Μια φιλόξενη γωνιά για τον μελετητή της λαϊκής σοφίας....
https://www.facebook.com/arxontasvasileiosterlegkas?fref=nf" class="bbcode_url">Σύλλογος φίλων & μελέτης έργου Βασιλείου Τερλέγκα
Ένας μύθος λέει ότι όταν ο Θεός έδινε ονόματα στα άνθη της πλάσης, ένα λουλούδι ταπεινό και ανυπόμονο αναθάρρησε και παλλόμενο προς τον Δημιουργό αναφώνησε "μην με ξεχνάς Κύριε". Έκτοτε, αποφάσισε ο Πλάστης να ονομάζουμε το λουλούδι αυτό "Μη με Λησμόνει".
Ο Borges έγραψε ότι ο η πιο σκληρή τιμωρία είναι η λησμονιά. Τιμωρία και συγχώρεση που όμως μηδενίζει πόθους, επιθυμίες, αναμνήσεις. Εμείς, ως υποκείμενο αυτών των αισθημάτων, γινόμαστε ηθοποιοί σε ένα έργο χωρίς θεατές, έναν μοναχικό μονόλογο που αντηχεί βαρύτερος, σκληρότερος, τραχύτερος.
Είναι ο φόβος της λήθης που μάς καλέι στην προσευχή να ψιθυρίσουμε "μνήσθητί μου Κύριε". Είναι αυτός ο φόβος που έκανε τους Εβραίους της πρώτης εξορίας στην Βαβυλώνα να γράψουν το υπέροχο
"ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ, ἐὰν μὴ προανατάξωμαι τὴν Ἱερουσαλὴμ ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου." (Ψαλμός 135)
Ο Άρχων της Πίστας αυτό τονίζει: αντέχει μεν την μοναξιά, όμως η λήθη, αυτή η ακύρωση του παρελθόντος είναι ένα βαρύ φορτίο που δεν το αξίζει κανένας που αγάπησε:
"Εγώ δεν ζήτησα πολλά, μόνο αγάπη συνήθισα στη μοναξιά,
δεν κάνω εγώ στην άκρη
Μα να μην ξεχάσεις σε αγάπησα
μα να μην ξεχάσεις για σένα δάκρυσα"
Πόσο ταιριάζουν αλήθεια αυτοί οι στίχοι με αυτούς των Anathema όταν άδουν στο Angelica:
"and I wonder if you ever wondered the same/
and I still wonder..."
Μια προσευχή είναι το τραγούδι αυτό ενάντια στον χρόνο που σβήνει τις αναμνήσεις μας
- Ντόκτορ -
https://www.youtube.com/watch?v=TmYZ2wUfrIU