Hellion wrote:
Fun story, μιας και πιάσαμε τους ιδιοκτήτες και τα ενοίκια.
Ήταν στην πλατεία Ελευθερίας στην Θεσσαλονίκη ένα μαγαζί που έφτιαχνε τοστ-σάντουιτς-πίτες κτλ κτλ. Αρκετά μεγάλο, φωτεινό και καθαρό, είχε αρκετή κίνηση λόγω της εγγύτητας στα λαδάδικα και στις ορδές των πεινασμένων σουρωμένων. Αλλά από ένα σημείο και μετά αναγκαζόταν να αυξάνει σταδιακά τις τιμές του, σε βαθμό που καταντούσε απλά ασύμφορο να πάρεις κάτι από εκεί. Και αναπόφευκτα ερήμωσε και έκλεισε.
Ρωτούσα στην πιάτσα (ατσσσσ) τις προάλλες για αυτό το μαγαζί, και μου λένε πως ανέβαζε τις τιμές ακριβώς επειδή δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στα εξωπραγματικά ενοίκια της περιοχής, σε συνδυασμό με την οικονομική στενότητα της αγοράς λόγω κρίσης. Συγκεκριμένα, το ενοίκιο για τον χώρο που λειτουργούσε το μαγαζί πρέπει να ήταν γύρω στα 10.000 ευρώ το μήνα (γενικά στις περιοχές με νυχτερινή κίνηση αυτά και υψηλότερα εξωπραγματικά νούμερα αγγίζουν τα ενοίκια).
Το άκρως ενδιαφέρον είναι πως είχε ζητήσει από τον ιδιοκτήτη του χώρου να του ρίξει το ενοίκιο από τις 10 στις 5-6 χιλιάδες, έστω για 1-2 χρόνια μέχρι να καλυτερεύσει λίγο η οικονομική συγκυρία, και μετά ας του το ξανανέβαζε στα 10. Προφανώς ο ιδιοκτήτης αρνήθηκε και το μαγαζί έκλεισε.
Έτσι πήρε την απόφαση να κάνει το εξης: τα βρόντηξε με την οικογένειά του, πήγε στην Νίκαια (στην Γαλλία, όχι στον Κορυδαλλό :Ρ), βρήκε ένα μικρό μαγαζί με λογικό ενοίκιο και άνοιξε εκεί παρόμοιο σαντουιτσάδικο, το δούλεψε οικογενειακώς και τώρα ΧΕΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΛΕΦΤΑ.
Ο χώρος που είχε το μαγαζί του στην Θεσσαλονίκη προφανώς μένει ακόμα έρημος και ξενοίκιαστος, καθώς δύσκολα θα βρεθεί άλλο κορόιδο να σκάσει 10 χιλιάρικα το μήνα.
Απλά ένα δείγμα του πόσο φραγκοφονιάδες και χαραμοφάηδες είναι μερικοί ιδιοκτήτες. Τον χαλούσε το άλλο το ζώο να παίρνει 5 χιλιάρικα το μήνα εν μέσω κρίσης, ήθελε 10 και ακατέβατα. Φάε τώρα το έρημο κτίριό σου, και έχε το για να στο σπάνε τα πρεζόνια.
Είπα κι εγώ τον πόνο μου και ξαλάφρωσα :Ρ</blockquote>
Hellion, νομίζω κατάλαβα ποιο μαγαζί εννοείς. Ήταν και πολύ όμορφο το συγκεκριμένο. Δούλευα σε τράπεζα ακριβώς από κάτω (γωνία με τον πεζόδρομο της Καλαποθάκη) και μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ότι οι γύρω ιδιοκτήτες - σπιτονοικοκύρηδες (αλλά και αρκετοί επιχειρηματίες) ήταν στην πλειοψηφία τους απίστευτα ξιπασμένοι και φαντασμένοι άνθρωποι (είχαμε αρκετούς για πελάτες). Ήταν βυθισμένοι μέχρι τον λαιμό στα δάνεια, αλλά η μόστρα με την Cayenne και τα δακτυλίδια για δώρα στα γκομενάκια που είχαμε εκεί πάντα σταθερά. Άλλαξα 4 καταστήματα όσο ήμουν στην τράπεζα (άλλη πονεμένη ιστορία αυτό), σε διάφορες περιοχές της Θεσσαλονίκης, αλλά τόσο σιχαμένο κόσμο μαζεμένο όσο στο κατάστημα της Πλατείας Ελευθερίας δεν ξαναείδα. Ε, τώρα ζουν και αυτοί τις συνέπειες των πράξεων τους. Δυστυχώς, τις μαλακίες τους τις πληρώνουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό όσοι δούλευαν για αυτούς...
EDIT: Δεν κάθησα και εγώ να διαβάσω λίγο παρακάτω. Όντως για το Λοκάντα μιλάμε. Μου έχουν λείψει οι τζαζ μπάντες που έβαζε να παίζουν έξω από το μαγαζί τα Χριστούγεννα..
