Μήνας: Σεπ 2017

Όσο και αν ακούγεται παράξενο στα αυτιά μερικών πιο «ηλικιωμένων» gamers, η σειρά Marvel VS Capcom μετράει ήδη είκοσι και πλέον χρόνια ζωής. Βέβαια, για να είμαστε πιο σωστοί, όταν ξεκίνησε η πορεία του σταδιακού παντρέματος των ηρώων της Marvel με εκείνους του Street Fighter πίσω στο 1996, τιτλοφορούνταν απλώς ως X-Men VS Street Fighter, όπου εκείνο το παιχνίδι ουσιαστικά ένωνε κάτω από ένα tag team πέπλο τους ήρωες των υπερ-επιτυχημένων coin-op X-Men: Children of the Atom και Street Fighter Alpha, γεννώντας έτσι ένα πολύ ενδιαφέρον παρακλάδι των VS fighting παιχνιδιών. Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι με κάμποσους παρεμφερείς τίτλους (Marvel Heroes VS Street Fighter, Marvel VS Capcom 1, 2 και 3, ενώ η υπόθεση VS έφτασε μέχρι τη χάρη της SNK και της Namco, με τα επίσης γνωστά Capcom VS SNK και Street Fighter VS Tekken), με το ρόστερ να επεκτείνεται σε περισσότερους γνωστούς ήρωες της Marvel και της Capcom, με τα περισσότερα, αν όχι όλα, να αποτελούν μεγάλες επιτυχίες του Ιαπωνικού κολοσσού. Ως συνήθως, στα PC μας επίσημα δεν κυκλοφόρησε κανένα, αλλά όλα έγιναν εύκολα προσβάσιμα χάρη στους emulators όπου η πλειοψηφία τους λειτουργεί άψογα (κυρίως τα παλαιότερα), με μοναδική εξαίρεση το Ultimate Marvel VS Capcom 3, το οποίο εμφανίστηκε στο Steam μάλλον απροσδόκητα πέρυσι κοντά στα Χριστούγεννα, πολύ αργότερα από το ντεμπούτο του (2011) και ως port των εκδόσεων PS4 και Xbone. Έτσι λοιπόν, έξι περίπου χρόνια μετά από την τελευταία συνάντηση του Ryu και του Wolverine, η Capcom επαναφέρει τη σειρά στο προσκήνιο με το (επίσημα τέταρτο) Marvel VS Capcom: Infinite, με τη διαφορά όμως ότι πολλά πράγματα έχουν πια αλλάξει στο τομέα των πνευματικών δικαιωμάτων. Μεγάλο ρόστερ, πολλές οι ελλείψεις. Οι συμφωνίες που έχουν υπογραφεί από τον εκδοτικό οίκο Marvel και τους παραγωγούς ταινιών όπως η Fox, ανάγκασαν την Capcom να αφαιρέσει από το παιχνίδι της κάθε αναφορά πάνω στους X-Men, με συνέπεια το MvC: Infinite να είναι το πρώτο παιχνίδι της σειράς που να μην περιέχει κανένα ήρωα της πολυαγαπημένης ομάδας ηρώων. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι κάπως ειρωνικό η λατρεία για το συγκεκριμένο υπο-ειδός VS να ξεκίνησε από τους X-Men, αλλά πλέον για νομικούς λόγους, να μην είναι εφικτό να συμμετάσχουν στο τελευταίο επεισόδιο. Σημεία των καιρών και μια κατάσταση που δεν θα πρέπει να μας εντυπωσιάζει από εδώ και στο εξής, άλλωστε το MvC: Infinite «υποφέρει» από μια ακόμα σημαντική απώλεια για τους ίδιους λόγους, αυτή του Deadpool. Καταπίνοντας το εν λόγω χάπι και ρίχνοντας μια ματιά στο υπάρχον ρόστερ, το MvC: Infinite προσφέρει ούτε λίγο ούτε πολύ τριάντα χαρακτήρες, μοιρασμένους ισόποσα μεταξύ της Marvel και της Capcom. Μεταξύ αυτών, θα βρείτε ουκ ολίγους αγαπημένους χαρακτήρες, όπως ο Spiderman, ο Captain America, ο Iron Man και ο Hulk για τη Marvel, καθώς και οι Ryu, Chun-Li, Dante και Morrigan από την πλευρά της Capcom. Σίγουρα, θα ήταν άδικο να πει κανείς ότι η Capcom δεν έβαλε αρκετούς χαρακτήρες στο παιχνίδι της, αλλά η πληθώρα χαρακτήρων δεν συνηγορεί και στο ότι όλοι έχουν δεχθεί την απαραίτητη προσοχή πάνω σε θέματα ισορροπίας. Συνεπώς, μέσα στους τριάντα χαρακτήρες θα βρείτε και αρκετούς «παρακατιανούς» που μοιάζουν να μην έχουν περισσότερο λόγο ύπαρξης από το να συμπληρώνουν τον αριθμό, όπως λόγου χάρη ο Frank West ή ο Firebrand, ενώ κάποιοι άλλοι είναι πραγματικά πολύ δυνατοί για να τους αφήνετε συχνά απ’ έξω, όπως η Captain Marvel ή η νεοεισαχθείσα Gamora από το Guardians of the Galaxy. Αυτό ακριβώς. Πέρα από την γλυκόπικρη (προς πικρή) γεύση αφήνει το ρόστερ, στα ενδότερα του παιχνιδιού, το MvC: Infinite παραμένει ένας άξιος διάδοχος της μακρόβιας VS σειράς, έστω και αν διαφοροποιείται σημαντικά από τους πρόσφατους προκατόχους του. Βασικότερη διαφορά είναι ότι οι ομάδες επανέρχονται στο 2 vs 2, από το 3 vs 3 που είχε καθιερωθεί στο Marvel VS Capcom 2 και 3, μια κίνηση που προσωπικά δεν με βρίσκει αντίθετο, καθώς οι 3 vs 3 μάχες συχνά κατέληγαν παραφορτωμένες και χαοτικές. Επίσης, το MvC: Infinite είναι με διαφορά το πιο φιλικό VS παιχνίδι της Capcom προς τους νέους παίκτες. Αφενός με το περιορισμό των κουμπιών στα τέσσερα (συν δύο έξτρα για άμεση αλλαγή του ήρωα και της χρήσης των Infinity Stones – περισσότερα γι’ αυτές παρακάτω) αφετέρου με την αυτοματοποίηση των combos, που πλέον είναι παιχνιδάκι να επιτευχθεί διψήφιος αριθμός χτυπημάτων χωρίς να χρειαστεί να κάνετε τα δάκτυλά σας… combo (χα χα…). Η αμεσότητα του χειρισμού είναι εξαιρετική και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από τη στιγμή που θα ξεκινήσετε να παίζετε, θα είστε σε θέση να εκτελείτε εντυπωσιακούς συνδυασμούς κινήσεων και super (ημικύκλια και ξερό ψωμί) που θα ζήλευε και ο πιο σκληροπυρηνικός gamer. Από την άλλη πλευρά, το γεγονός ότι και «η κουτσή Μαρία μπορεί να κάνει combo» έχει και το δικό του αντίκτυπο, δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι ο έμπειρος παίκτης δεν θα ξεχωρίσει από τον άπειρο. Απλά με αυτό το τρόπο κλείνει κάπως η ψαλίδα μεταξύ των παικτών και είναι καθαρά προσωπική άποψη του καθενός αν θα του αρέσει ο δρόμος που επέλεξε η Capcom ή όχι. Κάποιος που έχει φάει τη ζωή του παίζοντας Street Fighter πιθανότατα θα δυσανασχετήσει, ιδίως μετά την εμπειρία του πρόσφατου Street Fighter V, που όντως οι καλοί παίκτες ξεχωρίζουν και με το παραπάνω. Κάποιος όμως που δεν έχει το χρόνο/διάθεση να ξοδεύει ώρες επί ωρών πάνω σε tutorial και οδηγούς επιβίωσης για να μπορέσει να διασκεδάσει λιγάκι, τότε η εν λόγω αλλαγή θα τον χαροποιήσει και με το παραπάνω. Αν όμως το πράξει, θα ανταμειφθεί αναλόγως… Ο καλύτερος τρόπος για να σπάσεις την άμυνα του αντιπάλου είναι τα combos. Επιστρέφοντας στα του gameplay, αξιοσημείωτη είναι η προσθήκη των Infinity Stones, ένας μηχανισμός που είναι ξεχασμένος από την εποχή του Marvel Super Heroes (πριν καν το X-Men VS Street Fighter, για να σας δώσω να καταλάβετε). Υπάρχουν συνολικά έξι πέτρες (Reality, Soul, Mind, Power, Time και Space) , όπου πριν από κάθε μάχη έχετε το δικαίωμα να επιλέξετε μία αυτές, οι οποίες παρέχουν στους ήρωές σας έξτρα δυνατότητες για κάποιο χρονικό διάστημα. Για παράδειγμα η Time Stone προσθέτει μια είδους τηλεμεταφορά στους ήρωες (πρακτικά σας μετατρέπει σε… Flash), η Power Stone κάνει knockback και ούτω καθ’ εξής. Οι συγκεκριμένες πέτρες έχουν και αυτές τη δική τους μπάρα που γεμίζει όσο τις χρησιμοποιείτε ή δέχεστε χτυπήματα και αν ξεπεράσει ένα πεπερασμένο όριο, τότε μπορείτε να εκτελέσετε την Infinity Storm κίνηση (με δύο κουμπιά μόνο – είπαμε, ζήτω οι αρχάριοι παίκτες!) που μπορεί να αλλάξει τη ροή μιας μάχης. Ενδεικτικά, με τη Space Stone εγκλωβίζετε τον αντίπαλο χαρακτήρα σε ένα κουτί, μη μπορώντας εκείνος να ξεφύγει από τα όριά του, ούτε να καλέσει το δεύτερο χαρακτήρα σε βοήθεια, ενώ με τη Soul «ανασταίνετε» τον συμπαίκτη σας (αν αυτός έχει πέσει) και πολεμάτε ταυτόχρονα στο πεδίο της μάχης – αυτό συνεπάγεται σε διπλές super κινήσεις και μπόλικη ζημιά. Μιλάμε για boss, όχι αστεία. Όπως γίνεται αντιληπτό, το σύστημα μάχης προσφέρεται για πειραματισμούς και εκεί που οφείλει ο παίκτης να εστιάσει, μιας και τα combos και οι super προσφέρονται απλόχερα με μηδαμινό κόπο, είναι να μάθει το timing της κάθε κίνησης προκειμένου να προκαλέσει τη μέγιστη δυνατή ζημιά σε λιγότερο χρόνο. Φυσικά, κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται μόνο με εξάσκηση και αφοσίωση στους μηχανισμούς του παιχνιδιού, οπότε ο παράγοντας τύχη λόγω ακαταπαύστου button mashing δεν υφίσταται όσο «βαραίνει» ο ανταγωνισμός. Συνεπώς, το online κομμάτι του παιχνιδιού γίνεται αρκετά ανταγωνιστικό και βαθύ, κυρίως με το τρόπο που οφείλετε να μάθετε να διαχειρίζεστε τις καταστάσεις. Σε σύγκριση με το Street Fighter V, αποδεικνύεται σχετικά δύσκολο να ανέβει κανείς σε rank, αλλά από μια άποψη αυτό οφείλεται στο σχετικά μικρό αριθμό παικτών που ασχολείται με το παιχνίδι, ελλείψει και της δυνατότητας cross-play. Δυστυχώς, το να μπορέσετε να βρείτε παίκτη online προϋποθέτει κάμποσες δόσεις υπομονής και επιμονής και ιδιαίτερα σε μερικές ώρες της ημέρας (π.χ. πρωί) είναι σχεδόν αδύνατο να παίξετε διαδικτυακά. Άπαξ όμως και το κατορθώσετε, η σταθερότητα του κώδικα είναι άψογη, σε σημείο που νοιώθετε ότι παίζετε σε offline mode. Πραγματικά εξαιρετική δουλειά από τη Capcom, μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι παίκτες online για να το εκτιμήσουν. Soul Stone και... όλα τα μωρά στη πίστα Περνώντας στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του MvC: Infinite, η Capcom, αφού άκουσε τα εξ αμάξης για την ελλιπέστατη κατάσταση που κυκλοφόρησε το Street Fighter V, αποφάσισε να συμπεριλάβει εξ’ αρχής τόσο Story όσο και Arcade Mode στο παιχνίδι της. Βέβαια, το Story Mode σεναριακά δεν παρουσιάζει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς πρωτίστως εξυπηρετεί το λεγόμενο fan-service, περιλαμβάνοντας μερικούς ετερόκλητους χαρακτήρες να μιλάνε μεταξύ τους λες και γνωρίζονται δεκαετίες (μα πότε έγιναν ο Ryu και ο Hulk κολλητοί;), αλλά έχει πλάκα και πρόκειται για μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσετε όλους τους χαρακτήρες του παιχνιδιού, χωρίς να ιδρώσετε στο training ή στο online mode. Από την άλλη, το Arcade mode περιλαμβάνει επτά μάχες αυξανόμενης δυσκολίας, με το τελικό boss, όπως συνηθίζεται σε Marvel VS Capcom τίτλο, να καλύπτει όλη την οθόνη και να χρειάζεται κάμποσο ξύλο για να πέσει. Σίγουρα τίποτε που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά πρόκειται για αυτονόητες προσθήκες που οφείλουν να υπάρχουν σε κάθε fighting παιχνίδι που σέβεται τον εαυτό του. Πονάνε ω ρε τα παλικάρια; Σχετικά με το τεχνικό τομέα, το MvC: Infinite αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα. Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση προχειρότητας, τόσο στη συνολική παρουσίαση του, από τα υποτυπώδη menus μέχρι τη νερόβραστη μουσική και τις τεμπέλικα στατικές εικόνες των ηρώων, όσο και στο σχεδιασμό ορισμένων μοντέλων, τα οποία είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτρια. Για παράδειγμα, ο Ryu είναι κακάσχημος, ο Arthur από το Ghosts ‘n’ Goblins είναι σαν να μπήκε σφήνα από κάποιον modder, ενώ ο Hawkeye θυμίζει έναν πιο κακοσχεδιασμένο Johnny Cage. Από την άλλη, κάποιοι ήρωες έχουν δεχθεί περισσότερη φροντίδα, κυρίως εκείνοι της Marvel (Captain Marvel, Spiderman, Thor κλπ) και αυτό το «σκωτσέζικο ντους» που παρουσιάζει το παιχνίδι μόνο εντύπωση βεβιασμένης κυκλοφορίας αφήνει. Τουλάχιστον, η κατάσταση είναι κάπως καλύτερη στα backgrounds (όχι όλα), ενώ τα πολύχρωμα οπτικά εφφέ είναι όμορφα, αλλά και ιδανικά για να πάθετε… επιληψία, ιδίως μετά από πολύωρη ενασχόληση μαζί του. Αυτό μάλλον πονάει, ναι. Σε γενικές γραμμές λοιπόν, το MvC: Infinite είναι ένα παιχνίδι που πρωτίστως στοχεύει να διασκεδάσει το παίκτη, επιτρέποντας του να κάνει πολλά και φανταχτερά πράγματα με λίγο κόπο, ενώ διαθέτει και το ανάλογο βάθος για όποιον αποφασίσει να κοιτάξει πέρα από το περιτύλιγμα. Σίγουρα δεν είναι το καλύτερο επεισόδιο της σειράς και το «Capcom» DLC μοντέλο που ακολουθεί περιορίζει τις θετικές εντυπώσεις, αλλά άπαξ και αποφασίσετε να το αποκτήσετε και του επιτρέψετε να σας δείξει τις αρετές του, δύσκολα θα σας κάνει να μετανιώσετε για την αγορά του. Αν ήταν πιο φθηνό και περιείχε τους X-Men, θα ήταν ακόμα καλύτερα… Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για τη παροχή του review code. Pros Σύστημα μάχης στα γνωστά υψηλά επίπεδα της Capcom Ενδιαφέρουσα η προσθήκη των Infinity Stones Προσβάσιμο στους νέους παίκτες και με ικανοποιητικό βάθος για τους προχωρημένους Cons Ρόστερ με τρανταχτές ελλείψεις (X-Men, Deadpool) και με αρκετούς χαρακτήρες-κομπάρσους Κάποια μέτρια μοντέλα χαρακτήρων Λίγοι παίκτες online

Μήνας: Σεπ 2017

MARVEL VS CAPCOM: INFINITE

PINBALL FX3

FALLOUT – 20th Anniversary

TOTAL WAR: WARHAMMER II

Εκπτώσεις σε παιχνίδια της Capcom