REVIEWS

NARITA BOY

Retrowave: The Game

Το Narita Boy μου είχε προκαλέσει μεγάλο ενθουσιασμό πίσω στο 2017 που έκανε την εμφάνιση του το πρώτο trailer. Τέκνο των Ισπανών της Studio Koba, ήρθε στη ζωή μέσω επιτυχημένης crowdfunding καμπάνιας στο Kickstarter. Μεσολάβησαν πολλές σπουδαίες indie κυκλοφορίες και 4 χρόνια από τότε, με αποτέλεσμα να ξεχαστεί από μεγάλη μερίδα παικτών, εξαιρουμένων των backers. Πριν λίγες μήνες, από το πουθενά έκανε την εμφάνιση του στο Steam το demo για το παιχνίδι. Χωρίς να χάνω χρόνο, το κατέβασα για να το δοκιμάσω. Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που θα μπορούσε να προκύψει, ήταν για τον οπτικοακουστικό τομέα που ήταν υψηλότατων προδιαγραφών και χωρίς καμία υπερβολή σε ταξίδευε. Το gameplay άραγε θα βρισκόταν στα ίδια επίπεδα;

Η αρχή του παιχνιδιού μας βρίσκει στο σπίτι ενός προγραμματιστή που βρίσκεται μπροστά από ένα μόνιτορ και πληκτρολογεί μανιωδώς γραμμές κώδικα. Ξαφνικά κάτι αποσπά την προσοχή του και φαίνεται να βρίσκεται σε σύγχυση. Σε κάποιο άλλο σπίτι, μια παιχνιδομηχανή ανοίγει από μόνη της και ρουφάει μέσα το αγόρι που πριν λίγες ώρες έπαιζε το αγαπημένο του παιχνίδι, το Narita Boy. Το αγόρι θα μεταφερθεί στο Digital Kingdom, όπου η φύλακας Motherboard θα του εξηγήσει το λόγο που τον κάλεσαν: τα 3 βασίλεια της Κόκκινης, Κίτρινης και Μπλε Ακτίνας ήταν σε ισορροπία, μέχρι που ο εξορισμένος σφετεριστής HIM του Κόκκινου Βασιλείου έκανε τον Δημιουργό του Ψηφιακού Βασιλείου να απολέσει τις αναμνήσεις του, με αποτέλεσμα o HIM και τα κακόβουλα Stallions που τον ακολουθούσαν, να απλωθούν ανεξέλεγκτα και να φθείρουν τον κώδικα του Ψηφιακού Βασιλείου. Πρώτη παρατήρηση, το παιχνίδι παίρνει άριστα για το escapism που προσπαθεί να δημιουργήσει. Νιώθεις ότι βρίσκεσαι εκεί και βήμα-βήμα καθορίζεις τη μοίρα του κόσμου. Δεύτερη παρατήρηση, είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς οι επιρροές από ταινίες όπως Ready Player One, WarGames, Avatar και φυσικά το Tron. Όπως διαπίστωσα από την ενασχόληση μου με το παιχνίδι, έχει δοθεί αρκετό βάρος στην ιστορία, παρά το αρχικά απλοϊκό concept.

Ήρωας χωρίς το κατάλληλο όπλο δε γίνεται.

Οι διάλογοι είναι γεμάτοι με πραγματικούς και επινοημένους τεχνολογικούς όρους που αυξάνουν την εμβάπτιση μας στο σύμπαν του Narita Boy. Αν και αρχικά η διάλεκτος του παιχνιδιού μπορεί να μπερδέψει, θεωρώ πως σύντομα ο παίκτης αρχίζει και αντιλαμβάνεται το νόημα από τα λεγόμενα των npcs, από τους οποίους βρίθει το παιχνίδι. Η παρουσίαση του lore και των γεγονότων που προηγήθηκαν της άφιξης του παίκτη είναι φανταστική. Art design και σκηνικά επηρεασμένα τόσο από κλασικό sci-fi όπως τα Star Wars, όσο και από τη μεσαιωνική φαντασία. Σε αυτά προσθέστε και ανατολίτικα στοιχεία όπως η φιλοσοφία του Σιντοϊσμού περί αγνότητας και η προσπάθεια ενδυνάμωσης του πνεύματος μέσω του διαλογισμού που είναι αισθητή σε πολλές συνομιλίες μέσα στο παιχνίδι, και έχουμε να κάνουμε πραγματικά με ένα εκλεπτυσμένο μείγμα ιδεών και κουλτούρων.

Oommmmmm…

Ο οπτικός τομέας του Narita Boy κλέβει την παράσταση με χαρακτηριστική άνεση. Η ρετροφουτουριστική καλλιτεχνική διεύθυνση πλημμυρίζεται από την παλέτα των χρωμάτων νέον και τα wireframe/light grid παρασκήνια μπλέκονται με μοναδικό τρόπο με την pixel art αισθητική. Το αποτέλεσμα χτυπάει κόκκινο στον ανιχνευτή καλαισθησίας μας. Η πανδαισία χρωμάτων (παρόλο που χρησιμοποιούνται κυρίως αποχρώσεις των 3 βασικών χρωμάτων – εύσημα για την προσήλωση στο όραμα του παιχνιδιού – δε δίνεται η αίσθηση περιορισμού στην παλέτα), σχεδιαστικών γραμμών και φίλτρων που θυμίζουν απεικόνιση παιχνιδιών σε retro PC και κονσόλες της δεκαετίας του ’80, προκαλεί υπερφόρτωση νοσταλγίας. Φυσικά με τα απαραίτητα σύγχρονα post-processing εφέ και ομαλά animations αφού δεν υπάρχουν τεχνολογικοί περιορισμοί. Οι δημιουργοί του Narita Boy μπορούν σίγουρα να υπερηφανεύονται ότι δημιούργησαν ένα οπτικό αποτέλεσμα, όμοιο του οποίου δύσκολα συναντάμε στο χώρο του gaming. Πλήρως εναρμονισμένη με το ύφος του τίτλου είναι και η μουσική που το συνοδεύει. Αυτή αποτελείται από ιδιαίτερα πιασάρικα και ατμοσφαιρικά κομμάτια ηλεκτρονικής μουσικής, πιθανώς το μόνο είδος που θα ταίριαζε στο παιχνίδι. Το soundtrack καλύπτει όλες τις στιγμές της περιπέτειας και προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα. Από τις synthwave συνθέσεις μέχρι τα πιο χορευτικά Daft Punk ακούσματα και τις ατμοσφαιρικές και ήρεμες ambient στιγμές που θυμίζουν τις αντίστοιχες του Jack Wall από τα Mass Effect.

Τα περιβάλλοντα του παιχνιδιού εντυπωσιάζουν με τη λεπτομέρεια τους.
Το ίδιο και τα sprites που έχουν χρησιμοποιηθεί για τους χαρακτήρες…

Πιθανόν να έχετε διαβάσει άλλα reviews για το παιχνίδι που κάνουν λόγο για metroidvania. Κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέσαι αν οι άνθρωποι που τα γράφουν αυτά έχουν σχέση με games ή έχουν παίξει ποτέ κάποιο χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του είδους. Το Narita Boy δεν έχει απολύτως καμία σχέση με metroidvania. Είναι σχεδόν γραμμικό, με λίγα περιθώρια για εξερεύνηση, θα έλεγα περισσότερο και από παιχνίδια τύπου Dragon’s Trap. Χάρτης δεν υφίσταται (αναμενόμενο) και η περιήγηση στο κόσμο του αφορά κυρίως ενεργοποίηση διακοπτών και συλλογή κλειδιών για να ανοίξουμε κάποιο δωμάτιο, στην ίδια ή λίγες οθόνες πιο πέρα, συνεπώς και το backtracking είναι σχεδόν μηδαμινό. Οι αναμετρήσεις είναι αυστηρά προκαθορισμένες από το παιχνίδι, από την άποψη ότι σε συγκεκριμένες στιγμές αποκλειόμαστε εντός μιας «αρένας» και πρέπει να εξολοθρεύσουμε τα κύματα εχθρών που ξεφυτρώνουν ώστε να προχωρήσουμε, κάτι που θυμίζει τον αντίστοιχο σχεδιασμό σε brawlers. Τα μυστικά μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, ενώ είναι αδύνατο να χάσουμε οποιαδήποτε αναβάθμιση στις δυνάμεις μας.

Αυτές δίνουν αρκετή ποικιλία στη μάχη, όπως η ικανότητα να εκτοξεύουμε μια ακτίνα σε ευθεία γραμμή που διαλύει ότι πετύχει, το dash που επιτρέπει – φυσικά τί άλλο – την αποφυγή χτυπημάτων, ή το uppercut που διευκολύνει τόσο στο να πετύχουμε εναέριους εχθρούς αλλά και να φτάσουμε δυσπρόσιτες πλατφόρμες. Γενικά η μάχη, αν και δεν διαθέτει το μεγαλύτερο βάθος που έχουμε συναντήσει ποτέ σε παιχνίδι, λειτουργεί άρτια και είναι διασκεδαστική. Εντυπωσιακός πάντως, είναι ο μεγάλος αριθμός από διαφορετικούς εχθρούς και bosses, με τα δικά τους ξεχωριστά patterns επιθέσεων και τρόπο αντιμετώπισης. Στο Narita Boy υπάρχουν και μερικά platforming σημεία, τα οποία δεν υπάρχει περίπτωση να προβληματίσουν στο ελάχιστο οποιονδήποτε έχει έστω και επιδερμική ενασχόληση με παρεμφερείς τίτλους, και θεωρώ υπάρχουν εκεί περισσότερο σε μια προσπάθειας εναλλαγής παραστάσεων παρά για να δώσουν ουσιαστική πρόκληση.

ΜΕΤΑΛ ΓΙΕΕΑΑ Καλώντας έναν από τους Legendary Dudes κάνουμε στάχτη και μπούρμπερη τους οχτρούς.

Αν και δεν είμαι από εκείνους που ζυγίζουν την συνολική αξία ενός παιχνιδιού με βάση την τιμή, το παιχνίδι είναι σύντομο (6,5-7 ώρες) για τα 25€ που ζητάει, ενώ και το ανύπαρκτο κίνητρο για να το ξαναπαίξετε ζημιώνει τον value for money παράγοντα. Τουλάχιστον, υπάρχει και η εναλλακτική οδός του Game Pass. Δεν γνωρίζω αν υπήρχε κάποια πίεση για να κυκλοφορήσει αλλά συνειδητοποίησα πως αρκετά σκηνικά από τα πρώτα trailers είχαν μείνει εκτός. Τα χρήματα που συγκέντρωσε στο Kickstarter δεν είναι σε καμία περίπτωση πολλά, αλλά θεωρώ ότι η διάρκεια θα έπρεπε να είναι λίγο μεγαλύτερη. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με περισσότερες τοποθεσίες αλλά κυρίως με περισσότερη εξερεύνηση και πιο απαιτητικές platforming δοκιμασίες. Η περιπέτεια κλείνει με cliffhanger και η γεύση από το επίλογο αφήνει σαφείς υπόνοιες πως τα σκηνικά που δεν μπήκαν στο παιχνίδι θα χρησιμοποιηθούν σε ένα πιθανό δεύτερο μέρος. Τέλος, ο χειρισμός είναι floaty, με μια μικρή καθυστέρηση του πρωταγωνιστή στην απόκριση των εντολών μας. Επίσης, έχετε υπόψη πως χρησιμοποιείται ο μοχλός αντί του d-pad για κίνηση. Μετά από κάποια ώρα συνηθίζεται αλλά δεν παύει να αποτελεί άκυρη σχεδιαστική επιλογή για 2d παιχνίδι.

Αποφεύγωντας το σφιχταγκάλιασμα ενός boss. Κρίμα που ορισμένες άλλες ικανότητες μας δε χρησιμοποιούνται παρά μόνο σε ελάχιστες, προκαθορισμένες στιγμές στο παιχνίδι.

Χωρίς το gameplay να έχει κάποιο σημαντικό, αποτρεπτικό πρόβλημα, είναι ξεκάθαρο πως το μπάτζετ του τίτλου διατέθηκε κυρίως στα γραφικά και τη συνολική παρουσίαση. Παρά τη σύντομη διάρκεια του, ο κόσμος του Narita Boy με απορρόφησε και ως πρώτη προσπάθεια του Studio Koba κρίνεται ικανοποιητική. Θα ήθελα πολύ να δω από τους ίδιους μια βελτιωμένη συνέχεια, με περισσότερο ζουμί στην εξερεύνηση και μεγαλύτερη πρόκληση και ποικιλία στο gameplay.

Μετρητής ΧΑΟΑ - 80%

80%

Whoa dude

Με μερικές «παιχνιδένιες» βελτιώσεις και προσθήκες στον πυρήνα του, θα μπορούσε να ήταν κλασικό...

Παναγιώτης Μητράκης

Τέκνο των 80's, ξεκίνησε τη gaming πορεία του με coin-ops και το κλασικό Game Boy. Ξαπόστασε στο αγαπημένο του SNES και ήρθε σε επαφή με το PC gaming το 1998, με παιχνίδια-σταθμούς όπως Half-Life και Baldur's Gate. Δε λέει όχι σε (σχεδόν) κανένα είδος αλλά έχει μια προτίμηση σε RPG και survival horror και προσπαθεί να μυήσει κι άλλους στα Silent Hill, τα S.T.A.L.K.E.R. και τις δημιουργίες της Looking Glass και της Obsidian.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL