Captain's LogEDITORIALS

Και όμως, τα γραφικά μετράνε

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως gamer, μία φράση επαναλαμβάνεται συνεχώς όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντοτε με το ίδιο νόημα αλλά ενίοτε με διαφορετικό τρόπο έκφρασης: “Το gameplay είναι πάνω απ’όλα” ή “τα γραφικά δεν έχουν σημασία”, αναλόγως με την οπτική γωνία. Η θρησκεία του gaming για τους σκληροπυρηνικούς της πιστούς είναι καθαρά μονοθεϊστική. Το gameplay χαιρετίζεται από τους περισσότερους ως το ένα και μοναδικό μέτρο που εντέλει κρίνει το αν ένα παιχνίδι είναι καλό, μέτριο ή κακό, εν μέρει δικαιολογημένα καθώς τα κορυφαία γραφικά και ο εκπληκτικός ήχος δε μπορούν με τίποτα να σώσουν έναν τίτλο ο οποίος απλά δεν είναι διασκεδαστικός. Παράλληλα, αρκετοί αφοσιωμένοι gamers έχουν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν τα γραφικά ενός παιχνιδιού υποτιμητικά, θεωρώντας την απόδοση σημασίας σε αυτό τον τομέα ως δείγμα νοοτροπίας casual, εφήμερου και πάντως όχι “ψαγμένου” gamer. Games τα οποία διαφημίζονται με επίκεντρο τις επιδόσεις τους στον τεχνικό τομέα καταλήγουν συχνά να φορτώνονται την ταμπέλα του “playable tech demo”, μια κατάρα που επληξε έντονα και εντελώς άδικα το πρώτο Crysis. Στο σημερινό τοπίο του gaming όπου οι λεγόμενοι core gamers επαναστατούν και αντιμετωπίζουν έως και εχθρικά τις προσπάθειες των publishers να προσεγγίσουν casual και bro gamers, η έμφαση στα γραφικά έχει αναδειχθεί σε προπατορικό αμάρτημα που στοιχειώνει για χρόνια εταιρίες και developers.

Graphics01Μακάρι να είχαμε και άλλα “tech demos” σαν το Crysis 1…

Ως ένα βαθμό καταλαβαίνω γιατί υπάρχει αυτή η αντίληψη. Όλοι γνωρίζουμε οτι τα σύγχρονα big-budget games απαιτούν επένδυση δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, οπότε η δυσανάλογη δαπάνη χρημάτων στον τεχνικό τομέα μοιάζει λογικό να επηρεάσει τους υπόλοιπους τομείς και συγκεκριμένα το gameplay. Όλοι μας έχουμε ασχοληθεί κάποια στιγμή με παιχνίδια που παρουσίαζαν εντυπωσιακό θέαμα αλλά αποδεικνύονταν κενά περιεχομένου, σαν τους celebrities στα εξώφυλλα περιοδικών που έχουν περάσει από τριάντα φίλτρα Photoshop. Κάπως έτσι κοντεύουμε να φτάσουμε στην πλήρη απαξίωση της σημασίας του τεχνικού τομέα στο συνολικο “πακέτο” ενός παιχνιδιού και αυτό είναι λάθος. Το δόγμα του “gameplay uber alles” μεγάλωσε ολόκληρες γενιές παικτών, πλέον όμως είναι ένα απολίθωμα μιας άλλης εποχής η οποία έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν είναι ντροπή να το παραδεχθούμε και εντέλει να το αποδεχθούμε:  Τα γραφικά, ο ήχος, το σύνολο των στοιχείων που έχουμε συνηθίσει να συνοψίζουμε με τον όρο “τεχνικός τομέας”, έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Όχι όση το gameplay, αλλά δε βρίσκονται πολύ πίσω.

Η μνήμη ημών των παλαιότερων ίσως έχει εξασθενήσει με τα χρόνια. Ίσως δε θυμόμαστε πως πολλά από τα κλασικά games-σύμβολα της αντίληψης “μόνο το gameplay μετράει”… είχαν κορυφαία γραφικά για την εποχή τους! Ποιος “παλιός” δεν έμεινε με ανοικτό το στόμα την πρώτη φορά που είδε το Wing Commander; Ποιος δε θαύμασε τις εκπληκτικές καινοτομίες στη μηχανή γραφικών του Ultima Underworld; Ποιος δεν έκανε αναβάθμιση για να παίξει ικανοποιητικά το Ultima 7; Αν αφήσουμε κατά μέρος τα κλισέ και αξιολογήσουμε τα πράγματα με ψύχραιμο μάτι, τότε θα συνειδητοποιήσουμε οτι σε όλη την πορεία του gaming η εξέλιξη του gameplay πήγαινε χέρι-χέρι με την εξέλιξη του τεχνικού τομέα. Μπορεί σήμερα το Doom να μοιάζει πρωτόγονο, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε οτι τότε μας έριξε τα σαγόνια στο πάτωμα. Ναι, το gameplay είναι διαχρονικό, ατέρμονα διασκεδαστικό, κυριολεκτικά αθάνατο. Θα μπορούσε όμως η θρυλική id Software να υλοποιήσει αυτό το επαναστατικό παιχνίδι χωρίς τα “μαγικά” του John Carmack στη μηχανή γραφικών; Για σκεφτείτε το λίγο.

Graphics02Είτε το πιστεύετε είτε όχι, το Ultima 7 ήταν κάτι σαν το… Crysis της εποχής του.

Είναι λοιπόν καιρός να αφήσουμε κατά μέρος τις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Ο ποιοτικός τεχνικός τομέας έπαιζε, παίζει και θα παίζει για πολλά χρόνια καθοριστικό ρόλο στην τελική ποιότητα ενός παιχνιδιού. Για τους μεγάλους publishers και τα λεγόμενα “triple-A” games τα καλά γραφικά και ο ωραίος ήχος θα πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα, απαραίτητα, εκ των ουκ άνευ. Οι τεχνολογικοί περιορισμοί οδηγούν αναπόφεκτα σε συμβιβασμούς στο gameplay, πλήττοντας βαρύτατα την ποιότητα του τελικού προϊόντος. Αν θέλετε παραδείγματα, μπορείτε να διαλέξετε από οποιαδήποτε multiplatform game των τελευταίων ετών που υποχρεώθηκε να περιορίσει τις φιλοδοξίες του λόγω του απαρχαιωμένου hardware των game consoles. Δε μπορεί να υπάρχει δικαιολογία για κακό τεχνικό τομέα εν έτει 2013 όταν ακόμα και οι bedroom coders, ακόμα και ο πιο ταπεινός indie developer, έχουν πρόσβαση σε πανίσχυρα εργαλεία και εντυπωσιακές μηχανές γραφικών με μηδενικό κόστος. Αποποινικοποίηση (των γραφικών) τώρα!

Φαντάζομαι οτι ο αντίλογος θα περιλαμβάνει αναφορές σε σύγχρονα games τα οποία καταφέρνουν να προσφέρουν ωραίο gameplay ενώ δε διακρίνονται για τον τεχνικό τους τομέα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας πάρουμε ως παράδειγμα το Minecraft. Τα γραφικά του είναι χάλια, έτσι; Όχι ακριβώς. Πίσω από την απλοϊκή εμφάνιση του Minecraft κρύβεται μια δυνατή μηχανή γραφικών η οποία στηρίζει άψογα το οικοδόμημα του gameplay και επιτρέπει στη φαντασία των παικτών να οργιάσει. Θέλετε παραδείγματα από άλλα επιτυχημένα indie games; Η εκπληκτική αισθητική του Limbo ήταν ένα από τα ατού του παιχνιδιού ώστε να ξεχωρίσει από άλλα 2D indie games. Το Amnesia: The Dark Descent βασίστηκε στη μηχανή γραφικών και το υπέροχο sound design για να στήσει μια ατμόσφαιρα φόβου και αγωνίας. Το Legend of Grimrock πέτυχε την αναβίωση των dungeon crawlers ακριβώς λόγω της σύγχρονης μηχανής γραφικών που κέντρισε το ενδιαφέρον των παικτών. Ακόμα και το VVVVVV, το οποίο  δύσκολα θα χαρακτήριζε κανείς ως όμορφο οπτικά, μιμήθηκε με απόλυτη επιτυχία τα παιχνίδια της νιότης μας με 8-bit στυλ και κορυφαίο chiptune soundtrack.

Graphics05Θα γνώριζε το Grimrock την ίδια επιτυχία χωρίς την καλή μηχανή γραφικών του;

Σε αυτή τη φάση πιθανόν να έχετε μπερδευτεί από τη φαινομενική αντίφαση στο κείμενο, καθώς από τη μία τονίζω τη σημασία του ποιοτικού τεχνικού τομέα στο gaming ενώ από την άλλη επαινώ παιχνίδια τα οποία προφανέστατα δεν μπορούν να κοντράρουν τις μεγάλες παραγωγές. Έτσι είναι, χαρακτήρισα όμως σκόπιμα την αντίφαση ως φαινομενική γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι αντιφατικό στις δύο προαναφερθείσες θέσεις. Η όποια σύγχυση οφείλεται στην τάση μερίδας των gamers να ταυτίζουν τα καλά γραφικά με τα “ρεαλιστικά” γραφικά. Ναι, ένα σύγχρονο game οφείλει να έχει προσεγμένο τεχνικό τομέα. Όχι, δε χρειάζεται να έχει 3D γραφικά κορυφαίας πιστότητας. Αρκεί απλώς ο τεχνικός τομέας να είναι ο κατάλληλος για τον τύπο του παιχνιδιού και να είναι φροντισμένος μέσα στα πλαίσια της τεχνοτροπίας που έχει επιλεγεί. Δεν έχει σημασία αν ένα παιχνίδι χρησιμοποιεί 3D graphics, 2D pixel art ή οτιδήποτε άλλο. Σημασία έχει να είναι φροντισμένα 3D graphics, ποιοτική pixel art. Πάνω απ’ όλα, να στηρίζουν πλήρως το gameplay και να ταιριάζουν στο είδος του παιχνιδιού.

Graphics03Ποιος δε μαζεύει χρήματα για αναβάθμιση εν όψει Star Citizen;

Είναι λοιπόν λάθος να υποτιμούμε την αξία του ποιοτικού τεχνικού τομέα σε μια εποχή όπου οι δημιουργοί έχουν άπειρες δυνατότητες για να μας τον προσφέρουν, αρκεί να έχουμε την ικανότητα και το ανοικτό μυαλό να απολαμβάνουμε όλες τις διαφορετικές τεχνοτροπίες αποφεύγοντας αφορισμούς τύπου “δεν παίζω το x παιχνίδι γιατί έχει 2D γραφικά”. Η αναζήτηση όμορφων γραφικών δεν είναι έγκλημα, ούτε θα πρέπει να αισθάνεται κάποιος ένοχος επειδή τον ενοχλούν ατέλειες στον τεχνικό τομέα. Κανένας μας όμως δε θα πρέπει να πέσει στην παγίδα να θεωρεί όμορφα μόνο τα γραφικά συγκεκριμένου τύπου. Η ομορφιά βρίσκεται παντού, στις τετραγωνισμένες φιγούρες του Minecraft, στην Burtonική σχεδίαση του Don’t Starve, στην ανέμελη κόμη της Lara Croft, στη γυαλισμένη φαλάκρα του Max Payne. Άλλωστε, όπως λένε σωστά οι αμερικάνοι, beauty is in the eye of the beholder.

Graphics04Το Eye Of The Beholder.

Αλέξανδρος Γκέκας

Αφοσιωμένος PC gamer, ο Αλέξανδρος παίζει τα πάντα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, δείχνει όμως προτίμηση σε turn-based, strategy, RPGs και θεωρεί το UFO: Enemy Unknown ως το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών. Κατά τα άλλα, προσπαθεί να κρύψει τα χελωνίσια αντανακλαστικά του αποφεύγοντας το competitive multiplayer γιατί, λέει, "δεν του ταιριάζει" και αναζητά τρόπους ώστε να αναγνωριστεί η "Church of Gaben" ως επίσημη θρησκεία στη χώρα μας.

16 Comments

  1. Αυτό ακριβώς Ναύαρχε. Ένα game δεν απαρτίζεται από ένα μόνο στοιχείο. Και οι ακραίες απόψεις “α είναι χάλια τα γραφικά δεν το παίζω” ή “έχει τέλεια γραφικά άρα είναι τέλειο” είναι απλά παιδιάστικες (για να μην πω τίποτα πιο βαρύ). Nice point που είπε και ο Sephir.

  2. Να θυμίσω και αυτό που μας είπε ο David για το Zafehouse Diaries που βρίσκετε στο greenlight. Είπε λοιπόν ότι είναι δύσκολο να μαζέψει τους ψήφους γιατί είναι στην ουσία ένα text survival strategy game και αυτό απονθαρύνει τους περισσότερους gamers πλέον.

  3. Δυστυχώς έχει καταντήσει κοινότοπος ο χαρακτηρισμός που σου δίνει κάποιος αν πεις ότι θέλεις να έχει ωραίο τεχνικό τομέα.”Τι;Τα παιχνίδια ρε δεν είναι τα γραφικά μόνο αλλά το gameplay και η ατμόσφαιρα,είσαι casual και φαίνεται απ’τις προτιμήσεις σου και μπλα μπλα”..

  4. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε όλοι μας νοοτροπία σε αυτό το θέμα. Δε λέω να δίνουμε βάση μόνο στα γραφικά, αλλά οφείλουμε να αποδεχθούμε οτι και αυτά πλέον πρέπει να βρίσκονται σε τουλάχιστον αποδεκτό επίπεδο.

  5. Το οποίο αποδεκτό επίπεδο είναι;

    Τα Ultima 7, Ultima Underworld, Wing Commander και λοιπά, γονατίζαν PC στην εποχή τους, αλλά θα παρέμεναν παιχνιδάρες και αν είχαν υποδεέστερο τεχνικό τομέα. Υπήρχε το φοβερό gameplay θεμέλιο, οπότε ορθώς φρόντισαν και το περιτίλυγμα.

    Δε το παίζω πως δε γουστάρω καλά γραφικά, άλλωστε το Infiltator demo της Unreal Engine 4 μου έριξε το σαγόνι στο πάτωμα και τη στιγμή που θα βγει παιχνίδι που θα την αξιοποιεί πλήρως και θα ξεφτιλίσει την 570 GTX μου, την προσμένω και τη φοβάμαι (το δεύτερο η τσέπη μου δηλαδή) ταυτόχρονα.

    Αλλά όταν μεγάλο μέρος του Ειδικού Τύπου μέσα στη γενική λάσπη που για κάποιο λόγο έριξε στο Game of Thrones RPG (για μένα παραμένει το πιο υποτιμημένο παιχνίδι του 2012), αναφέρει και “χάλια γραφικά”, αναρωτιέμαι μήπως ζω σε άλλο πλανήτη από αυτούς. Φυσικά και έχει χειρότερα γραφικά από το Witcher 2… αλλά και το Legends of Grimrock έχει χειρότερα γραφικά από το Witcher 2, κι όμως όλοι χαίρονται που είναι τεχνικά ανώτερο από το Dungeon Master.

    Για μένα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Gameplay + Story είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία, ακολουθεί το εύχρηστο user interface (ευτυχώς εδώ έχουν γίνει άλματα) καθώς και η καθαρά αισθητική γραφική αρτιότητα, και τελευταία και καταιδρωμένα τα hi-res textures και τα polygon count. Αν ένα παιχνίδι εστιάζει στα τελευταία χωρίς να έχει τα υπόλοιπα, εμένα τουλάχιστον δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα.

  6. @ Great0ldOne για μένα το αποδεκτό επίπεδο είναι αυτό που συμβαδίζει με την τεχνοτροπία που έχει επιλεγεί, το στυλ του παιχνιδιού και τις οικονομικές δυνατότητες των παραγωγών. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω πως τα φροντισμένα γραφικά (ανεξαρτήτως πιστότητας) είναι εύκολα διακριτά από τα πρόχειρα ή κακοφτιαγμένα. Για την περίπτωση του Game of Thrones RPG (δεν έχω άποψη για το gameplay, δεν το έχω παίξει) η κριτική στα γραφικά θα είναι σαφώς πιο αυστηρή σε ένα πλήρες εμπορικό παιχνίδι από σημαντικό publisher – και μάλιστα με μια “βαριά” licence- σε σχέση με το προϊόν τεσσάρων ανθρώπων (Grimrock). Εξάλλου, μπορεί τα γραφικά του Grimrock να ήταν περιορισμένα από άποψη ποικιλίας και animations αλλά η πιστότητά τους ήταν υψηλή σε επίπεδο lighting, λεπτομέρειας και textures.

  7. Σημασία έχει να είναι φροντισμένα 3D graphics, ποιοτική pixel art. Πάνω απ’ όλα, να στηρίζουν πλήρως το gameplay και να ταιριάζουν στο είδος του παιχνιδιού.

    Συμφωνώ απόλυτα και στο μυαλό μου έρχεται αμέσως το L.A. Noire. Όλες οι ανακρίσεις βασίζονταν στα απίστευτα facial exressions που είχε.
    Και τα γραφικά μετράνε και το gamplay και ο ήχος και όλα. Ένα παιχνίδι θα πρέπει να είναι άρτιο από όλες τις πλευρές προκειμένου να βγει στα ράφια των καταναλωτών. Αν ένα παιχνίδι έχει καταπληκτικό gameplay και ωστόσο κρασάρει συνεχώς δεν προσφέρει διασκέδαση. Κι αν ένα παιχνίδι δείχνει ωραίο χωρίς να είναι πάλι δεν έχει νόημα.

  8. Ωραίο άρθρο, Αλέξανδρε, για ένα πολύ ενδιαφέρον και πάντα επίκαιρο θέμα. Επί της ουσίας δεν νομίζω κανείς να διαφωνεί με τις σκέψεις σου, και πράγματι τα γραφικά είναι ίσως ο σημαντικότερος παράγοντας στη διαμόρφωση ατμόσφαιρας και immersion. Εγώ, όμως, θα προσέθετα ότι τα γραφικά μετρούν περισσότερο σε συγκεκριμένα είδη παιχνιδιών (π.χ. action, FPS, horror). Στα υπόλοιπα genres μετρούν πολύ περισσότερο άλλες πτυχές (π.χ. στα strategy μετρούν οι μηχανισμοί του gameplay και η challenging AI, στα adventure και τα RPG – τα κλασικά, όχι τα action – μετρούν το story και o κόσμος). Εκεί, αρκεί τα γραφικά να είναι όπως είπες “φροντισμένα” – εγώ θα χρησιμοποιούσα και τη λέξη “λειτουργικά” – καθώς ο παίκτης μπορεί να επιστρατεύσει τη φαντασία του και να μεταφερθεί νοερά στον κόσμο του παιχνιδιού, ακριβώς όπως κάνει όταν διαβάζει ένα βιβλίο (και ναι, μπορεί text adventures να έχουμε σταματήσει να παίζουμε αλλά δεν νομίζω ότι πρόκειται ποτέ να σταματήσουμε να διαβάζουμε).
    Επίσης μην ξεχνάμε ότι τα γραφικά, καλώς ή κακώς, θα ξεθωριάσουν με το πέρασμα του χρόνου, και τα είδη που στηρίζονται κατά μείζονα λόγο σε αυτά θα πρέπει να παίζονται ιδανικά την εποχή τους. Αντίθετα, ένα RPG ή adventure 20ετίας με καλό story άνετα μπορεί να παιχτεί και σήμερα (διαβάστε σχετικά και το άρθρο του Rowan Kaiser, http://www.joystiq.com/2012/10/05/what-gives-role-playing-games-their-longevity/ – ίσως αποτελέσει καλή ιδέα για ένα μελλοντικό άρθρο σχετικά με το τι κάνει ένα παιχνίδι, γενικότερα, διαχρονικό). Το ίδιο φυσικά μπορεί να ισχύει (σε μικρότερο βαθμό κατ’εμέ) και για ένα action ή FPS με καλούς μηχανισμούς gameplay. Το Doom μπορεί να εκμεταλλεύτηκε τα κορυφαία 3D γραφικά για την εποχή του, αλλά το ίδιο ίσχυε πριν από αυτό για το Wolfenstein και κατόπιν αυτού για το Quake. Γιατί όμως το Doom ήταν εκείνο που αποτέλεσε το σημείο αναφοράς του είδους στο οποίο αναφερόμαστε σήμερα? Ίσως και να είχε το κατάλληλο timing, εγώ όμως πιστεύω ότι ήταν λόγω του εκπληκτικού level design και του gameplay που σε κρατούσε στην άκρη της καρέκλας ενώ έδινες και τις τελευταίες στάλες ψυχής προκειμένου να κρατηθείς ζωντανός, κάτι που δεν συνέβαινε με τα άλλα δύο παιχνίδια (αλήθεια το Crysis θα το θυμάται κανείς μετά από 20 χρόνια με τον τρόπο που θυμόμαστε σήμερα το Doom?).
    Πλέον τα προσεγμένα και up-to-date γραφικά θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένα και δύσκολα βρίσκει ένα παιχνίδι το δρόμο του στα ράφια των καταστημάτων ή στους ψηφιακούς servers χωρίς αποδεκτό τεχνικό τομέα (αντίθετα με τα bugs που συνήθως κάνουν πάρτι, ελέω patches). Αν κάτι τέτοιο γίνει, πολύ απλά το παιχνίδι θα γνωρίσει την κατακραυγή έχοντας υπογράψει την εμπορική του αποτυχία. Οι triple-A publishers έχουν φυσικά κάθε λόγο να ωθούν τα γραφικά πέρα από το state-of-the-art, στοχεύοντας (κοντόφθαλμα συνήθως) στην πρόσκαιρη εμπορική επιτυχία, αλλά δεν εξασφαλίζουν έτσι την αντοχή του παιχνιδιού στο χρόνο. Παιχνίδια όπως System Shock, Torment, Bloodlines που δεν σημείωσαν ιδαίτερη εμπορική επιτυχία την εποχή τους, παρ’ ότι είχαν προσεγμένο τεχνικό τομέα, έμειναν κλασικά και διαχρονικά λόγω story ή/και gameplay, ενώ αντίθετα δεν νομίζω να ασχοληθεί κανείς σήμερα με ένα παιχνίδι αντίστοιχης ηλικίας που δεν έχει να του προσφέρει διασκέδαση ή πρόκληση, ή να του διηγηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία με plot twists, ή να τον ταξιδέψει (έστω νοερά και με μινιμαλιστική γραφική απεικόνιση) σε έναν άλλο μακρινό κόσμο.

  9. Admiral, ανέφερες τη λέξη-κλειδί, μιλώντας για το Limbo: “ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ”. Το πρόβλημα είναι ότι χρησιμοποιούμε τη λέξη “γραφικά” για να αναφερθούμε σε πτυχές του παιχνιδιού που αφορούν όχι τα γραφικά, αλλά την αισθητική του παιχνιδιού. Πολύ σωστά ανέφερες ότι “Αρκεί απλώς ο τεχνικός τομέας να είναι ο κατάλληλος για τον τύπο του παιχνιδιού και να είναι φροντισμένος μέσα στα πλαίσια της τεχνοτροπίας που έχει επιλεγεί.” Αν μπορείς να διαθέσεις πέντε λεπτά (όχι περισσότερο), δες αυτό εδώ το βίντεο πάνω στο θέμα, νομίζω ότι θα το βρεις πολύ ενδιαφέρον Graphics vs. Aesthetics (”http://www.youtube.com/watch?v=5oK8UTRgvJU”)

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL