Ω ναι πλέον μπορούμε να τρέξουμε σε FPS παιχνίδι.
Εννοείς στη σειρά μάλλον, γιατί FPS με dedicated sprint πλήκτρο υπάρχουν αρκετά...
Τελείωσα με τα παιχνίδια της Castlevania Anniversary Collection. Λίγο-πολύ τα είχα παίξει (ή τελειώσει τα περισσότερα) παλιότερα αλλά καλή αφορμή για πρόσφατη, συνοπτική άποψη. History, posterity and all that...
- Castlevania: κλασικό αλλά με 2-3 πολύ δύσκολα σημεία. Το προτελευταίο boss για μένα δε βγαίνει αν δεν το cheeseάρεις με holy water + double/triple shot. Δύσκολα θα το πρότεινα σε όσους δεν έχουν εξοικείωση με παιχνίδια εκείνης της εποχής.
- Castlevania 2: Ελαττωματικό αλλά παρεξηγημένο ως ένα βαθμό. Πρωτοπόρο για την εποχή (και τη σειρά), αλλά δε βοηθάει η μετάφραση του κειμένου σε σημεία. Μακράν το ευκολότερο της τριλογίας. Η δυσκολία του πηγάζει καθαρά από την ερμηνεία των clues και που πρέπει να πας/τι πρέπει να κάνεις για να προχωρήσεις κι όχι από το gameplay. Θα πρότεινα το Simon's Quest Redaction που διορθώνει τα θέματα του παιχνιδιού.
- Castlevania 3: Εύκολα το καλύτερο της τριλογίας και το καλύτερο από τα οκτάμπιτα. Είναι όμως και το πιο δύσκολο. Κάποιοι σύντροφοι που παίρνετε κάνουν ευκολότερες μερικές δύσκολες στιγμές αλλά εξαρτάται και ποια διαδρομή θα ακολουθήσετε στα σημεία που επιλέγετε επίπεδο στις διχάλες στον χάρτη (σκεφτείτε σκηνικό παρόμοιο με Revenge of Death Adder και Golden Axe 3). Κοινώς κάποια playthrough είναι ευκολότερα από άλλα. Φοβερό replay value. Θα το πρότεινα πιο εύκολα αν δεν υπήρχε ο πολύ πιο φιλικός του διάδοχος, Bloodstained: Curse of the Moon.
-Castlevania Adventure: Αγαπημένο παιχνίδι που είχα λιώσει ως παιδί. Αντικειμενικά δεν έχει γεράσει τόσο καλά, έχει λίγο περιεχόμενο και γενικά περιορίζεται από τις δυνατότητες του original hardware. Το πιο αδύναμο παιχνίδι της συλλογής μαζί με Simon's Quest και...
- Kid Dracula: Ξεκινάει ωραία, χαριτωμένο, ευχάριστο. Σε σημεία θυμίζει Mega Man. Δυστυχώς σταδιακά παίρνει κι από τη δυσκολία του. Τα spikes του είναι αρκετά αραιά αλλά όπου εμφανίζονται σε κάνουν να ξύνεις το κεφάλι σου σχετικά με το τι σκέφτονταν οι δημιουργοί...
- Castlevania 2 Belmont's Revenge: Ένα ξεκάθαρα ανώτερο sequel του Adventure. More σε όλα και γενικά πιο βατό. Έχει επίσης ένα από τα καλύτερα soundtrack GB παιχνιδιού. Κρίμα που τα 2 τελευταία bosses αφήνουν πικρή γεύση με τη δυσκολία τους.
- Super Castlevania IV: Σούπερ όντως. Ακόμη ένα που είχα λιώσει στην εποχή του. Αψεγάδιαστο. Τεράστιο. Soundtrack που στοιχειώνει. Sidescrolling action at its finest™. Και ιδανικό entry point.
- Castlevania Bloodlines: Το έτερο διαμάντι της συλλογής. Μισό με ένα κλικ πιο κάτω από το IV για μένα, αλλά δε μειώνει σε κάτι την αξία του συγκεκριμένου. Μικρότερο και ελαφρώς δυσκολότερο από το παραπάνω, αλλά οι 2 playable χαρακτήρες είναι ευχάριστη προσθήκη, με το διαφορετικό gameplay και κάποιες διαφορετικές διαδρομές εντός των levels. Ιδιαίτερο και για 2 λόγους: το μοναδικό παιχνίδι της σειράς ever σε σύστημα της Sega και το πρώτο που ακούμε συνθέσεις της Michiru Yamane.
Θα ήθελα κάποια στιγμή να έβλεπα Anniversay Collection II με τα 2 παιχνίδια του N64, το Legends, το Chronicles, φυσικά το Rondo of Blood (δε θα έλεγα όχι και στο Dracula X/Vampire's Kiss) και το Symphony of the Night, για να κλείσει ο κύκλος των retro επεισοδίων της σειράς.
edit - να προσθέσω ότι υπάρχει η δυνατότητα για save state σε όλα τα παιχνίδια. Επιπλέον, όλα περιλαμβάνουν και τις γιαπωνέζικες εκδόσεις τους και μάλιστα μερικές είναι ευκολότερες από τις αμερικάνικες-ευρωπαϊκές, κάτι που δε συνηθιζόταν τότε.