Borracho
Ancient Red Dragon
- Joined
- Nov 26, 2012
- Messages
- 12,822
Αν θέλουμε να είμαστε εντελώς αντικειμενικοί, προφανώς ΚΑΘΕ ΕΡΓΟ εκεί έξω, είναι σινεμά. Από το 'Αχόρταγα Τορπιλοπίστολα 4: Άνω Λιόσια' ως το 'Anatolia'. Τώρα τί είναι ψυχαγωγία, τί τέχνη, τί θα μείνει και τί θα ξεχαστεί, επαφίεται στα γούστα και τις ορέξεις του καθενός.
Ανέκαθεν υπήρχε δημόσιος διάλογος για το τί είναι Τέχνη (με κεφαλαίο Του), τί είναι ψυχαγωγία, τί είναι μαζικό και λαϊκό και τί τσιφιλικάκι της αυτόκλητης ελίτ της διανόησης. Και τελικά σαν κοινό διαμορφώνουμε και την διαθεσιμότητα του εκάστοτε προϊόντος. Θεωρώ τα Μαρβελοπίου αστεία; Απλώς θα τ'αγνοήσω και θα πάω να δω π.χ. το Killers of the Flower Moon σινεμά, όπως θα ψηφίσω ένα μικρό Συντροφικό κόμμα κι ας μην έχει ελπίδα να γίνει ποτέ κυβέρνηση.
Τώρα προφανώς το έργο και την αξία του Σκορσέζε δεν θα την αμφισβητήσει κανένας. Ούτε τα τετρασέγγονά του θα χρειαστεί να δουλέψουν ποτέ. Αλλά τον καταλαβαίνω που διαολίζεται και καταθέτει την εμπειρία του. Σκέψου ιστορικά τί βίωσε και τί διαμόρφωσε, το τεράστιο πολιτισμικό αποτύπωμα των φιλμ που έκανε από το '70 μέχρι σήμερα. Ε μετά βλέπεις ένα μωβ γίγαντα με μπλινγκάτο γάντι να μονοπωλεί τις συζητήσεις των νέων και σε πιάνει μια άλφα-βήτα καταθλιψάρα. Βγαίνει η πικρία.
Πάντα όμως έτσι ήταν. Οι νέοι στη Φλωρεντία του Δάντη (τυχαίο παράδειγμα, καφεδάκι έπινα και άκουσα) στάνταρ γελούσαν με την 'κλασσική ποίηση' και καταπιάνονταν με την όποια μαλακία της ημέρας. Στο τέλος, η ιστορία δικαιώνει το ουσιώδες. Οι κόντρες τώρα, είναι για να περνάει η ώρα στο μικρό, ψηφιακό μας καφενείο.
Ανέκαθεν υπήρχε δημόσιος διάλογος για το τί είναι Τέχνη (με κεφαλαίο Του), τί είναι ψυχαγωγία, τί είναι μαζικό και λαϊκό και τί τσιφιλικάκι της αυτόκλητης ελίτ της διανόησης. Και τελικά σαν κοινό διαμορφώνουμε και την διαθεσιμότητα του εκάστοτε προϊόντος. Θεωρώ τα Μαρβελοπίου αστεία; Απλώς θα τ'αγνοήσω και θα πάω να δω π.χ. το Killers of the Flower Moon σινεμά, όπως θα ψηφίσω ένα μικρό Συντροφικό κόμμα κι ας μην έχει ελπίδα να γίνει ποτέ κυβέρνηση.
Τώρα προφανώς το έργο και την αξία του Σκορσέζε δεν θα την αμφισβητήσει κανένας. Ούτε τα τετρασέγγονά του θα χρειαστεί να δουλέψουν ποτέ. Αλλά τον καταλαβαίνω που διαολίζεται και καταθέτει την εμπειρία του. Σκέψου ιστορικά τί βίωσε και τί διαμόρφωσε, το τεράστιο πολιτισμικό αποτύπωμα των φιλμ που έκανε από το '70 μέχρι σήμερα. Ε μετά βλέπεις ένα μωβ γίγαντα με μπλινγκάτο γάντι να μονοπωλεί τις συζητήσεις των νέων και σε πιάνει μια άλφα-βήτα καταθλιψάρα. Βγαίνει η πικρία.
Πάντα όμως έτσι ήταν. Οι νέοι στη Φλωρεντία του Δάντη (τυχαίο παράδειγμα, καφεδάκι έπινα και άκουσα) στάνταρ γελούσαν με την 'κλασσική ποίηση' και καταπιάνονταν με την όποια μαλακία της ημέρας. Στο τέλος, η ιστορία δικαιώνει το ουσιώδες. Οι κόντρες τώρα, είναι για να περνάει η ώρα στο μικρό, ψηφιακό μας καφενείο.