Ωραία, ήρθε η ώρα να πω κι εγώ εντυπώσεις. Υπόψιν, είναι το πρώτο μου souls, οπότε μην πετάξετε πολλές ντομάτες.
Δεν ξέρω πως θα το πάρετε αλλά θα το πω ωμά: Ένιωσα πλήξη! Εντάξει, ξεκινάει με μια ατμοσφαιρική σινεμάτικ και σε πετάει στο γκαζόν των γριών. Οι οποίες γριές γελάνε χαιρέκακα με την μούρη σου. Οκ, ξέρεις πως στο ντραγκλέικ θα λύσεις την κατάρα, αλλά ποιος στο είπε? Τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο? Ουρανοκατέβατος βρέθηκες?
Με λίγα λόγια δεν υπάρχει πλοκή. Καθόλου. Ή μάλλον υπάρχει, αλλά μου φαίνεται περισσότερο σαν δικαιολογία για το ξύλο (που θα φας). Γιατί ξύλο θα φας.
Εδώ θίγω και την διαφήμιση του παιχνιδιού. Λένε πως το παιχνίδι είναι δίκαιο με την δυσκολία του. Φαίνεται δίκαιο απλά επειδή μοιράζει την "αδικία" σε πολύ μικρά τμήματα σε κάθε τομέα. Του δίνω όμως μπράβο που ποσοτικοποιεί το casting time.
Στα αρχικά λέβελς, οι ranged χαρακτήρες είναι ριγμένοι (μιλάω για τον sorcerer κυρίως που αυτόν έχω παίξει). Οι πίστες των bosses είναι σχεδιασμένες για να εκμηδενίζουν το μοναδικό τους πλεονέκτημα έναντι τους: την απόσταση και το dodge roll. Στον Pursuer, που δεν τον βγάζω με σόρσερερ, συμβαίνει ακριβώς αυτό, είναι τόσο ασφυκτική η πίστα που πεθαίνω.
Μα το θεό έχω πεθάνει περισσότερες φορές από πέσιμο παρά από "χέσιμο". Όσοι λένε πως το παιχνίδι είναι δύσκολο, δεν έχουν παίξει witcher. Αντικειμενικά, έστω λίγη προσοχή να δώσεις στην πίστα, δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα. Κατά λάθος πήγα στην δεύτερη πίστα από την αρχή και τους έριχνα εύκολα, αν και τελείωναν τα ξόρκια.
Με εξαίρεση τα bosses πιο πάνω που είναι ριγμένα εναντίων των casters. Από ότι διαβάζω σε οδηγούς, η κατάσταση χειροτερεύει πιο μέσα στο παιχνίδι. Άσε που δίνει υπερβολικό βάρος στο co-op. Κατά τη γνώμη μου, παιχνίδι που διαφημίζει single player και απαιτεί co-op για να ρίξει τα bosses κάνει κάτι λάθος. Εμείς οι αντικοινωνικοί πώς θα πάρουμε την τζούρα μας?
Επίσης, έχω βαρεθεί να προσπαθεί τάχα μου να μου στήσει ενέδρα με το να ξεπετάγονται από πίσω μου συνέχεια εχθροί. Μια-δυο φορές εντάξει, είναι χαριτωμένο, στην 45η φορά αρχίζω να τα παίρνω (και δεν ακολουθεί μια "δίκαιη" λογική, εμφανίζονται από το πουθενά, νίντζα είναι??). Και δεν είναι ότι γκρινιάζω επειδή πέθανα, η μόνη φορά που πέθανα έτσι ήταν σε εκείνο το τεράστιο σπαθί που κι εκεί από πέσιμο πήγα (Γιατί τα undead έχουν αλλεργία στο νερό??).
Κάτι ακόμη είναι ο προσανατολισμός. Ντάξει, λες ότι είσαι το πιο δύσκολο παιχνίδι και θες ο παίκτης να τα βρίσκει μόνος του. Αλλά βάλε μια γ@μ&#^νη ταμπέλα που να γράφει "ΣΙΔΕΡΑΔΙΚΟ" ή "Majula στα 20 klm". Τόσο δήθεν είσαι? Το παιχνίδι σε αφήνει μόνο του σε υπερβολικό βαθμό, αν δεν ξαναγύριζα στο forest δεν θα έβρισκα τον pursuer, κατά λάθος τον πέτυχα. Θα έμενα με την εντύπωση πώς το μπος ήταν ο giant.
Στα γραφικά δεν είχα ποτέ μεγάλες απαιτήσεις, μου φαίνονται ικανοποιητικά.
Ο ήχος είναι ωραίος και φτιάχνει ατμόσφαιρα.
Μάλιστα, αυτό είναι το μόνο αβίαστο συν που του δίνω, ο κόσμος του dragleic βγάζει μια νοσταλγική απελπισία που σε κάνει να θέλεις να παίξεις κι άλλο. Αλλά αν δεν έχεις μια ωραία ιστορία για να δέσει το γλυκό, τι να την κάνεις?
(Για τη γελοιότητα που βαφτίζει το παιχνίδι "χειρισμό" δεν ασχολούμαι καν. Φαίνεται πάλι πρόχειρο πορτ από μακριά, μόνο το framerate έφτιαξαν)
Τα παραπάνω είναι οι εμπειρίες μου από τις δύο πρώτες πίστες. Διορθώσεις, επισημάνσεις και tips για sorcerer ποστάρετε ελεύθερα από κάτω.