Παίζω κάμποσο το Pillars of Eternity 2, και μου αρέσει πολύ που ανήκει στη κατηγορία του "εκεί που νομίζεις ότι κοντεύεις στο τερματισμό, έχει άλλο τόσο". Μου αρέσουν επίσης οι χαρακτήρες, το πόσο ζωντανός είναι ο κόσμος, πως το ότι κάνεις -αλλά και ότι έκανες στο 1- επηρεάζει καταστάσεις. (Για εσάς που δε κρατήσατε το save του 1, έχει πολύ καλό σύστημα για να φτιάξεις ένα backstory σαν να έπαιξες το 1 ακριβώς όπως το θέλεις). Οι προσωπικότητες των χαρακτήρων μετράνε πολύ, σε κάνει να σκέφτεσαι ποιους θα πάρεις μαζί σου στην τάδε αποστολή όχι μόνο βάσει class, αλλά και βάσει faction, μη τυχόν ξέρωγω προκαλέσεις διπλωματικό επεισόδιο επειδή μια pro-slavery τύπισσα "κάρφωσε" στα αφεντικά της ότι πήγατε και χαλάσετε τη κρυφή slave trafficking επιχείρηση, κτλ κτλ.
Ακόμα και πιο minor NPCs, όπως αυτοί που απλά σου δίνουν bounties, έχουν δική τους φωνή και προσωπικότητα.
Οι μάχες στο classic επίπεδο δυσκολίας βγαίνουν "στον αυτόματο" (με τη χρήση δηλαδή αποκλειστικά της ΑΙ) ΑΝ έχεις ισορροπημένο party composition, με εξαίρεση τα DLC, τα βρήκα ένα κλικ δυσκολότερα από το μεγαλύτερο κομμάτι του main game. Έχω εννοείται ανοιχτό το level scaling, κάτι του οποίου είμαι κατά γενικά, αλλά σε pen-n-paper style game όπως το poe2 έχει μια λογική να είναι τα encounters στο CR του party +/- 2, ανάλογα την intended δυσκολία, οπότε με βολεύει περισσότερο.
Τι με χαλάει; Αυτό που με χαλάει γενικότερα σε πολλά games, και είναι το γεγονός ότι σαν παίχτες είμαστε "special", και "μεγάλο κεφάλι" κτλ κτλ. Πάντα θα το βάζω στα αρνητικά αυτό όταν πρόκειται για RPG. Μου αρέσει να είμαι ο πουθενάς ο τιποτένιος. Δε θέλω να είμαι ούτε Bhaalspawn, ούτε Watcher που του μιλάνε οι θεοί κάθε τρεις και λίγο, ούτε Dovakhin, κτλ. Βασικά ούτε Nerevarine, αλλά εντάξει εκεί σου φέρονται σα σκουπίδι ότι και να είσαι, οπότε κλάιν, ξέφυγα πάλι. Ήθελα να καταλήξω στο ότι αν σας αρέσουν τα party-based RPG και θέλετε μουχαμπέτι μπόλικο σε ένα setting που το λες και "fantasy Caribbean" παίχτε το, ακόμα και αν δεν έχετε παίξει το 1.
