ROSEWATER

Έξι χρόνια. Τόσα χρειάστηκε η Grundislav Games (επί της ουσίας ο Francisco Gonzalez) για να ολοκληρώσει το επόμενο δημιούργημά της, μετά το πολύ ενδιαφέρον Lamplight City. Διάστημα που σίγουρα είναι πολύ μεγάλο για οποιοδήποτε project, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα video game, που, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, τυχόν χρονοβόρες κωλυσιεργίες μπορεί εύκολα να έχουν ως κατάληξη, ένα μέτριο και παρωχημένο προϊόν. Όχι όμως εδώ. Το Rosewater είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις adventures που, ακόμα και αν κυκλοφορούσε πέντε χρόνια αργότερα στην ίδια ακριβώς κατάσταση, θα δημιουργούσε παρόμοιες εντυπώσεις. Πρόκειται για ένα adventure που δυσκολεύομαι να σκεφτώ πως ο δημιουργός του θα μπορέσει να το ξεπεράσει στο μέλλον, ενώ ταυτόχρονα ανεβάζει τον πήχη ποιότητας για τα adventures που θα ακολουθήσουν. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Το Rosewater διαδραματίζεται το 1850, σε μια εναλλακτική εκδοχή της Β. Αμερικής, η οποία ονομάζεται Vespuccia. Πρακτικά πρόκειται για το ίδιο σύμπαν που συναντήσαμε στο Lamplight City, με τη διαφορά ότι εδώ δεν παρακολουθούμε μια steampunk εκδοχή της Νέας Ορλεάνης, αλλά μια πιο «προσγειωμένη» έκδοση της Άγριας Δύσης, χωρίς ωστόσο να λείπουν και οι αναφορές σε εναλλακτικές μεθόδους ενέργειας, όπως είναι το «aethericity». Πρωταγωνίστρια της περιπέτειας είναι η Harley Leger, αδελφή του Bill Lager, όνομα ίσως γνώριμο για όσους έχουν παίξει το Lamplight City, η οποία μετά από μια ζωή μέσα στην βαναυσότητα της πυγμαχίας (έγινε γνωστή με το ψευδώνυμο Spitfire), αποφασίζει να ακολουθήσει το μονοπάτι της δημοσιογραφίας.

Μια αγγελία της τοπικής εφημερίδας της πόλης του Rosewater, η οποία έψαχνε για αρθρογράφους, ήταν αρκετή ώστε να μαζέψει τα πράγματα της από τη New Bretagne, να πάρει το πρώτο διαθέσιμο τρένο και να επισκεφθεί την περιβόητη Δυτική Vespuccia. Οι πρώτες εντυπώσεις σίγουρα δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές. Αφενός, ένας τύπος προσπάθησε, ανεπιτυχώς, με τέχνασμα να τη ληστέψει, αφετέρου, λίγο πριν φτάσει στο κτήριο της εφημερίδας, ένας κακομοίρης εκπαραθυρώνεται από το γραφείο του εκδότη της και βρίσκεται σε κακά χάλια. Κάπου εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το πρώτο μας δίλημμα, δηλαδή αν θα βοηθήσουμε ή αν θα αγνοήσουμε το θύμα, η οποία έχει αντίκτυπο τόσο στην εξέλιξη της υπόθεσης όσο και στην επικείμενη σχέση μας με τον εν λόγω χαρακτήρα. Ανοίγουμε μικρή παρένθεση εδώ: γενικά τέτοιου είδους αποφάσεις, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του Rosewater και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί μας, αλλά και το ποιες προκλήσεις θα κληθούμε να ξεπεράσουμε. Κλείνει η παρένθεση.

Η Harley λοιπόν, ανεξάρτητα του ανωτέρω συμβάντος, συναντιέται τελικά με τον εκδότη και ως πρώτη ανάθεση, αναλαμβάνει να πάρει συνέντευξη από τον Gentleman Jack, έναν πασίγνωστο ήρωα και showman της περιοχής, ο οποίος τυγχάνει να βρίσκεται εκείνη την περίοδο στην πόλη του Rosewater. Η εν λόγω συνέντευξη, κατόπιν διαφόρων ευτράπελων με πρώην συνεργάτες του Jack, καταλήγει να γίνει επεισοδιακή. Βλέποντας ότι η Harley «δεν μασάει», ο Gentleman Jack και ο Ασιάτης βοηθός του Danny Luo, αποφασίζουν να της κάνουν μια πρόταση για ένα κυνήγι θησαυρού. Συγκεκριμένα, το θησαυρό του επιστήμονα Bennet Clark, του οποίου τα πειράματα με τη διαχείριση του aethericity, κόστισαν τη ζωή σε δεκαπέντε ανθρώπους της Lamplight City, με τον ίδιο να έχει εξαφανιστεί κυριολεκτικά από προσώπου γης. Υπάρχει τίποτε καλύτερο από το θησαυρό ενός ανθρώπου που κανείς δεν θα ψάξει ποτέ γι’ αυτόν;

Μια ομολογουμένως επικίνδυνη αποστολή που σίγουρα θέλει μερικούς ακόμα συνεργάτες για να φερθεί εις πέρας, αλλά και κάποιο όχημα μεταφοράς, καθώς η πόλη που έδωσε στίγμα για τελευταία φορά ο Dr. Clark, το El Presidio, απέχει εννιά με δέκα μέρες μακριά από το Rosewater. Και κάπου εδώ ξεκινάει μια αλυσίδα γεγονότων, με τον Ισπανόφωνο επαναστάτη Filomeno “Phil” Marquez, τη γηγενή βοτανοθεραπεύτρια Nadine Redbird και την οδηγό της άμαξας Lola Johnson να ολοκληρώνουν τη σύνθεση της ομάδας. Μιας ομάδας που θα γίνει μάρτυρας όλων των συμβάντων που μπορεί να τύχουν στην Άγρια Δύση.

Πρακτικά, το Rosewater υιοθετεί σε μεγάλο βαθμό την έννοια του roadtrip, με το ταξίδι των έξι ετερόκλητων χαρακτήρων, από το Rosewater στο El Presidio, να καταλαμβάνει σημαντικό μέρος της αφήγησης. Συνεπώς, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων, εξάλλου πως αλλιώς μπορεί να περάσει η ώρα χωρίς αμέτρητες ώρες συζητήσεων, ενώ ταυτόχρονα απεικονίζει πολύ όμορφα την καλή και την ανάποδη πλευρά της Άγριας Δύσης. Οι ήρωές μας θα έρθουν αντιμέτωποι με τσαρλατάνους που εκμεταλλεύονται την άγνοια του κόσμου, με ντεσπεράντος, με «στοιχειωμένα» κτήρια, αιρέσεις φανατισμένων, αλλά και με λιγότερο επικίνδυνες καταστάσεις, όπως το να βοηθήσουν μια θεατρική ομάδα να βελτιώσει την παράστασή της.

Το ποια γεγονότα θα τύχουν στο δρόμο μας είναι σε αρκετά μεγάλο βαθμό, τυχαία, ενώ ο τρόπος που θα ξεπεράσουμε επιτυχώς την εκάστοτε πρόκληση, συχνά επηρεάζει τη σχέση της Harley με τους συντρόφους της. Πολλές φορές, οι σύντροφοί μας θα προτείνουν κάποια λύση στο εκάστοτε πρόβλημα και είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε με ποια θα πορευτούμε. Όσο λοιπόν συμφωνούμε ή διαφωνούμε μαζί τους, διαμορφώνεται το ανάλογο «δέσιμο» με τη Harley, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε πολλές διαφορετικές, ενδιάμεσες και μη, καταστάσεις, έως ότου φτάσουμε στο φινάλε του παιχνιδιού, ενώ και η συμπεριφορά μας απέναντι στους άλλους ανθρώπους, που μπορεί να κυμανθεί από καλή «Σαμαρίτισσα» μέχρι να πηγαίνουμε συνέχεια γυρεύοντας για καυγά, έχει εξίσου το δικό της αντίκτυπο.

Εκτός αυτού, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και όσο βρισκόμαστε στην άμαξα της Johnson,  μπορούμε να συζητήσουμε μαζί τους, αλλά όχι με όλους, συνεπώς θα πρέπει να κάνουμε επιλογή με ποιον θα ταχθούμε περισσότερο, κάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε ανάληψη «προσωπικών» αποστολών, όταν οι ίδιοι το ζητήσουν. Εξυπακούεται λοιπόν ότι είναι αδύνατον σε ένα playthrough να δούμε τα πάντα και το Rosewater είναι από τους τίτλους που «φωνάζουν» να τους παίξουμε ξανά και ξανά.

Είναι εντυπωσιακό όμως το πόσο άρτια έχουν κατορθώσει ο Francisco Gonzales και ο έτερος συγγραφέας Jess Haskins, να τα παντρέψουν όλα αυτά. Η πένα τους είναι κοφτερή, άλλοτε χιουμοριστική και άλλοτε αρκετά σκοτεινή και συναισθηματική (μόνο τα ημερολόγια να διαβάσει κανείς, αντιλαμβάνεται πόση δουλειά έχει προηγηθεί), οι χαρακτήρες έχουν μοναδική προσωπικότητα, με τις προτιμήσεις τους και τις αδυναμίες τους, που σε κάνουν να ενδιαφερθείς πραγματικά γι’ αυτούς – είτε θετικά είτε αρνητικά. Ειδικά, μετά από κάποια συμβάντα προς τα τελευταία στάδια του παιχνιδιού, νοιώθεις πολύ περίεργα, λες και πρόκειται για τη ζωή κάποιου φίλου σου που γνωρίζεις για χρόνια. Επίτευγμα σπανιότατο.

Εκτός όμως των διαφόρων αποφάσεων και της δυναμικής πλοκής, το Rosewater είναι «κανονικό» point and click adventure. Υφίσταται inventory, σε αντίθεση με το Lamplight City, ο χειρισμός είναι απλούστατος (με hotspot indicator, εφόσον χρειαστεί) και οι γρίφοι κυμαίνονται στο γνώριμο μήκος κύματος, αν και όχι υψηλής δυσκολίας. Σε αυτό οφείλεται ότι όλοι οι γρίφοι ακολουθούν πλήρως τη σφαίρα της λογικής, τα αντικείμενα που θα χρησιμοποιήσουμε λιγοστά και σχεδόν πάντα βρίσκονται πλησίον της περιοχής που βρισκόμαστε. Εξαίρεση αποτελεί το El Presidio, όπου θα χρειαστεί να ερευνήσουμε λίγο παραπάνω και να γίνουμε περισσότερο δημιουργικοί, ωστόσο και εκεί το παιχνίδι δεν λαθεύει, καθώς υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι για να λύσουμε τον εκάστοτε γρίφο, ακόμα και αν φαίνεται ότι έχουμε πέσει σε τοίχο.

Παραδείγματος χάρη, το παιχνίδι υιοθετεί την έννοια του χρήματος, crowns όπως ονομάζονται, συνεπώς η Harley μπορεί να χρειαστεί να πληρώσει για να αποκτήσει κάτι, αλλά να υπάρχει περίπτωση να μην έχει αρκετά νομίσματα στο πουγκί της. Ωστόσο, υπάρχουν τρόποι να κερδίσουμε χρήματα: αν π.χ. έχουμε ολοκληρώσει επιτυχώς κάποια αποστολή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας (οι καλές πράξεις ανταμείβονται), να πουλήσουμε κάποιο αντικείμενο ή ακόμα και να διεκδικήσουμε έκπτωση από τον εκάστοτε πωλητή, αν δεχτούμε να του κάνουμε κάποιο θέλημα. Το παιχνίδι δεν έχει αδιέξοδα και πάντα υπάρχει τρόπος να προχωρήσουμε, είτε με το καλό είτε με το…άγριο! Ακόμα και αν δεν τα καταφέρνουμε στα mini-games του (όπως σκοποβολή, ψάρεμα, κυνήγι), δεν τρέχει τίποτα. Πάντα θα υπάρχει εναλλακτική, ακόμα και αν αυτό μπορεί να… στοιχίσει στον εγωισμό μας.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς το Rosewater δεν αποτελεί ένα συνηθισμένο adventure. Τα χρόνια ανάπτυξης και η επιμονή στο αρχικό όραμα της Grundislav Games, έπιασαν τόπο, καθώς η εμπειρία με το παιχνίδι είναι τόσο έντονη και συναισθηματική, που δεν θα ήταν παράλογο να ισχυριστούμε ότι στο μέλλον μπορεί να μνημονεύεται ως ένα κλασικός εκπρόσωπος του είδους, δίπλα στους κορυφαίους. Ισχυρισμός που επεκτείνεται και στον υπέροχο οπτικοακουστικό τομέα, με τα rotoscope τεχνοτροπίας γραφικά να συνθέτουν ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα. Οι δε απεικόνιση της Άγριας Δύσης, έστω και της εναλλακτικής, είναι αριστουργηματική, γεμάτη ζωντάνια (περαστικοί να εμφανίζονται, ο αέρας να κουνάει κλαδιά/φύλλα κλπ) και εξαίρετους χρωματισμούς. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στο voice-over, πέρα από το εξίσου εντυπωσιακό soundtrack, το οποίο περιλαμβάνει κορυφαία ονόματα της βιομηχανίας (θα αναγνωρίσετε φωνές που έχετε ακούσει σε Red Dead Redemption 2 και Baldur’s Gate 3) και αποδίδουν άψογα το ρόλο τους – αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα voice-over που έχουμε ακούσει ποτέ.

Συνοψίζοντας, το Rosewater είναι ένα adventure που μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για το είδος. Αν θέλουμε να γίνουμε αυστηροί, το σχετικά χαμηλό επίπεδο δυσκολίας των γρίφων και το κάπως απότομο φινάλε του, ίσως να μετριάζουν ελαφρά τις εντυπώσεις. Ωστόσο η καταπληκτική γραφή του, οι ανεπανάληπτοι χαρακτήρες που διαθέτει, η απαράμιλλη ατμόσφαιρά του και η μοναδική αίσθηση του «ταξιδιού» που περνάει στον παίκτη, συνθέτουν ένα adventure που θα μείνει αξέχαστο σε όποιον αποφασίσει να μπει στον κόσμο του. Και αν το θελήσει, θα είναι εκεί για να το ζήσει ξανά με το δικό του τρόπο…

Go to discussion...