Είναι αλήθεια πως είχα μια μακάβρια περιέργεια για τον τρόπο με τον οποίο θα χειριζόταν η παραπαίουσα πλέον Telltale, το φινάλε της σειράς που την έβαλε για τα καλά στον χάρτη των ‘μεγάλων’ παιδιών. Καθώς η εταιρεία δεν μας διέθεσε εγκαίρως κάποιο review κώδικα του παιχνιδιού, δεν θα ακολουθήσει κανονική επισκόπηση. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σου όμως, Τακτικέ Αναγνώστη, τις εντυπώσεις που μου άφησε το πρώτο από τα τέσσερα σχεδιασμένα επεισόδια του φινάλε, ‘Done Running’.
Είναι κοινό μυστικό πως το τηλεοπτικό The Walking Dead έχει πλέον οριστικά ξεθυμάνει. Οι έξοδοι του Ψυχασθενή-Δικτάτορα-της-Καρδιάς-Μας, Ρίκαρου και της Νοστιμούλας-Που-Τα-Έφτιαξε-Με-Τον-Κινεζούλη-Διότι-Αποκάλυψη, στο έκτο επεισόδιο της επερχόμενης ένατης σαιζόν, μέλλουν να αποτελέσουν και την οριστική ταφόπλακα της σειράς η οποία μια φορά κι ένα καιρό, αιχμαλώτισε την φαντασία και το σπασικλοσυλλογικό μας ασυνείδητο.
“Και πολύ τράβηξε” θα αναφωνήσεις και θα έχεις και δίκιο. Πρόκειται για το εγγενές αφηγηματικό πρόβλημα κάθε τελολογικής ιστορίας : από την στιγμή που τελειώνει ο κόσμος και ξεπερνάς το πρωτόγονο και άμεσο δράμα της επιβίωσης, στην ουσία ξεκινάς την ματωμένη και άνιση πορεία της Ιστορίας από την αρχή. To ζομποσήριάλ σου μεταμορφώνεται σε λασπωμένη εκδοχή της Δυναστείας και από ‘δω πάνε και οι άλλοι.
Η Telltale, επιδεικνύοντας σπάνια διορατικότητα, αποφάσισε να εγκαταλείψει το σάπιο (χοχό) σκαρί του Robert Kirkman, όσο είχε ακόμη καιρό. Ελεύθεροι πλέον από την υποχρέωση να ακολοθούν την “Καβάτζα-φαμέλιες-κάκιστοι παλιάθρωποι (sic)-κάψιμο καβάτζας-φευγιό-εύρεση νέας καβάτζας-περισσότερες φαμέλιες” μανιέρα της σειράς, οι συγγραφείς του τίτλου δείχνουν να βρίσκουν ξανά τον από χρόνια χαμένο δημιουργικό τους σφυγμό.
Πλέον η Clementine είναι μητέρα κανονική για τον νεαρό AJ, όπως ακριβώς ο Lee έγινε μια φορά (κι έναν ένδοξο) καιρό, πατέρας δικός της. Το συναισθηματικό βάρος της πνευματικής και φυσικής κηδεμονίας ενός μικρού παιδιού σε ένα κόσμο γεμάτο θάνατο, αποδίδεται άριστα. Κάθε μας λέξη ή πράξη μπροστά στον νεαρό AJ αξιολογείται και αφομοιώνεται με τρομακτικά πολλές φορές αποτελέσματα, ακριβώς όπως και στην πραγματική ζωή.
To “Done Running” βρίσκει τους φυγάδες πρωταγωνιστές μας να ανακαλύπτουν απρόσμενο καταφύγιο σε ένα οχυρωμένο σχολικό συγκρότημα, το οποίο κατοικείται μονάχα από εφήβους και παιδιά. Στην αρχή τα πάντα φαντάζουν σχεδόν ειδυλλιακά, μέχρις ότου η φάση μας ξηγηθεί φουλ μετα-αποκαλυπτικός Άρχοντας των Μυγών. Η γραφή βρίσκεται σε επίπεδα που είχαμε να βιώσουμε από την πρώτη σαιζόν και αυτό πραγματικά θα ικανοποιήσει στο έπακρο τους εραστές των καλογραμμένων ιστοριών.
Παράλληλα, ο οπτικός τομέας έχει δεχθεί ένα μάλλον απαραίτητο ρετουσάρισμα, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να μοιάζει πραγματικά με ζωντανό κόμικ. Εάν μάλιστα παίξετε με τον υπολογιστή σας συνδεδεμένο σε μεγάλη οθόνη τηλεόρασης, θα χαζέψετε πραγματικά με την φοβερή χρήση των φωτισμών και των σκιάσεων. Παραδόξως, αντί το Final Season να φαντάζει ταλαίπωρο και πολυκαιρισμένο, δείχνει να βρίσκεται σε πλήρη αγωνιστική φόρμα. Έχουν γίνει παράλληλα και απόπειρες να γίνει πιο…διαδραστική η μάχη με τα ζόμπια όπως και να προστεθούν κάποια υποτυπώδη collectibles στον κόσμο του παιχνιδιού. Φυσικά ευπρόσδεκτα, αλλά προφανώς δεν αλλάζουν στο παραμικρό τον πυρήνα και την βάση του τίτλου.
Με εξέπληξε ευχάριστα το ‘Done Running’. Προφανώς το χρωστά στο γεγονός πως αφενός πρόκειται για μια ιδιαίτερα σύντομη σαιζόν (τέσσερα μόλις επεισόδια) τα οποία γνωρίζουν πως μπορούν να εκβιάσουν όσο περισσότερο συναίσθημα γίνεται, καθώς δεν τίθεται θέμα συνέχειας. Αποτελεί ουσιαστικά, την μοναδική πραγματικά αξιόλογη ή απαραίτητη συνέχεια της εμβληματικής πρώτης σαιζόν του παιχνιδιού. Όσοι ασχολείστε ακόμη με το διαδραστικό βίντεο-κλαμπ της Telltale, έχετε το νου σας.