Πάβελ με ψήνεις λίγο περισσότερο να μπω στο Phantom Liberty όταν με το καλό ολοκληρωθεί το Clair Obscur.
Η Night City ήταν εξαρχής ο πρωταγωνιστής του CP2077, στο release ήταν πετσοκομμένη, αλλά έβλεπες μια beta/early access εκδοχή της σε πλήρη ανάπτυξη. Ήταν τότε ψόφια, δηλαδή έβλεπες διάφορα όμορφα, έλεγες να πάω να κάνω να ράνω και δεν είχανε τίποτα, ουσιαστικά σε ανάγκαζε να ασχοληθείς λίγο πολύ μόνο με τα scripted quests. Με ενδιαφέρει να δω πόσο άλλαξε η αίσθηση ζωντάνιας της από τότε.
Ο Κιάνου νομίζω ήταν που με κράτησε μέχρι το τέλος, ουσιαστικά συνέχισε τους ρόλους του από Johnny Mnemonic και Matrix. Και τα ρομάντζα του είναι νόστιμα, Γκιμπσονικά δοσμένα.
Το πέτυχες διάνα και είναι ο λόγος που ίσως το θεωρώ ίσως και οριακά καλύτερο από το Witcher 3 ανεξαρτήτως του genre. Έχει καταφέρει να παντρέψει τόνους πηγαίου υλικού (Philip K. Dick, Gibson, anime με σοβαρό περιεχόμενο) και να παραδώσει μία όαση escapism. Το narrative immersion του, τα nuances και την κοινωνική τους περίπλεξη (γλώσσα, τοπολογίες, συμμορίες) είναι αξεπέραστα.
Να σημειωθεί επίσης πως, όπως έχει γράψει πολλάκις και ένας πουθενάς reviewer ημιθανούς ιστοτόπου το όνομα του οποίου μου διαφεύγει, και πέρα από το αμιγώς συγγραφικό και world-building σκέλος, και από πλευράς μηχανισμών το παιχνίδι έχει κάνει στροφή 180 μοιρών σε σχέση με το βασικό CP μετά το Phantom Liberty update που άλλαξε πλήρως το skill system. Οπότε αν κάποιος άφησε για οποιοδήποτε λόγο το CP πριν το Φάτον Αλιμπέρτι, έχει πάρα πολλούς λόγους να επιστρέψει.
Η Night City ήταν εξαρχής ο πρωταγωνιστής του CP2077, στο release ήταν πετσοκομμένη, αλλά έβλεπες μια beta/early access εκδοχή της σε πλήρη ανάπτυξη. Ήταν τότε ψόφια, δηλαδή έβλεπες διάφορα όμορφα, έλεγες να πάω να κάνω να ράνω και δεν είχανε τίποτα, ουσιαστικά σε ανάγκαζε να ασχοληθείς λίγο πολύ μόνο με τα scripted quests. Με ενδιαφέρει να δω πόσο άλλαξε η αίσθηση ζωντάνιας της από τότε.
Κοίτα, εγώ όλο το κυρίως game το έπαιξα προτού σκάσει το patch 2.0/Phantom Liberty.
Αυτό που λες ψιλοΪσχύει και τώρα, δηλαδή αναλογικά με το μέγεθός της, η Night City έχει μπόλικες άδειες περιοχές/κτήρια. Έχουν πειράξει λίγο κάποια gigs, αν κατάλαβα καλά (δηλαδή τα questάκια "του κιλού" που έχουν υποτυπώδες σενάριο), αλλά μην περιμένεις κοσμογονικές αλλαγές σ'αυτό το κομμάτι. Μιλάω πάντα για το main game, διότι στην καινούργια περιοχή του Phantom Liberty ο σχεδιασμός των side quests και gigs είναι πιο σφιχτός και γενικά νιώθεις την Dogtown πιο "γεμάτη".
Εκείνο που άλλαξε ριζικά είναι το gameplay: και πιο μελετημένα builds μπορείς να φτιάξεις και synergies με κάποια items παίζουν, γενικά έγινε ωραία δουλειά. Επίσης το σενάριο κι οι χαρακτήρες γαμωδέρνουν, όπως και στο main, κατά τη ταπεινή μου γνώμη.
στην night city υπηρχαν διαφορες λεπτομεριες ηδη απο day1 που περασαν απαρατηρητες. οταν πχ καθαριζες μια περιοχη απο αλητες γκανγκ μεμπερς εβλεπες ερχοταν η αστυνομια εβαζε ταινιες. αργοτερα οταν εφευγαν εβλεπες οτι ερχοταν αστεγοι και αραζαν.
"They have their own lives, but you keep coming back together to continue that storyline."
www.pcgamer.com
Pentiment and Fallout: New Vegas designer Josh Sawyer isn't usually a fan of RPG romances, but thinks Cyberpunk 2077 nailed it: 'If I were gonna base romances on anything, I'd probably do something like that'
"They have their own lives, but you keep coming back together to continue that storyline."
(Image credit: CD Projekt)
I had the chance to talk to veteran RPG designer Josh Sawyer (Pentiment, Pillars of Eternity, Fallout: New Vegas) at this year's Game Developer's Conference, and alongside other big ticket RPG topics, I had romance on my mind.
I don't want to pigeonhole Sawyer as "the anti-RPG romance guy," but he's been a consistent critic of how love and sex have been implemented in the genre for years. "I don't hate love in game stories; I just hate reducing love to shallow, masturbatory fantasy indulgence," he said in a 2006 Obsidian forum post about the topic, preserved on Reddit. Regarding Baldur's Gate 3's explosively popular companion dating, Sawyer said that he doesn't entirely get the appeal, and where he does get it, he doesn't like it.
He most often criticizes the checklist structure of many RPG romances, but has said that he's not opposed to them from a storytelling perspective—he seems to see it as more of a design and pacing issue. I asked Sawyer if there were any RPGs he thinks did romance right, and he answered immediately and without hesitation: Cyberpunk 2077.
"Relationships, whether you like the characters or not—which I feel is kind of beside the point, from a design perspective—it's not in a party context," Sawyer said. He argued that the typical RPG party camp/wandering around in a squad presentation makes intimate conversations and moments a bit incongruous: "There are six of us together, and we're engaging in these romantic talks right next to everyone, and it feels kind of odd."
Cue Wynn or Sten standing stock still in the background of a romantic cutscene in Dragon Age: Origins. It has a bit of the energy of a Weird Anime Club Couple getting too handsy in the school cafeteria. Is this allowed?!
Time to simmer
The other big issue 2077's romances avoided, according to Sawyer, is one of pacing: In open-ended, nonlinear RPGs, "The crit path can proceed at a different rate than the side content," said Sawyer, and that's a challenge when it comes to making multipart side stories, particularly romantic ones, proceed at a clip that makes sense.
That's an issue I've definitely run into: Expending all of a companion's romance dialogue and being stuck at a stasis point until the next progress gate lowers. Cyberpunk's romantic partners like Kerry or Judy have plotlines that are staggered, but they aren't trailing behind you or hanging out at your house waiting for things to progress.
"You do something with Judy, let's say, and then, you wrap it up, you have a convo, and then she's like, 'I gotta go do some things, bye,'" said Sawyer. "She is gone and you're not going to hear from her until time has elapsed, and probably until you've progressed a critical path.
"There's a built-in pacing, so the development of the human component of that relationship is developed over content that is specifically made for the two of you, like it's content for you and Judy alone. River doesn't come into it at all."
Sawyer also praised Cyberpunk's gorgeous, expensive presentation for helping the romances land. "Some of it is production value, which, of course, Obsidian is not necessarily the big cutscene company," he said. "Larian does that extremely well. Of course CDPR does that exceptionally well. BioWare also does it well."
In addition to those production values, Sawyer also feels that Cyberpunk's exclusively first person perspective transformed scenes that might not have been as memorable with a cinematic camera. He pointed to a scene in the character Panam's arc, one that potentially plays out romantically for male Vs, and platonically for female ones: "There's the part where you come out of the storm, and you sit on the couch and she puts her legs up on you. In a first person perspective, that has such a different feeling of intimacy than if it's a third person camera."
But even with the great art, animation, and writing, it's still the pacing and implementation that most won Sawyer over. "They do feel like they have their own lives, but you keep coming back together to continue that storyline," he said. "It's not to say that's flawless, but I really do enjoy that way of doing them.
"If I were gonna base romances on anything, I'd probably do something like that."
Ένα μικρό update τώρα που τα έχω τακτοποιημένα στο κεφάλι μου (impossibru). Έχω φτάσει πλέον στο point of no return, κατάφερα και άδειασα όλο το journal και μετάνιωσα 2-3 επιλογές όταν ένταξα τα πάντα στο long-game (για παράδειγμα στην περίπτωση της Evelyn Parker άφησα όλους τους Voodoo Boys να ζήσουν ενώ θα έπρεπε να νιώσουν την αγνή, σρεντέρια οργή μου). Μετάνιωσα επίσης που επέμεινα σε μόνο 3-4 σταθμούς (Ritual FM, Morro Rock, Body Heat, Indulge) και δεν έδωσα βάση στο Growl FM να ακούω τουλάχιστον τη Sasha Grey να γελάει για τα χαλασμένα cyberdildos του Mr Stud.
Τελείωσα το Phantom Liberty και σε σωστές δόσεις OCD/ASD/FSR επανέλαβα όλες τις πιθανές αλληλουχίες τερματισμών. Το expansion διακατέχεται από full CDPR DNA, δανειζόμενο από όλα τα μαθήματα των προηγούμενων κυκλοφοριών τους με έντονα τα branching path vibes από Witcher 2. Αποφάσισα στο καίριο σημείο να συνταχθώ με So Mi και ήταν τέρμα γροθιά στο στομάχι η σκηνοθεσία, η μουσική στην τελευταία διαδρομή με το τραίνο πριν το διαστημόπλοιο. Είπα δεν μπορεί το εναλλακτικό μονοπάτι να είναι τόσο καλό που να το φτάσει. Κι όμως, εντελώς άλλο κλίμα-δράση, άλλη σκηνοθεσία με Alien Isolation horror vibes, το στόμα ανοιχτό από το τι κατάφεραν. Χειροκρότημα στην οθόνη.
Τελική ευθεία, αλλά άνετα μέσα στα top-5 (open-world) RPG εκεί έξω στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα. Η δεύτερη καλύτερη ιστορία εξιλέωσης κυκλοφορίας. Θα επανέλθω λίγο αναλυτικότερα για τα romances που τα βρήκα άνισα, μόλις τερματίσω.
Δεν ξέρω ρε παιδιά αν μ'έπιασε δυνατό γεροντοκούσουρο, αλλά σήμερα αγόρασα γενναία το Phantom Liberty στο GOG. Μπήκα, ξανάπαιξα το σέηβ μου από το φινάλε του CP2077, λέω εδώ είμαστε, Νάιτ Σίτι κομπίνες, θα ζήσω το όνειρο.
Τσεκάρω σκιλ τρις. Δε θυμάμαι τίποτε. Με παίρνουν 300 τηλέφωνα μαζεμένα με το που μπαίνω στο παιχνίδι. Πάω σ' ένα ρίπερντοκ να δω ποιό είναι το φοβερό 'νέο απγκρέηντ'. Δεν ξέρω ποιά τηλέφωνα είναι για πάτσιζ/νέο περιεχόμενο, ποιά για το Φάντομ Λίμπερτι. Περνάω κανένα δεκάλεπτο προσπαθώς να θυμηθώ πώς δούλευαν τα implants. Δε νιώθω απολύτως τίποτε. Μετά από κανά μισάωρο ανινστόλ και ρηφάντ. Πίσω στο υπέροχα γεροντικό Broken Sword Reforged.
Αυτή η αίσθηση πως έλειπε η ψυχή, πως δεν ήξερα ούτε ποιός ήταν ο V και δε μ'ενδιέφερε και να μάθω που είχα έντονη στις τελευταίες 15 ώρες παιχνιδιού του πρωτότυπου, μου ήρθε όλη κατακούτελα και μαζεμένη. Κρίμα γιατί ήθελα να με σαγηνεύσει η επιστροφή στη Νάιτ Σίτι αλλά πραγματικά, τώρα στα γεράματα, πάω εκεί που όλα είναι σωστά με το καλημέρα.
Τι εμπειρία... Το CP2077 έδειξε ότι η CDPR είναι χαλαρά στην τριάδα συγγραφής ιστοριών (μαζί με τη Santa Monica και βάλτε όποιο θέτε), κυρίως λόγω της προσέγγισής τους. Εξηγούμαι: η ιστορία του Cyberpunk μπορεί να μην είναι τίποτα ρηξικέλευθο ή που να μην έχει γραφτεί/ειπωθεί. Παρόλα αυτά χαλιναγώγησαν το μέσο, μελέτησαν την τεχνοτροπία τους (ακόμη και αυτό το 1st person που έγραψε ο Sawyer) και παρέδωσαν αξιομνημόνευτα αποτελέσματα immersion. Ανεξαρτήτως τερματισμού, ο αντίκτυπος και η αλλαγή της κάμερας σε κρίσιμο σημείο βάζει μία τελεία στον κύκλο. Πρέπει να έχουν γραφτεί άπειρα ψηφιακά κείμενα για όλο αυτό, οπότε δεν θα κουράσω. Προσωπικά θεωρώ οριακά ανώτερο από το Witcher 3, κυρίως της πλαστικότητας του χαρακτήρα (μπορείς εσύ να αποφασίσεις ποιος θέλεις να είσαι) και του κόσμου του. Η Night City παραμένει πρωταγωνίστρια. Η αλληλεπίδραση και το immersion είναι αξεπέραστα, νιώθω σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου να μένει πίσω στη Night City μετά από τόση συναισθηματική επένδυση, επιλογές/αποφάσεις και επιπτώσεις που είχε. Work of art.
Έχοντας δει και τους τερματισμούς, πιστεύω ότι έκανα μεγάλη μπαρούφα στην αρχή όταν δεν έστειλα τον Jackie στη μητέρα του, απόφαση που με κλείδωσε από το μοναδικό quest που δεν έκανα τελικά. Ο δικός μου V ήταν straight male με netgunner build (από ένα σημείο απλώς πατούσα Overdrive - Burn Synapses και τέλος, καθάρισα με το Pizdets ό,τι έμενε όρθιο, γενικά άφηνα μία κατάσταση... μ0υνί... Russian pun unlocked). Πάμε λίγο επομένως να δούμε τους romanceable χαρακτήρες από αυτήν την οπτική, προτού προχωρήσω με λίγα λόγια για τους τερματισμούς.
Romances
Βρήκα τελικά την Panam, τέρμα διπολική και αρκετά ανώριμη. Παρότι έχει καλά σημάδια, και αντικρουόμενα χαρακτηριστικά νιώθω ότι γράφτηκε πολύ εφήμερα και δεν είχε συνοχή στην ανάπτυξή της. Βέβαια, η πρώτη επίσημη στιγμή που τη συναντάς μένει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη.
Αντίστοιχα, θεωρώ ότι ήταν αρκετά miss η ιδιοσυγκρασία του Eurodyne. Τέρμα παρορμητικός, θα μπορούσε να έχει καλύτερης μεταχείρισης από το να περιοριστεί σε μία παρορμητική εκρηκτικότητα. Τουλάχιστον ο Silverhand είχε λόγους που οδήγησαν τόσο στον κυνισμό του όσο και στο γενικότερο attitude. Επίσης λίγο χαμένη ευκαιρία ότι η πρόσβαση στον Kerry είναι κρυμμένη σε υποδευτερεύον quest με σωστές επιλογές διαλόγου, πράγμα που δεν συμβαίνει σε βασικούς χαρακτήρες.
Ο River είναι τέρμα bro-seph για τους male V. Δεν έχω άποψη για τους female, αλλά διάβασα ότι δεν τον χειρίστηκαν καλά. Δεν έχω άποψη, πέραν από τα μπυρόνια που πίναμε μαζί.
Ίσως ο καλύτερος δευτερεύον χαρακτήρας, που έχει ισορροπία τόσο από πλευράς παρόρμησης, όσο και συναισθηματικής έντασης. Η κατάδυση στο Laguna Bend είναι από τα πιο όμορφα sequences.
Από πλευράς τερματισμών, πιστεύω ότι ως canon για μένα είναι το secret ending που είναι τεράστιο υπερέπος, και έπειτα αναλόγως τις προτιμήσεις. Το "The Sun" αφήνει έναν αστερίσκο, έναν κόκκο ελπίδας. Για το Phantom Liberty θεωρώ ότι ο Reed είναι και αυτός bro, αναφέρει και ο Johnny ότι το πρόβλημα να έχεις αξίες σε ένα σάπιο παιχνίδι σε βγάζει πάντα χαμένο. Πιστεύω ότι ως συναισθηματικό impact ο συνδυασμός του Phantom Liberty (σώζουμε τη So Mi στο διαστημόπλοιο - ΑΠΛΑ ΜΟΥΣΙΚΑΡΕΣ καθοδόν) και το Secret Ending Temperance είναι τα πιο λογικά στο ευρύτερο canon.
Στέφανε, φρέσκο save σε αυτά, σταδιακό ξεπελάγωμα στο πρώτο 5ώρο και αν. Συνέβη και σε μένα, το πήγα λάου-λάου. 150 ώρες παιχνίδι, δεν έχει μισάωρο learning curve. Ούτε στο RDR2 αυτά.
Αυτό ρε γαμώτο, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση, δεν επιτρέπουν και οι συνθήκες πλέον να παίξω από την αρχή το παιχνίδι. Άνοιξα το χάρτη κι ήταν το απόλυτο χάος, ενώ θυμάμαι την πρώτη φορά είχαν όλα ξεδιπλωθεί σταδιακά. Το RDR2 σε άφηνε ν'ανασάνεις, βόλταρες με τ'άλογο, χάζευες τις εξοχές, ήταν πιο στρωτό. Ίσως μια μέρα επιστρέψω, αλλά χλωμό ακόμη για χρόνια
Φασαίος Larianός
Approval of the Admiral
Fighting stocism with stoicism
Order of Alucard
