ το Omerta κάνει μια ωραία ντρίμπλα, αποφεύγοντας την παγίδα της Bioware (Γνωστό και ως Angel-Devil Playthrough) και έτσι στη διάρκεια της campaign και πολλές φορές μέσα στην ίδια αποστολή, καλούμαστε να κάνουμε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Τη μια στιγμή μπορεί να πρέπει να στηρίξουμε και να προφυλάξουμε μια κοινότητα Αφρικανών από τις επιθέσεις της Κου-Κλουξ-Κλαν και την επόμενη, να βυθίσουμε στο αίμα ολόκληρη την πόλη. Γευόμαστε έτσι ολόκληρο το φάσμα των δυνατοτήτων του παιχνιδιού, χωρίς να κλειδωνόμαστε απαραίτητα σε ένα “σωστό ή λάθος” playthrough, κάτι που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση, καθώς επιβραβεύει το ενστικτώδες παίξιμο αντί για κάποια υπολογισμένη προσέγγιση.

Omerta3Οι μάχες πραγματικά δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις αντίστοιχες του Fallout!

Φυσικά, όταν μιλάμε για γκάνγκστερς, δεν περιμένατε πως όλα θα είναι ρόδινα με τις δουλειές μας, έτσι; Κάποιες φορές, βγαίνουν τα μακριά μαχαίρια, είναι ανάγκη να μιλήσουν τα όπλα. Οι μάχες στο Omerta είναι turn based και ξεσηκωμένες από τη λαμπρότερη σελίδα του Fallout. Ναι, φυσικά κομπλέ με friendly fire και critical fails στα γαζώματα. Την πρώτη φορά που η Juliet γάζωσε σε κλειστό χώρο και έσφαξε ολόκληρη τη συμμορία μου, σχεδόν μου έφυγε μια θριμαβευτική κραυγή “Ian, επιτέλους, σε ξαναβρίσκω!”. Πέρα από την πλάκα, το μοντέλο της μάχης είναι εξαιρετικό και στέκεται άνετα δίπλα σ’εκείνο των XCOM και Jagged Alliance. Κάθε χαρακτήρας έχει συγκεκριμένα action points και movement points, ειδικές ικανότητες και παραμετροποιήσιμο οπλισμό. Σε συνδυασμό με την κάλυψη που προσφέρει ο κάθε χάρτης και τη δυνατότητα να βάλουμε κάποιο συμμορίτη μας σε υποστηρικτικό ρόλο κατά τη διάρκεια της μάχης (Μπορεί πχ να στείλει ουίσκι για να μεθύσει τους εχθρούς ή να αναλάβει καθήκοντα sniper ο οποίος βγάζει από τη μέση ενοχλητικούς εχθρούς) καταλαβαίνετε πως μιλάμε για ένα πολύ διασκεδαστικό και εύρωστο μοντέλο turn based μάχης, το οποίο καταφέρνει να μη γίνεται ποτέ κουραστικό. Τα ηχητικά εφέ των όπλων είναι εξαιρετικά, το ίδιο και η βία από τα melee χτυπήματα. Έχοντας περάσει αρκετό χρόνο τόσο στις μάχες όσο και στο management κομμάτι του τίτλου, μπορώ να γράψω με βεβαιότητα ότι το πρώτο υπερτερεί του δεύτερου. Να σημειώσω πως εάν κάποιος επιθυμεί να παίξει το παιχνίδι ως καθαρό management strategy, του παρέχεται και αυτή η δυνατότητα, με automatic resolution του 90% των μαχών του παιχνιδιού. (Εϊπαμε, γκάνγκστερ είστε, κάποτε θα πρέπει να λερώσετε και τα χέρια σας!)

…BUT I GOT DEBTS NO HONEST MAN CAN PAY.

To Omerta ήταν μια πάρα πολύ ευχάριστη έκπληξη για εμένα. Με φοβερή αίσθηση του στύλ και της εποχής, όχι μόνο προσφέρει μια ηχητική πανδαισία για το μικρό γκανγκστερολάγνο μέσα σας, αλλά παρέχει και ένα πολύ ικανοποιητικό μοντέλο στρατηγικής και μάχης. Το μόνο ίσως αρνητικό που μπορώ να εντοπίσω είναι πως από τη στιγμή που θα αντιληφθείτε πλήρως τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των διαφορετικών σας επιχειρήσεων, γίνεται σχετικά πολύ εύκολο απλώς να στήσετε τα πάντα και να εισπράττετε τεράστια ποσά, χωρίς να σας ενοχλούν ούτε η αστυνομία ούτε οι αντίπαλοι “επιχειρηματίες”.

Omerta4Lovely Juliet

Χωρίς να φέρνει την επανάσταση στο χώρο, το Omerta παραδίδει ακριβώς αυτό που υπόσχεται. Είναι ένας εξομοιωτής μιας γκανγκστερικής αυτοκρατορίας στο Atlantic City του 1920, με φανταστικά ρετρό turn based μάχες ως κερασάκι στην τούρτα. Και τώρα θα σας αφήσω, έχω να στήσω έναν αγώνα μπόξ και να στείλω τον Κολοσσό να εκβιάσει εκείνο το λιμοκοντόρο πολιτικάντη. Και ο Ραββίνος έφερε νέα καραβιά ουίσκι.

An honest night’s work is never done.

Pros

  • Πολύ ατμοσφαιρική αναπαράσταση της δεκαετίας του 1920.
  • Εξαιρετικό jazz και ragtime soundtrack
  • Πολλές δυνατότητες όσον αφορά την εγκληματική μας δραστηριότητα
  • Μάχη ξεσηκωμένη κατευθείαν από το αυθεντικό Fallout
  • Όμορφα δομημένη campaign

Cons

  • Σχετικά φτωχά γραφικά
  • Από ένα σημείο και μετά, το gameplay γίνεται αρκετά επναλαμβανόμενο
  • Θα θέλαμε καλύτερη ισορροπία μεταξύ μάχης και στρατηγικής
  • Εύκολα εκμεταλλεύσιμη ΑΙ

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 82%

82%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

19 Comments

  1. Με ψήνει άσκημα να το πάρω.. Δεν έχω ασχοληθεί με το setting γενικότερα (Gansta America 1920’s) και αυτό το turn-based πολύ με φτιάχνει αδερφάκι μου… Εβαλες και τον παράγοντα Fallout μέσα και ντάξ… Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί ενώ η retail κοστίζει περίπου 35εουρο (game.co.uk + all expenses), η digital απο το Steam κάνει 45?!?

  2. Γιατί στο Στήμ είναι γνωστοί ΚΑΡΑ-απατεώνες όταν πρόκειται για τιμές νέων games. Όσο καλοί είναι στις εκπτώσεις, άλλο τόσο γδέρνουν σε νέα παιχνίδια. Γι’αυτό ποτέ retail κυκλοφορίες από το Στημ, είναι μόνο αν είσαι σε υποβρύχειο 12 μήνες το χρόνο και δεν έχεις άλλη επιλογή.

    Ο τίτλος είναι πράγματι πολύ δυνατός 🙂

  3. Αυτό νομίζω δεν μπορεί να στο εξηγήσει ούτε ο Υιός του Gabe (τρολολολ).
    Σοβαρά πάντως που βρίσκεις το περίεργο…? Ας δούμε άλλο ένα πρόσφατο παράδειγμα: Alien Colonial marines 50 ευρώ στο Steam, το ίδιο παιχνίδι σε zavvi, amazon uk κτλ. ~30 ευρώ. Ναι , η τιμολογιακή πολιτική του Ατμού εκτός εκτπώσεων/προσφορών είναι για γέλια… Ιν άδερ νιουζ, εμπεριστατωμένο review Στέφανε, με ψήνει να το δω κάποια στιγμή. Έχω μια απορία, τι είναι το/η ragtime;

  4. ΠΟΙΟΣ ΚΑΚΟΛΟΓΕΙ ΤΟΝ GABE; 🙂 Τα έχουμε πει και άλλες φορές για τις τιμές των καινούριων παιχνιδιών στο Steam, δεν εξαρτώνται καθόλου από την Valve. Οι τιμές είναι αυτές λόγω της πίεσης που ασκούν οι retailers στους publishers, έτσι ώστε να έχουν πλεονέκτημα και να κρατούν την πελατεία τους.

  5. Ωραίο το παιχνίδι αλλά για μένα δεν αξίζει τα 40 ευρό που κοστίζει… Είναι υπερβολικά εύκολο (και το παίζω στο hard) δεν δυσκολεύτηκα καθόλου στο να βγάζω λεφτά, λίγο στις μάχες μόνο δυσκολεύομαι και είναι επαναλαμβανόμενο το gameplay όπως πολύ σωστά αναφέρεται και στο review.

  6. Ιδανική τιμή του θα ήταν γύρω στα 25Ε, εκεί το κάνω κι εγώ. Από κει και πέρα, πολύ σημαντικός παράγοντας όσον αφορά στη διασκέδαση που θα βγάλει κανείς από τον τίτλο είναι το πόσο μερακλώνει με ρεπούμπλικες, παράνομο γουίσκι, αεροπλανάκια, τόμιγκανς και τζάζ εποχής. Αν το σκηνικό δε “μιλάει” στον παίκτη, είναι πολύ καλύτερο να μείνει στο XCOM, παρά τα θέλγητρα του Omerta.

  7. Συμφωνώ για την τιμή, ίσως και λιγότερο θα έλεγα. Ο μόνος λόγος που το αγόρασα είναι γιατί λατρεύω το προηγούμενο δημιούργημα της εταιρίας (Tropico) και κάνει μπαμ ότι το Omerta είναι απ’την ίδια μηχανή, αλλά σαν παιχνίδι το μόνο που κατάφερε είναι να με κάνει να ξανά βάλω το XCOM όπως πολύ σωστά ήδη προείπες χαχα!

  8. Σεβαστή η διαφορετική άποψη, εγώ πάντως το ευχαριστήθηκα. 30Ε δεν θα έδινα, αλλά 15 θα τ’ άξιζε ευχαρίστως. Φυσικά το 90% της υπόθεσης έχει να κάνει με το πόσο πολύ θέλεις να ζήσεις το γκάνγκστερ μάνατζμεντ όνειρο 🙂

  9. Φτου, δεν είχα πάρει μυρωδιά και την πάτησα ωσάν νουμπάς καριέρας. Well played Sir, well played. Τα εξπάνσιονς είναι μόρ οφ δη σέημ κατά βάσιν, δεν αλλάζει κάτι ιδιαίτερο, αλλά τσάμπα γάιδαρο μας δίνουν, δεν τον πολυκοιτάμε και στα δόντια…

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL