Είναι η φάση που ξεκινάς να γράψεις κάτι, στην αρχή δε ξέρεις τι, μετά καταλήγεις με ένα σεντόνι, έχοντας βγάλει όλο τον πόνο σου στο γράψιμο. Τα σβήνεις, ξαναγράφεις και πάλι ξανασβήνεις. Τίποτα δε σε γεμίζει, τίποτα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Νευριάζεις πραγματικά, βγάζεις μίσος. Είναι η αδικία που σε λυγίζει ρε γαμώτο. Κάθε φορά που προσπαθώ να τον ξεχάσω, μου έρχεται το γέλιο του στο μυαλό μου και πάλι γεμίζω μίσος. Ο Λιάκος δεν είναι πια εδώ ρε γαμώτο. Αν μπορούσα να του μιλήσω έστω για λίγο, έστω για πέντε λεπτά. Αυτή η κωλομέρα θα είναι πάντα μέρα πένθους για όλους στο ragequit. Δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Τίποτα που θα μπορούσε να απαλύνει τον πόνο μας. Αυτό όμως που του αξίζει, είναι να μην ξεχαστεί. Πρέπει να νιώθουμε περίφανοι, που ένας τέτοιος άνθρωπος,που ένα τόσο καλό παιδί, που ένας τύπος που δεν υπάρχει άσχημη κουβέντα για αυτόν ή από αυτόν, ήταν ανάμεσα μας.<br><br>Λιάκομ, είμαι σίγουρος πως περνάς τη βόλτα σου από το online στέκι σου. Είμαι σίγουρος πως δε θα σταματήσεις να το κάνεις. Σχεδόν βλέπω το όνομα σου δίπλα στα υπόλοιπα online μέλη. Πονέσαμε αδερφέ, πονέσαμε πολύ. Κλάψαμε. Μισήσαμε. Κάθε δάκρυ που έφυγε σου άξιζε. Μπορεί κάποιοι να μη σε γνωρίσαμε από κοντά αλλά ο πόνος που νιώσαμε αρκεί για να δείξει πόσο άδικο είναι ρε αδερφέ που έφυγες. Δε θα ξεχαστείς Λιάκομ. Τουλάχιστον για το ρέικουι, αυτό μπορώ να σου το υποσχεθώ.
