Μετά από Ρωμαίους, Ιωαννίτες, Οθωμανούς και Ιταλούς είπαμε φέτος και εμείς* να αποβιβασθούμε στο νησί της Ρόδου. Παρότι γενικά προτιμούμε την ησυχία και την εξερεύνηση και έχοντας επίγνωση του τουριστικού χαρακτήρα του νησιού, κατασταλάξαμε σε αυτό για την ιστορική του σημασία.
Φτάσαμε με ένα παστωμένο πλοίο της γραμμής, γεμάτο με φαντάρους και άλλες ταλαιπωρημένες υπάρξεις. Σε κάποια προχωρημένη νυχτερινή ώρα, σηκώθηκα από την αυτοσχέδια κουκέτα μου που αποτελούσαν δύο πολυθρόνες, για να απλώσω τα πόδια μου και να πάω προς νερού μου.
Γύρω μου ολούθε, σε καρέκλες, πολυθρόνες, λεκιασμένες μοκέτες δεκαετίας, σωριασμένοι φαντάροι σε αφύσικες στάσεις, σαν ένας ζωντανός πίνακας της παραλίας Όμαχα, μετά τη συμμαχική απόβαση. Το ευχάριστο ταξίδι τελείωσε μετά από 13 ώρες, σφραγίζοντας την ορθότητα της επιλογής μας να επιστρέψουμε με αεροπλάνο.
Η περιτειχισμένη μεσαιωνική πόλη που μας υποδέχθηκε ήταν ανώτερη των προσδοκιών μας και σε πολύ καλή κατάσταση.
Νοικιάσαμε έναν δίχρονο δαίμονα της ταχύτητας, λαβωμένο από άλλες μάχες, αλλά περήφανο παρόλα αυτά.
Στο δια ταύτα: (Τουλου;ντουρου έκδοση)
Η μεσαιωνική πόλη με το πολύχρωμο μωσαϊκό των Ιωαννίτικων κάστρων και των οθωμανικών αρχοντικών με σαχνίσι και τους μιναρέδες να ξεπροβάλλουν, είναι πραγματικά ένα ονειρικό θέαμα, τροφή για ιστοριολάγνους και ρομαντικούς του παρελθόντος. Μαζί με τον ιερό βράχο της ακρόπολης, νομίζω πως είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η Ελλάδα.
ΑΛΛΑ...
όλα αυτά τα μολύνει ο παντελώς ακαλαίσθητος τρόπος που αξιοποιούνται τουριστικά. Βγαίνεις από το παλάτι του μέγα μάγιστρου, έτοιμος να πράξεις το θέλημα του father of understanding και πέφτεις πάνω σε ταμπέλα ΚΙΤΡΙΝΟ-ΚΟΚΚΙΝΟ "MUSAKA 10 EUROS". Αντί να έχει μαγαζιά που να πουλάνε χειροποίητα δερμάτινα, καφενέδες με ναργιλέδες (είχε 1-2 που τρωγόντουσαν) και σιδεράδικα που θα κατασκεύαζαν αυθεντικά σπαθιά, ώστε να προσελκύσει ποιοτικό τουρισμό, είναι ασφυκτικά γεμάτη με τουριστικές κινεζιές και σάπιες ταβέρνες με κράχτες, τουλάχιστον στους κεντρικούς δρόμους.
Τα στενά μέσα στην καστρόπολη προσφέρονται για περιπλανήσεις και φωτογραφίες. Μεγάλο άκυρο σε όλο το νησί τα κλειστά τζαμιά και γενικά η απαξίωση των μνημείων της οθωμανικής περιόδου-καταραμένα κόμπλεξ. Μπήκαμε παρόλα αυτά στο οθωμανικό νεκροταφείο που ελλείψει σήμανσης ήταν τελείως άδειο από τουρίστες.
Η σύγχρονη πόλη της Ρόδου, συμπαθητική με βρύσες, πεζόδρομους και ταϊστρες για αδέσποτα. Τα τουριστικά γκέτο για εγγλέζο-βόρειους, σάπια.
Οι παραλίες καλές, αμμώδεις με υπερκοστολογημένες ξαπλώστρες στα 4 ευρώ η μια-πήραμε μόνο 2 φορές.
Έξω από το έκφυλο Φαληράκι, εντοπίσαμε ένα μαγαζί σκαρφαλωμένο σε ένα βραχώδες ακρωτήρι, το astronomy cafe. Μια διαυγή και δροσερή βραδιά του επισκεφθήκαμε και μαζί με το ποτό μας είχαμε επίδειξη του ουρανίου θόλου και των αστέρων όπως και παρατήρηση του Κρόνου με τηλεσκόπιο. Με κόστος 4 ευρώ κατ άτομο είχαμε τουρ με μεγάλο τηλεσκόπιο, όπου είδαμε νεφαλώματα και τον Κρόνο με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Εξαιρετική εμπειρία.
Μια δυσάρεστη παρατήρηση ήταν πως όποιο random encounter είχαμε με Έλληνες τουρίστες, κατά κάποιο δαιμονικό τρόπο πάντα είχε δυσάρεστη χροιά και επιβεβαίωνε κάποια κλισέ.
<b><span style="color:#ff0000">Η υπόθεση Σάββα, Μαρίας</span></b>: Αφού διάφορα παιδάκια στο αστροκαφέ είδαν τον Κρόνο, μια κοπέλα με ένα σεβαστό ύψος τακουνιού και κατάλληλη ένδυση για είσοδο σε καλά ελληνάδικα επέμενε πως δεν βλέπει κάτι. Είδε και απόειδε ο άνθρωπος, μετά από αρκετές προσπάθειες της λέει πως πρέπει να συνεχίσει το τουρ. Οπότε και αυτή φεύγει ξεφωνίζοντας ένα μακρόσυρτο "Σαββααααα...", σε φάση "εμένα δεν μου έδειξαν". Έρχεται και ο Σάββας και η Μαρία ξαναπροσπαθεί, μάταια αφού δεν μπορεί να συντονίσει το ένα της μάτι για να κλείσει και να δει στον φακό. Με τα πολλά, θες κατάλαβε πως ο Κρόνος είναι αυτό το μικρό πράγμα με το δαχτυλίδι, θες ότι σταμάτησε να περιμένει να δει μικρά πράσινα ανθρωπάκια να τη χαιρετάνε, θες βαρέθηκε, έφυγε πικαρισμένη με ένα "Τέλος, πάντων."
Ο Σάββας χάθηκε για λίγο στο παρασκήνιο και ξεπροβάλλει ένας υπεύθυνος του μαγαζιού που λέει σε αυτόν που έκανε το τουρ φωναχτά να τον ακούσουν όλοι, πως ο Σάββας ζήτησε να μπούνε αυτοί στο παρατηρητήριο πρώτοι από τους άλλους.
Συμπληρώνει ο Σάββας "Ε, εντάξει, όχι για τώρα, για αύριο ας πούμε κατά τις 8." ίσως με ένα ψήγμα ντροπής, ίσως και με κανένα. Βέβαια κατά τις 8 δεν έχει ακόμα νυχτώσει, αλλά για την Μαρία είμαι σίγουρος πως κάτι θα κανόνισαν τελικά. Ακόμα αναρωτιέμαι πως κατέληξαν τελικά εκεί πάνω μαζί με μικρά Γερμανάκια με γλυμμένο μαλλί και στρογγυλά γυαλάκια.
<b><span style="color:#ffbb00">http://ragequit.gr/forum/off-topic/3117-2015?start=30#121657" class="bbcode_url">Συνεχίζεται...</span></b>
*το εμείς αναφέρεται στην κοπέλα μου και εμένα και όχι στο Αύγουστο αυτοκρατορικό μου πρόσωπο.