*Γυρνάω την πλάτη μου και κοιτάω κενά κάπου στον ορίζοντα*<br><br>Τα λόγια σου μου θύμισαν το μικρό φάρο στο γκρεμό, όπου έτρεχα μικρό παιδί ακόμη να κρυφτώ από τη θλίψη του κόσμου. Εκεί άκουγα το κύμα να παφλάζει πάνω στα βράχια και έβλεπα τη θάλασσα να απλώνεται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, πνίγοντας τα πάντα στην ακόρεστη, υδάτινη λαιμαργία της. Και πάντα σκεφτόμουν ότι αυτός ο φάρος θα είναι για πάντα το ασφαλές καταφύγιό μου. Η ζεστασιά μου. Όπως τούτα εδδδδώ τα λόγια που ξεστόμισες.<br><br>*Γυρνάω προς τα εσένα Άρη*<br><br>Έχεις δίκιο, Άρη. Δεν θα υποκύψω στο ωμό εκβιασμό. Το βαφτίζουν λογική. *υψώνω φωνή σε τριπλάσια ντεσιμπέλ, και κλαίω από τη φαλάκρα λόγω έντασης* Ποια λογική, ωρέ? Πότε ήταν λογική να φαρμάρεις κάρτες στο Steam ενώ δεν παίζεις? Πότε ήταν λογική? ΠΟΤΕ?<br><br>*ακουμπάω στον τοίχο που εμφανίστηκε ξαφνικά πίσω μου και σιγά-σιγά πέφτω προς πάτωμα, κλαίγοντας ενώ κρατάω το κούτελο με το δεξί μου χέρι*