THE EVIL WITHIN: THE ASSIGNMENT DLC
Ίσως η εντονότερη κριτική που ασκήθηκε στο ατμοσφαιρικό The Evil Within, ήταν πως το σενάριό του ήταν κατά τραγική ειρωνεία, το πιο αδύνατο τμήμα του σχεδιασμού του. Πείσμωσαν λοιπόν εκεί τα παιδιά στην Tango Gameworks και το έβαλαν σκοπό να εμπλουτίσουν το αιματοβαμμένο, αυστηρώς ακατάλληλο για ανηλίκους παιδί τους, με μια σεναριακή εμπειρία αντάξια των προσδοκιών μας.
Και εγένετο λοιπόν το The Assignment, ελληνιστί Η Αποστολή, όπου αναλαμβάνουμε τον ρόλο της αινιγματικής Julie Kidman, συναδέλφου του Sebastian και μεγάλης απούσας από την κανονική campaign. Η συγκεκριμένη επιλογή (;), να εμφανίζονται πολύ λίγο δηλαδή οι σύμμαχοί μας και να εξαφανίζονται μυστηριωδώς και ταχύτατα από το πλευρό μας, ήταν ένα μόνο από τα σημεία στα οποία χώλαινε το σενάριο του The Evil Within.
Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα δυο πράγματα :
Πρώτον, οι Ιάπωνες ανασκουμπώθηκαν και παρέδωσαν αν μη τι άλλο, ένα αξιοπρεπέστατο και με πειστικό τρόπο σκηνοθετημένο σενάριο και δεύτερον, το The Assignment εγκαταλείπει την «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» προσέγγιση του Sebastian, προς χάριν μιας αμιγώς stealth εμπειρίας, η οποία καταλήγει τελικά να κάνει όλη τη διαφορά.
Η δράση του The Assignment λαμβάνει χώρα παράλληλα με την campaign του The Evil Within και παρέχει αρκετές απαντήσεις για ανεξήγητα και «ξεκάρφωτα» περιστατικά που μας παρουσιάστηκαν εκεί, καθώς τα βιώνουμε από την σκοπιά της Julie, η οποία έχει τα δικά της, πολύ ιδιαίτερα κίνητρα για τις πράξεις της. Μοναδικό μας όπλο για τις τέσσερις σχεδόν ώρες που διαρκεί η περιπέτεια, είναι ο φακός μας, ο οποίος, μεταξύ μας, δεν κάνει και φοβερά πράγματα. Περισσότερο θα χρειαστεί να τον σβήνουμε προκειμένου να σχεδιάσουμε προσεκτικά την διαδρομή μας ανάμεσα από εχθρούς, παρά να φωτίζουμε το δρόμο μας.
Εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα αποτελεί μια ενδιαφέρουσα μηχανική αποκάλυψης μυστικών με την χρήση της δεσμίδας του φωτός μας (μόδα έχει γίνει το συγκεκριμένο τελευταία, αλλά προσφέρει ευχάριστη ποικιλία στο gameplay), στην οποία θα καταφύγουμε ουκ ολίγες φορές, προκειμένου να προχωρήσουμε με τα νεύρα μας σε σχετικά καλή κατάσταση. Στο δεύτερο μέρος του DLC έχουμε την δυνατότητα για κάποια, ελάχιστα stealth kills και η μοναδική στιγμή που μας δίνεται πυροβόλο όπλο, θεωρώ πως μπήκε για καθαρά ψυχοθεραπευτικούς λόγους στο παιχνίδι.
Δεδομένης της πρωτόγονης stealth μηχανής του The Evil Within, περίμενα πραγματικά να έχω μια μάλλον δυσάρεστη εμπειρία, καθώς ένας αμιγώς stealth τίτλος, ζει και πεθαίνει από την ακρίβεια στον χειρισμό και φυσικά την τεχνητή νοημοσύνη των εχθρών μας. Μπορεί το μοντέλο κίνησης, κάλυψης και απόκρυψης να είναι ένας μικρός εφιάλτης, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο, προσδίδει γοητεία στο The Assignment. Το ίδιο και η αρκετά χαμηλή ΑΙ των εχθρών (εντάξει, ας πούμε ότι οι περισσότεροι είναι ανεγκέφαλα εκτρώματα, αλλά και πάλι, δεν γίνεται να περνάω στο μισό χιλιοστό, ως άλλη πάπια με δωδεκάποντα και οι εχθροί να τραγουδάνε το «Φεγγαράκι Μου Λαμπρό» σε αμέριμνη brutal εκδοχή. Απλά δεν γίνεται.) η οποία τις περισσότερες φορές καθιστά το DLC υπερβολικά εύκολο.
Οι δυο πολύ καλογραμμένες boss fights που θα συναντήσουμε, κερδίζουν με άνεση τις εντυπώσεις, με εκείνη του πρώτου μέρους να είναι αληθινά ανατριχιαστική και να μας προσφέρει δυνατές συγκινήσεις. Μέχρι τον εικοστό πέμπτο θάνατό μας τουλάχιστον, οπότε απλώς κατεβάζουμε ό,τι Γαλλικό θυμόμαστε στο παιχνίδι και κοιτάμε να δούμε αν υπάρχει κανένα ύπουλο σύστημα για να περάσουμε το σημείο ως άνθρωποι. Παρά τον μεγάλο εκνευρισμό που ενδέχεται να προκαλέσει το εν λόγω σημείο, η ικανοποίηση όταν επιτέλους το περάσουμε με την αξία μας, είναι τεράστια.
Σκόπιμα αποφεύγω να προβώ στην οποιαδήποτε αποκάλυψη αναφορικά με το σενάριο του The Assignment, καθώς ο εξαιρετικός τρόπος με τον οποίο αυτό ξεδιπλώνεται στον παίκτη, αποτελεί και τον σημαντικότερο λόγο απόκτησής του. Τολμηρό DLC, με ουσιωδώς διαφορετική φιλοσοφία σχεδιασμού από το κυρίως παιχνίδι, το όποιο όμως λειτουργεί άψογα συμπληρωματικά, ενισχύοντας και εμπλουτίζοντας απρόσμενα τον κόσμο του The Evil Within. Εάν και το επερχόμενο The Consequence ακολουθήσει στο ίδιο ποιοτικό στάνταρ, τότε το παιχνίδι θεωρώ πως θα έχει φτάσει επάξια στο αρχικό σχεδιαστικό του όραμα και σαν σύνολο, θα αποτελεί μια πάρα πολύ δυνατή πρόταση για τους φίλους του survival horror.
Υποδειγματικό DLC, εάν σας εντυπωσίασε ο αρχικός τίτλος, επενδύστε άφοβα. Για την ακρίβεια, ακόμη και αν δεν σας εντυπωσίασε τόσο το The Evil Within, ενδέχεται να σας κερδίσει η διαφορετική φιλοσοφία και προσέγγιση του The Assignment.
Ευχαριστούμε θερμά την IGE Group η οποία μας διέθεσε τον review κώδικα για την παρουσίαση.
Pros
- Η αμιγώς stealth προσέγγιση του DLC ξαφνιάζει ευχάριστα
- Ικανοποιητική διάρκεια και αρκετές αποκαλύψεις σχετικά με σεναριακά κενά του The Evil Within
- Οι δυο εξαιρετικές boss fights που περιλαμβάνει…
Cons
- …και οι κλωστές που θα κάνει τα νεύρα σας η πρώτη από αυτές
- Οι πρωτόγονοι stealth μηχανισμοί του The Evil Within μόλις και επαρκούν για να κρατήσουν από μόνοι τους μια περιπέτεια, έστω και μικρού μήκους
Μου θυμίζει λίγο Re2 οπου αφου τελείωνες το παιχνίδι με τον ενα χαρακτήρα μπορούσες να ξεκινήσεις νεο με τον αλλο και να μαθεις/δεις διαφορετικά πράγματα στο σενάριο.
Ετσι όπως βλέπω να βγαίνουν dlc για το evil within να υποθέσω οτι μια goty edition με ολα τα dlc είναι αναμενόμενη;
αδιάφορα παιχνίδι με σήμα το λοστό, ε ρε λοστάρι που θες 😛
Είναι λογικό πιστεύω.
Πάντως το παιχνίδι έχει υψηλό βαθμό πρόκλησης, πιστεύω κάθε αρρωστάκι θα το ευχαριστηθεί δεόντως!
Και σκέψου ήμουν ευγενικός 😀
Cool. Εξαιρετικός και περιεκτικός, θα χωθώ για full edition σε κάποιο sale.
Το σκηνικό στην 3η εικόνα δεν ξέρω αν είναι το κορυφαίο set piece (οκ καλό είναι) αλλά πολύ σωστά τεστάρει υπομονή άσχημα. Η πλάκα είναι ότι στη 2η προσπάθεια είχα φτάσει πολύ κοντά (είχε φτάσει κάτω ο ανελκυστήρας αλλά δεν υπολόγισα και τα λίγα δευτερόλεπτα που θέλει για να ανοίξει η πόρτα και με πρόλαβε η big sister ζμπάσω. Μετά βέβαια μου πήρε καμιά 10αριά προσπάθειες για να καταφέρω να το περάσω. Αν και φαίνεται να ακολουθεί random pattern τελικά αν είσαι προσεκτικός διαπιστώνεις ότι περιπολεί σε συγκεκριμένα σημεία οπότε προτιμότερο να μη σε δει καθόλου (η A.I. του βέβαια είναι λίγο υπερευαίσθητη, λίγο χέρι να δει σε εντοπίζει, την τρέλα μου!).
Προτεινόμενο σημείο για όλους τους ειρηνιστές των stealth όπως ο Helilion. Μετά το πρώτο 20λεπτο “θεραπείας” θα γελάσουν μανιακά και περιπαικτικά με κάθε σκέψη για “αθώους φρουρούς” και θα παρακαλάνε για ένα δίκανο χεχε.