Η γοητεία των sandbox games, part 2
Στα πλαίσια του εναρκτήριου άρθρου για τη στήλη Captain’s Log, είχα περιγράψει την παράξενη σχέση που διατηρώ με τα sandbox games. Κλείνοντας εκείνο το κείμενο, αναφέρθηκα σε μία μυστηριώδη λέξη που τα καθιστά απολύτως ελκυστικά σε μένα, παρόλο που δε θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ως οπαδό τους. Η λέξη αυτή είναι αρκετή ώστε να με ωθεί να αγοράζω την πλειοψηφία των sandbox games και να αφιερώνω δεκάδες ώρες παίζοντάς τα. Μη με κοιτάτε έτσι περίεργα, δεν είμαι ανώμαλος επειδή αγοράζω κατά συρροή παιχνίδια που δεν πολυευχαριστιέμαι! Απλώς μου προσφέρουν κάτι που πλέον βρίσκω όλο και πιο σπάνια στα υπόλοιπα games. Τι;
Το “απρόβλεπτο”.
Αυτή είναι η λέξη-μαγνήτης που με αναγκάζει να συμπεριφέρομαι με τα sandbox games ως κουνούπι όταν αντικρύζει έντονο φως. Τα περισσότερα σύγχρονα games διαθέτουν εντυπωσιακά γραφικά και εκρηκτικά set pieces, προσφέρουν διασκέδαση για ένα playthrough, όμως το τίμημα που πληρώνουμε για την περίφημη “κινηματογραφική αισθητική” είναι βαρύ: η απώλεια της οποιασδήποτε δυνατότητας του παίκτη να επηρεάσει ουσιαστικά τα δρώμενα ή να παρεκλίνει από την πορεία που έχει χαράξει ο level designer. Οι single player campaigns πολλών παιχνιδιών εξελίσσονται κατά έναν τρόπο απόλυτα προβλέψιμο, σταθερό, συγκεκριμένο. Βαρετό. Τα scripted sequences εντυπωσιάζουν μόνο την πρώτη φορά που τα βλέπεις, από εκεί και πέρα καταλήγουν ενοχλητικό χάσιμο χρόνου που υπομένεις αναγκαστικά μέχρι να φτάσεις στο gameplay. Οι σύγχρονοι developers τρέμουν τόσο πολύ την ιδέα της αυτονομίας του παίκτη ώστε προτιμούν να τον ρίξουν σε μια προδιαγεγραμμένη (μέχρι αηδίας) πορεία και να του δώσουν την ψευδή εντύπωση οτι είναι ενεργό μέρος της δράσης. Στην πραγματικότητα, ο παίκτης στις περισσότερες των περιπτώσεων έχει το ρόλο του θεατή, με διαλείμματα όπου τον βάζουμε να πατήσει μερικά κουμπιά για να χαίρεται.
Ξέρετε πώς με κάνει να νιώθω αυτό; Σαν το ανηψάκι μου. Όταν ήταν μικρότερο σε ηλικία και ερχόταν από το σπίτι, ήθελε πάντα να παίξει games στον υπολογιστή αλλά δεν είχε αποκτήσει ακόμα τα αντανακλαστικά για να αποφεύγει το συνεχές game over. Έτσι, για να μπορέσει να ευχαριστηθεί το παιχνίδι, του έδινα στα χέρια ένα gamepad (που δεν ήταν συνδεδεμένο με το PC) και έβαζα full screen… gameplay videos από το Youtube. Με τη μέθοδο αυτή το ανηψάκι μου είχε την εντύπωση οτι προκαλεί το ίδιο τα συμβάντα επί της οθόνης και μπορούσε να ευχαριστηθεί το θέαμα, ενώ εγώ γνώριζα οτι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει κάτι που θα χαλάσει τη διασκέδασή του. Βλέπετε την αντιστοιχία;
Τα sandbox games διαθέτουν ασφαλώς scripted αποστολές, προδιαγεγραμμένες εξελίξεις και επαναλαμβανόμενα γεγονότα, άλλωστε με τη σημερινή τεχνολογία είναι ουτοπικό να περιμένουμε κάτι διαφορετικό. Όταν όμως δεν εκτελείς κάποια συγκεκριμένη αποστολή, όταν απλώς περιπλανιέσαι αμέριμνος στον κόσμο του παιχνιδιού, τότε τα πάντα μπορούν να συμβούν. Απρόβλεπτο. Αν αποφασίσω να κλέψω ένα τζιπ, να το ρίξω από τον κοντινότερο γκρεμό και να πηδήξω στον αέρα ώστε να γαντζωθώ από ένα ελικόπτερο που έτυχε να περνά εκείνη τη στιγμή από το σημείο, γνωρίζω οτι όλη η αλληλουχία γεγονότων συνέβη επειδή εγώ το θέλησα, από τις δικές μου πράξεις. Όχι επειδή έτσι σχεδιάστηκε από κάποιον designer. Αν κάνω load και ξαναπροσπαθήσω, τα γεγονότα μπορεί να εξελιχθούν εντελώς διαφορετικά και να καταλήξω πάνω σε ένα τζετ σκι τρέχοντας να ξεφύγω από την αστυνομία. Ποιος ξέρει τι θα συμβεί μετά; Κανείς, και αυτό ακριβώς είναι που με κάνει να αγαπώ τελικά τα sandbox games. Κι ας μη μου αρέσουν πάρα πολύ.
Να ‘γιάσει το στόμα σου Ναύαρχε ! Πολύ ωραία το έκλεισες το θέμα και είμαι μαζί σου 100%. Αυτό το απρόβλεπτο μετράει τόσο πολύ σε κάποιους παίχτες που εξυψώνει το gameplay στα ύψη. Ειδικά αυτό το τελευταίο που λες ότι αν ξανακάνεις τα ίδια ακριβώς πράγματα, μπορεί η κατάληξη να είναι εντελώς διαφορετική.
Συμφωνώ !
Πο***ια που παιχτηκε στο ανιψακι!!!
Περιστατικό που θυμάμαι από το call of pripyat. Πήγαινα με κάτι λαθρέμπορους όπλων να συναντήσουμε κατι undercover loners- “dealers”. Ξάφνου σκάει emission. Ποιος είδε τον Αρμαγεδδών και δεν τον φοβήθηκε xD! Άλλοι σκορπισαν δεξιά και αριστερά άλλοι σε λαγούμια, άλλοι μέσα στο κτίριο που ήταν να γίνει η συνάντηση. Μόλις ηρέμησαν τα πράγματα και βγήκα από το λαγούμι μου, ο big boss με την πραμάτεια άφαντος (μαλλον σε καμια πλαγιά θα κειτόταν ψόφιος, και τα τσιράκια του να σφάζονται με τους εναπομείνατες “dealers”. Φυσικά το quest έφαγε fail. Ραντομ σιτ φουτουγου! 😀
Μπράβο ρε Αλέξανδρε! Μπράβο. Με αντιπροσωπεύει απολύτως το κείμενο.
Κυρίως αυτό με γοητεύει και εμένα, ειδικά σε σχέση με τα πλήρως scripted σύγχρονα shooters.
Αυτό διασκέδαζε και εγώ είχα το κεφάλι μου ήσυχο. Θα το χαρακτήριζα win-win 🙂
Παντοτινός έρωτας τα STALKER!
Merci monsieur 🙂 Είμαι σίγουρος οτι πολλοί gamers έχουν αρχίσει να κουράζονται από το ανηλεές scripting.
Καλά, με τα shooter έχει παραγίνει… Μπορεί να έχει ωραία ιστορία, αλλά είναι σα να βλέπεις 2ωρη ταινία. Όσο κρατήσει είναι καλά, μετά τελείωσε. Γι’ αυτό shooter μόνο από το Steam στα πανηγύρια του.
Υ.Γ, Εξυψώνει στα ύψη… τι έχω πει ο Θεός… Μιλήστε ρε Mods, μην είστε ευγενικοί 😛