mits@kos
Death Knight
- Joined
- Dec 8, 2012
- Messages
- 2,942
Σε νιώθω 100%, αλλά για διαφορετικούς λόγους.
Μπάλα σε επίπεδο επαγγελματικών συλλόγων, δεν αντέχω πια να δω. Αυτό που λες, δε μου λείπει τίποτα, δε νιώθω τίποτα. Για να το θέσω ορθότερα, δε νιώθω τίποτα ευχάριστο. Αδυνατώ πλέον να παραμερίσω το προϊόν, να κλείσω τα μάτια στη μπίζνα, να απομονώσω την αλητεία και τον κοινωνικοπολιτικό αντίκτυπο, ώστε να δω απλά ένα παιχνίδι. Νομίζω πως δεν υπάρχει επιστροφή από ένα σημείο κι έπειτα, you can't unlearn, you can't unsee. Το να βλέπεις επαγγελματική μπάλα απαιτεί ένα α' επίπεδο κυνισμού, σταρχιδισμού ή αθωότητας, εκ των οποίων μάλλον δε διαθέτω τίποτα. Η ομάδα που υποστήριζα (υποστηρίζω ακόμα κατά βάθος; --δεν ξέρω πια, αλήθεια) στα μάτια μου και στην ιστορία της αντανακλούσε κάτι πολύ διαφορετικό από τη μέση κατάσταση, αλλά διαβρώθηκε κι αυτή με τη σειρά της και ασελγούν πάνω της οι χειρότεροι των χειρότερων. Τελευταία φορά που πήγα γήπεδο, 11 χρόνια πριν, αισθανόμουν τόσο ξένο σώμα στο ίδιο πέταλο που πήγαινα από έφηβος, που έπαθα ένα μίνι υπαρξιακό, τύπου "τι κάνω εγώ εδώ πέρα, ανάμεσα σε αυτούς τους κωμικοτραγικούς τύπους". Και δε νομίζω πως ο πυρήνας αυτού του συνολικού εκφυλισμού είναι οτιδήποτε περισσότερο από την εμπορευματοποίηση του παιχνιδιού και την υποταγή του στους νόμους του χρήματος.
Φέτος είδα τα δύο τελευταία ματς της Ιταλίας στο Euro κι αισθάνομαι καλυμμένος για τα επόμενα ν χρόνια. Πέρασα καλύτερα απ' όσο περίμενα, ειδικά στον τελικό, αλλά η όλη επίδραση έφυγε πολύ σύντομα. Δεν ήξερα σχεδόν κανέναν παίκτη, δεν με κέντρισε και κανείς τους αρκετά (ίσως ο τέρμας της Ιταλίας), ήταν καλό όσο κράτησε όμως.
Αλλά να παίζω μπάλα μου λείπει πολύ. Υπήρχε μια εποχή, η οποία δυστυχώς πλέον μοιάζει αρχαία ιστορία, που είχαμε τουλάχιστον ένα 6Χ6 τη βδομάδα στανταράκι και το ζητούμενο ήταν να χωρέσουμε και δεύτερο. Πλέον, άλλος δεν έχει χρόνο, άλλος δεν έχει φυσική κατάσταση, άλλος δεν έχει πού να αφήσει το παιδί, το σκύλο, το γατί κλπ, άλλοι (πολλοί) έχουν αλλάξει χώρα.
Μου λείπει να χαζεύω προετοιμασίες ερασιτεχνικών ομάδων στο γήπεδο του χωριού που αράζω τους θερινούς μήνες και να προσπαθώ να διακρίνω τα παικτάκια από τη φύρα.
Κι ακόμα, απολαμβάνω να διαβάζω ιστορίες γύρω από την μπάλα του παρελθόντος, από ιστορικές πορείες παλιών ομάδων, πολιτικές προεκτάσεις και κοινωνικά κινήματα που συνδέθηκαν με το ποδόσφαιρο, αξιοπερίεργα, στατιστικά ή και απλά κωμικά περιστατικά.
Ήρθαν οι δημαγωγοί, οι οπορτούνες, οι γραβάτες και μας έκλεψαν το παιχνίδι. Είναι για άλλους πλέον.
