Το θεμα με την οδυνη εχει ως εξης. Την πρωτη φορα που τρως φαπα λες, αυτο ειναι πολυ κακο. Στην πορεια τρως την πρωτη σφαλιαρα σου και λες, οχι αυτο ειναι πολυ κακο. Αργοτερα σου παταει ενα αυτοκινητο το ποδι και λες, αυτος ειναι ο πραγματικος πονος. Ο πραγματικος πονος ισχυει μεχρι που βλεπεις φορτηγο. Αφου εχεις μελανιασει απο το ξυλο και τα ατυχηματα, νοιωθεις οτι δεν υπαρχει κατι που να σε κανει να πονεσεις περισσοτερο, απο το μικρο δαχτυλακι που χτυπησε πανω στην πορτα ενω εχεις πατησει lego. Ειναι εκεινη η στιγμη που μαθαινεις οτι η καψουρα της ζωης σου ειναι εγκυος απο τον κολητο σου και σε αφησε για να παντρευτει μια γυναικα. Οταν μαθεις και τον ψυχικο πονο εισαι ετοιμος να καταπιεις οτι σου φερει η επομενη στιγμη. Τωρα προς τι η γκρινια; κανατε κανενα συμβολαιο για απιθανη ζωη;