THE WALKING DEAD: A NEW FRONTIER, EPISODE 4: THICKER THAN WATER

Παίζοντας το τέταρτο επεισόδιο της τρίτης σαιζόν του διαδραστικού The Walking Dead (τώρα που το διαβάζω, ακούγεται επακριβώς όσο κουραστικό είναι στην πραγματικότητα) κατέληξα στο εξής θλιβερό συμπέρασμα : έχει παραγίνει το κακό. Η υπόθεση έχει ξεχειλώσει στο μη περαιτέρω. Κατανοώ πως την σήμερον, ένα επιτυχημένο franchise αποτελεί ουσιαστικά το μεροκάματο δεκάδων ή και εκατοντάδων ανθρώπων και καμιά εταιρεία παραγωγής δεν επιθυμεί να αφήσει την «κότα με τα χρυσά αυγά» προκειμένου να επενδύσει σε κάτι νέο και αβέβαιο.

Ο κύκλος του The Walking Dead, έχει για εμένα κλείσει καλλιτεχνικά εδώ και αρκετό καιρό. Μέσα από το κόμικ και τις δυο τηλεοπτικές σειρές, έχει εξερευνηθεί σχεδόν κάθε πιθανή «ανώμαλη» συμπεριφορά του ανθρώπου σε συνθήκες ακραίας πίεσης. Αυτό λοιπόν που μένει στο «δικό μας» The Walking Dead, δια χειρός Telltale, είναι να μας παρουσιάζει ένα διαρκές αναμάσημα σκηνών και θεμάτων που έχουν ήδη εξερευνηθεί και εξαντληθεί σεναριακά, ιδεολογικά και καλλιτεχνικά, στο πρωτότυπο υλικό.

Τα flashbacks στην αρχή κάθε επεισοδίου, αποτελούν ιδιαίτερα ευπρόσδεκτες πινελιές στην αφήγηση του A New Frontier

Αναγνωρίζω πως ενδεχομένως το A New Frontier να απευθύνεται σε ένα εφηβικό κοινό, το οποίο ανακάλυψε το σύμπαν του The Walking Dead τα τελευταία δυο με τρία χρόνια και είναι ακόμα «φρέσκο» και δίχως ιδιαίτερη γνώση των ποιοτικών δημιουργιών του χώρου. Εξεταζόμενο υπό αυτό το πρίσμα, είναι ένα αξιοπρεπέστατο διαδραστικό φιλμ της Telltale. Υψηλές αξίες παραγωγής, όμορφα γραφικά, ποιοτικά voice-overs, τίμια και αξιοπρεπής μυθοπλασία. Το προτελευταίο επεισόδιο της σαιζόν περιλαμβάνει μάλιστα και δυο πραγματικά δυνατές σκηνές. Μια δε εξ’ αυτών, ιδιαίτερα τρυφερή και «ανθρώπινη», δίχως την παραμικρή υποψία μελοδράματος ή φτήνιας άνετα συγκαταλέγεται στις κορυφαίες της σειράς.

Είναι φυσικά οδυνηρό να διαπιστώνεις πως η Telltale εξακολουθεί να στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις guest εμφανίσεις ενός χαρακτήρα που εμφανίστηκε προ πενταετίας, προκειμένου να κεντρίσει το συναίσθημα των παικτών. Πέρα από αυτό, ο Javi είναι συμπαθής ως κομπάρσος του Fear The Walking Dead. Μονάχα στο γεμάτο δράση φινάλε του επεισοδίου ένιωσα να σπάει κάπως ο λήθαργος και η μονοτονία της παρακολούθησης ενός φιλμ του οποίου οι χαρακτήρες δεν έχουν απολύτως τίποτε το ρηξικέλευθο ή ενδιαφέρον να προτάξουν σε επίπεδο γραφής.

Με διαφορά η δυνατότερη σκηνή του επεισοδίου

Επαναλήψεις γνώριμων σκηνών, καταστάσεων και δυναμικών της τηλεοπτικής σειράς και χρήση της Clementine ως συναισθηματικού «εκβιασμού», προκειμένου να κρατήσουν το ενδιαφέρον των βετεράνων παικτών. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η Telltale πλέον, εάν την κρίνουμε δίχως την παραμικρή επιείκεια και από την σκοπιά ενός ανθρώπου ο οποίος παρακολουθεί την μυθολογία του The Walking Dead για περισσότερα από επτά χρόνια.

Ως προϊόν που απευθύνεται σε πρόσφατα μυημένο κοινό, διαθέτει γοητεία και σώζεται από την ιδιαίτερα προσεγμένη παραγωγή. Δίχως όμως ρίσκα ή εξέλιξη στο αφηγηματικό της μοντέλο (το πρόσφατο και πολύ ενδιαφέρον Late Shift περιλαμβάνει μερικές εξαιρετικές ιδέες τις οποίες θα μπορούσε να δανειστεί η εταιρεία), η Telltale είναι καταδικασμένη στην παραγωγή καλλιτεχνικών μετριοτήτων. Εκεί που κάποτε αναβίωσε και εκμοντέρνισε με ιδιαίτερα εντυπωσιακό τρόπο ένα είδος που θεωρείτο νεκρό, πλέον αρκείται να αναμασά νωχελικά τον ένδοξο σανό του παρελθόντος.

Από το καταιγιστικό φινάλε του επεισοδίου

Κρίμα, μεγάλο κρίμα.

Pros

Cons