REVIEWS

DUNGEONS OF DREADROCK

Το Dungeons of Dreadrock (DoD) του Prof. Dr. Christoph Minnameier (μην ρωτάτε, δεν ξέρω) μας υπόσχεται πως θα «ξαναζήσουμε τις ημέρες των old school dungeon crawlers, από μια νέα οπτική». Τελικά η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική, αν και το τελικό αποτέλεσμα παραμένει αξιόλογο.

Θεωρώ λοιπόν σωστό να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή του review. Παρόλο που το όλο περιτύλιγμα, ξεκινώντας από τον τίτλο του παιχνιδιού, και μέρος του marketing, που κάνει name drop τίτλους όπως Eye of the Beholder και Legend of Grimrock, παραπέμπουν σε RPG, το DoD είναι ένα καθαρό puzzle game.

Τα εχθρικά goblins είναι πανταχού παρόντα, αλλά ευτυχώς δεν είναι και πολύ έξυπνα.

Πριν αναλύσουμε το gameplay, ας πούμε δυο λόγια για το story. Η ανώνυμη πρωταγωνίστρια είναι ένα απλό, καθημερινό κορίτσι, που ζει σε ένα χωριό που έχει την ατυχία να γειτνιάζει με το μπουντρούμι του απέθαντου Dead King, ο οποίος πριν πολλά χρόνια είχε ρημάξει το χωριό στο raiding. Έκτοτε, οι πρεσβύτεροι του χωριού επιλέγουν κάθε χρόνο ένα νεαρό πολεμιστή για να αποτολμήσει να εισχωρήσει στο Dreadrock Mountain, λημέρι του Dead King, και να τον ξεπαστρέψει μια και καλή. Κανένας νεαρός πολεμιστής δεν έχει καταφέρει να επιστρέψει ζωντανός, παρόλα αυτά εδώ και πολλά χρόνια ο Dead King έχει σταματήσει το raiding. Περίεργο. Μάλλον το απαράμιλλο θάρρος των νεαρών πολεμιστών τον φοβίζει, παρόλο που κανείς τους δεν επέζησε. Ποια άλλη εξήγηση θα μπορούσε να υπάρχει;

Σε κάθε περίπτωση, φέτος ο κλήρος έπεσε στον αδερφό της πρωταγωνίστριας. Και ενώ στην αρχή αυτή υπόσχεται πως απλά θα περιμένει τον αδερφό της στην είσοδο του Dreadrock Mountain, καθώς οι ώρες περνάνε καταλαβαίνει πως ο στραβούλιακας δεν έχει καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης από τους προκατόχους του, και αποφασίζει να ακολουθήσει κατά πόδας μπας και σώσει η ίδια την κατάσταση.

Δεν μας έφταναν οι δαίμονες και τα χτικιά, έχουμε και τον μάτσο τύπο με τα μυαλά του 1950.

Με την είσοδό μας στο Dreadrock Mountain, ξεκινάει το κυρίως παιχνίδι, το οποίο σε πρώτη ματιά πιθανότατα θα θυμίσει τα κλασικά Zelda. Η οπτική όμως ομοιότητα είναι εντελώς επιφανειακή, μιας και το DoD δεν είναι action adventure αλλά ένα ισομετρικής προοπτικής puzzle game, και μάλιστα turn-based, ή τουλάχιστον όχι real-time. Ορισμένοι εχθροί όντως δεν κάνουν τίποτα αν δεν κινηθούμε εμείς. Κάποιο άλλοι μπορούν να δράσουν ταυτόχρονα με εμάς, αλλά όλες οι δράσεις είναι «μετρημένες» ανάλογα με το (σταθερό) χρόνο κίνησης από το ένα tile στο άλλο. Είναι πραγματικά σαν να έχουν πάρει το grid-based movement ενός παιχνιδιού όπως το Legend of Grimrock και να το έχουν μεταφέρει σε ισομετρική προοπτική. Ίσως το κάνω να ακούγεται πολύπλοκο, στην πράξη όμως λειτουργεί άψογα και δεν πρόκειται να δυσκολέψει ούτε παιδί δημοτικού.

Κάθε ένα από τα εκατό δωμάτια (Chapters τα λέει το παιχνίδι) είναι ένα μονής οθόνης grid με διαστάσεις που ποικίλουν αλλά σπάνια ξεπερνούν τα 8×8 = 64 tiles, που περιέχει από όλα τα tropes και trappings ενός παραδοσιακού RPG. Goblins, skeletons, ogres, minotaurs, dark elves, είναι μόνο μερικοί από τους εχθρούς που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Ενώ όμως έχουμε στη διάθεση μας ένα σπαθί με το οποίο μπορούμε να σκοτώσουμε τους πιο αδύναμους εχθρούς, η πρόοδος μας εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την έξυπνη αξιοποίηση των μοχλών, παγίδων με βέλη και fireballs, pressure plates, τηλεμεταφορέων και positioning/line-of-sight συνδυασμών με τους οποίους είτε σκοτώνουμε είτε αποφεύγουμε τους αντιπάλους, με στόχο πάντα την έξοδο προς το επόμενο chapter. Σε μερικές περιπτώσεις το timing έχει σημασία, αλλά τα χρονικά περιθώρια είναι γενναιόδωρα. Αργότερα, ενώ κανένα chapter δεν ξεπερνάει τη μια οθόνη σε μέγεθος, υπάρχουν περιστάσεις που απαιτούν πισωγυρίσματα ανάμεσα σε 2-3 chapters για να επιλυθούν.

Μαγεία, δράση, ηρωισμός!

Το DoD έχει ως κύριο στόχο τη mobile αγορά – αυτό φαίνεται και από το ότι δυστυχώς ακόμα και τα πλέον βασικά options λάμπουν δια της απουσίας τους. Μέχρι και την ένταση του ήχου αναγκαστικά τη ρύθμισα μέσω του Windows Volume mixer. Με δεδομένους πάντως τους περιορισμούς της προέλευσής του, ο τεχνικός τομέας κρίνεται ικανοποιητικός. Η αισθητική που παραπέμπει σε pixel art της Playstation 1/Saturn εποχής, διανθισμένη με μερικά πιο σύγχρονα εφέ φωτισμού και αντανακλάσεων, βγάζει μια ζεστασιά που κερδίζει τον παίκτη. Voice acted είναι μόνο η narrator, που κάνει καλή δουλειά. Οι mobile καταβολές έχουν και ένα θετικό, την ιδιαίτερα χαμηλή τιμή πώλησης στα 2,40 ευρώ, ενώ ευτυχώς δεν υπάρχει κάποιο είδος monetization μετά την αρχική αγορά.

Ευτυχώς, τα φονικά liches δεν σκαμπάζουν από lever manipulation.

Το DoD κατάφερε να με κερδίσει στις περίπου 4 ώρες που διαρκεί ένα playthrough. Και αυτό παρόλο που μέχρι τα μισά το χαμηλό επίπεδο δυσκολίας με είχε κάνει να χαρακτηρίσω το DoD «παιδικό παιχνίδι». Σκεφτόμουν μάλιστα πως κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο, μιας και πόσα αξιόλογα puzzles θα μπορούσε να φτιάξει κανείς σε one-screen μικρούς καμβάδες; Τελικά, το DoD κράτησε τα καλύτερα για το τέλος, ή τουλάχιστον το δεύτερο μισό. Υπάρχει σωστή κλιμάκωση της δυσκολίας και παρόλο που ποτέ δεν βρήκα στριφνές σπαζοκεφαλιές, ούτε κόλλησα πάνω από δέκα λεπτά σε κάποια οθόνη, από ένα σημείο και μετά υπάρχουν προκλήσεις που με έκαναν να νιώθω πολύ ικανοποιημένος όταν αναφώνησα «αχά!» καταλαβαίνοντας τη λύση, και αυτό το θεωρώ μεγάλο ατού για οποιοδήποτε puzzle game. Το γεγονός ότι αυτό το αίσθημα ικανοποίησης είναι συχνό προς το τέλος του DoD, του δίνει πλεονέκτημα όταν έρχεται η ώρα της τελικής αποτίμησης, που είναι συνολικά θετική.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 72%

72%

Grid Dungeon

Όσοι ξεκινήσουν ανυποψίαστοι, βασιζόμενοι στο RPG περιτύλιγμα και τις υποσχέσεις περί «ισομετρικού Dungeon Master» θα απαγοητευτούν, και αυτό είναι σαφώς πρόβλημα. Παρόλα αυτά, το Dungeons of Dreadrock είναι ένα απολύτως τίμιο puzzle game, σε ιδιαίτερα χαμηλή τιμή.

Νικόλαος Δανιηλίδης

Μεγάλος Παλαιός, hardware enthusiast, game collector, man of culture.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL