REVIEWS

MOONS OF MADNESS

Η τρέλα δεν πάει μόνο στα βουνά

Όσοι διαβάζετε συχνά κείμενά μου, θα έχετε διαπιστώσει ότι τα horror παιχνίδια συγκαταλέγονται στις αγαπημένες μου κατηγορίες. Κατά συνέπεια, δε μπορούσα να μείνω ασυγκίνητος στην κυκλοφορία του Moons of Madness, ένα τίτλο που περίμενα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τα πρώτα trailers (και σίγουρα δεν ήμουν ο μόνος). Πόσο μάλλον όταν έμοιαζε να συνδυάζει για πρώτη – αν δεν απατώμαι – φορά τον κοσμικό τρόμο όπως αποτυπωνόταν στις σελίδες των βιβλίων του H. P. Lovecraft με την επιστημονική φαντασία, σε ένα σκηνικό στο διάστημα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το παιχνίδι των Νορβηγών της Rock Pocket Games, στηρίχθηκε τόσο από την συντοπίτισσα Funcom που είχε το ρόλο εκδότη, όσο και από το Νορβηγικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Έτσι, για να έχουμε μια ιδέα περί αντιμετώπισης παιχνιδιών και ανάπτυξής τους σε άλλες χώρες…

Το Moons of Madness στηρίζεται στο lore του MMO The Secret World (Secret World Legends πλέον). Οι δημιουργοί παρόλα αυτά μας διαβεβαιώνουν ότι δεν χρειάζεται πρότερη γνώση και επαφή με το παιχνίδι της Funcom για να καταλάβουμε την ιστορία, κάτι που μπορώ να επιβεβαιώσω αφού πρόκειται απλά για μερικές αναφορές – κλείσιμο ματιού προς τους φίλους του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Το προσωπικό της Orochi, εταιρίας – κολοσσού στο χώρο της επιστημονικής έρευνας λαμβάνει ένα ασυνήθιστο σήμα επικοινωνίας από τον Άρη. Τάχιστα στήνει μία βάση εκεί και στέλνει ένα πλήρωμα να την επανδρώσει τη βάση, ώστε να αποκωδικοποιήσουν το σήμα και να ερευνήσουν την ύπαρξη ζωής στον Κόκκινο Πλανήτη. Στο παιχνίδι παίρνουμε τον έλεγχο του Shane Newehart, τεχνικού υπεύθυνο για την εύρυθμη λειτουργία και συντήρηση του εξοπλισμού. Έχοντας περάσει μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας αρκετό καιρό στον Άρη κι έχοντας σημειώσει μικρή πρόοδο υπό τη μορφή ανεύρεσης μικροοργανισμών σε απολιθώματα, έρχεται η στιγμή που η εταιρία στέλνει ένα σκάφος με τους αντικαταστάτες τους.

Ένα από τα πρώτα objectives του παιχνιδιού

Περιμένοντας λοιπόν την πολυπόθητη επιστροφή στη Γη, αρχίζουν να συμβαίνουν αναποδιές, όπως βλάβες στο σύστημα ασφαλείας, διαρροές νερού στο θερμοκήπιο κ.α., σε συνδυασμό με παραισθήσεις του Shane που τον κάνουν να αμφισβητεί τα λογικά του. Το σενάριο είναι προσεγμένο, με μερικές δυνατές στιγμές και δεν χάνει ούτε λεπτό το ενδιαφέρον του, ακόμα και στις πρώτες πιο ήρεμες ώρες. Απλά δε γίνεται να μην χαθείς μέσα στο immersion, ακόμα και μέσα από κάθε μικρό κείμενο και (πλήρως ηχογραφημένο) διάλογο.

Το Moons of Madness χρησιμοποιεί την αφηγηματική προσέγγιση των Interactive Storytelling παιχνιδιών, ενσωματώνοντας αρκετά puzzles που θα βλέπαμε σε κλασικά adventure και μου θύμισε σε στιγμές το Conarium. Δε συντρέχει λόγος ανησυχίας λοιπόν, πως έχουμε να κάνουμε με διαδραστική ταινία (ή εξομοιωτή περιπάτου που λένε και τα cool παιδιά). Υπάρχει inventory που τοποθετούμε αντικείμενα για χρήση τους αργότερα, ενώ μπορούμε και να τα κρατήσουμε στα χέρια μας και να τα περιστρέψουμε για να δούμε λεπτομέρειες (εμφανίζονται σε αρκετά αντικείμενα σημεία – hotspots που επιτρέπουν διαφορετικές ενέργειες, ωραίος τρόπος για να διατηρείται καθαρό το User Interface) που μπορεί να σχετίζονται με την επίλυση κάποιου γρίφου. Όλα τα puzzles είναι άψογα τοποθετημένα στη ροή της ιστορίας και είναι απολύτως λογικά, ακόμα και εκείνα τα λίγα που είναι πιο… εξωγήινης φύσεως, κατ’ επέκταση δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη δυσκολία στη λύση τους. Σε αυτό συνεισφέρει και το Biogage που φοράμε στο χέρι, μια συσκευή που συνδυάζει πρόσβαση στο inventory, υπενθύμιση objectives, αποκάλυψη σημείων αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον σε συγκεκριμένη ακτίνα γύρω μας και χειρισμό/πείραγμα ηλεκτρονικών συσκευών από απόσταση.

Τα puzzles είναι λογικά σχεδιασμένα.

Δε θα μπορούσε φυσικά να είναι horror παιχνίδι χωρίς να υπάρχει η απαραίτητη ένταση. Η ζωή του Shane κινδυνεύει τόσο από συνθήκες του περιβάλλοντος (π.χ. έλλειψη οξυγόνου) όσο και από μερικές πιο απόκοσμες απειλές. Ας μείνω στο ότι στο παιχνίδι υπάρχουν στιγμές -κάποιες, ιδιαίτερα αγωνιώδεις – που πρέπει να κινηθούμε γρήγορα αν δε θέλουμε να ονειρευτούμε αιώνια, καθώς κι ένα σύντομο σχετικά σημείο που πρέπει να περάσουμε με stealth, οφείλω να ξεκαθαρίσω πάντως ότι το Moons of Madness δε γίνεται Alien: Isolation ή Outlast. Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι φανταστική, δεν περίμενα πως το πάντρεμα cosmic horror με space sci-fi στιγμές θα ήταν τόσο ωραίο. Ειδικά κάποιες από τις δεύτερες θα ευχόμουν να υπήρχαν σε κάποιο System Shock. Τέλος, υπάρχουν και κάποια jumpscares (μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού) τα οποία είναι απρόβλεπτα και γι’ αυτό, αποτελεσματικά.

I’ve dreamed of cosmonauts and dead stars

Το Moons of Madness κάνει χρήση της Unreal Engine 4 (οποία έκπληξις σε αυτό το σημείο, η συντριπτική πλειοψηφία των indie παιχνιδιών με τρισδιάστατα γραφικά χρησιμοποιεί αυτή ή τη Unity) με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Είναι σίγουρα ένα από τα πιο καλαίσθητα και λεπτομερή παιχνίδια που έχω δει έως τώρα με τη συγκεκριμένη μηχανή γραφικών. Από τη διαστημική βάση Trailblazer Alpha και το κέντρο επικοινωνιών με το παρατηρητήριο στην αχανή έρημο της επιφάνειας του Άρη έως και τα πιο… αρχαία μέρη παραπέρα, υπήρχαν φορές που σταμάταγα να απορροφήσω τη σκηνή. Εντύπωση μου προκάλεσαν και τα animations του πρωταγωνιστή, δείτε για παράδειγμα πως ο Shane τραβάει μια καρέκλα για να κάτσει μπροστά σε ένα pc monitor, σου δίνει την αίσθηση ότι χειρίζεσαι ένα ανθρώπινο σώμα και όχι απλά ένα σύνολο από πολύγωνα. Η μουσική αντίθετα, έχει αρκετά μινιμαλιστικό χαρακτήρα αλλά επιτελεί αποτελεσματικά το σκοπό της, προκαλώντας ρίγη και προετοιμάζοντας μας για τα χειρότερα.

Αν κάτι με απογοήτευσε στο Moons of Madness ήταν τα φινάλε. Ίσως περίμενα περισσότερα βάσει του τι είχε προηγηθεί αλλά αυτό που δε μου άρεσε κυρίως έχει να κάνει με το ότι και τα 2 δε διαφέρουν ιδιαίτερα μεταξύ τους. Επίσης, αν και και η απόδοση του τίτλου ήταν καλή, συνάντησα μερικά θέματα. Το ένα έχει να κάνει με textures που δε φόρτωναν σε επιφάνειες στο περιβάλλον και στερούνταν λεπτομερειών, κυρίως προς τις τελευταίες ώρες του παιχνιδιού και το παρατήρησα ως επί πλείστον σε επιφάνειες που ήταν μακριά από το χαρακτήρα. Το άλλο αφορά στους χρόνος φόρτωσης. Τυπικές loading screens δεν υπάρχουν οπότε το παιχνίδι φορτώνει κάθε περιοχή ενώ παίζουμε με αποτέλεσμα να παρατηρείται αισθητή επιβράδυνση στο gameplay, η οποία άλλοτε διαρκούσε λίγο κι άλλες φορές αρκετά δευτερόλεπτα. Παρόμοιο θέμα υπήρχε και στα σημεία που το παιχνίδι έσωζε, αν και δεν ήταν τόσο έντονο εκεί. Κάποιοι παίκτες υποστηρίζουν ότι οφείλεται στο Denuvo DRM, οπότε μένει να το δούμε αν κάποια στιγμή αυτό αφαιρεθεί.

Στα άδυτα της Orochi

Το Moons of Madness αποτελεί μια ιδιαιτέρως προσεγμένη καταβύθιση στην τρέλα, με στιγμές ψυχολογικού τρόμου και δέους για τις οντότητες που ονειρεύονται τους εφιάλτες στους οποίους παίρνουμε μέρος. Με διάρκεια γύρω στις 8-9 ώρες και αριστοτεχνικό χτίσιμο ατμόσφαιρας και σεναριακών εξελίξεων, είναι ένας τίτλος που όλοι οι fans των horror games πρέπει να δοκιμάσουν.

Insanity meter - 83%

83%

Tekeli-li!

Ίσως η καλύτερη υλοποίηση διαδραστικής αφηγηματικής εμπειρίας με παραδοσιακή επίλυση puzzles που έχουμε δει μέχρι σήμερα, σε ένα εξαιρετικό συνδυασμό απόκοσμων τρόμων και απτής επιστημονικής φαντασίας.

Παναγιώτης Μητράκης

As a kid of the 80's, he began his journey into gaming with coin-ops and the classic Game Boy. He found some respite with his beloved SNES and got into PC gaming in 1998, with landmark games like Half-Life and Baldur's Gate. He doesn't steer clear of (almost) any genre but has a predilection for RPGs and survival horror and tries to introduce others to Silent Hill, S.T.A.L.K.E.R. and the creations of Looking Glass and Obsidian.

Leave a Reply

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
en_USEN