GOTHAM KNIGHTS

Πώς θα σας φαινόταν ένας νέος Arkham Batman τίτλος που δεν θα είναι στο Arkham Universe και δεν θα διαθέτει τον Batman ως πρωταγωνιστή; Όταν άκουσα για πρώτη φορά ότι η WB Montreal (δημιουργός του Arkham Origins) ετοίμαζε νέο τίτλο στο Batman Universe χωρίς Βatman, αλλά με τέσσερις άλλους ήρωες και έμφαση στο multiplayer, με ψιλοέζωσαν τα φίδια είναι αλήθεια. Αλλά ας δούμε περί τίνος πρόκειται.

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ

Ξεκινώντας, κάνει μπαμ ότι το παιχνίδι μυρίζει (ας μου επιτραπεί ο όρος) μπλοκμπαστερίλα. Γραφικά, mo-cap, cutscenes κλπ στην πένα και αύρα χολιγουντιανής υπερηρωικής παραγωγής. Από την εισαγωγή όμως μαθαίνουμε πως ο Batman, μετά από μάχη στα μαρμαρένια αλώνια με τον Ras Al’Gul (που μέχρι τώρα αρνείτο να ψοφήσει), αφήνει το μάταιο τούτο κόσμο (παρέα με τον Ras), πράγμα αναμενόμενο και δίκαιο εδώ που τα λέμε, αφού το παιχνίδι διαφημίζεται χωρίς αυτόν ως πρωταγωνιστή. Καλά ακούσατε, ο Batman είναι νεκρός (για το τι ακριβώς σημαίνει αυτό, να παίξετε το παιχνίδι ως το τέλος για να μάθετε). Όπως και να έχει πάντως, οι ήρωες που χειριζόμαστε είναι τα ορφανά του. Ο Nightwing (o πρώτος Robin ντε, all-around καλός χαρακτήρας), η Batgirl (η θυγατέρα Gordon, τυπικά καλή στη μάχη ένας εναντίον ενός και μίνι μπατμαν), o Red Hood (o δεύτερος Robin στα κόμικς, αν θυμάμαι καλά, που επίσης δε λέει να κάτσει πεθαμένος, νυν πιστολέρο-κτήνος) και τέλος, ο (εν ενεργεία) Robin, που είναι εντελώς νίντζα.

Ιδιαίτερη σημασία του ποιος θα χρησιμοποιηθεί σε ποια αποστολή της campaign, δεν έχει. Παρότι ο καθένας σε προχωρημένα επιπεδα έχει ξεχωριστό στυλ και ιδιαίτερα builds, όλοι τους είναι πλήρως εναλλάξιμοι, αν θέλετε απλά να δείτε την ιστορία του παιχνιδιού χωρίς multiplayer αξιώσεις. Να σημειωθεί πάντως ότι και η campaign μπορεί να παιχτεί συνεργατικά από δύο άτομα, πράγμα ευπρόσδεκτο.

Η ιστορία τώρα καθεαυτή είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Ο μακαρίτης Batman βρισκόταν εν μέσω κάποιας μυστηριώδους έρευνας προτού αφήσει τα εγκόσμια και ο κλήρος πέφτει σε μας για να ξετυλίξουμε το κουβάρι, χρησιμοποιώντας stealth, ξυλίκι, ντετεκτιβίστικες τακτικές και άλλα κόλπα. Στην πορεία θα συναντήσουμε παλιούς φίλους κι εχθρούς (κάνουν την εμφάνισή τους η Talia, η Harley Quinn, o Πιγκουίνος και άλλοι) και θα κάνουμε βουτιά στην ιστορία της Gotham City.

H Gotham City είναι ο αφανής ήρωας του παιχνιδιού. Σκοτεινή και καλοσχεδιασμένη, αν και λιγότερο γοτθική από αυτό που μας έχουν συνηθισει τα WB Batman games, είναι πειστική και απολαυστική στο να τη διασχίζεις με το γάντζο (σε στυλ Spider-Man) από περβάζι σε ταράτσα και από μπαλκόνι σε σκεπή. Ο ανοιχτός κόσμος του παιχνιδιού, χωρίς να είναι μαζικός σε στυλ GTA, είναι επαρκής και γοητευτικός.

Η βάση μας δεν είναι η Βatcave (αυτήν την έκανε Κούγκι ο Batman με τον Ras μέσα), αλλά το Belfry (καμπαναριό, προφανής αναφορά στην έκφραση “Bats in the Belfry”), το οποίο είναι στην πένα χάρη στον πιστό μας Alfred. Training, debriefing, επιλογή ήρωα/αποστολών, crafting, skills, όλα εδώ. Σαν το Helicarrier Chimera του Marvel Avengers δηλαδή. Εσκεμμένη η αναφορά σε αυτό, καθώς το multiplayer τμήμα του παιχνιδιού (δυστυχώς) είναι εμπνευσμένο από τον ατυχή τίτλο της Marvel. Μιλάμε για ακόμα ενα looter brawler με αρκετό grinding, looting, cosmetics και όλα τα συναφή που τα έχουμε δει εκατό ρημαδοφορές τα τελευταία χρόνια. Από την εποχή που η Bungie, για το πρώτο Destiny του 2014, δανείστηκε τη συνταγή του Borderlands (που και εκείνο ήταν νόθο παιδί του Diablo), αλλά με ψευδο-ΜΜΟ μανδύα (έμφαση στο δομημένο multiplayer), αυτό το στυλ παιχνιδιού έχει κλωνοποιηθεί ξανά και ξανά και ξανά. Ούτε εδώ έχουμε την παραμικρή πρωτοτυπία.

Η εμπειρία βέβαια για κάποιον που δεν έχει παίξει αντίστοιχο τίτλο δε θα είναι άσχημη (αν και η UX/UI υλοποίηση είναι μάλλον μέτρια εδώ), αφού το βασικό combat gameplay είναι καλοδουλεμένο, αλλά αν έχετε ήδη εντρυφήσει σε ανάλογους τίτλους, η αίσθηση της αγγαρείας πιθανότατα θα κάνει την εμφάνισή της. Ομολογώ πως με την ολοκλήρωση του story και μετά από στοιχειώδη multiplayer τριβή, προσωπικά έχασα κάθε ενδιαφέρον περαιτέρω ενασχόλησης με το Gotham Knights και αυτό αποτυπώνεται και στην τελική βαθμολογία. Πάντως για όσους ψήνονται, η WB Montreal έχει υποσχεθεί δωρεάν update με co-op 4 πακτών.

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί λοιπόν επέλεξε η WB Montreal την πεπατημένη αντί για να προσφέρει μια πλήρη single player εμπειρία στο παλαιό Arkham στυλ ή έστω φρέσκιες multiplayer ιδέες;

Μετά από αρκετές ώρες ενασχόλησης με τον τίτλο, με βάση την εμπειρία μου στη βιομηχανία games από την μέσα μεριά (του πολυεθνικού development), μπορώ να διαγνώσω εδώ μερικές από τις πιο συνηθισμένες ασθένειες των ΑΑΑ τίτλων. Στην οικονομική επιστήμη υπάρχει μια απλούστατη όσο και θεμελιώδης έννοια, το κόστος ευκαιρίας. Αυτό συνοπτικά λέει πως για κάθε δεδομένο έργο που καλούμαστε να ολοκληρώσουμε, έχουμε συγκεκριμένους πόρους στη διάθεσή μας, πολλοί από τους οποίους είναι πεπερασμένοι. Οταν τους ξοδέψεις κάπου, παύεις να τους έχεις στη διάθεσή σου.

Eνα κλασικό παράδειγμα τέτοιου πόρου είναι οι εργατοώρες. Όταν έχεις λ.χ. 10 εργαζόμενους στη διάθεσή σου και 6 μήνες προθεσμία ολοκλήρωσης, κάθε μέρα που περνάει δεν αναπληρώνεται, είτε δουλέψουν οι εργαζόμενοι είτε όχι. Αλλά και αν εργαστούν, ο αριθμός των τομέων της εργασίας και το έργο που μπορούν να παράξουν είναι, και στις δύο περιπτώσεις, μεγέθη πεπερασμένα. Αυτή η βασική αρχή εξηγεί γιατί η αφιέρωση σημαντικού τμήματος της ομάδας ανάπτυξης στο multiplayer κομμάτι, αναπόφευκτα περιορίζει τους πόρους που θα διατεθούν για το campaign και το αντίστροφο.

Αυτό που είναι το πιο αποκαρδιωτικό πάντως είναι η διαδικασία κατά την οποία αποφασίζεται η κατεύθυνση του κάθε τίτλου. Βλέπετε το ΑΑΑ game development πολύ σπάνια είναι αποτέλεσμα μιας ιδέας από παθιασμένους οραματιστές, γεμάτους έμπνευση. Σε περιπτώσεις μάλιστα όπου μιλάμε για καθιερωμένα franchises, αυτό δεν ισχύει σχεδόν ποτέ. Ανάπτυξη τέτοιων τίτλων κοστίζει δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια και προτού αυτοί λάβουν το πράσινο φως, περνάνε από διάφορες επιτροπές, οι οποίες απαιτούν εμπορικές μελέτες βιωσιμότητας. Αυτές οι επιτροπές πολλές φορές έχουν αντικρουόμενες απαιτήσεις.

Σε γενικές γραμμές επιδιώκουν έσοδα που αρμόζουν σε πρότζεκτ που ακολουθούν τη στρατηγική του “Μπλε Ωκεανού” (δηλαδή όσα πρωτοτυπούν στην αγορά) γιατί αυτά έχουν και το μεγαλύτερο ROI (return on investment), αλλά για να εγκρίνουν, ζητούν σύγκριση με άλλους καθιερωμένους τίτλους που θα χρησιμοποιηθουν ως benchmark, ώστε να έχουν μια τάξη μεγέθους. Προφανώς, καμία πραγματικά ρηξικέλευθη ιδέα δεν έχει κάτι ανάλογό της ως πήχη, οπότε οι ομάδες ανάπτυξης συχνά-πυκνά καταλήγουν να σχεδιάζουν με βάση την πεπατημένη, αλλά έχοντας παράλληλα αποδεχθεί από την ηγεσία μη ρεαλιστικούς οικονομικούς στόχους. Κάπως έτσι βρίσκουν στις μέρες μας το δρόμο τους στην αγορά τόσα looter και battle royale, λίγο παλαιότερα τόσοι κλώνοι του Call of Duty και ακόμα πιο πίσω, τόσοι επίδοξοι WoW killers, τα οποία συνήθως αποτυγχάνουν να πετύχουν τους οικονομικούς τους στόχους. Κάτι τέτοιο, δυστυχώς, βλέπουμε κι εδώ.

ΤΕΧΝΙΚΑ

Ο τίτλος έστρεψε πολλά βλέμματα πάνω του, εξαιτίας της απόφασης των παραγωγών να περιοριστεί το framerate στα 30fps στις κονσόλες τελευταίας κοπής (PS5/XSX), πράγμα που δεν δικαιολογείται με βάση το οπτικό αποτέλεσμα. Το ότι αυτές έχουν hardware συγκρίσιμο με PC τεχνολογίας 2019-20 έκρουσε καμπανάκι για την κατάσταση που θα είχε η έκδοση για Windows και δυστυχώς, οι φόβοι επαληθεύτηκαν. Το παιχνίδι στερείται βελτιστοποίησης σε αρκετά σημεία (κυρίως σε φάση γρήγορης μετάβασης στην πόλη με μέσα, όπως η μοτοσυκλέτα ή το grapple), πράγμα που υποδηλώνει οτι υπάρχει θέμα με το asset streaming σε φάση ανοιχτού κόσμου και, πιθανότατα, shader compilation κατά τη διάρκεια του gameplay.

Όσοι έπαιξαν Battlefield V σε DX12 θα θυμούνται το φοβερό stuttering κάθε φορά που ένας νέος χάρτης φόρτωνε για πρώτη φορά. Λοιπόν, το ίδιο συμβαίνει και εδώ κάθε φορά που ο παίκτης πρωτοεπισκέπτεται μια νέα περιοχή της πόλης. Επίσης ο επεξεργαστής φαίνεται να υπερφορτώνεται από draw calls, τουλάχιστον κρίνοντας από το πόσο επιβαρύνει το framerate η αύξηση της απόστασης, κατά την οποία οι γραφικές λεπτομέρειες είναι ορατές. Στα συστήματα της δοκιμής (5900Χ/6800ΧΤ και 5600Η/RTX3060), το παιχνίδι είναι playable, αλλά στη δεύτερη περίπτωση ειδικά αυτό έρχεται με σημαντικούς περιορισμούς στην απόλαυση, σε σημείο που δεν συνιστώ τη χρήση raytracing ανεξαρτήτως ανάλυσης. Οπωσδήποτε φροντίστε να έχετε όσο το δυνατόν πιο σύγχρονο επεξεργαστή, πριν αγοράσετε το παιχνίδι. Κακός βαθμός εδώ.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Το κύριο πρόβλημα με το Gotham Knights δεν είναι το επίπεδο της ποιότητας του. Είναι το ότι αυτή θα μπορούσε να ήταν πολύ ανώτερη, συγκρίσιμη με αυτήν των περασμένων τίτλων της σειράς. Τα βασικά συστατικά της επιτυχίας του, ας το πούμε, franchise βρίσκονται και εδώ, αλλά είτε σε περιορισμένη είτε σε υπονομευμένη μορφή. Και φυσικά υπονομευμένη από την εμπορική κατεύθυνση που έλαβε ο τίτλος προς τα looter χωράφια και μάλιστα, τα πιο τετριμμένα από αυτά. Ο προβληματικός σχεδιασμός και η έλλειψη βελτιστοποίησης (εμμέσως) που έφεραν αυτές οι αποφάσεις, σφράγισαν το τελικό αποτέλεσμα.

Αξίζει ακόμα να ασχοληθεί κάποιος μαζί του έστω κι έτσι, ειδικά αν δεν έχει ιδιαίτερη εμπειρία είτε από looter είτε από το Batman franchise αλλά μόνο μετά από γερή έκπτωση στη λιανική τιμή. Όπως και να έχει, το Gotham Knights καταγράφεται ως χαμένη ευκαιρία.