REVIEWS
Trending

STREETS OF RAGE 4

Back on the streets, again.

Αναμφίβολα, αποτελεί ρίσκο να αναβιώσεις ένα ξεχασμένο franchise. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ένα είδος που πλέον δεν ευδοκιμεί παρά μόνο σε συγκεκριμένο κοινό, το οποίο ήδη διανύει τα πρώτα ή/και δεύτερα -άντα. Τα side-scrolling beat’ em ups, όπως συνηθίζαμε να λέμε στα ’80s-90’s ή brawlers όπως συχνά-πυκνά χαρακτηρίζονται τη σήμερον ημέραν, ήταν μια κατηγορία παιχνιδιών που ευδοκίμησε ιδιαίτερα στις καμπίνες των arcades, αλλά και στις 16bit κονσόλες λίγο αργότερα. Μοιάζει σχεδόν περιττό να αναφερθούμε ξανά στα παιχνίδια που έγραψαν ιστορία στο είδος (Double Dragon, Final Fight, Golden Axe, Cadillacs & Dinosaurs κλπ), αλλά εξίσου δυναμική παρουσία είχε και μια σειρά που εμφανίστηκε αποκλειστικά στο Mega Drive της Sega, η σειρά Streets of Rage. Ιδιαίτερα το δεύτερο μέρος, συναγωνίζονταν στα ίσια τα διασημότερα «ξαδέρφια» του από τα arcades της Capcom, ενώ με τον εμφάνιση των emulators, η εν λόγω σειρά beat’ em ups έγινε γνωστή και τους PC users, διότι για native port φυσικά ούτε λόγος.

Εικοσιέξι χρόνια μετά, η γαλλική συνεργασία των Dotemu και Lizardcube, οι οποίες έγιναν περισσότερο γνωστές χάρη στο πολύ καλό remake του Wonderboy: The Dragon’s Trap, αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν την επίσημη συνέχεια του παλιού αυτού franchise της Sega, κάνοντας μάλιστα όλες τις σωστές κινήσεις. Βασίστηκαν πάνω στους μηχανισμούς των προκατόχων του, εμπλουτίζοντας τους όσο χρειαζόταν ώστε να μην αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του, κάλεσαν γνωστούς συνθέτες (όπως ο Yuzo Koshiro) για να βάλουν ένα χέρι βοηθείας στο soundtrack, ενώ επέλεξαν και ένα πραγματικά πανέμορφο παρουσιαστικό για να ντύσουν το παιχνίδι – άλλωστε οι καλλιτέχνες της Lizardcube είχαν δώσει τα διαπιστευτήριά τους στο προαναφερθέν remake. Το Streets of Rage 4 είναι γεγονός και αποτελεί το ιδανικό sequel μιας αγαπημένης σειράς, που με τα υψηλά ποιοτικά standards του, θα μπορούσε εύκολα να τραβήξει το ενδιαφέρον και νεαρότερου κοινού.

Επιβάλλεται η πρώτη πίστα ενός beat’ em up να διαδραματίζεται στους δρόμους μια κακόφημης γειτονιάς.

Εννοείται ότι σεναριακά το παιχνίδι δεν έχει λόγο ύπαρξης, πέρα από το δημιουργήσει μια αφορμή για ατελείωτο ξύλο – σκεφτείτε μια σχετική ταινία «πολεμικών τεχνών» του ’80 και είστε μέσα. Για το τυπικό της υπόθεσης, η ιστορία μας τοποθετεί δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα του Streets of Rage 3, στην Wood Oak City, όπου τα παιδιά του αποθανόντα Mr. X, ο Mr. και η Ms. Y (όχι και τόσο μεγάλη φαντασία στα ονόματα, δε νομίζετε;) έχουν κατορθώσει με κάποιο τρόπο να έχουν υπό τον έλεγχό τους ολόκληρη την πόλη, ακόμα και τους εκπροσώπους του νόμου, οι οποίοι υπακούν τυφλά στις εντολές τους. Μοναδική ελπίδα σωτηρίας για την άμοιρη αυτή πόλη αποτελούν οι πρώην αστυνομικοί (και παλιοί μας γνώριμοι) Axel και Blaze, οι οποίοι πλαισιώνονται από δύο νέα πρόσωπα, την Cherry και τον Floyd. Χάρη στις μοναδικές ικανότητές τους στις πολεμικές τέχνες, αποτελούν το ιδανικό κουαρτέτο για να καθαρίσουν την πόλη από τη βρωμιά και τη σαπίλα που τη διακατέχει.

Κάπου εδώ μπαίνουμε και εμείς, επιλέγοντας έναν από τους αρχικά τέσσερις διαθέσιμους χαρακτήρες και ριχνόμαστε στη μάχη, δίχως πολλές κουβέντες. Η επιλογή χαρακτήρα έχει ιδιαίτερη σημασία και δεν περιορίζεται μόνο στο εικαστικό κομμάτι, καθώς ο καθένας έχει εντελώς διαφορετική τεχνική και ρυθμό κίνησης μέσα στο χώρο. Παραδείγματος χάρη, ο εμφανώς ηλικιωμένος Axel είναι αργός και ελαφρώς δυσκίνητος, αλλά διαθέτει συντριπτικά δυνατές κινήσεις, ενώ η μικροκαμωμένη Cherry είναι ταχύτατη, με περιορισμένες όμως αντοχές στα χτυπήματα. Μάλιστα, όσο περισσότερο προοδεύουμε στο παιχνίδι, τόσο περισσότερους χαρακτήρες ξεκλειδώνουμε, όπως ο δυναμικός Adam, οι «16bitες» πιξελωτές εκδόσεις των Axel, Blaze και Adam, ο Shiva, ο Max κλπ. Συνολικά υπάρχουν 17 διαθέσιμοι χαρακτήρες που καλύπτουν όλα τα γούστα, αν και κατά την προσωπική μου άποψη, οι χοντροκομμένοι pixelated χαρακτήρες είναι εντελώς παράταιροι με το κομψά σχεδιασμένο περιβάλλον. Μάλλον ο κύριος σκοπός της ύπαρξης τους είναι για να χτυπήσουν μερικές ευαίσθητες χορδές νοσταλγίας.

Τα bosses θέλουν λίγη παραπάνω “δουλίτσα” για να πέσουν.

Αρχικά, το μοναδικό mode που είναι διαθέσιμο είναι το Story Mode, όπου καλούμαστε να ολοκληρώσουμε με επιτυχία τα 12 επίπεδα του παιχνιδιού, στο βαθμό δυσκολίας της αρεσκείας μας (από Easy μέχρι Mania). Τυχόν ήττα σε κάποιο level δε μας επιστρέφει στην εκκίνηση, αλλά έχουμε το δικαίωμα να προσπαθήσουμε ξανά, με ή χωρίς βοήθειες. Αν επιλέξουμε κάποια βοήθεια (π.χ. περισσότερες ζωές), τότε υφίστανται επιπτώσεις στο σκορ μας, το οποίο όμως είναι άμεσα συνυφασμένο με το ξεκλείδωμα των μυστικών του παιχνιδιού, συνεπώς αυξάνεται και ο απαιτούμενος χρόνος ενασχόλησης για να τα αποκαλύψουμε.

Εκτός αυτού, αν δυσκολευόμαστε πολύ, μπορούμε να ζητήσουμε τη βοήθεια κάποιου ανθρώπινου παίκτη, καθώς το Streets of Rage 4 επιτρέπει τετραπλό συνεργατικό παιχνίδι στον ίδιο υπολογιστή (αρκεί να έχετε τον κατάλληλο εξοπλισμό και χώρο φυσικά) ή διπλό διαδικτυακό. Όσον αφορά την πρώτη περίπτωση, είναι αυτονόητο ότι η διασκέδαση χτυπάει ταβάνι, ενώ στη δεύτερη θα εξαρτηθεί από τη σύνδεση που θα πετύχετε με τον επίδοξο συμπαίκτη σας, η οποία δυστυχώς σπάνια είναι τόσο ομαλή όσο θα επιθυμούσαμε. Χωρίς να είναι unplayable ή τρομερά προβληματικό, το online κομμάτι του παιχνιδιού σηκώνει πολλές βελτιώσεις ως προς την απόδοσή του και ευελπιστούμε να υλοποιηθούν κάποια στιγμή στο μέλλον.

Το χτίσιμο των combos είναι σημαντική υπόθεση, αν θέλετε να κερδίσετε περισσότερους πόντους, οι οποίο δίνουν και μια έξτρα ζωή.

Στα του παιχνιδιού, το Streets of Rage 4 διατηρεί τα πράγματα απλά: υπάρχει ένα κουμπί επίθεσης και ένα άλματος, ενώ συνδυασμοί τους με πατήματα πάνω στο σταυρό του χειριστηρίου/στα βελάκια πληκτρολογίου, καθώς και ορισμένων κουμπιών, το ενεργητικό των κινήσεων μας πολλαπλασιάζεται. Τίποτε που δεν έχουμε ξαναδεί, εντούτοις αξίζει ιδιαίτερης μνείας ο τρόπος που ενεργεί η «κίνηση απελπισίας», που υφίσταται σχεδόν σε όλα τα beat’ em ups που σέβονται τον εαυτό τους και μπορεί να μας σώσει από πολλές ζόρικες καταστάσεις (όταν π.χ. μας έχουν περικυκλώσει). Ως γνωστόν, όταν εκτελούμε τη συγκεκριμένη κίνηση, μας αφαιρείται μια ποσότητα ενέργειας, μόνο που αυτή τη φορά έχουμε τη δυνατότητα να την πάρουμε πίσω, αν προκαλέσουμε εύστοχα χτυπήματα σε εχθρούς, χωρίς να μας χτυπήσουν. Αν δεν το κατορθώσουμε, τότε το πλήγμα στην μπάρα υγείας είναι σημαντικό και μόνιμο (μέχρι να βρούμε κάποιο health power-up βέβαια). Όμως, πρόκειται για ένα ρίσκο που αξίζει τον κόπο, καθώς οι κινήσεις αυτές είναι πράγματι ισχυρές και γενικότερα, με τον τρόπο αυτό, η Lizardcube θέλει να επιβραβεύσει το επιθετικό παιχνίδι και να μετατρέψει τη χρησιμότητα των εν λόγω ειδικών κινήσεων, από «κινήσεις απελπισίας» σε «κινήσεις στρατηγικής». Θα λέγαμε ότι το πετυχαίνει απόλυτα.

Άλλωστε πέρα από αυτές, υπάρχουν και οι star moves που εκτελούνται μονάχα όταν διαθέτουμε τα συγκεκριμένα αστεράκια (ανανεώνονται με το σχετικό power up) και πρόκειται για συντριπτικά σαρωτικές κινήσεις, τέλειες για εφαρμογή ενάντια στα bosses της εκάστοτε πίστας. Αξιοσημείωτο είναι ότι τόσο οι απλές κινήσεις όσο οι special και οι star, μπορούν να συνδυαστούν για την επίτευξη combos, τα οποία δεν είναι προκαθορισμένα από τους δημιουργούς, αλλά αφήνονται ελεύθερα στο βωμό του αυτοσχεδιασμού και της φαντασίας του παίκτη. Αρωγός στη δημιουργικότητα των combos είναι η δυνατότητα να κάνουμε juggling τους εχθρούς μας πριν αυτοί πέσουν στο έδαφος, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει τεράστιες ποσότητες damage στα χέρια ενός έμπειρου παίκτη, αλλά και όντας ένα χαρακτηριστικό που οφείλουμε να οικειοποιηθούμε, προκειμένου να επιζήσουμε στα μεγαλύτερα επίπεδα δυσκολίας.

Οι star moves είναι καλό να εκτελούνται με φειδώ, αλλά θερίζουν κανονικά.

Ομολογουμένως, το Streets of Rage 4 είναι λίγο πιο δύσκολο απ’ ότι θα περιμέναμε, ιδίως μερικές πίστες περιέχουν κάποια difficulty spikes που θα μπορούσαν να λείπουν, ενώ η εμπειρία σε επίπεδα υψηλότερα του Normal είναι πραγματική πρόκληση. Αν μάλιστα το λέει η καρδιά σας, μετά το πέρας του Story Mode, μπορείτε να δοκιμάσετε την τύχη σας στο Arcade Mode, το οποίο αντιπροσωπεύει το real-thing των arcade games και πρέπει να τελειώσετε το παιχνίδι με ένα «κέρμα». Πέρα από το Arcade Mode, το παιχνίδι διαθέτει μερικά ακόμα modes για να μας κρατήσει απασχολημένους, όπως το Boss Rush (προφανές) και το Battle mode, για μονομαχία μεταξύ δύο παικτών σε αρένα, με διάφορους τύπους να εισβάλλουν ενίοτε, ώστε να περιπλέκουν τα πράγματα.

Δίχως αμφιβολία, το περιεχόμενο του Streets of Rage 4 είναι χορταστικό και παρ’ όλη την επαναληψιμότητα του gameplay του (αναπόφευκτο στοιχείο του είδους), με όλες αυτές τις μικρές μα έξυπνες πινελιές, κατορθώνει να στήσει ένα εξαιρετικά εθιστικό παιχνίδι, πάνω σε έναν καμβά που συνοδεύεται από εκπληκτικής ποιότητας γραφικά. Η υλοποίηση των 2D γραφικών του είναι αριστουργηματική, με έξοχους χρωματισμούς και αξιοζήλευτο animation, όλα ζωγραφισμένα στο χέρι και με εκατοντάδες frames ανά κίνηση. Οπτικά, πρόκειται για μία από τις καλύτερες παραγωγές που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, ενώ το soundtrack, αν και διαθέτει μεγάλη ποικιλία electro ακουσμάτων από αρκετούς διαφορετικούς συνθέτες, δε μας άφησε πλήρως ικανοποιημένους. Όχι ότι είναι άσχημο, απεναντίας, αλλά θα θέλαμε λίγο περισσότερα κομμάτια σαν και αυτό που ακούγεται στο ασανσέρ του ουρανοξύστη…

Playable το online mode, αλλά το lag δυστυχώς δε λείπει.

Συνοψίζοντας, το Streets of Rage 4 είναι ένα απολαυστικό παιχνίδι που οφείλετε να προσθέσετε στη συλλογή σας, ανεξάρτητα αν είστε παλιοί fan του είδους ή απλώς θέλετε ένα παιχνίδι-ξύλου για να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας. Ίσως να μη σας συγκινήσει τόσο πολύ αν δεν έχετε πρότερη επαφή με το είδος, αλλά εγγυημένα μπορεί να σας προσφέρει πολλές ώρες διασκέδασης, ιδίως αν τις συνδυάσετε με παρέα – διαδικτυακή και μη.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 86%

86%

Knuckle breaker

Υποδειγματική αναβίωση ενός κλασικού beat' em up, που δε χρειάζεται να βασιστεί στο πετυχημένο παρελθόν του για να εντυπωσιάσει.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

9 Comments

  1. Εννοείται στάνταρ αγορά.
    Για το εικαστικό είχα αρχικά κάποιους ενδοιασμούς επειδή θα ήθελα κάτι σε pixel art. Αλλά έχοντας πλέον παίξει το Dragon’s Trap είμαι σίγουρος ότι έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά.

    [QUOTE]Ομολογουμένως, το Streets of Rage 4 είναι λίγο πιο δύσκολο απ’ ότι θα περιμέναμε [/QUOTE]
    Όταν λες δύσκολο, επιπέδου SoR 3; Ελπίζω όχι 😛

  2. [quote=Adhan] επειδή θα ήθελα κάτι σε pixel art [/quote] Thank god, no!

    [quote=Adhan]Όταν λες δύσκολο, επιπέδου SoR 3; Ελπίζω όχι [/quote]

    Όχι, αλλά μέχρι να μάθεις τα μοτίβα των bosses και τη λογική των combos, θα χάσεις αρκετές φορές. Στο Normal πάντως βγαίνει, από το Hard αρχίζει να ζορίζει, ενώ το Maniac είναι σκέτη τρέλα.

  3. [QUOTE=”Sephir, post: 535495, member: 102595″]
    Thank god, no!
    [/QUOTE]
    Μιλάω για HD καταστάσεις, όχι σαν το στυλ των προηγούμενων. Θα μου άρεσε πολύ ένα εικαστικό π.χ. τύπου Valfaris, Owlboy ή Dead Cells.
    To ζωγραφιστό στυλ είναι αρκετά ζόρικο κι αν δεν είναι επιπέδου Dust, Rayman Origins-Legends, Sundered, Cuphead κλπ, συνήθως το συνδέω με φτήνια. λίγα frames κίνησης και σε αρκετές περιπτώσεις «νεκρή φύση» στα backgrounds βλ. Brawlhalla, το νέο Battletoads κλπ. :/

    edit- ψιλοάσχετο υπάρχει κι αυτό, το οποίο το λες και [S]κλώνο[/S] πολύ εμπνευσμένο από τα SoR
    [URL unfurl=”true”]https://store.steampowered.com/app/418620/The_TakeOver/[/URL]

  4. Πραγματικά δε μπορώ να το φανταστώ σε pixel art, όσο και αν αρέσει πολύ και σε μένα στα games που αναφέρεις.

    Νομίζω ότι πέτυχαν διάνα με το ζωγραφιστό στυλ και οι τύποι της Lizardcube είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι. Είναι απόλαυση να βλέπεις το παιχνίδι εν δράσει. Προσωπικά ονειρεύομαι ένα καινούριο Golden Axe σε αυτό το στυλ, μα ας αλλάξω πλευρό καλύτερα.

    Το TakeOver το έχω στα υπόψη εδώ και καιρό, είναι φτιαγμένο και από Έλληνα developer.

  5. To έλιωσα 3 μέρες σερί.

    Για κάποιον που έχει φάει τόνους κερμάτων στο Final Fight, είναι λίγο
    αδιάφορο σαν παιχνίδι. Για κάποιον που δεν έζησε τις χρυσές εποχές
    των Arcade είναι ένα ταχύρυθμό μάθημα ιστορίας σε Final Fight, Fatal
    Fury, King of Fighters, Garu Mark of the Wolve κλπ.

    Δυστυχώς, πέραν του οτπικού, σαν παιχνίδι είναι ψιλο αδιάφορο. Από ό-
    λους τους αρχικούς χαρακτήρες, μόνο η Cherry αξίζει καθώς είναι η μό-
    νη με τα στοιχεία που απαιτούνται σε τέτοια παιχνίδια για να μην σπάσεις
    την οθόνη όταν παίζεις μονό. Απίστευτη ταχύτητα κίνησης, τρελό damage
    per second, super και “-> -> + attack” τα οποία κοβουν την οθόνη οριζό-
    ντια και σε μεταφέρουν, μικρό μέγεθος sprite.

    Οι υπόλοποι έχουν θέματα κυρίως με την ταχύτητα κίνησης στο χώρο και
    την απόσταση που καλύπτουν με τα “-> -> + attack”.

  6. Πέρα από το Final Fight, τα άλλα που αναφέρεις είναι διαφορετικό genre. Με τον Axel πάντως θυμάμαι στα προηγούμενα, το να [URL=’https://www.youtube.com/watch?v=hCy0CnFn_Pc’]σπαμάρεις[/URL] το Grand Upper (ή Ρε-τα-τουά όπως το ακούγαμε όλοι οι δωδεκάχρονοι) ειδικά σε δύσκολους εχθρούς και bosses, έκοβε σχεδόν τα πάντα και σου έδινε invincibility frames. Και φυσικά ήταν ο ενδεδειγμένος τρόπος να επιβιώσεις στο μονό.

  7. Οι αναφορες σε vs games εγινε για το εικαστικο κομματι. Πολλες ομοιοτητες σε χαρακτηρες, κινησεις κλπ.

    Σιγουρα υπαρχει τροπος για ατελειωτο σπαμαρισμα καποιας κινησης ή συνδιασμου κινησεων αλλα δεν ειμαστε στην εποχη οπου το καθε hit ειχε αντικτυπο στην τσεπη μας 🙂 Θεωρω οτι τετοια χαρακτηριστικα προεκυψαν απο λαθη την τοτε εποχη και δεν βλεπω λογω υπαρξης σημερα.

  8. [QUOTE=”Eaglos, post: 568826, member: 104377″]
    To έλιωσα 3 μέρες σερί.

    Δυστυχώς, πέραν του οτπικού, σαν παιχνίδι είναι ψιλο αδιάφορο. Από ό-
    λους τους αρχικούς χαρακτήρες, μόνο η Cherry αξίζει καθώς είναι η μό-
    νη με τα στοιχεία που απαιτούνται σε τέτοια παιχνίδια για να μην σπάσεις
    την οθόνη όταν παίζεις μονό. Απίστευτη ταχύτητα κίνησης, τρελό damage
    per second, super και “-> -> + attack” τα οποία κοβουν την οθόνη οριζό-
    ντια και σε μεταφέρουν, μικρό μέγεθος sprite.

    Οι υπόλοποι έχουν θέματα κυρίως με την ταχύτητα κίνησης στο χώρο και
    την απόσταση που καλύπτουν με τα “-> -> + attack”.
    [/QUOTE]

    Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Ο κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του προσωπικότητα και τρόπο διαχείρισης (γι’ αυτό δε διαθέτουν όλοι οι χαρακτήρες dash) και ανάλογα με τον τρόπο που προτιμάς να παίζεις, επιλέγεις αυτόν που σου ταιριάζει. Προσωπικά δε σκαμπάζω μία όταν παίζω με την Cherry, αντίθετα πάω πολύ καλά παίζοντας με την Blaze ή με τον Adam.

    Πάντως ο χαρακτηρισμός “αδιάφορος” δε νομίζω ότι ταιριάζει στο Streets of Rage 4. Είναι απλώς ένα beat’ em up και προσφέρει αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα τέτοιο παιχνίδι, με αρκετό βάθος θα έλεγα για το είδος. Και με μπόλικη διάθεση για προσθήκες και βελτιώσεις, όπως μαρτυρά και το επερχόμενο DLC.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL