SPECIALS

The Times They Are A Changin’

Από όλα τα παράδοξα του σύμπαντος κόσμου, το γεγονός πως κάποια στιγμή θα συνέγραφα επετειακό κείμενο για την συμπλήρωση πέντε ετών πλεύσης της αλλόκοσμης πειρατικής σκούνας του Ragequit.gr, φαντάζει μάλλον απλό και τετριμμένο. Και αν ανοίξατε το άρθρο περιμένοντας μια τυπική ρετροσπεκτίβα, ή ένα μικρό, αυτάρεσκο γύρο του ψευδοχαρντκόρ -και σαφώς ημιθανούς- θριάμβου, ατυχήσατε.

Πέντε χρόνια που λέτε. Λες και περάσαν πέντε ζωές. Θυμάμαι τέλη Νοέμβρη του ’12, να μουρμουρίζω στον εαυτό μου πως ένα κείμενο καλωσορίσματος δεν ήταν δα και τίποτε φοβερά δύσκολο. Δεν ήταν. Είναι πάντα εύκολο να κρεμάς ταμπέλα έξω από το καινούριο μαγαζί, με τη μυρωδιά από τη φρέσκια μπογιά να σου γαργαλάει τα ρουθούνια. Πώς διάολο όμως χαράζεις το λατινικό «V» στην πρόσοψη του καπηλειού, όταν η σκόνη από τους ατέλειωτους δρόμους έχει επιβάλλει τα δικά της χρώματα;

assassination crop

Μια λέξη τη φορά, όπως διαχρονικά συμβουλεύουν άπαντες οι γκραν-μαιτρ των λογοτεχνικών σκιαμαχιών με το βίο. Θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους σας, εκ μέρους ολόκληρης της συντακτικής ομάδας. Χωρίς το μεράκι, την τρέλα (διάβολε, στήσατε ολόκληρο Ragequit Card Game και είναι και φανταστικό!) και τις καθημερινές σας επισκέψεις, θα ήμασταν μουγκοί προφήτες σε αφιλόξενη ερημιά. Κάθε σας ανάρτηση στο φόρουμ, κάθε σχόλιο κάτω από κείμενο, αυτή η άυλη μα αναπόδραστη αίσθηση της οικογένειας που δημιουργείτε όταν μαζεύεστε άνω των τριών αναγνωστών σε πηγαδάκι (ψηφιακό ή μπιλιαρδοσουβλακικό, αναλόγως των περιστάσεων) εξακολουθεί να μας κάνει να απορούμε τόσα χρόνια μετά.

«Μαζέψαμε αυτό το εκλεκτό ασκέρι παράταιρων, απροσάρμοστων, ιδιοσυγκρασιακών , λούμπεν, νουάρ, αθώων, ονειροπόλων περίπου-σπασίκλων και ζωγραφίσαμε το λάβαρό του με την πρώτη clip art τσαντισμένη μουτσούνα που βρέθηκε στο διάβα μας;»

To «ναι» της απάντησης, με κάνει να χαμογελάω ακόμη και τώρα.

The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford

Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, παλεύουμε, χυμάμε, ξηλώνουμε, χτίζουμε από την αρχή. Όλα με ένα χαμόγελο δυσπιστίας. Κάθε μέρα που ξυπνάω, νιώθω σαν τον απροσάρμοστο δεκαεξάχρονο έφηβο επαρχιώτη που ονειρεύτηκε περισσότερα. Που θέλησε να ανεβεί το βουνό και να διαβεί τη θάλασσα. Παίζει και το Songs of Experience των U2 πίσω και δένει το πράγμα. Η σελίδα περπάτησε και περπατάει. Αναγνωρίστηκε διεθνώς και παραμένει μια περήφανη, αυθάδικη φωνή διαφορετικότητας σε μια θάλασσα σπονσοραρισμένων, πολιτικώς ορθών και αυστηρά για κατανάλωση από προ-εφηβικό κοινό, portals.

Το μυστικό του καπηλειού που απόψε χαράζει στην πόρτα του το πέντε, δεν ήταν ποτέ και τόσο μυστικό. Δεν είναι τα παιχνίδια. Δεν ήταν ποτέ τα παιχνίδια, όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που τα αντιλαμβάνονται οι απανταχού αλαλάζοντες streamers στα χάλκινα κλουβιά τους. Είναι οι άνθρωποι. Το πλήρωμα στο καράβι. Οι ονειροπόλοι που σημαδεύουν τις στιγμές τους με τραγούδια, φωτογραφίες, φιλμ, παιχνίδια. Την μυστική γλώσσα της pop κουλτούρας και τα χίλια πρόσωπά της. Κανείς δεν σκοτίζεται ακριβώς για το Κεφάλαιο 14 του The Evil Within 2. Θυμάται όμως ακριβώς πού βρισκόταν, τί έκανε και τί σκεφτόταν όταν αποφάσισε να ξεχάσει τα πάντα για λίγο, στο κεφάλαιο 14.

JJ1

Είσθε λαμπρά παιδιά, θαρρώ το πιάνετε το κόνσεπτ. Είμαστε ακόμη ζωντανοί και η θάλασσα αρνείται να μας ξεράσει σε οποιαδήποτε ακτή. Η σημαία ανεμίζει περήφανη και η Μασκότ σακουλεύεται μόρτικα. Τα χέρια στο πηδάλιο λοιπόν και τα πανιά όλα ανοιχτά.

Έχει θησαυρούς μπροστά.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

8 Comments

  1. CCCMXV λεγεώνα απροσάρμοστων παλαιμάχων που αδυνατούν να κατανοήσουν team based mmo στοιχεία και κασέλες με σηστέρσια και λοιπά παραφερνάλια. Μαγικά χρόνια από τότε που σας βρήκα, πάντα πρώτο θα ανοίξει το πρωί το ρεη, τελευταίο θα κλείσει το βράδυ. Χρόνια πολλά και πάντα έτσι κοντινά, ζεστά, κοινοτικά.

  2. Κυρ Στέφανε, νωρίς είναι ακόμα για ημιμελαγχολικές-ημιελπιδοφόρες συγκινήσεις.
    Όπως διδασκόμαστε εξάλλου από τους πολιτικούς μας, “τα πρώτα 50 χρόνια θα είναι δύσκολα, μετά στρώνει το πράμα”.

    Υ.Σ.
    Σας γνωρίζω σχεδόν ένα χρόνο και μου φαίνεται σαν να σας γνωρίζω δέκα.
    Ευθέως αναλογικά, σε 4 ακόμα δικά μου χρόνια αυτή η ημιθανής κοινότητα θα έχει ωριμάσει και θα μπορεί να καταλάβει, αυτά που γράφεις. 🙂

  3. Πως πέρασαν 5 χρόνια ρε παιδιά? Τεσπα, και σε 50 χρόνια εδώ θα μαστε παρεούλα! Χρόνια πολλά λοιπόν στην ποιο ζεστή online γωνιά! Να πω συνεχίστε έτσι απροσάρμοστοι και μερακλήδες θα ναι περιττό, ξέρω ότι θα το κάνετε 😉

  4. Στέφανε, τα είπες όλα σε μια φράση: Το ρεητζκουίτ ήταν πάντα το πλήρωμα. Γι’ αυτό ήρθαμε, γι’ αυτό μένουμε.

    Γράφοντας το παρόν ποστ, βλέπω το παλιό, κουνενικό άβατάρ μου μπροστά μου. Δεν είναι μπαγκ, είναι φήτσουρ. Ενθύμιο, για τα πέντε αυτά χρόνια. Κι εδώ θα είμαστε για άλλα πέντε, δέκα, όσο πάει ακόμα.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL