Μετά και τα πιο πρόσφατα αίσχη που παρακολουθήσαμε, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά η άποψη που έχω σχηματίσει εδώ και χρόνια ότι η -παθιασμένη- παρακολούθηση αυτού του εμετού που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρό ισούται με λοβοτομή. Πραγματικά <b>ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ</b> να είσαι νοήμων άνθρωπος και να σ' απασχολεί σοβαρά -σε σημείο να ενθουσιάζεσαι ή ν' απογοητεύεσαι- αν θα πάρει το πρωτάθλημα ή το κυπελλάκι η οποιαδήποτε ανώνυμη εταιρεία. Τελεία και παύλα. <br><br>Τώρα, όσον αφορά σ' όλα αυτά τα θλιβερά παλικαράκια που παριστάνουν τα οργισμένα νιάτα, η λύση είναι υπερβολικά απλή, απλά δεν υπάρχει υπουργός να την εφαρμόσει. <b>ΚΑΜΙΑ</b>, μα <b>ΚΑΜΙΑ</b> παρέμβαση της αστυνομίας στα εκάστοτε επεισόδια, που άλλωστε περιλαμβάνουν ανθρώπους που <u>γι' αυτόν και μόνο τον λόγο</u> πάνε στο γήπεδο. Στα προχθεσινά λοιπόν, που εξελίσσονταν και σε κατάλληλο σκηνικό, θα μπορούσαν να πουν ότι στην πεζογέφυρα θα μείνει εν τέλει μόνο ένας κι αυτός στο τέλος αναγκαστικά θα πηδήξει στο κενό. Τόσο απλά. Μόνο έτσι θ' απαλλαχθούμε απ' όλα αυτά τα αποβράσματα και δε θ' αναγκαζόμαστε να βλέπουμε μάνες να κουβαλάνε πανικόβλητες τα παιδιά τους στην αγκαλιά, ψάχνοντας να βρούνε πού είναι η έξοδος του γηπέδου...