Κάποιοι δεν είμαστε εντελώς άσχετοι, ω Φραπόγαλο της Παραφροσύνης <img src="/tongue.gif" width="" height="" alt="
" title="
" class="bbcode_smiley" />.
Η πρώτη επαφή με το DnD, έγινε όταν με ένα φίλο, παίξαμε ένα απλοικό dungeon crawl στα τρυφερά χρόνια του δημοτικού, ανάμεσα στο παίχνιδι με LEGO ή Playmobil. Μια ξαδέρφη μου και τα αδέρφια του φίλου μου παίζανε συστηματικά DnD, και από αυτούς κολλήσαμε. Μάλιστα μας είχαν προτείνει και το Hero Quest για να ξεκινήσουμε, αλλά εμείς πήγαμε για το real deal, που λένε και οι Αγγλοσάξωνες <img src="/bigsmile.gif" width="" height="" alt="
" title="
" class="bbcode_smiley" />. Το φιλαράκι μου, που έχει και καλλιτεχνική φλέβα, είχε ζωγραφίσει και κάτι φιγούρες για να χρησιμοποιούμε σαν πιόνια.
Ο Χρόνος κύλησε, και εγώ μετακόμισα. Νέοι φίλοι, νέες παρέες. Ένα παιδί από την παρέα, είχε μεγάλη αγάπη για τα CRPGs, και ήθελε να δοκιμάσει το DnD. Στην αρχή, αγόρασε http://cf.geekdo-images.com/images/pic439230_md.jpg" class="bbcode_url">την φτηνή, παιδική εκδοχή. Είναι τόσο απλοϊκή, που δεν έχει καν 20πλεύρα ζάρια. Υπήρχε ένα θέμα όμως. Γκίκουλες στην παρέα, ήμουνα μόνο εγώ, και ο φίλος που αγόρασε το παιχνίδι. Οπότε, δεν είχαν όλοι πάντα όρεξη για DnD, ακόμα και στην παιδική μορφή του. Βάλτε ότι ο φίλος μου είχε ένα κόλλημα να παίξει, και ότι είχα την φήμη του βιβλιοφάγου, και δεν ήθελε και πολύ για να μου φορτώσουν το DM. Κάτσε διάβασε τους κανόνες σαν το μαλάκα, για να παίζουν οι υπόλοιποι, και να σου βγαίνει η ψυχή, για να σκοτώσεις έναν χαρακτήρα. Meh. Από την άλλη, δεν έχε Paladin η μπούρδα, οπότε δεν μπορούσα να παίξω το αγαπημένο μου class. Για να μην τα πολυλογώ, έβγαλα σαν DM ένα μέρος του campaign, και μετά συνέχισαν μόνοι τους. Όταν δεν παίζαμε, κάποιος είχε την έμπνευση να διαβάσει το βιβλίο του DM, για να δει που έμπαιναν οι παγίδες και τα σχετικά. Ήταν που ήταν unbalanced, το γαμήσανε και ψόφησε. Κατά την διάρκεια των σπουδών, βρήκα κάποιους που ενδιαφέρονταν για DnD, αλλά δεν φτάναμε ποτέ πολύ πιο πέρα από την δημιουργία χαρακτήρα. Κυρίως υπήρχε θέμα με ότι έπρεπε να βρούμε DM, και συχνά τον έκανα εγώ, ενώ ήθελα να παίξω σαν απλός παίκτης
. Με αποτέλεσμα να βαριέμαι, και να εξαπολύω "προικισμένους" Pit Lords για να σοδομίζω τους παίκτες, μέσα σε πορνεία με half elf ιερόδουλες με πλούσιο "ψυχικό κόσμο"
.
Τελευταία απόπειρα για PnP ήταν όταν ο φίλος μου αγόρασε τα core rulebooks της 3.5, μαζί με μια περιπέτεια. ¨Ήταν αρκετά καλό, τερματίσαμε την περιπέτεια, αλλά δεν ακολουθήσαμε τους κανόνες για την μάχη, αλλά παίξαμε με μια απλοποιημένη εκδοχή. Οι φίλοι μου, δείξαν μια σχετική όρεξη, και χρειάστηκε να καλέσω τα προικισμένα δαιμόνια μόνο μια φορά για να τους συνετίσουν, αν θυμάμαι καλά.
Ψήνομαι για roll 20, αλλά μετά την θητεία μου, και <b>ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ DM.</b>