THE WALKING DEAD: MICHONNE- EPISODE ONE: IN TOO DEEP

Όταν το μακρινό (πλέον) 2012 κυκλοφορούσε το πρώτο επεισόδιο του διαδραστικού φιλμ της Telltale, The Walking Dead, η gaming κοινότητα ήταν εντελώς απροετοίμαστη για το συναισθηματικό tour-de-force που την περίμενε. Ακόμη και οι αρνητές του όλου εγχειρήματος, δεν μπορούσαν να μην παραδεχτούν πως η Telltale είχε ουσιαστικά ανασύρει από τις στάχτες και αναδημιουργήσει το πάλαι ποτέ κραταιό είδος των interactive movies και είχε δημιουργήσει ένα τίτλο ο οποίος ήταν ικανός να δημιουργεί πολύ έντονα συναισθήματα στους παίκτες, μέσα από την γραφή, την ανάπτυξη των χαρακτήρων αλλά και των φρικτών καταστάσεων στις οποίες καλούνταν διαρκώς να ανταπεξέλθουν, πληρώνοντας ολοένα και βαρύτερα τιμήματα.

No Hope In Sight

Η συνέχεια, ήταν λίγο πολύ γνωστή. Η Telltale Games, από ένα μικρό και αγαπημένο cult studio παραγωγής «παραδοσιακών» και ιδιαίτερα ποιοτικών adventure games, μετατράπηκε σε έναν ιδιαίτερα σημαντικό παίκτη της βιομηχανίας, αποκτώντας τα δικαιώματα μιας πληθώρας «βαριών» franchises, προκειμένου να εμφυσήσει στις «παιχνιδένιες» εκδοχές τους, κάτι από την μαγεία -και την αντίστοιχη εμπορική επιτυχία- της πρώτης σαιζόν του The Walking Dead.

Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η Telltale παρέδωσε το αριστούργημά της με το neon μεθύσι του υπεραντρίκιου The Wolf Among Us, μας διασκέδασε με το σπιρτόζικο Tales from the Borderlands αλλά και μας έκανε να νιώσουμε κάτι από το Σαιξπηρικό μελόδραμα του Westeros, μέσα από την εμπνευσμένη εκδοχή της για το Game of Thrones. Φυσικά, υπήρξε και το κατά γενική ομολογία αποτυχημένο πείραμα του Minecraft: Story Mode όπως και μια δεύτερη σαιζόν του The Walking Dead, η οποία όμως, δεν κατόρθωσε να συγκινήσει ιδιαίτερα τους οπαδούς της, παρά το γεγονός ότι διατηρούσε το ποιοτικό στάνταρ που είχε γίνει πλέον σήμα κατατεθέν της εταιρείας.

Michonne και Γλυκά Αδιάφορος Κλώνος του Ben Harper επί το έργον

Η μίνι σειρά Michonne, πρόκειται να ολοκληρωθεί σε τρία μονόωρα επεισόδια, και αφηγείται την «χαμένη» περίοδο της Michonne, όταν εκείνη είχε προσωρινά αποχωρήσει από την «διάσημη» παρέα του Ψυχασθενή Δικτάτορα Της Καρδιάς Μας, Ρίκαρου. Το marketing ολόκληρης της σειράς έχει επικεντρωθεί προφανώς γύρω από το οπαδικό όνειρο του να ενσαρκώσει κανείς την πρακτικά ασταμάτητη μετα-αποκαλυπτική σαμουράι και να γευτεί λίγο από το μένος της. Και εδώ ακριβώς αυτοπυροβολείται μεγαλοπρεπέστατα η κάποτε αγαπημένη Telltale.

Το δράμα, η ομορφιά, η συγκίνηση και η αίσθηση οικειότητας που άφηνε το αρχικό The Walking Dead, είχαν να κάνουν άμεσα με τον χαρακτήρα-κλειδί της Clementine. Η επιβίωση του δικού μας χαρακτήρα ερχόταν σε δεύτερη μοίρα και μέσα από μια σειρά φαινομενικά «μικρών» στιγμών, καταλήγαμε να νοιαζόμαστε και να πονάμε την Clementine, σαν να επρόκειτο για πραγματικό, δικό μας άνθρωπο. Κάθε απόφαση μας βασάνιζε, όχι για τον αντίκτυπο που θα είχε στον ίδιο τον Lee, αλλά στην μικρή προστατευόμενή του. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες δημιουργήσαν ένα ενδιαφέρον οικοδόμημα και το σταδιακό φρικτό γκρέμισμα αυτού, μας επηρέαζε άμεσα.

Κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά…

Στο In Too Deep, πρώτο επεισόδιο της σειράς, όλα τα παραπάνω τα ξεχνάμε. Η Michonne δεν καταλαβαίνει Χριστό και στοιχειωμένη από αναμνήσεις και ενοχές, περιφέρεται άσκοπα στις ερημιές της Georgia, σφάζοντας οτιδήποτε νεκροζώντανο κάνει το λάθος να βρεθεί στο διάβα της. Κάποια στιγμή, με τον ψυχισμό της εντελώς κλονισμένο, συναντά έναν ευχάριστο τύπο, ο οποίος ζει μαζί με δυο άλλους ευχάριστους και τίγκα τζενέρικ τύπους σε ένα μπάρκο. Κινούμενοι μέσω των ποταμών, είναι σχετικά ασφαλέστεροι από τις ορδές των Βαδίζοντων Νεκρών. O Ευχάριστος Τζενέρικ Τύπος #1, περιμαζεύει την Michonne και αυτή, μη έχοντας κάποια άλλη βιώσιμη επιλογή, προσχωρεί προσωρινά στην ομάδα του. Όταν θα λάβουν μια έκκληση για βοήθεια στον ασύρματο του πλοιαρίου τους και σπεύσουν να ερευνήσουν το σήμα, τα πράγματα μέλλουν να μπλεχτούν με τον χειρότερο τρόπο. Όχι που δεν, δηλαδή. Μιλάμε πάντοτε για τον κόσμο του The Walking Dead, όπου οι μοναδικές επιλογές παραμένουν πάντοτε η κακή και η χειρότερη.

Αν και η Telltale καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να εμφυσήσει το επεισόδιο με την χαρακτηριστική ποιοτική της γραφή, τίποτε δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός πως ουσιαστικά, όταν δεν σφάζουμε τα πάντα μέσω των γνωστών και πλέον ελαφρώς γραφικών QTE’s, μπλεκόμαστε σε μια ιστορία με αδιάφορους τύπους οι οποίοι μας παρουσιάζονται για πέντε-δέκα λεπτά προτού κληθούμε να αποφασίσουμε αν θα ζήσουν ή αν θα πεθάνουν. Οποιαδήποτε δηλαδή συναισθηματική φόρτιση επιχειρείται να δημιουργηθεί, μένει εντελώς ανερμάτιστη και φαιδρή. Είναι λογικό να μην μας ενδιαφέρει καθόλου ένας τύπος που μόλις γνωρίσαμε, ειδικά όταν πρόκειται για την δική μας επιβίωση.

“Τί θέλετε να πείτε δεν θα παίζουμε στην τέταρτη σαιζόν του Sam & Max;”

Εδώ εντοπίζεται ίσως και το σημείο στο οποίο το In Too Deep πετυχαίνει απόλυτα. Η Michonne δεν είναι φίλη σου. Δεν θέλει να σου μιλήσει για τα προβλήματά της. Δεν την ενδιαφέρει αν πονάς ή είσαι κουρασμένος. Για πρώτη φορά σε παιχνίδι της Telltale, συνέλαβα τον εαυτό μου να επιλέγει συνειδητά την σιωπή στους διαλόγους, γιατί απλά αισθανόμουν πως ήταν η πιο ταιριαστή αντίδραση για τον χαρακτήρα μου. Από την άλλη, όταν ο πρωταγωνιστής σου είναι μια de facto μηχανή του κιμά, είναι λογικό να μην αγχώνεσαι ή ενθουσιάζεσαι με οτιδήποτε του συμβαίνει, καθώς, γνωρίζεις πως στο τέλος όλα θα πάνε καλά και τα κουφάρια των εχθρών σου θα συνεχίσουν να στοιβάζονται.

Έχουμε δηλαδή ένα συμπαθητικό επεισόδιο του The Walking Dead, το οποίο δεν δημιουργεί το παραμικρό σασπένς (όσοι παρακολουθούν την σειρά γνωρίζουν πως η Michonne, ως άλλη δύναμη της φύσης, δεν παθαίνει απολύτως τίποτε, ποτέ) και οι τρίτοι χαρακτήρες που εισάγει, εμφανίζονται τόσο λίγο και αποτελούν τέτοια κλισέ, που πραγματικά δεν νιώθεις απολύτως τίποτε σαν παίκτης για αυτούς.

H Norma είναι με διαφορά ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας που εμφανίζεται στο επεισόδιο

Φυσικά πρόκειται για μια ποιοτική και καλογραμμένη περιπέτεια στον κόσμο του The Walking Dead, αλλά είναι πλέον εντελώς ξεκάθαρο πως απευθύνεται μονάχα στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς της σειράς. Εκεί που η ιστορία της Clementine και του Lee αποτέλεσε την μεγάλη gaming αφήγηση που ένωσε ετερόκλητες κάστες παικτών μέσα στο 2012, το Michonne ουσιαστικά ηθελημένα προσκαλεί μονάχα τους «βαμμένους» οπαδούς της σειράς.

Αναλόγως των προτιμήσεών σας, ενδεχομένως να περάσετε ένα ιδιαίτερα ευχάριστο απόγευμα μαζί του. Εάν όμως ψάχνετε εδώ απόηχους της κάθε-στιγμή-και-ανατριχίλας πρώτης σαιζόν, μάλλον θα απογοητευτείτε.

Pros

Cons