Αν και με έχει κουράσει σχετικά στο Act III, καθώς είμαι πλέον ο τελευταίος άνθρωπος που έχει όρεξη να ασχοληθεί με επική φαντασία, του αναγνωρίζω τις φοβερές ανατροπές και τη δυναμική του σεναρίου του για το είδος. Να το είχα παίξει αυτό έφηβος, θα είχα εφεύρει τις wai-fu για να κοιμάμαι με Καρλαχάκι αγκαλιά. Διαπιστώνω εντωμεταξύ μια σταθερότητα στην ανωμαλία : Αννούλα στο Τόρμεντ, Τζακ στο Μας Εφέκτ και Καρλαχάκι στο Μπετζεθρί. Είχε δίκιο ο γιατρός.
Πάντως, συνεχίζει να με καταπλήσσει με το πόσο πολύ μου επιτρέπει να το σπάσω. Σε κάποια φάση πρέπει να βγάλω μια κυρία από τη μπουζού. Η ούγκανη τακτική, ξεκλειδώνω πόρτα, καθαρίζω τους πάντες, σακουλεύομαι τη μισή φρουρά της πόλης, αν και πάντα ανοιχτή, φώναζε από χιλιόμετρα πως ήταν η χειρότερη δυνατή λύση.
Είπα να ψαχτώ λίγο, μήπως μπορούσα να δωροδοκήσω κανένα φύλακα να μ'αφήσει να τη βγάλω έξω, κουκουλωμένη ωσάν την Παναγιά Σουμελά. Τίποτε.
Ρίχνω βλέφαρο στα σπέλς του Βάρδου Ποράτσο. Polymorph Other. Δεν θα 'ταν υπέροχο να κάνω την Μαμζέλ προβατίνα και να τη βγάλω τσίλης από το μπουντρούμι ως Κορνηλιά, Λατρεμένο Ερίφι; Λέω εντάξει, δεν παίζει, θα το δοκιμάσω για το γέλιο.
Μπουμ. Πόλιμορφ, πρόβατο, όξω, quest complete.
Κάτι τέτοια μου κάνει και δεν μ'αφήνει να βαρέσω γεροντικό ανινστόλ.