REVIEWS

KAPITAL: SPARKS OF REVOLUTION

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη...

Η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση. Φτωχοποίηση και τεράστιες κοινωνικές διαφορές διχάζουν την κοινωνία στον απόηχο ενός καταστροφικού πολέμου. Οι ανάγκες της παραγωγής επιτάσσουν ευέλικτους εργαζομένους σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, που φέρνουν πανδημίες και θανατικό. Όχι, δεν αναφερόμαστε στη φάρσα του 21ου αιώνα αλλά στην τραγωδία των αρχών του 20ου που είναι και το ιστορικό πλαίσιο του Kapital: Sparks of Revolution.

Οι συνοδευτικές γκραβούρες εξιστόρησης είναι υψηλής αισθητικής.

Ο τίτλος μας έρχεται από την Lapovich, μια πολυεθνική ομάδα Λευκορώσων, Ρώσων, Ουκρανών και άλλων πάλαι ποτέ αδελφωμένων λαών. Το ιστορικό του πλαίσιο είναι το πέρας του Μεγάλου Πολέμου και των τεράστιων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών που έφερε αυτή η μεγάλη τραγωδία. Ωστόσο, δεν υπάρχει κάποια ακριβής απεικόνιση του τόπου και του χρόνου. Η πόλη μας θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε εκβιομηχανισμένη πόλη της Ευρώπης και το χρονικό πλαίσιο περιέχει ψήγματα από το 1848 έως και την Οχτωβριανή επανάσταση.

Presidente…it’s me Penultimov!

Ο ρόλος μας ως εκλεγμένου δημάρχου του τόπου, είναι να επαναφέρουμε σε λειτουργία τη βιομηχανία μετά από την καταστροφή του πολέμου και ταυτόχρονα να διασφαλίσουμε τόσο την ευμάρεια όλων των πολιτών, όσο και να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή, χωρίς να διολισθήσει η πόλη σε μια κακώς εννοούμενη αναρχία.

Για να επιτευχθούν οι κατάλληλες ισορροπίες πρέπει να έχουμε υπόψιν μας τις ανάγκες καθεμίας από τις τρεις τάξεις που ζουν, παράγουν ή και παρασιτούν στην πόλη μας. Αυτές είναι η εργατική τάξη, που επανδρώνει τα εργοστάσιά μας, η μπουρζουαζία, που στελεχώνει αεριτζίδικες θέσεις σε αγορές και χρηματιστήρια αλλά ωστόσο είναι η μόνη που πληρώνει φόρους, και τέλος η παλιά αριστοκρατία που στελεχώνει όλο τον διοικητικό μηχανισμό και τις θέσεις υψηλών απαιτήσεων ακαδημαϊκής εκπαίδευσης.

Στον κόσμο του Kapital δεν καλύπτεται ούτε η βασική ανάγκη της στέγασης.

Αυτό που θέλει να προσομοιάσει κυρίως ο τίτλος είναι η ταξική πάλη και οι αντιθέσεις μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Αυτά μοιραία τις οδηγούν σε σύγκρουση και οδηγούν εμάς να επιλέξουμε ανάλογα με το συμφέρον της λειτουργίας της πόλης ή…της προσωπικής ηθικής. Στο κύριο Campaign που έχει μια αφηγηματική διάθεση έναντι του προσφερόμενου ελεύθερου sandbox, σταδιακά θα βρεθούμε σε ένα περιβάλλον αυξανόμενων προκλήσεων, έχοντας πολύ περιορισμένους πόρους. Η οικονομία θα πρέπει να είναι βιώσιμη για να συνεχίσει η λειτουργία της πόλης, αλλά το κατά πόσο αυτό θα μπορεί να συμβαίνει στη βάση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, είναι στο χέρι μας, ως δημάρχου, να το οριοθετήσουμε.

Οι δύο βασικοί villains…εεε οι εκπρόσωποι των ευγενών και της μπουρζουαζίας.

Αυτά ως gameplay μεταφράζονται ως εξής: Το Kapital: SoR είναι ένα μίγμα Anno, Tropico και άλλων σύγχρονων city sims όπως το Frostpunk. Η βάση της οικονομίας είναι πρωτίστως το κεφάλαιο, απαραίτητο για να λειτουργούν τα εργοστάσια τα οποία με τη σειρά τους, παράγουν τις πρώτες ύλες για πιο σύνθετα προϊόντα, αλλά και τα βασικά είδη ανάγκης όπως το φαγητό ή το αλκοόλ. Αν προσπαθήσουμε να καλύψουμε σε απόλυτο βαθμό τις ανάγκες των πολιτών μας, σύντομα θα χρεοκοπήσουμε και οι πάντες θα βγουν με πλακάτ στους δρόμους απαιτώντας το κεφάλι μας. Έτσι πρέπει να πλοηγηθούμε σε μια λογική διαχείρισης κρίσεων, κατευνασμού της εκάστοτε εξοργισμένης τάξης και εν τέλει όταν όλα αποτύχουν στο μονοπώλιο της κρατικής βίας για να σπάσουμε κάθε διαδήλωση ή συνωμοσία ενάντια στην εξουσία μας. Και ναι, θα δούμε πράγματα φαιδρά όπως πορείες ευγενών και μπουρζουάδων που πετάνε μολότοφ στην αστυνομία, κάτι που όμως τελικά δεχόμαστε ως σύμβαση.

Από τα διάφορα event που μας καλούν να πάρουμε θέση υπέρ της μιας ή της άλλης ομάδας.

Οι μέρες χωρίζονται σε τρία μέρη. 8 ώρες εργασία, 8 ώρες ελεύθερος χρόνος και 8 ώρες ανάπαυση. Καθ’ εκάστην ημέρα μπορούμε να φέρουμε ψηφίσματα τα οποία ρυθμίζουν τον τρόπο ζωής των υπηκόων. Για παράδειγμα για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της παραγωγής ψηφίζεται η διπλοβάρδια, κάτι που ικανοποιεί τους μπουρζουάδες εργοστασιάρχες και δυσαρεστεί τους εργάτες που τσακίζουν τις μέσες τους για φραγκοδίφραγκα. Καθώς τα ψηφίσματα αυτά γίνονται όλο και πιο σύνθετα καταλήγουμε σε μονοπάτια συμπόρευσης με κάποια από τις τρεις τάξεις και σταδιακά στο τέλος του παιχνιδιού. Αυτό το φέρνει η τελική νίκη και η πλήρης δικτατορία της μίας τάξης έναντι των άλλων.

Το οπτικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζεται αυτή η διαπάλη είναι μια 2D αισθητική, τελών 90’s που θυμίζει τα Railroad Tycoon, προδρόμους της σειράς Tropico. Όσο…σπαρτιατικό και αν μπορεί να θεωρηθεί αυτό, προσωπικά με κάλυψε απολύτως στην αναγνώριση κάθε κτιρίου, των στοιχείων του UI και στον να καταλάβω ποια κοινωνική ομάδα πετάει μολότοφ στο δημαρχείο. Μολαταύτα δεν μπορώ να πω πως δεν συνάντησα bugs. Για παράδειγμα, παρότι είχα καταστείλει μια επανάσταση τα κτίρια παρέμεναν σε κατάσταση “πολιορκίας”, πρακτικά μη λειτουργικά. Υπήρξαν ακόμα και ολικές καταρρεύσεις του παιχνιδιού απ’ τις οποίες είχα 3-4 μαζί με ένα διεφθαρμένο save game.

Η εξελιγμένη πολιτική ζύμωση που μας επιτρέπει να ταχθούμε υπέρ μιας εκ των τριών τάξεων.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί και το θέμα του επιπέδου δυσκολίας. Το easy είναι πραγματικά εύκολο και εξυπηρετεί κυρίως την αφήγηση και την εκμάθηση των μηχανισμών. Στο normal αυξάνει κατακόρυφα η δυσκολία και παρά τις 2 προσπάθειές μου δεν κατάφερα να φτάσω στο τέλος του κυρίου Campaign. Για το hard, δεν τολμώ να σκεφτώ τί συνθήκες κρίσης μπορεί να αντιμετωπίσει ο παίκτης. Κάποιοι μπορεί να απολαμβάνουν την ευχαρίστηση της τυρράνιας που δίνει το βάναυσο GIT GUD, η εμπειρία μου όμως στο normal ήταν πως μπορεί να είναι άδικο, λόγω της ασάφειας βασικών μηχανισμών όπως η έλευση αμαξοστοιχιών που προμηθεύουν την πόλη με την πιο βασική πρώτη ύλη, το στάρι. Στο normal ενίοτε ο όλος μηχανισμός φαινόταν να κολλάει χωρίς προφανή εξήγηση κάτι που οδηγούσε σε «ragequit» και απώλεια όλης της κοπιώδους έως τότε εργασίας.

Αχ αυτά τα τραίνα πόσο με παίδεψαν με την απροσδιοριστία των μηχανισμών τους…

Έχοντας παίξει πάρα πολλά νεότερα city builder sims που κοιτάζουν στο παρελθόν, μεταξύ αυτών και τα εξαιρετικά Anno 1800 και Surviving Mars, έχω να πω πως παρότι αρχικά το Kapital: SoR μου φάνηκε λίγο, τελικά πέρασα 18 ώρες πρόκλησης και αρκετών χαχάνων με το δηκτικό του χιούμορ. Μοιάζει περισσότερο με ένα δύσκολο tabletop με έναν πολύ ικανό αφηγητή, το οποίο θα σας κρατήσει για 3-4 campaign που θα σας πάρει για να το εξερευνήσετε πλήρως, κάτι που μεταφράζεται σε 20 ώρες διασκέδασης για έναν θιασώτη του είδους.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%

80%

City Builder του λαού

Ένα ακατέργαστο, με τα προβληματάκια του, αλλά τίμιο indie city builder που προσφέρει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της κρίσης και της πολιτικής ζύμωσης των αρχών του 20ου αι.

Σπύρος Μπλιάγκος

Εισήλθε στον χώρο του PC Gaming από νεαρότατη ηλικία, χάρη στον αρχετυπικό, μεγαλύτερο Cool ΞάδερφοTM και ένα Amstrad CPC, με ένα μικρό κονσολό-διάλειμμα μεταξύ 1995-1999. Εμφορείται από μηδενιστικές σκέψεις, που προσπαθεί ατυχώς να σκεδάσει, αναζητώντας απαντήσεις σε προαιώνια ερωτήματα σε όλα τα genres.

5 Comments

  1. Υπήρξαν ακόμα και ολικές καταρρεύσεις του παιχνιδιού απ’ τις οποίες είχα 3-4 μαζί με ένα [B]διεφθαρμένο[/B] save game.

    Καπιταλιστικη προβοκατσια.

    Πρεπει να διαβασουμε Μπακουνιν και Μαρξ πριν το ξεκινησουμε; Ωραιο θεμα για παιχνιδακι γιατι απο το καφενειο, ολα ευκολα ακουγονται.
    Πριν τελειωσω να διαβαζω το review, μου δημιουργηθηκαν αποριες για τι μπορει να συμβει με συγκεκριμενες αποφασεις και ποσο μακρυα σε αφηνει να πας το ιδιο το παιχνιδι.

  2. Κουνελισια καραμπολα αλλα δεν πειραζει. πειραζει;

    Επειδη το review με τραβηξε απο το αυτι, το εψαξα λιγο. Ενω αναφερεις οτι μπορεις να γινεις ο μεγαλυτερος καταπιεστης, η λεπτομερεια ειναι αυτη που τσακιζει. Εκτος απο την μυστικη αστυνομια, παιζει ενα act με το οποιο μπορεις να απαγαγεις πολιτες, φανταζομαι οχι για λυτρα.
    Ο Κροποτκιν θα ηταν αντιθετος με αυτο.
    Πιστευω οτι αυτες οι λεπτομερειες δινουν εναν ρεαλισμο. Δεν εννοω τον ρεαλισμο του RDR2 με τα καλαμπαλικια του αλογου.
    Πιστευω οτι το παιχνιδακι πρεπει να ειναι ωραια εμπειρια.

  3. [QUOTE=”lelos kounelos, post: 596961, member: 102768″]
    Κουνελισια καραμπολα αλλα δεν πειραζει. πειραζει;

    Επειδη το review με τραβηξε απο το αυτι, το εψαξα λιγο. Ενω αναφερεις οτι μπορεις να γινεις ο μεγαλυτερος καταπιεστης, η λεπτομερεια ειναι αυτη που τσακιζει. Εκτος απο την μυστικη αστυνομια, παιζει ενα act με το οποιο μπορεις να απαγαγεις πολιτες, φανταζομαι οχι για λυτρα.
    Ο Κροποτκιν θα ηταν αντιθετος με αυτο.
    Πιστευω οτι αυτες οι λεπτομερειες δινουν εναν ρεαλισμο. Δεν εννοω τον ρεαλισμο του RDR2 με τα καλαμπαλικια του αλογου.
    Πιστευω οτι το παιχνιδακι πρεπει να ειναι ωραια εμπειρια.
    [/QUOTE]
    Στα δικά μου πλεηθρού πήγα με τον σταυρό στο χέρι και δεν το υπέγραψα αυτό το έκτρωμα. Ωστόσο, όταν όλη η πόλη καταρρέει μια απαγωγή μπορεί πραγματικά να εξαρθρώσει τις αντιστασιακές οργανώσεις τάχιστα όπως είδα στο…δοκιμαστικό πλεηθρου με load. Το παιχνίδι έχει μπόλικα πράγματα εντεταγμένα στην εργαλειοθήκη της ηγεσίας και αφήνονται στην προσωπική ηθική στο αν θα εφαρμοστούν ή όχι – η υπερωρία πχ πήγαινε σύννεφο στην πόλη μου.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL