TAINTED GRAIL: THE FALL OF AVALON

Οι περισσότεροι θα γνωρίζετε λογικά πως το Tainted Grail: The Fall of Avalon βασίζεται πάνω στο ομώνυμο και αρκετά επιτυχημένο επιτραπέζιο παιχνίδι που κυκλοφόρησε το 2019, ενώ πριν 4 χρόνια κυκλοφόρησε και ένα άλλο game στον ίδιο κόσμο, ένα deck-building roguelike ονόματι Tainted Grail: Conquest. Το The Fall of Avalon διατηρεί, προφανώς, την έμπνευση από τον κόσμο του επιτραπέζιου, όμως αποκτά ριζικά διαφορετικό gameplay σε σχέση με το Conquest, αποτελώντας ένα Open-World RPG παλαιάς κοπής. Και το “παλαιάς κοπής” δεν είναι υπερβολή εν προκειμένω – το The Fall of Avalon κατάφερε, αρκετά αναπάντεχα θα έλεγα, να είναι ίσως ό,τι κοντινότερο στο Morrowind έχω παίξει τα τελευταία 20 χρόνια. Από πλευράς gameplay, ευρύτερου feeling και ατμόσφαιρας κυρίως, όχι απαραίτητα του σχεδιασμού του κόσμου του (δεν θα βρείτε σε αυτό τα γιγάντια μανιτάρια της Vvardenfell πχ). Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως ο κόσμος του δεν έχει την απαραίτητη ποικιλότητα, στο βαθμό που επιτρέπει ο χαρακτήρας του ως Dark Fantasy τίτλος που βασίζεται σε αρκετά έντονες παραλλαγές του Αρθουριανού μύθου.

Παρά το ότι βασίζεται στο επιτραπέζιο, δεν είναι απαραίτητη ιδιαίτερη γνώση του Lore (ή, προφανώς, των κανόνων του επιτραπέζιου) προκειμένου κάποιος να μπορέσει να εισαχθεί και να απορροφηθεί στον κόσμο του Tainted Grail. Οι ιδιαίτερες πινελιές του Lore – ο Αρθούρος, οι Ιππότες του, ο πόλεμός τους με τους αυτόχθονες γίγαντες του Avalon, το μυστηριώδες Wyrdness που κατακλύζει τον κόσμο τα βράδια, η εξίσου μυστηριώδης πανούκλα ονόματι Red Death – όλα αποκαλύπτονται προοδευτικά στον παίκτη είτε στο πλαίσιο της πλοκής είτε μέσω της ανάγνωσης Lore Items που βρίσκονται διάσπαρτα στον κόσμο. Ως παίκτες, τα μόνα που χρειάζεται να γνωρίζουμε κατά την εκκίνηση του game είναι τα απολύτως βασικά: πως πάσχουμε από Red Death, και πως είμαστε φυλακισμένοι (ακόμα μια αρκετά ElderScrollsική πινελιά το ότι ξεκινάμε το game ως κρατούμενοι) στο Island Asylum, μια απομονωμένη εγκατάσταση στα νοτιοανατολικά του Avalon.

Νωρίς στο game καθίσταται σαφής ακόμη μια ομοιότητα με τα Elder Scrolls games, η οποία αντιστοιχεί στο skill system. Εννοώντας πως, όπως εκεί, έτσι και στο Tainted Grail τα skills αυξάνονται μέσω της in-game χρήσης τους. Σε αντίθεση με τα TES όμως, το σύστημα leveling εδώ δεν στηρίζεται αμιγώς στην άνοδο των Skills αλλά στην πατροπαράδοτη απόκτηση XP, που αποκτάται με τους αναμενόμενους RPGάδικους τρόπους όπως η επίλυση quests και η εξολόθρευση τεράτων. Και η αύξηση των Skills παρέχει ένα ποσό από XP βέβαια, αλλά είναι ξεκάθαρο πως η συντριπτική πλειοψηφία XP αποκτάται με άλλους τρόπους.

Και το σύστημα μάχης θυμίζει αρκετά Morrowind, υπό την έννοια ότι, ειδικά στο σκέλος melee combat, και ειδικά στα πρώτα στάδια του παιχνιδιού, ουκ ολίγες φορές βρήκα τον εαυτό μου απλά να σπαμάρει επιθέσεις με τον αρκετά άγαρμπο τρόπο που συνέβαινε στο Morrowind. Όσο προχωράει το παιχνίδι και προκύπτουν στην πορεία δυνατότεροι αντίπαλοι (παίζοντας στα μεσαία και πάνω επίπεδα δυσκολίας) ο παίκτης θα συνειδητοποιήσει πως το σπαμάρισμα αυτό δεν είναι και ο ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισής τους. Οπότε και θα αρχίσει να αξιοποιεί προοδευτικά και άλλες τακτικές όπως η χρήση του dash για αποφυγή χτυπημάτων (το οποίο dash βέβαια επηρεάζεται από το βάρος της πανοπλίας μας, οπότε υπάρχουν αρκετές τακτικές παράμετροι πάντα), η στρατηγική χρήση heavy επιθεσεων για να υποστούν stun οι αντίπαλοι λόγω μείωσης του stamina τους, η κατανάλωση φίλτρων και λοιπών enhancements για τα όπλα, το παραδοσιακό cheesάρισμα από απόσταση, και άλλα.

Το melee combat όμως (είτε one-handed, είτε two-handed ή και dual-wield) δεν είναι και το μοναδικό διαθέσιμο αρχέτυπο μάχης για τον χαρακτήρα μας, καθώς τα attributes, skills, αλλά και τα perks που ξεκλειδώνονται κατά το levelάρισμα, μπορούν να ωθήσουν την ανάπτυξη του χαρακτήρα προς μαγεία, τοξοβολία, μπαμπέσικα πισώπλατα stealth μαχαιρώματα, ή διάφορους συνδυασμούς αυτών. Αξίζει να σημειωθεί κιόλας πως η μαγεία ίσως και να είναι δυσανάλογα πανίσχυρη σε αυτήν την φάση, αν και λίγο-πολύ όλα τα στυλ μάχης που δοκίμασα είναι απολύτως βιώσιμα και με τα προτερήματά τους.

Αξίζει να αναφερθεί επίσης πως τα όπλα και οι πανοπλίες του παιχνιδιού μπορούν να αναβαθμισθούν περαιτέρω μέσω του συστήματος crafting, το οποίο αφορά την συλλογή (απλών ή σπανιότερων) resources και την κατανάλωσή τους στο Blacksmithing bench. Ως προς τη λειτουργία crafting γενικότερα, υπάρχει επίσης και σκέλος Alchemy, όπου τα αντίστοιχα alchemical resources μετατρέπονται σε φίλτρα και μαγιοβότανα στους κατάλληλους alchemy σταθμούς, αλλά και το μαγείρεμα, που έχει ως αποτέλεσμα τροφές που μπορούν να αναπληρώσουν τα health, mana και stamina του χαρακτήρα. Πέραν του “αναβαθμιστικού” χαρακτήρα του crafting, η κατασκευή οποιουδήποτε άλλου αντικειμένου οπλισμού ή φίλτρου απαιτεί την εκμάθηση των κατάλληλων recipes. Ως προς το φαγητό, υπάρχει και η δυνατότητα για πειραματισμό μέσω συνδυασμού 3 τυχαίων ingredients μέχρι να πετύχουμε έναν συνδυασμό που ξεκλειδώνει αυτόματα recipe!

Σε πρώτη ανάγνωση κάποιος μπορεί να υπέθετε πως το Tainted Grail είναι απλά ένα… Αρθουριανό Morrowind, αλλά αυτό δεν είναι απόλυτα εύστοχο. Κυρίως επειδή, πέραν του Morrowind, μπορούν να επισημανθούν και άλλα παιχνίδια από τα οποία αντλεί έμπνευση το game. Ανάμεσα σε αυτά μάλλον είναι και τα Dark Souls, κυρίως λόγω των vibes που βγάζει ο Dark Fantasy κόσμος του (και σίγουρα όχι λόγω των μαχών ΕΥΤΥΧΩΣ), του σημαντικού ρόλου που έχουν στο game τα… bonfires, αλλά και του τρόπου που το game πετάει τον παίκτη στον κόσμο μετά το εισαγωγικό level στο Island Asylum, έτσι χωρίς πολλά-πολλά παρά μόνο με έναν γενικό μπούσουλα για το που πρέπει να πάει. Ως ευρωπαϊκής κατασκευής open-world RPG με πολλαπλές επιλογές στα quests (στα περισσότερα έστω, συμπεριλαμβανομένων αυτών που αφορούν το φινάλε) αναπόφευκτα θυμίζει και τα Gothic/Elex.

Αν κάποιος υποθέσει πως η ομοιότητα με αυτά τα τελευταία αφορά και διάφορα ήπια ή εντονότερα eurojank χαρακτηριστικά… θα ήταν εν μέρει εύστοχος. Πέρα από τα περιστασιακά μικρά (ευτυχώς όχι game-breaking) bugάκια που ίσως προκύψουν, αυτό περισσότερο αφορά την ευρύτερη ποιότητα των animations, που δεν τα λες και επιπέδου ΑΑΑΑ, αλλά και κάποια ήπια “σπασίματα” που συνάντησα σε quests και αναντιστοιχίες στους διαλόγους, κυρίως στα ύστερα Acts του game και κυρίως όσον αφορά το πώς αναγνωρίζουν ή όχι οι NPCs κάποια quest conditions. Για παράδειγμα ολοκληρώνοντας ένα plot-critical quest στο Act 3 και αποκτώντας το απαραίτητο quest item, παρουσιαζόταν σε διάφορους NPCs επιλογές σε διαλόγους που αντιστοιχούν σε ένα world state όπου ο παίκτης δεν έχει αποκτήσει ακόμα αυτό το item. Σίγουρα πρόκειται για αρκετά minor σκηνικά στο ευρύτερο πλαίσιο, αλλά ο εγκέφαλός μου τα επεσήμανε ως “εχχχμ” οπότε έπρεπε να τα παραθέσω.

Αυτό υποθέτω πως οφείλεται και στο γεγονός ότι το Tainted Grail ήταν σε early access για πάνω από 2 χρόνια, διάστημα στο οποίο ήταν διαθέσιμο μόνο το πρώτο Act του game το οποίο γυαλίστηκε περισσότερο σε σχέση με τα Acts 2 και 3 που άνοιξαν μόνο μετά την επίσημη πλήρη κυκλοφορία του game (με το full release update εισήχθησαν και διάφορα άλλα features, όπως η δυνατότητα για παίξιμο σε προοπτική 3ου προσώπου, την οποία δεν δοκίμασα και ιδιαίτερα η αλήθεια είναι). Επομένως είναι δεδομένο ότι τέτοια περιστατικά θα διορθωθούν στο μέλλον. Αλλά δεν παύει να ισχύει πως, στην παρούσα φάση, το Act 1 φαίνεται κατά ένα τι λίγο πιο άρτιο και σταθερό σε σχέση με το τι ακολουθεί. Και από τεχνικής άποψης ακόμα, καθώς, ειδικά στο Act 3, συνάντησα στον ανοιχτό κόσμο περιστασιακά “σκαλώματα” στην απόδοση τα οποία δεν είχα συναντήσει στα πρώτα Acts και τα οποία δεν δικαιολογούνται δεδομένου του αρκετά high-end συστήματός μου.

Τα παραπάνω προφανώς δεν αποτελούν εμπόδιο στην απόλαυση του τίτλου. Απεναντίας, παρά το οποιοδήποτε αρνητικό θα μπορούσε να επισημάνει κανένας στο περιεχόμενο ή τον τεχνικό τομέα, η αλήθεια είναι πως καταευχαριστήθηκα την πρώτη ενασχόληση με το The Fall of Avalon. Και γράφω “πρώτη” ενασχόληση γιατί είναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ πως θα παιχτούν και άλλα μελλοντικά playthroughs όπου θα ακολουθήσω διαφορετικές επιλογές στα κύρια και δευτερεύοντα quests αλλά και θα “σκουπίσω” quests και dungeons που μου ξέφυγαν στην πρώτη, 40ωρης περίπου διάρκειας πορεία μου προς τα end credits.

Σε τελική ανάλυση θα έλεγα πως το Tainted Grail: The Fall of Avalon ανήκει σε μια συνομοταξία παιχνιδιών από τα οποία… έχουμε ανάγκη να κυκλοφορήσουν περισσότερα. Απόλυτα μερακλήδες devs που δεν έχουν στη διάθεσή τους αστρονομικό budget αλλά καταφέρνουν να ξεπεράσουν μαεστρικά τους όποιους περιορισμούς θα μπορούσαν να προκύψουν από αυτό το γεγονός, άρτιος και καλοσχεδιασμένος, “ενήλικος” Dark Fantasy κόσμος χωρίς αυτό να γίνεται με τρόπο βεβιασμένο, κλισέ ή cringe, και νοσταλγικά παλιομοδίτικη διασκέδαση. Μηδέν δράμα, μηδέν controversy, μηδέν τοξικότητα, αλλά game και μόνο game, “σαν άλλοτε”. Πάντα τέτοια!

Go to discussion...