Λοιπόν, είδα επιτέλους ολόκληρο το Matrix: Resurrections και έπαθα την πλάκα μου.
Το ξεκίνησα ιδιαίτερα αρνητικά προκατειλημμένος. Θεωρούσα πως δεν θ'άντεχα ούτε το εικοσάλεπτο της τιμής να του αφιερώσω. Μιάμιση ώρα αργότερα, είχε συμβεί το εξής παράδοξο : συνειδητοποιούσα πως το απολάμβανα όπως είχα πολύ καιρό να απολαύσω ταινία. Πιάνει τέλεια το αφηγηματικό νήμα από το τέλος του Revolutions, ο σχολιασμός του επάνω στην 'πραγματικότητα' άψογος και το ρομάντζο με την Τρίνιτι κατάφερε να με ανατριχιάσει κοντά στο φινάλε, όπως όταν ήμουν άκαφτο εικοσάχρονο νεούδι και έβλεπα το Revolutions σε κάποιο χαμένο υπόγειο σινεμά στις Halles.
Τεράστιο σαπώ στη Wakowski γι'αυτό που κατόρθωσε. Ο τέταρτος τοίχος γκρεμίζεται συστηματικά και με βαριοπούλα από την αρχή σχεδόν του φίλμ και γίνεται ολοζώντανος διάλογος με τον θεατή, ο οποίος εξυπακούεται πως είναι σαράντα και άνω και έχει μεγαλώσει σε ισάριθμα κύματα μαζί με την αρχική τριλογία. Δεν αποσκοπεί να είναι μια ευχάριστη ή εύπεπτη ποπκορνιέρα. Παρά ταύτα, παραδίδει μερικές εντυπωσιακές σεκάνς δράσης, κυρίως γιατί μπορεί. Επιστρατεύει τον Μεροβίγγιο, ρακένδυτο και παράφρονα, προκειμένου να τα χώσει λίγο περισσότερο στην βιομηχανία που μας εγκλωβίζει όλους.
Ο Ντούγκι Χάουζερ στο ρόλο του 'μεγάλου κακού' ήταν πολύ ευχάριστη ντρίμπλα.
Ένα φοβερό πράγμα, από το πουθενά, με έκανε να το ζήσω όσο σκληρά ζούσα την αρχική τριλογία κατά τον καιρό της κυκλοφορίας της.
ΥΓ Απ' όσο θυμάμαι, το Cloud Atlas ήταν ένα ευχάριστο φεσάκι επιστημονικής φαντασίας. Από κάτι Intersterllar/Arrival, σκάλες ανώτερο.
ΥΓ2 Το Red Rocket που λέει ο Τώνης έχει σειρά για τις επόμενες ημέρες. Περιβολάκι αλήθειας ανθίζει εκεί μέσα.